En klaar is iemant ...

Kan niet anders zeggen, veel plezier gehad om ze te maken. Ik schiet al in de lach als ik ernaar kijk. En het leuke is, ze kukelen ook nog. Al kan ik jullie daar geen deelgenoot van maken.

Iemant werkt aan iets ...

Eindelijk heeft iemant hem

Al jaren staat 'de groene stoel' in mijn huis. Voordat ie in mijn huis kwam, stond ie bij mijn zus. Voordat ie daar kwam, stond ie thuis (da's dan dus bij mijn ouders). En voordat ie daar kwam, stond ie bij Mamsie en Daddy (da's dus bij mijn grootouders). Maar toen heette die niet de groene stoel, maar Daddies stoel. Hij was overigens toen geel. Of niet? Was dat later? Ik weet het niet meer. De groene stoel heeft vele gedaantes gekend. Maar nu is ie dus alweer een heleboel jaren groen. Zo lang al, dat hij ook al heel lang eigenlijk opnieuw gestoffeerd had moeten worden. Maar dat is kostbaar en dus stel ik het steeds weer uit. Afijn. Een week of wat geleden heeft hond C. gekotst. Op de bank. Heel fijn. Het is toch altijd raar met die honden. Diarree en kots (sorry mensen, maar zo heet het nu eenmaal) moet altijd op een vloerkleed of deurmat of bank. Liefst de nieuwste in huis. Als dat niet zo was geweest namelijk, dan had C. voor de groene stoel gekozen. Maar dat heeft hij niet gedaan. Alle makkelijk schoon te maken en onder bekbereik liggende tegels en laminaat ten spijt, een hond kiest daar niet voor. Die kiest voor een zachte onderlaag. Mijn theorie hierover: omdat het dan minder spettert. Afijn, de bank dus dit keer. Hoewel nu schoon, is er een vlek uitgebeten in de stof. Of dat nu is gekomen door de kots of door het schoonmaakmiddel is niet vastgesteld. Maakt ook niet uit, het is hoe dan ook een naar gezicht. Dus in mijn woonkamer stond nu een armoedige bank naast een armoedige groene stoel. Dat kon zo niet langer.

Nu valt door de jaren heen zo af en toe mijn oog op een Chesterfield. Waarvan ik nooit helemaal met zekerheid kan bepalen of ik hem nou mooi vind of lelijk. Maar meestal slaat de wijzer uit naar 'toch een gaaf kitscherig ding he'. Dan zie ik hem eens in een winkel, dan eens in een boek of tijdschrift en soms op MP. Altijd geheel toevallig. Maar ik kon nu natuurlijk best eens kijken of dat ook wat minder toevallig zou lukken. En inderdaad, een in goede staat verkerende echte (dat geloof ik dan maar) oude Chesterfield. Nog geen 10 km verderop. Ideaaaaaal.