zondag 17 augustus 2014

Iemant voorspelt een vlooienmarkt



En zo gingen we zondag op weg. Van het ietwat morsige hotelletje in België naar de Eurotunnel. We reden door de velden. Bochtje links, bochtje rechts. Heuveltje op. Heuveltje af. In de aanloop naar wat ik denk dat het derde heuveltje was, deed ik een voorspelling. 'Na dit heuveltje, een bochtje naar links en dan is me daar toch een grote vlooienmarkt!' En laat ik nou toch gelijk hebben. We waren het heuveltje net over en er staan auto's links en rechts geparkeerd. Allemaal volk op de voet en in dezelfde richting. Nou, dan weet je genoeg. Meer zeg ik niet. O jawel, toch. Er was me dus een grote vlooienmarkt! Door de straten van een klein dorpje. Zwierend. Heerlijk. Beter kun je het haast niet hebben. Iets meer tijd was handig geweest. Vanuit mijn optiek dan. R. was blij dat we ergens op tijd moesten zijn.

 [....een kleine onderbreking...moest even een foto maken van R. met een heli boven zijn hoofd...staan namelijk ergens in Engeland in het veld...waar ze laag vliegen met heli's...en landen voor je neus....en...heel spannend allemaal...helaas moeten we nergens op tijd zijn....]


Afijn, ik was dus blij. Daar ergens in België. En heb zulke afgrijselijke kitschdingen gescoord, dat ik er bijna geen foto van durf te plaatsen, maar ik doe het toch. Die papegaaien waren eigenlijk nog erger. Die zaten op een ernstig verkleurd romantisch, op karton geplakt, tafereeltje van een herdertje gespijkerd. In een goudkleurige krullijst van een of ander plastic. De lijst heb ik nog, het tafereel niet meer.

[...een kleine onderbreking...kwam een border collie aangerend uit het veld....rechtstreeks mijn armen in....hekel aan heli's blijkt....ik kan hem begrijpen...we hebben gezellig saampjes op zijn baasje gewacht]

Afijn, de Lourdes souvenirs krijgen t.z.t. ook een andere bestemming. De lijstjes en het bolle glas zijn echt ge-wel-dig! Niet?!!
Eens of niet, ik ga me nu even concentreren op het voorspellen van een mega carbootsale. En lots of time .....I'll keep you posted.

zondag 3 augustus 2014

Iemant got some penny licks!



En toen waren we in Lynmouth, een klein kustplaatsje aan de rand van Exmoor National Park. Een werkelijk allerschattigst plaatsje. We waren er vroeg. Dus het was nog aan het ontwaken. Winkeliers openden hun deuren en stalden hun waar buiten uit. Iemand ging op weg voor zijn krantje, een oude heer zat met een kop koffie en een slaperig hoofd zijn zonden te overdenken aan de rand van de haven. Ik zat ook aan de rand van die haven. Maar had geen zonden te overdenken, dus keek wat om me heen. En kreeg uitzicht op een autootje met een laadbak. Bovenop de laadbak zat een soort kooi. Op de zijkant van de auto stond c.r.a.p.p. En in de auto, in die kooi verdween met een grote zwaai een bijzonder leuk laatje. En nog een. En een plank. En er liepen allemaal mannetjes af en aan met spullen. Om het in die kooi te mikken. Daar ging dus iets niet goed leek het mij. Reden waarom ik maar eens van dichterbij een kijkje ging nemen. En wat ik zag ontstemde mij een ietwat. Ik zag namelijk leuke winkelmandjes, een leuk kastje, een ouderwets kaartenrek allemaal aangezien worden voor rotzooi. Een grove vergissing dus. De eerste meneer in het vizier moest het ontgelden. 'Why are you throwing these things out? There perfectly fine?' 'Oh no you're mistaking, this is all rubbish. Just some stuff from an old shop. But if you see anything you like, you can have it.' 'I'am afraid there's too much to like and I can't take it with me. And it hurts my heart seeing these things been thrown away like this'. Hij schurkte zijn schouders en ging weer naar binnen, een nieuwe lading halen. Ik ging staan overwegen of ik het kaartenrek uit de kooi ging trekken. Het was nogal groot en dus nogal onhandig om de rest van de vakantie achter ons aan te slepen. Ik kon in ieder geval één iemand noemen die dit een bijzonder onzalig idee zou vinden. Nonetheless het ding was zo leuk dat ik besloot dat maar voor lief te nemen. Ik ging dus op zoek naar de man die ik nodig had, althans dat was het plan, maar toen stond ie al achter me. Met een doosje van hout in zijn handen. Met glazen dingetjes erin. 'These are penny licks,' he said. 'You can have them (and now bugger off (he didn't say that of course, but I bet that was what he was thinking)).' 


Dat was me toch lief van die man. Ik vergat (tot mijn spijt later) subiet het kaartenrek. Want wat zijn penny licks? Nou dat zijn glazen ijshoorntjes uit de Victoriaanse tijd. Toen ze nog geen eetbare hoorntjes hadden. Ze zijn niet allemaal meer heel, maar hee hoe zat dat nog eens met een gegeven paard.... En het kratje waar ik ze in kreeg is ook nog eens heel leuk. Dus. Alleen jammer van dat kaartenrek. Kan er niets aan doen. Het blijft knagen. Ook al omdat ik vorig jaar die ladder niet heb meegenomen. Knaagt ook nog.