vrijdag 18 oktober 2013

Iemant zet veelvuldig Het Oog in

Weet u. Ik ben er geen mens voor. Ik houd er niet van. Ik word er niet vrolijk van. Ik zie de lol er niet van in. Al doe ik nog zo mijn best.
Ik voel me wel nadrukkelijk misplaatst. Een stuk vee. En als ik het zou toestaan, diep ongelukkig. Kortom, ik match niet zo goed met pretparken. Vriendin C. weet dat. Maar desondanks vroeg ze me mee naar een Halloween avond in Walibi. En onder het mom van je moet zo af en toe ook eens doen wat niet bij je past (je weet immers nooit of je jezelf nog eens verrast), stemde ik in. Waarna ik de afgesproken datum zo ver mogelijk in mijn hoofd vooruit duwde. Om vervolgens in de twee dagen ervoor er met bergen tegenop te zien. En de dag zelf voortdurend hoopte dat C., geveld door een heftige griep, helaas moest afzeggen. Niet dus. En zo stonden we om 18.00 in Walibi. Daar waren ook zus J. van C, diens dochter en diens vriend. Dat was in ieder geval al leuk. En J., nogmaals dank voor de vrijkaart! Heus.
Afijn, we waren compleet. De pret kon beginnen. De regen was er ook gezellig bij. En die vond het blijkbaar zo leuk dat ze de hele avond is gebleven. Dat betekende dus nat zuup. Gevolgd door steenkoude voeten. Die er tot de volgende morgen over hebben gedaan om weer op temperatuur te komen. Maar niets van dat alles heeft met Halloween te maken, dus laat ik daar nu wat over zeggen. Het cliche 'een mens lijdt het meest, door het lijden wat men vreest' is ook hier van toepassing. U moet u voorstellen dat u wat met uw gezelschap heen en weer kuiert, slentert, stilstaat, om uw as draait, wacht, nog eens wacht en vervolgens komt er iemand voorbij met z'n darmen in zijn hand. Das een raar gezicht. Maar te handelen. Tot je vanachter in je oor geschreeuwd wordt door een malloot met een bijl in zijn hoofd om vervolgens een bosje belletjes in je gezicht geduwd te krijgen van een deels onthoofd meisje in wit. Kijk, als je dan wil dan kun je je longen uit je lijf schreeuwen en je van alle kanten belaagd voelen. Om vervolgens de hele avond je schichtig te verplaatsen van a naar b. Voortdurend beducht op iets griezeligs. En dan is het allemaal best wel eng. Dat Halloween. Maar zoiets weiger ik gewoon. Ik doe daar niet aan mee. Ik kan het niet helpen. Daar sla je natuurlijk wel een deel van de pret mee dood. Maar ja. Deze zombies gingen mij er niet onder krijgen.
So far so good.
We hadden twee kaartjes voor griezelhuizen. De ene om 21.00 uur, de andere om 23.00 uur. Na een patatje op de vuist, waar we ons enige tijd onder een afdakje mee zoet hielden, begon het Grote Wachten. We begonnen met wachten in de rij van griezelhuis 1, maar dat bleek al vrij snel zinloos omdat er echt wel gekeken werd naar de tijd op je toegangskaartje. Dus we gingen maar even naar links en toen naar rechts, kochten wat in het winkeltje, liepen weer terug, liepen weer heen. Keken naar een show, warmden ons aan de explosie voorstellende vlammen en gingen wederom in de rij staan. Ondertussen hield ik bijna alle zombies van me af door ze ofwel vakkundig te negeren of ze een vernietigende blik toe te werpen met Het Oog als negeren niet hielp.
En toen mochten we ein-de-lijk naar binnen. Waarna we met vijf minuten weer buiten stonden. Was het eng? Hmmm. Ik ben geneigd om te zeggen, dat als je het echt goed wilt aanpakken. Het echt griezelig wilt maken, zeg maar. Het misschien een goed idee is om in het kamertje waar de slierten jute van het plafond hingen ook het licht uit te doen. Dan kan mijn fantasie tenminste nog op hol slaan over hetgeen me nu in mijn gezicht kriebelt. Zijn het zombiearmen, of -darmen, of spinnen zo groot als flatgebouwen, of ......?? Nu waren het gewoon slierten jute. Aan een plafond. In een kamertje. Waar we in polonaise doorheen liepen. Niet echt hartslagverhogend.
Zo dacht ik er tenminste over. De persoon achter mij, een jongen van 15 of zo, vond het allemaal wel heel eng en geweldig. De hele vijf minuten. Althans, dat leid ik af uit het feit dat hij me herhaaldelijk in mijn nek sprong.
Was er dan echt niets eng? Hordes mensen griezelen heerlijk een eind weg zo'n avond en jij meent hier allemaal boven te staan? Ja ja, ik hoor het u denken. En nee. Er waren twee dingen eng.
Ding 1 is de foto hierboven. Op het eerste oog lijkt het een geweldige zonovergoten dag. Dat was het niet. Het was avond, het was donker en het regende pijpenstelen.
Ding 2 is het feit dat ik een boel mensen aanzag voor zombie, die het helemaal niet waren. En het enge daarvan zit niet aan mijn kant, dat zit aan hun kant. Want wat kenmerkt een zombie? Een raar traag loopje met opgetrokken schouders, een holle blik en bloed. Dat is het zo ongeveer wel. En ik heb een boel mensen ofwel genegeerd, ofwel Het Oog gegeven die bij nader inzien niet bebloed waren en therefore geen zombie bleken.
Maar was griezelhuis 2 dan ook niet eng? Geen idee. Om 23.00 zat ik met droge voeten onder een dekentje thuis op de bank, met een hondje links van me en een hondje rechts. En u raadt het vast al. Ja, daar ben ik een mens voor, daar geniet ik van en zie ik de lol van in. En ik hoef er niets nada mijn best voor te doen.

woensdag 25 september 2013

Iemant koopt een onderdeel uit 1928



Tijdens mijn rommelige weekend laatst liep ik bij de rommelmarkt in Achterveld tegen wat laadjes op. Ze stonden in de hoek van het gereedschap en de onderdelen. In de mannenhoek zeg maar. En dat was denk ik mijn geluk. Een man laat op die plek zijn oog daar niet op vallen en ik wel. En andere vrouwen die hun oog er ook op laten vallen, laten juist die mannenhoek meestal ongemoeid. Ik weet het, ik weet het, nogal stereotiep. Maar hee, het is geen mening die ik hier opschrijf. Het is gewoon een constatering. En geloof me, ik ben gekwalificeerd genoeg om dit te constateren. Het is tenslotte niet de enige rommelmarkt die ik zo in een jaar bezoek. Dus.
Overigens reageerde de verkoper (een vrijwillige man) vol ongeloof toen ik naar de prijs van de laadjes vroeg. "Deze? Deze laadjes? Wilt u die??' 'Nou nee, niet echt (oh wat kan ik toch bluffen). Alleen als de prijs goed is. (waarna ik mijn ogen ogenschijnlijk ongeïnteresseerd al weer naar wat anders liet dwalen)' Waar de vrijwillige man gelijk van schrok en dus voorzichtig een vraagprijs van 3,- euro uitsprak. Waarna mijn gezicht zich vertrok (van plezier, maar dat kon ik goed verbergen) en ik er een zuur 'nou, vooruit dan maar' uit perste. Deal gesloten. 'Wat gaat u ermee doen?' Dat wordt me best vaak gevraagd als ik ergens iets aanschaf waar de ander geen enkel brood in ziet. Maar meestal heb ik op dat moment nog geen flauw idee. Ik herken alleen een goede deal en de rest volgt wel. Bovendien leken ze erg op laadjes en was de kans dan ook groot dat het laadjes waren en dat ik ze als laadjes ging gebruiken. Leek mij wel overduidelijk.

Al op weg naar de auto werden ze aan een nader onderzoek onderworpen. Er was Inhoud! En dat is Spannend. Het bleken naaimachineonderdelen, klosjes garen, een handleiding en een 'Fee de Foyer'. Die laatste bleek een handborduurmachinetje uit de periode 1890-1930. Met handleiding. In het Frans en eentje in het Nederlands. Mocht iemand zich er dus aan willen wagen ...

Afijn, even wat gegoochel op het type naaimachine en zie hier:

U ziet dat de laadjes onder het blad hangen. En dat ze van elkaar gescheiden zijn. Om ze voor mij bruikbaar te maken heb ik ze samengevoegd en voorzien van een nieuw bovenblad op hun maat. Maar dat was nadat ik ze nog lekker in de meubelolie had gezet, waar ze ook danig van opknapten. Voila!




P.s.: ze kunnen ook nog op slot en de sleuteltjes zitten erbij!




zondag 1 september 2013

Iemant had een rommelig weekend

View through view-master. Town hall and flower sellers Valencia.
Ik ben benieuwd wie van u mij dit na kan zeggen, maar ik heb zojuist gedoucht met een sprinkhaan. Gezellig saampjes onder de spetters. Ietwat bevreemdend, want normaal ontmoeten we elkaar ergens in het groen. Uhm, ik bedoel dan niet dat ik diezelfde sprinkhaan ergens ontmoet. Ik bedoel dan natuurlijk dat als ik een sprinkhaan ontmoet dat meestal niet onder de douche is, nooit eigenlijk, maar vaker in het bos of op een grasveld. In het groen dus. Zucht. Afijn, dit was dus een heel andere ervaring. Hij vond dat ik er nog goed uit zag voor mijn leeftijd. Ietwat vrijpostig naar mijn menig. Maar hell wat kan hij er aan doen, hij is een geboren charmeur. Dat was aldus zijn uitleg. Hij leek me verder wel ok, dus ik heb het compliment maar geretourneerd. Met een wedercompliment welteverstaan. Een tegencompliment kon ik namelijk niet zo snel verzinnen, zo nog enigszins van slag door de hele situatie en daarbij ook te onkundig op het gebied van sprinkhanen om iets zinnigs op te merken. Nou, dan bent u daar ook weer van op de hoogte. Het heeft hoegenaamd niets met mijn rommelige weekend te maken, of misschien toch weer wel. Ik weet het niet. Zegt u het maar.
Wat wel met mijn rommelige weekend te maken heeft, is het volgende. Mijn weekend begon zaterdag in Achterveld om 9.00 voor het hek van een rommelmarkt die pas om 10.00 uur begon. Ik was niet de enige die daar een uur te vroeg stond. Verkeerde berichtgeving op internet en in de krant had daarvoor gezorgd. Nou ben ik niet zo'n geduldig type en R. is dat ook niet. We hebben, in plaats van te wachten, ons uur dus semi-nuttig besteed door naar Amersfoort te crossen en weer terug. Semi-nuttig omdat de winkel waar we een boodschap wilden doen niet verkocht wat we moesten kopen. Grmpf. Maar we waren wel weer op tijd terug in Achterveld. Daar gingen we na een goed uur weer weg met een vreemde lamp (aankoop van R.), lades van een oude naaimachinetafel, een view-master met wat schijfjes, een puzzelplankje (een wat? laat maar, is voor een projectje, komt wel een keer langs hier), een oude looplamp (heel hip hoor, met het juiste koord een echte industriële blikvanger), kleine bakblikjes (ook voor een projectje, ooit) en een retro houtlook blikje op pootjes. En o ja, het klapstuk. Een schenk-tuit-stop-hoofdje van porselein. 
Het komt door haar keel uit haar neus. Geheel smakelijk is het dus niet.
En alsof dat nog niet rommelig genoeg was. Heb ik vandaag uit Soest ook nog het een en ander mee naar huis gesleept. En super retro keukenrekje van Tomado (passend bij die andere die ik eerder al eens op de kop heb getikt), een blauw retro bureauventilatortje, twee retro tennistafelbatjes (gaat meer om de hoesjes waar ze in zitten), een retrostyle thermoskan (wit met bloemen), en een voormalig stalgebouwtje (geen idee waarom ik dat heb meegenomen, maar er komt vast een dag dat me dat duidelijk wordt). En o ja, het super klapstuk: nog een view-master. In de doos en met een flink aantal schijfjes. 
Model E. Jaren 50. 
Nou verdient die view-master nog wel enige toelichting. Het is namelijk raar. Zo'n ding zoek ik al lange tijd. Ben er lang, lang geleden eentje tegengekomen die van ellende uit elkaar viel en nog tien euro moest opleveren. Echt niet. Ben er eentje tegengekomen die in super staat was. Dertig euro. Ook echt niet. Ik ben van Zeeland he?! Os bin zuunig. En ik lieg hier niet, een van mijn voorouders komt uit die hoek. En die had blijkbaar sterke genen op dit vlak.
Afijn. Maanden en maanden terug kwam ik wat schijfjes tegen, voor de juiste prijs. Die ik maar heb meegenomen. Voor het geval die view-master ook nog eens kwam. Maar die kwam niet. Wel bij iemand anders. Maar die had weer geen schijfjes. En dat is knarsig, een view-master zonder schijfjes. Da's gewoon niet leuk. Dus heb ik die schijfjes gedoneerd. En wat blijkt? Wie goed doet, goed ontmoet. Want prompt ziet R. gisteren voor mij een view-master liggen. Nog net in ok-staat. En ook nog met schijfjes. En voor een euro was de deal gesloten. Jippie. Het is er eentje uit de jaren zeventig. Helaas heeft hij wel een beetje de kleur van het gevangeniseten in Alcatraz. Zo stel ik me dat dan voor. Maar toch. 
Nou? Wat zei ik over die kleur?
Afijn, als u goed gelezen heeft dan weet u dat het view-master verhaal nog niet af is. Want laat ik vandaag nou weer eentje tegen het lijf lopen. Helemaal Piekfijn In Orde. Met doosje en een lading schijfjes. Maar de Zeeuw in mij vond hem te duur. Die Zeeuw toeterde namelijk in mijn oor dat ze echt geen vijftien (15!) euro ging betalen voor zo'n ding. 'Echt niet. Nooit. Loop maar door.' En dat deed ik dus. Braaf. Ik liep ook weer terug, maar dat kreeg ze in de gaten. Tevergeefs dus. Waarschijnlijk liep ik te langzaam. Ik ging dus wat sneller lopen, kwam vanaf de andere kant, ging in overleg over tien euro en liep wederom zonder gedane zaken door met een foeterende Zeeuw in mijn oor. Op weg naar de uitgang. Waar ik alsnog een list verzon om de Zeeuw bezig te houden, vijftien euro in de aanslag hield en de "deal" sloot voor ze in de gaten kreeg wat er gaande was. En nu vier ik dus een feestje. Ik ben zo blij met dat ding. Als een kind zegt R. En die Zeeuw is ook stil. De mond gesnoerd zeg maar. Toen ze zag waar alleen al die schijfjes voor te koop staan op MP. 



zaterdag 10 augustus 2013

Iemant doet verslag van haar vakantievondsten

Engeland is mijn land. Ik dacht het eerder al, maar weet het nu weer zeker. De mensen, de thee, de omgangsvormen, de spullen, de pubs, het is mij allemaal even leuk. En dan denk ik de tattoos, de leggings en bierbuiken geheel weg. Dat doe ik hier tenslotte ook. Je hebt Engelsen en Engelsen, net als Nederlanders en Nederlanders. Het is maar welke bril je op zet. En die van mij is roze.
Wat ik particularly like zijn de charity shops en car boot sales. Of course. Can't help it. En in tegenstelling tot vorig jaar, toen alle leuke fleamarkets en antiques shops in de VS op onze route net gesloten waren op het moment dat ik passeerde, heb ik nu een fair deal of browsing kunnen doen. En natuurlijk picked up a thing or two. Allemaal even fout en kitschy, maar o zo leuk. Net vóór de vakantie heb ik nog een kofferbakmarkt afgestruind en daar een allerleukst porseleinen hondenbeeldje op de kop getikt. Dat zette de toon van de struintochten in Engeland, maar de score op dat onderdeel is uiteindelijk uitgekomen op twee.
Het schattige Nederlandse hondje.
De twee Engelse hondjes. The're very pleased they live in Holland know.
Zes is de score van Coronation and Commemorative mugs. Waarvan een nu dienst doet als theelepelvaasje. Er twee voor gebruik zijn en de andere drie voor de sier of occasionally als bloemenvaasje.


Dan heb ik nog wat achter moeten laten wat me helemaal niet zint. Namelijk een hele mooie oude ladder. Achteloos gedumpt. In een container. Mijn reisgenoten zagen het niet zitten om de rest van de reis in gezelschap van het werkelijk hele mooie exemplaar te moeten doorbrengen. Hetgeen ik eerlijk gezegd nogal flauw van ze vond, maar het was twee tegen een. Foto 1 toont de ontdekking, foto 2 de teleurstelling.
Onder de matras (die heus niet ranzig was) lag ie. Een goed gebruikte, maar nog mooie ladder. Zo'n kwaliteitsding. Handgemaakt probably. 
Er bleek geen argument stand te houden en aangezien ik hem in mijn eentje niet uit die container kreeg moest ik opgeven. Onder luid commentaar en met duidelijke tegenzin. En ook dat hielp niet.
Verder nog wat nicknacks. Waarvan ik speciaal de Lingerie Guards even extra onder uw aandacht wil brengen: 'No more unsightly straps'. Geweldig woord nietwaar? Unsightly. Er is veel in het leven unsightly zowel in Engeland als in Nederland, helaas bestaat er niet voor alles een strap. Maar hiervoor dan weer wel. 
De vogelbordjes van wel 5 cm doorsnede hebben ooit ergens aan de muur gehangen. En toen die muur gesausd werd mochten ze gewoon blijven hangen. Je kunt er namelijk omheen sauzen, om deze bordjes. 
Eindelijk een vingerhoedje. Zo handig, als je zoveel verstelwerk te doen hebt als ik elke dag. 
Geweldig he?! Zouden die dingen nu ook nog gemaakt worden?
Nou, dan kan ik u nog wel wat vakantie anekdotes vertellen, maar ik weet niet of u daar zo op zit te wachten. Het meeste is toch alleen leuk als je er bij was. En dat was u niet he?! Nou vooruit eentje dan. In een animal welfare charity shop zag ik een commemorative mug. Bovenop een plankje. Te hoog om bij te kunnen. Te ver weg om goed te kunnen zien of ie wel of niet leuk was. Ik ging dus vragen of ik die mug even mocht zien. Er stond onder het plankje namelijk een trapje en ik dacht dus niet dat mijn vraag heel belastend was. Helaas. Dat was het wel. De dame aan wie ik het vroeg schoot prompt in de stress, riep haar man erbij, die haalde een Trap van achteren, moest daarmee door de hele winkel, richting plankje met mug, man de trap op, vrouw de trap vasthouden, veel gezucht en gesteun en ik geloof zelfs een zweetdruppel, waarna met een gewichtig gebaar de mug op de toonbank belande (leuke toonbank trouwens, helaas niet te koop en waarschijnlijk ook niet goedgekeurd door mijn reisgenoten) en ik dus helaas constateerde dat ik hem niet wilde gezien prijs en staat, hetgeen me op een snibbig 'You changed your mind then?!' kwam te staan. Of ik dat niet even eerder had kunnen doen dat mind changen. Graag vóór alle moeite en niet erna. Uit pure guilt heb ik maar een vintage style bijouterie tasje bij ze gekocht, nog net gespot bij het naar buiten lopen. Zo kon ik weer naar binnen lopen en het nog een beetje goed maken. Al die inspanning. 


Het is misschien vintage als je daartoe alles ouder dan 20 jaar rekent. Maar we hebben het hier niet over de jaren 30 van de vorige eeuw hoor. Al doet het daaraan denken. Of de jaren 50. Of zo. 
Bye!

vrijdag 19 juli 2013

Iemant stelt u voor aan Malle Sien


Festival des Arts in Rimburg. Het was een leuke en zonovergoten(warme!) dag.
Tja, als je niet schrijft dan leest er natuurlijk ook niemand. Sorry. De ontwikkelingen van de afgelopen maanden (waarover misschien later ooit meer) hebben me dusdanig in beslag genomen dat er voor dit blog even geen tijd over was. En dat kan natuurlijk eigenlijk niet. Althans, dat is wat ik te horen krijg. Wat ik ter verdediging kan aanvoeren is dat ik druk ben geweest door iets te vinden wat we niet zochten, waar vervolgens een groot vraagteken is boven komen te hangen, waardoor we dan nu maar weer druk zijn met vinden wat we wel zochten. Cryptisch? Ja, zo is het. Het zij zo. Het is wat het is. En verder kan ik, iets minder cryptisch, zeggen dat ik druk ben geweest met produceren. Van allerlei leuks. Voor het Festival des Arts in Rimburg afgelopen 7 juli. En dat was Leuk. Zowel het produceren als het Festival bedoel ik dan. Ontzettend veel leuke, grappige, lieve, aanmoedigende, verwonderde reacties gehad op de spullen in onze kraam. Onze? Ja, de kraam van Malle Sien. U kent haar misschien al? Dat ietwat vreemde mens, of eigenlijk twee die niet uitsluit dat ze er ooit drie of zelfs meer wordt? Ze is nog wat verlegen en stelt zich daarom beetje bij beetje aan u voor. En laat ook beetje bij beetje zien wat ze allemaal maakt en verkoopt. Om te wennen. En omdat ze ietwat vreemd is. Zoals gezegd. En de dingen nooit doet zoals ze horen. Zoals u zult merken. Daarom laat ik u hier maar alvast wat zien. Van wat die Malle Sien zoal uitspookt.
Voor aan de muur. Om je te helpen herinneren.
Wat een dotje he?! Vintage poppenhoofdje van stof.
Ze hangt nu hopelijk ergens anders gezellig aan de muur. 
Een allerschattigst paneeltje 'Melk is best voor elk'. Het is de bovenkant van een oud luciferdoosje, het origineel zit op de achterkant. Het paneeltje is afgewerkt met een laagje was. Schattig voor in een kinderkamer of in de keuken. Of waar jij ook maar wilt. Malle Sien maakt het niet uit. Hang het echter niet in de volle zon, daar kan de was niet zo goed tegen.
Heb je het 'haakje' gezien? 
Een klein paneeltje met daarop een vintage autootje. Zie je die twee mensjes? Die zaten er net nog in. En als je even wacht, rijden ze straks weer weg. Let maar op. Goed kijken hoor, anders mis je het.
Een deksels leuke lamp. Precies goed om een donker hoekje wat gezelliger te maken. Gaten onderin waar het licht uit komt en als je de lamp moet vervangen haal je gewoon de deksel eraf. 
Nou, Malle Sien begint te steigeren. Ze vindt het wel even genoeg zo. Bovendien heeft ze nu meer zin om wat te knutselen in plaats van binnen achter de laptop klungelen. Daaag.

woensdag 19 juni 2013

Iemant zit er midden in

Schattige speldenkussentheekopjes. En dat mensen, is vanaf nu een woord.
Middenin zit ik. Middenin de voorbereidingen voor 7 juli. Want op 7 juli sta ik op het Festival des Arts in Rimburg. Niet met kunst met een grote K hoor. Maar gewoon met leuke, creatieve handgemaakte dingen van hergebruikte materialen. Komt dat zien, komt dat zien. En nu ik deze oproep de wereld in slinger, moet ik natuurlijk ook zorgen dat als u of iemand anders dat dan inderdaad doet, dat komen (en die kans is best aanwezig), er ook wat te zien is. Dat de stand en mijn aanwezigheid alleen niet echt de moeite waard is, snap ik ook nog. Al heb ik gisteren wel bij Kruidvat hippe vinyl kanten tafellakens gekocht die een boel goed maken. Voor wat betreft de stand dan, ik heb waarschijnlijk wat anders aan. Afijn, ik heb dus nog een en ander te doen. Handgemaakt en hergebruikt is niet iets wat zomaar spontaan ontstaat namelijk. Uit zichzelf, of zo. Nee. Dat vraagt bloed, zweet en tranen. Letterlijk. Nou ja, geen tranen. Nog niet, althans.
Nou ja, klein beetje wel. Op 7 juli had ik namelijk al een afspraak staan. Met E. en E. Ten tijde van het opgeven voor het FDA was die afspraak compleet uit beeld. Compleet UIT Beeld. En dat is best treurig. Ik heb mijn excuses hiervoor nog onvoldoende geuit. Dus bij deze: Excuses.

woensdag 5 juni 2013

Iemant en het huishouden

Weet u wat het is met dat huishouden? Hoe meer je er van doet, hoe meer je moet. Ik kan er prima mee leven om maanden lang alleen het hoognodige te doen en dat wat moet met een regelmatige Franse slag (alle Fransen onder u hierbij excuses, ik heb het ook niet bedacht dat u te boek staat als willekeurige huishouders die het niet zo nauw nemen, ik neem alleen over wat anderen zeggen, ik heb namelijk zelden zelf een mening). Maar dan zo eens in de zoveel tijd krijg ik het op mijn heupen en moet de boel Schoon en Af en Opgeruimd. En dan ineens komt er een raar neurotisch trekje in mij op. Vanaf dat moment kan er niets, maar dan ook niets door mijn handen gaan of ergens mijn oog op rusten zonder dat daar een doekje met een sopje bij komt kijken, of een stofzuiger of een ragebol (ik lieg, die heb ik niet), maar u begrijpt waar ik heen stuur. Ik ontdek stof en vuil op plekken waarvan ik niet eens wist dat ze bij ons huis hoorden. Echt, ik doe normaal gesproken zo'n tien jaar met een fles allesreiniger. Dat is natuurlijk overdreven, maar wel zoooo lang dat ik ga overwegen om de fles per ongeluk om te laten vallen zodat ie per ongeluk leegloopt en ik met een gerust hart een verse kan kopen. Zo zat ben ik dat kleurtje in en dat luchtje uit die fles dan. En de fles zelf trouwens ook. Maar dat is allemaal niet nodig, dat per ongeluk omgooien, als ik het Huishouden op mijn Heupen krijg. Dan is die fles binnen een week over en uit. Het houdt dan namelijk nergens op. Alles. Alles moet schoon. Moet Schoon. Schoon. Alles. Gek word ik ervan.
We hebben ooit eens een woning bezichtigd waar de stofzuiger alweer tevoorschijn werd gehaald (beneden) toen wij nog in huis waren (boven). En ik kan me dat voorstellen. Als ik niet, godzijdank, ergens een Franse voorouder in mijn familie had zitten, dan was ik ook zo'n persoon geweest. Zo'n echte huisvrouw, met een piekfijn schoon huis waar alles een plekje heeft en al het houtwerk strak in de verf zit. Zalig zeg. Althans, zo'n vrouw heeft waarschijnlijk geen Leven. Kan waarschijnlijk nooit naar de kringloop. Sterker nog, als je zo'n vrouw bent dan wil je waarschijnlijk niet naar de kringloop waar alles oud en vies is. En ik wil wel naar de kringloop. Graag zelfs. Zo vaak mogelijk zelfs Oud en vies zijn leuk. En daar heb ik nu bijna geen tijd voor. Want ik ben druk. Druk met alles Schoon, Af en Opgeruimd te krijgen. Gatver. Zucht.
Daarom bij dit logje wat foto's uit een ander leven, toen ik nog wel naar de kringloop ging en heel blij was met wat ik gevonden had. Leuke tijd was dat. Denk er met weemoed aan terug. 


woensdag 15 mei 2013

Iemant heeft een projectje af

In het kader van meer projectjes dan tijd, ben ik volop aan de slag. Druk ben ik, kan ik wel zeggen. En omdat ik druk ben raken er dingen Af. En dat is lekker. Zojuist is het (Sorry, even een onderbreking. Ik kan het woord 'zojuist' nooit lezen of horen zonder Juliana het te horen zeggen: zoojuuist, Zooooo Juistttttttttt. Het is een deftig woord, een koninklijk woord, een gewichtig woord, u weet wel. Heeft u dat ook of ben ik raarder dan u?) het project Kruk afgerond (dat maakt het dan weer minder koninklijk).
Enige tijd geleden heb ik twee krukjes bij de kringloop gekocht. Uit Romania, stond op de onderkant van de zitting. Dat zag ik omdat ik ongeveer zo'n duizend nietjes uit die onderkant heb gepulkt, maar dat is alweer maanden geleden. Al die tijd hebben de krukjes boven op het halletje gestaan, op elkaar gestapeld. Zonder zittingen. Die lagen in de garage. Al die tijd was het wachten op twee canvas prints. Nu kan ik het laten klinken alsof dat buiten mijn schuld was, maar dat is niet zo. Ik nam de tijd gewoonweg niet om de afbeeldingen te maken, zodat ze geprint konden worden. Toen ik dat namelijk eenmaal wel had gedaan, waren de prints een dag later klaar. Zucht.
Toen heb ik nog even tegen de klus op gezien (zou het wel lukken) en toen ben ik nog enige tijd op zoek geweest naar 4mm nietjes. Die heeft R. zaterdag voor me gevonden, aya jippie jippie jeeee. Dus aan de slag. Want ja dit was een stukje cake dat ik zelf aan moest pakken, dat kon ik met goed fatsoen niet aan een stoffeerder over laten. En zie hier het geweldige resultaat. Ik vind ze leuk!






Op naar het volgende projectje. Ik moet nog kiezen en aangezien ik volop keuze heb, ga ik daar nog wel even over doen. Verwacht dus niet volgende week weer een afgerond projectje. Zo werkt dat niet. Hoor. Ook al ben ik druk.

zondag 12 mei 2013

Iemant stelt u Neelie voor


Ik heb u ooit eerder al eens verteld over de groene stoel. De groene stoel die ooit de gele stoel was en daarvoor Daddy's stoel. En nu heet ze Neelie. En dat mensen, is geen toeval. Via via kreeg ik de kans om de  groene stoel opnieuw te laten stofferen. Sinds de datum van het eerdere berichtje was ze er namelijk niet beter op geworden. Men zegt 'de tijd heelt alle wonden', maar dan heeft men het vermoedelijk niet over gapende gaten in bekleding. Die worden er namelijk alleen maar slechter op. Nietwaar T.? Mocht jij ook zitten te wachten op zelfhelende gaten in zittingen, vergeet het maar. Afijn, dat is er eentje voor insiders. Terug naar de groene stoel. Als je iets opnieuw laat stofferen, dan moet je ook een stof kiezen. Dat is onvermijdelijk. En nu ben ik best goed in kiezen, alleen niet in stof. Zo zit ik ook met eettafelstoelen, die weliswaar uitstekend zitten, maar die eigenlijk niet leuk zijn om naar te kijken. Ze zijn gewoon, ze zijn neutraal, ze zijn ok, maar ze zijn zeker niet Leuk. Het is niet anders. Nou was er een beperkt aanbod waaruit ik kon kiezen in dit geval. En dat is eigenlijk best goed, een beperkt aanbod. Dan kun je er gewoonweg niet zo'n drama van maken. Met veel dimmen en dammen en linksen en rechtsen en mitsen en maren. Kortweg, was er tussen al het zwart, grijs en bruin, maar een keuze te maken: het mantelpakje van Neelie Kroes. Ik kan het niet helpen, dat was het eerste waar ik aan dacht toen ik de stof zag. Aangezien dit het enige kleurige stofje was viel het besluit heel makkelijk, Neelie werd het. 'Ik kies voor Neelie,' zei ik. 'Sorry, u zegt?' zei de stoelmeneer. 'Ik wil het mantelpakje van Neelie op mijn stoel.' 'O, juist, ik snap het, daar doet het inderdaad aan denken.' Een man naar mijn hart.

donderdag 2 mei 2013

Iemant toont u haar gekochte waar

Het was een heerlijke dag. De zon scheen zoals ik al gehoopt had en het regende niet. Geen druppel. We waren in Driebergen. Samen met collega L. en haar moeder. Erg leuke mensen die de feestvreugde alleen al door hun aanwezigheid verhogen. Ik heb het trouwens over Koninginnedag. Ik weet het. Alweer dagen geleden, maar toch. Toch wil ik u nog even laten zien wat deze dag mij rommeltechnisch gezien heeft opgeleverd. Laten we gewoon het rijtje af gaan. Althans, nadat ik gemeld heb dat de foto's zijn gemaakt vóór het schoonmaken. Inmiddels staat het hele boeltje blinkend te stralen. Had ik beter eerst kunnen doen en dan foto's maken, maar goed het is niet anders.

Als eerste liep ik het foute kastje hierboven tegen het lijf. Ze heeft nog wat zorg nodig. Een kleurtje, een leuk achterwandje, vrolijke plankjes en een schattig knopje voor het deurtje. Dan kan ze wel weer een tijdje mee.  Ze heeft geduldig staan wachten tot ik haar aan het eind van de strooptocht op kwam halen om mee naar huis te gaan. Inmiddels wel ondergescheten door een klein vogeltje, dat was wat sneu. Maar inmiddels is ook dat leed geleden.

Daarna stuitte ik op een labeldispenser uit een voormalig postkantoor. Erg leuk ding. Gezien het feit dat man labeldrukker is, hoop ik binnenkort op een kleine geste.

Vervolgens stond er een stelletje measuring cups naar me te kwaken, hetgeen ik dus met geen mogelijkheid kon negeren. Ik vind ze ge-wel-dig!


Na koffie en Oranje Tompouce hebben we de laatste meters over de vrijmarkt afgelegd en zijn we naar huis gegaan. Waarna ik vervolgens in mijn eentje nog even in een buurdorp de vrijmarkt heb bezocht.

Niet voor niets, want al gauw liep ik tegen deze thermosfles op. Van de zolder van zijn grootvader, zei de verkoper. Eentje uit de jaren zestig. Met glazen binnenfles, kurk en made in China. Tja, die kon ik niet weerstaan gezien de zachte prijs van 50 cent.

Even na de thermoskan zag ik het lampje er rechts op de foto naast. Hij werkt op batterijen (duh) en je kunt kiezen: lampje voor, lampje boven of beide lampjes tegelijk aan. Ik hoop eigenlijk dat het lampje bovenop een zwaailampje is, maar heb nog geen uitsluitsel. Ik heb namelijk geen batterijen die erin passen. 

Niet lang daarna zag ik deze grappige giraffe die in de nabije toekomst zal gaan dienen als fotohouder.

Ik vond het eigenlijk wel welletjes op dat moment. Maar soms heb je het niet voor het zeggen. Dan loop je tegen iets aan, heb je een leuk gesprek met de verkoper, lukt het jou om iets van de prijs af te dingen wat voorgangers de hele dag nog niet gelukt is en ga je overstag. Zo ging het mij. En nu heb ik dus nog een nutteloos, maar schattig ding in huis staan. Jawel, een kindernaaimachine op batterijen of handmatig uit de jaren vijftig. Zie hier.

Het welgekozen klosje garen kreeg ik er gratis bij. En als je dan stiekem hoopt dat het nu dan wel echt klaar is, dan hebben u en ik het mis.

Wat was het geval? Een paar dagen voor Koninginnedag zag ik deze muurvazen. Ze zijn van Jane uit Nederland en ze schrijft de blog All the luck in the world. Ik vind het idee erg leuk en bedacht me dat ooit wel eens te willen gaan doen in een of andere variant. Ooit. Maar ja, dan kijk je even links en even rechts op een zekere vrijmarkt op een dag in april in het jaar 2013 en dan liggen er zes (6!) van die dingen op een rijtje naar je te roepen 'He jij daar. Ja, jij! Joehoe. Jij wilde ons toch? Ooit? Ooit is nu hoor. Joehoeee'. En dan ga je tegen beter weten in weer overstag.
U weet hoe die dingen er normaal gesproken uit zien als ze aan een verwarming hangen. Ik heb er dus geen foto van gemaakt. Maar ze gauw in een kast weggestopt, waardoor ik hoop er voorlopig niet mee geconfronteerd te worden. Want eigenlijk heb ik genoeg projectjes. Zucht.