maandag 27 augustus 2012

Iemants waardering voor imperfectie neemt toe


Toen ik nog klein was en op de lagere school zat, klas 1 of 2, heeft mijn moeder ooit het advies gekregen om kleurplaten voor me te kopen en me de opdracht te geven alleen buiten de lijntjes te kleuren. Waarom ze mijn moeder daarvoor nodig hadden en dat niet gewoon zelf geregeld hebben, is me een raadsel. Waarom ik me dit nog kan herinneren is me geen raadsel. Ik zat namelijk naast mijn moeder toen ze haar deze suggestie deden en zo klein als ik was begon ik al spontaan te zweten bij de woorden alleen al. Ik weet zeker dat mijn moeder het advies niet opgevolgd heeft, want was dat wel zo geweest dan had ik me ook dat beslist herinnerd. Ik had het namelijk gruwelijk gevonden. En ik had zeker geweigerd. Waarna een drama met tranen en tuiten het gevolg was geweest. En dat zou ik ook hebben onthouden.

Hoe bijzonder dat ditzelfde meisje jaren en jaren later zoveel bijzonder plezier beleefde aan haar lessen experimenteel schilderen. Waarbij niets voorspelbaar was, er bij voorkeur zowel naast als op het doek werd gegooid met verf, waarna indien gewenst de brandslang of de gasbrander werd ingezet voor een verrassend resultaat.

Hoe grappig ook dat waar vroeger mijn kapsel tot op de laatste haar in vlecht of staart moest zijn strak getrokken, ik de kapper nu vraag om een coupe chaos. Dat ik daar nog steeds met het oude imago kamp en hoe minder grappig dat dan weer is, heb ik u al eerder geschreven.

En waar ik vroeger in de kringloop zocht naar spullen zonder gebruikssporen, vind ik het nu juist zo leuk om het met pen aangebrachte streepje te zien van het favoriete kanaal (of storingsvrije kanaal?) op die jaren 50 transistorradio. Dat geeft me aan dat het van betekenis is geweest. Dat het een verhaal heeft. Of er in ieder geval bij verzonnen kan worden. Anders dan na-aankoop-ben-ik-bewaard-in-doos-achter-in-de-kast-omdat-ik-zo-mooi-en-duur-was.
Zo zou het maar zo kunnen dat het radiootje door een vader aan zijn dochtertje is gegeven. We noemen haar Betty. De vader was presentator bij de avondradio en kon daarom nooit een verhaaltje voor het slapen gaan voorlezen. Daar voelde hij zich schuldig over en kocht voor haar het radiootje: 'zet elke avond als je gaat slapen dit radiootje aan en draai de knop naar het streepje. En als je me dan hoort zeggen 'goedenavond beste luisteraars', denk er dan achteraan 'en slaap lekker, lieve Betty.' 'Dan draai je de knop naar uit en ga je lekker slapen.' Zoiets. Ik heb nog wel een versie, maar die is van een geheel andere orde en zelfs luguber te noemen. Die slaan we dus maar over.

Ik kom dus tot de conclusie dat  mijn waardering voor imperfectie toeneemt. Wel die van de juiste orde he. Een schaaltje met een barst erin of een chip uit het glazuur valt niet onder de door mij in toenemende mate gewaardeerde imperfectie. Dat is gewoon oud en kapot. Om even zeker te stellen dat u mij goed kunt begrijpen als u dat wenst, hier nog een voorbeeld. De typemachine op de foto laat u drie dingen zijn waarvan er twee onder de juiste categorie imperfectie vallen en eentje onder de categorie oud en kapot (soort van dan). Kijkt u even met me mee. De letters a en e zijn niet origineel. Die twee toetsen zijn zo vaak aangeslagen dat ze versleten zijn. Een van de gebruikers van deze machine (de eigenaar?, een typiste op een bank?, een militair tijdens WOII?) heeft ze op enig moment in ere hersteld door ze te voorzien van een stickertje met hun naam er op. Dit zijn twee voorbeelden van de goede soort.
Op naar de foute soort: als u heel goed kijkt, dan ziet u niet dat ik op het geweldig leuke papiertje het woord Imperfectie heb getypt. Voor de foto. Da's dus niet goed. Da's niet imperfect. Dat is na Inspanning Niks. En Niks na Inspanning is niet goed. Daarover ben ik nog niet van gedachten veranderd. Of het nou binnen of buiten de lijntjes is.

donderdag 23 augustus 2012

Iemant doet u een fotoverslagje

In the Land of Opportunity kreeg R. een buitengewone kans. Hij kon het opnemen tegen de Giant Scone.
Hier ziet u de Great Scone bij aanvang van de strijd.
U ziet hoe R. hier stevig heeft ingezet: de aanval als beste verdediging zal hij gedacht hebben. Of zoiets.
Inderdaad. Zoek de verschillen.
Ja, ja. R. laat zich niet op zijn kop zitten. 
Helaas. Toch wel. The Great Scone heeft gewonnen. 


zondag 19 augustus 2012

Telt u met iemant mee?

Gisterochtend werd ik wakker van een beest dat in mijn gezicht werd geblazen door de ventilator. Een beest met een rond lijfje en poten. Ik heb hem nergens meer teruggevonden, nadat ik hem met een nogal ongecontroleerde veeg van mijn gezicht sloeg. Vanochtend werd ik wakker van een beest dat in mijn gezicht werd geblazen door de ventilator. Een beest met een rond lijfje en poten. Ik heb hem vanochtend teruggevonden op de slaapkamervloer, dood, nadat ik hem met een nogal ongecontroleerde veeg van mijn gezicht sloeg. We staan op twee.
Gisterochtend stond ik in de badkamer en keek, mijn blik dwaalde wat, in het bad en zag niets verontrustends. We staan nog steeds op twee. Vanochtend stond ik in de badkamer en keek, mijn blik dwaalde wat, in het bad en zag iets Heel Verontrustends. Een dikke, vette jachtspin. We staan op drie.
Gisteravond kreeg ik een knuffel van hond C, waarna ik de rest van de avond aan mezelf bleef plakken, dankzij de geweldige sliert spinnenweb liefdevol door C. uit de tuin opgehaald en aan mij geschonken. Vanochtend liep ik maar liefst door drie spinnenwebben binnen de 25 meter, op hoofdhoogte. We staan dus op 7. In twee dagen tijd. Zeven encounters met het dierenvolkje van geleedpotigen waar ik niet dol op ben. En dat is zacht, heel zacht uitgedrukt. Dat wordt de komende weken weer het toilet inspecteren vóór gebruik, handdoeken controleren vóór gebruik, schoenen schudden vóór aantrekken, enzovoort, enzovoort, enzovoort. Tot de beelden weer vervaagd zijn. Zucht.

p.s.: U zult begrijpen waarom er geen foto bij dit logje staat.

maandag 13 augustus 2012

Iemant speelt een soort van Russisch roulette met Jelly Beans

Dit mensen, dit zijn Jelly Beans, van Jelly Belly. Dat doet me denken aan Delhi belly, maar dat is toch echt compleet wat anders en geheel niet ter zake doende.
Wikipedia zegt er dit over: De snoepjes in de vorm van een kidneyboon zijn ca. 1 cm groot en bestaan uit een gekleurd suikerlaagje met een gel-achtige kern. De hoofdbestanddelen zijn suiker, glucosestroop en gemodificeerd zetmeel (van maïs). Er zijn maar liefst 50 verschillende soorten, met ieder een andere kleur en smaak. 1 snoepje bevat 4 kcal. en is gelatine-vrij, waardoor het ook geschikt is voor vegetariërs.
Onder de soorten bevinden zich niet gangbare smaken als jalapeño, popcorn, geroosterde marshmallow en Piña Colada.
Nu ben ik twee keer eerder met deze Jelly Beans in aanraking gekomen: een keer op onze eerste reis in de VS en de tweede keer doordat een collega uit een aanval van nostalgie een doos had meegenomen uit de VS. En beide keren dacht ik 'wat zijn deze dingen smerig'. Dus toen we deze vakantie proviand in gingen slaan voor onze lange autoritten koos ik voor een zakje Jelly Beans. De Echte. Dertig assorted flavours. Van toiletverfrisser, tot verfafbijt, langs parfum naar tandpasta. Het komt allemaal langs. En dan is het leukste om niet te kijken wat je in mond stopt. En langzaamaan ga je de smaken waarderen. Trek je steeds minder gekke bekken en bedwing je de aandrang om zo'n boontje heel door te slikken, teneinde maar niets te hoeven proeven. Dan ga je hopen op die ene die zo smaakt, als tijgerbalsem ruikt. En op die ene die ook echt smaakt naar wat het naampje zegt: licorice. En wat het nou allemaal zo spannend maakt, hence de verglijking met Russisch roulette, is die ene. Die ene die zo ongelooflijk smerig blijft smaken. Maar je weet het niet. Je weet niet of je die ene hebt, die enige echt smerige. Als je steeds maar in het zakje grijpt en zonder te kijken de boel in je mond stopt. Een voor een, om vooral die ene niet te missen. Om als je hem dan hebt, als je Hem dan Hebt te kunnen blijven zeggen dat ie zo ongelooflijk smerig is. SMERIG. Die buttered popcorn. Wit is ie, met gele vlekjes. En SMERIG zeg ik je. SMERIG!

zondag 12 augustus 2012

Gelukkig heeft iemant de ansichtkaarten nog



Niet ver voor de vakantie zag ik dit leuke idee en ik sloeg het idee op in mijn hoofd. Dat was een goede zet, is gebleken. Ik heb het idee gebruikt om de vakantie vast te leggen. Elke dag een verse ansichtkaart met daarop de (on)wetenswaardigheden van die dag. Om later nog eens terug te lezen. Als je alles bijna vergeten bent. Om vragen te beantwoorden als 'waar waren we twee weken geleden?', als je zo'n dag of vijf weer thuis bent. Of 'weet jij nog waar we geslapen hebben, nadat we uit Redding weggereden zijn?' Of, vijf jaar na dato, 'in welk jaar waren we nou in Californië?' Van dat soort  Belangrijke Vragen.
Wilt u dit idee ook gebruiken? Neem dan een schaartje, een pen en wat tape mee op vakantie. Stop het schaartje niet in uw handbagage, want dan kunt u het beter gelijk naar de beveiliging op Schiphol opsturen. Bespaart u weer een gênant moment en wat gedoe. De ansichtkaarten koopt u ter plaatse, beschrijft u d.m.v. gebruik van de pen en plakt u met het tape aan elkaar (daar komt het schaartje in beeld). En zo groeit uw postcard geheugen elke dag gestaag tot een precious keepsake. Nice, not?!

dinsdag 7 augustus 2012

Iemant maakt het zelf


Even een tussendoor logje. Een kleintje. Ik kwam dit tegen en ik vond ze leuk. Maar wel prijzig. En eigenlijk stelt het niets voor. Dus zou het belachelijk zijn om overstag te gaan en ze te kopen. En ik maak me niet graag belachelijk. Dus dat heb ik niet gedaan. In plaats daarvan heb ik zelf malletjes gemaakt. Een paar voorbeeld envelopjes opgesnord en losgeweekt, overgetrokken op karton, voorzien van een schoon stukje papier en voila, klaar zijn mijn malletjes. Ze zijn wat anders, ik weet het. Ik heb het ook gezien, u bent de enige niet. Maar ze doen hun werk vast net zo goed. En nu maar envelopjes vouwen.
En om dit logje dan nog enigszins lezenswaardig te maken, laat ik u ook nog even weten dat ik vannacht om half een naar bed ben gegaan (en dat is uitzonderlijk laat voor mij) en het nog vrolijk half 4 heb horen slaan (we wonen in de buurt van een kerk). Ik zou de jetlag de schuld kunnen geven, ware het niet dat ik de nacht ervoor prima heb geslapen. Dus ik denk eerder dat ik de oorzaak moet zoeken in de gigantische hoos aan creatieve ideeën die zich vannacht bleven aandienen met tientallen tegelijk. Het waren er zo veel dat ik ze nu al niet meer allemaal kan reproduceren. Maar goed, ze zitten er wel ergens. Ik haal ze wel weer op als de time comes, desnoods vanuit mijn grote teen. Heb ik er trouwens twee van. Da's wel een voordeel van ideeën, ze zijn makkelijker op te bergen dan uitgevoerde ideeën. Mmmm.
Edit: en zie hier resultaat 1, wat een snoooooetje! En neemt ook zo lekker weinig ruimte in.

zaterdag 4 augustus 2012

Iemant deelt wat vakantiegedachten


Ik denk zo af en toe nog wel eens wat. Ook op vakantie. Deze vakantie dacht ik dat die Amerikanen toch wel rare lui zijn. Eigenlijk denk ik dat altijd als we daar zijn. Maar het is steeds om een andere reden. Als je dit logje niet kan volgen, dan komt dat omdat ik een jetlag heb. Daar word je niet helderder van. Blijkt. Afijn. Deze keer dacht ik 'wat zijn die Amerikanen toch een raar volkje' toen ik zag dat ze op dit moment wel heel erg aan de weg timmeren om hun geldbeleid te hervormen. Waar ze eerst niet konden stoppen met uitgeven, zelfs geld wat er niet was, proberen ze nu om de bevolking aan het sparen te krijgen. Niets schuwen ze. Ze volgen zelfs de weg via het geloof. Overal was te lezen 'Jesus saves'. Maar bij welke bank en welke rente hij krijgt, werd nergens vermeld. Dat dan weer niet.
Verder helpt een bezoekje aan Vegas ook niet om een objectief beeld over Amerikanen te krijgen, zeker niet als je zo subjectief als de pest bent over Vegas. Wat een stad. En wat ik dan denk he. Wat ik dan denk is 'hoeveel kippen verstouwt deze stad, dit land, op een laten we zeggen gemiddelde dag?' Ik zou die stapel wel eens willen zien. Op elke menukaart staan minstens tien gerechten waar kip in zit, bijna elke sandwich is belegd met kip. Volgens mij heb ik alleen nog nergens chickenpizza gezien. Wat op zich dan wel weer vreemd is. En er lopen echt duizenden mensen in die stad, de hotels hebben honderden en honderden kamers en het draait allemaal. Wat een water moet daar verbruikt worden. Wat een geld moet daar van hand tot hand gaan. En dat is dan ook weer zo'n vakantiegedachte van mij. 'Hoe vaak is dit briefje van 20 of van 1 van hand gewisseld?', ik zou er wel een tellertje op willen zien. En dan als subkeuze moet je kunnen opvragen hoeveel nationaliteiten hebben dit briefje van 20 of van 1 in handen gehad. En ergens zou ik wel willen zien of het ooit crimineel geld is geweest of niet. Maar misschien is het ook maar goed dat dat niet kan. Het zou mijn wereldbeeld vast niet ten goede komen.
En dan zo'n andere gedachte als we door Amerika reizen. Het land is zo groot en sommige gebieden zijn zo desolaat, ruig en ontoegankelijk, dat ik me dan altijd weer afvraag 'waar zou hier nog nooit een voetstap gezet zijn in de hele geschiedenis van dit stuk aarde?' Ik zou dan graag een soort kleurenlaag over mijn beeld heen willen leggen waarop ik dat dan kan zien. Niet om een speciale reden, gewoon uit nieuwsgierigheid. Dat ben ik zo af en toe. Nieuwsgierig. Op zoek naar informatie die er niet is. Zoeken is leuk. Vinden nog leuker. Zo is het reizen door de nationale parken met wildlife ook leuk. 'Zie ik daar een beer?' 'Wat doen we als we een cougar tegenkomen?' (Het boekje zegt schreeuwen en stenen gooien, maar niet tegen zijn hoofd. Natuurlijk gaat dat dan fout en gooi ik de enige keer in mijn leven raak, op z'n hoofd. Dus durf ik dat wel?) Je bent continu aan het zoeken. De meeste meters leggen we af in de auto, anders schiet het niet op. Dus heel veel risico loop ik niet. Maar het is toch spannend. En dan komt de gedachte op 'hoeveel beesten zijn we zojuist gepasseerd, die er wel stonden, die ons zagen, maar die wij niet hebben gezien?' Zijn dat er veel of zijn dat er niet veel? Dit jaar in ieder geval geen beer gezien. Wel elk en deer, maar geen beer.
En dan krijg ik een lumineus idee. Veel wildlife, en dan bedoel ik de degenen waar je bang voor moet zijn, waar je ontzag voor moet hebben, zijn bekend bij de rangers en dragen een trackingdevice. Hoe geweldig zou het zijn als je een app had die aangeeft waar op die bergwand in de verte (dat is dan te hopen) die en die beer of cougar loopt. Je scant met je telefoon het landschap af en hier en daar popt er wat op, locatie en wat achtergrondinformatie over het beest zelf.
Zou echt iets zijn voor die Amerikanen: Buy the Wildapp. It makes viewing wildlife a whole new experience! Take it to another level and enjoy nature in a way you never imagined possible. Zoiets. En dan voegen we er ook nog een veiligheidsaspect aan toe. Zijn ze dol op. Make sure natures miracles never become a hazard. Buy the Wildapp and enjoy wildlife in the safest way possible.
Maar goed, dit hebben ze nog niet bedacht. Zo raar zijn ze nog niet. Ik heb dit bedacht. Dus blijkbaar ben ik raarder dan zij zijn. Mmmm. Maar.... wedje maken dat dit er komt?