Zo op de laatste dag van dit jaar - terwijl ik zit af te tellen tot de verschrikkelijke regenstormen ieder vuurwerk afstekend individu een reden geven om subiet en voor eeuwig een droog heenkomen te zoeken, vooral mijn werkelijk irritante buurjochies - schrijf ik nog maar eens even het een en ander. Mocht u het nog niet begrepen hebben, dit is mijn minst favoriete dag van elk jaar, op de voet gevolgd door mijn verjaardag. Nu heb ik die ook net achter de rug, dus als het 11 januari is geweest heb ik voorlopig alleen maar weer favoriete of neutrale dagen in het vooruitzicht. Waarom 11 januari? Dan hebben we de verplichting van de beste wensen en gelukkig nieuwjaar ook weer gehad. Wat een schijnheilig gedoe vind ik dat toch. U vindt me wat chagrijnig? Uhm. Ja, dat kan ja. Da's niet gek he?! Op je minst favoriete dag van het jaar. Dan krijg je dat. Moet u niet bij mij zijn hoor. Ga ergens anders maar verhaal halen.
Over verhalen gesproken ... Van vrienden kreeg ik voor mijn verjaardag het boek 'Hondsdagen - Berichten van Bedlam Boerderij' van de schrijver John Katz. Ik ben er net in begonnen met lezen. Voorin zit een bladzijde met enkel de tekst: Professor Chernowitz en andere lezers: In dit boek gaat geen hond dood.
En dat vind ik nou heel attent van de schrijver. Er is namelijk niets zó verdrietig en dan weet ik tenminste dat ik me veilig in dit boek kan storten. Ik zit dus opgekruld onder een dekentje met hondjes en een kop thee in de buurt met mijn neus in de letters. In een poging me af te sluiten van de buitenwereld.
Helaas ... op pagina 39 gaat er een ezel dood. Ik overweeg nu dus om de schrijver er even fijntjes op te wijzen dat de verwachtingen die hij wekt voor het verhaal begint wel erg snel de grond in worden geboord en dat dat voor een fijngevoelig mens als ik een heuse domper is. Ezel of hond, veel verschil is er niet. In mijn ogen. Ik sla nu dus maar een paar bladzijden over, doe net of het niet zo is en geniet van de rest van het boek. Als ik het uit heb, besluit ik definitief of de schrijver een soort van terechtwijzend kattebelletje gaat ontvangen of niet. Ik vermoed nu al van niet. Ik neem me namelijk wel vaker eens wat voor. Wat ik dan vervolgens niet doe. Omdat ik het vergeten ben. Of omdat de ooit aanwezige drijfveer is verdwenen als sneeuw voor de zon. Of als vuurwerk door de regen. Wat u wilt. Ik wil het laatste. Zeg ik u nog maar even. Voor alle zekerheid.
maandag 31 december 2012
zondag 16 december 2012
Iemant voorziet haar bos van voeten en sneeuw
Zoals u kunt zien was er maar één boompje dat op zichzelf kon staan. De rest was voetloos. Dus het eerste wat me te doen stond, maar wat ik heb uitgesteld tot vorige week, was mijn boompjes van voeten te voorzien. En dat heb ik gedaan. Ze hebben nu prachtige kleivoetjes, waardoor ze mooi rechtop kunnen staan. Helemaal zonder hulp. De klei was echter rood en dat was niet mooi, dus alle voetjes zijn ook nog eens geschilderd. Grijs. Valt minder op. Wit had ook gekund, maar daar heb ik niet voor gekozen. En toen had ik een heleboel boompjes, parmantig rechtop staand. All dressed up but no place to go. Daar moest verandering in komen. Dus stopte ik er een paar ik een rode kom met kerstsneeuw en een bambiachtige. Hmm, iets klopte niet. Dus bond ik er eentje op een ambulance. Waarna ik het geheel in een jampotje duwde met natuurlijk ook weer wat kunsstneeuw. Het stond allemaal prachtig en leuk, maar iets klopte er niet. En toen werd het buiten koud en viel er sneeuw en pas daarna viel het kwartje. De boompjes konden helemaal niet in de sneeuw staan en dan toch groen zijn. Dat is niet juist. Er zat dus niets anders op. Ze moesten stuk voor stuk voorzien worden van sneeuw.
Dit is de foto nadat de boompjes voorzien waren van sneeuw, die van daarvoor was zo'n aanfluiting, die ga ik hier echt niet plaatsen. |
Stilleven in een oude glazen snoeppot. |
Een zelfgemaakte snowglobe. |
Geintje. Boompje in een zoutvaatje. |
Dit is het wachtstation voor bomen die nog een bestemming moeten krijgen. Of ik herschik ze even zodat het wat bossiger lijkt. Kan natuurlijk ook. Blijven ze daar lekker staan. |
Kijk. Hier zijn ze nog sneeuwloos. Ik heb deze maar zo gelaten. Doen we net of de dooi al heeft ingezet op sommige plaatsen. Is voor de soldaatjes ook fijner. |
Ik weet niet of het u is opgevallen, maar ik ben niet bepaald stijlvast met Kerst. Misschien niet alleen niet met Kerst, maar daarvan weet ik het zeker. Van die traditioneel versierde Kersthuizen, met kransen en guirlandes van vers groen, veel rood, kerstsokken enzovoort enzovoort. Ik moet de kwijl uit mijn mondhoeken vegen. Geweldig vind ik het.
Daarentegen een kitsch witte kunstkerstboom met ballen in vrolijke kleuren en gekleurde lampjes kan ik ook bijzonder waarderen. Terwijl het eigenlijk niet kan. Dat is tenslotte geen Kerst.
En dan hebben we ook nog de sobere variant, bijna boers te noemen. Ik kan niet zo goed uitleggen wat ik bedoel dus kijk hier maar even of hier. Steeds opnieuw, elk jaar weer kan ik geen keuze maken. Dus doe ik dat ook maar niet en zet ik neer wat ik leuk vind. Of het nou bij elkaar past of niet. Het is tenslotte Kerst en dan gaat het juist om de gedachte.
Have a very merry Christmas!
woensdag 28 november 2012
Iemant stelt terloops een facebookvriendenbeleid op
Weet u, lange tijd heb ik geprobeerd mijn digitale voetstappen te beperken. In de illusie dat dat een keuze was in het digitale tijdperk. Maar dat was wel de reden dat het even duurde dat ik op het feestboek te vinden was. Uiteindelijk ging ik overstag (het leek me wel een goede manier om lezers naar mijn blog te lokken) en spoedig zag ik er de lol van in. Even kleine stukjes leven meeleven van degenen met wie je 'wat' hebt, die anders aan je voorbij zouden zijn gegaan. En anderen even kleine stukjes van jouw leven mee laten leven. En ook weer in contact komen met mensen van wie je zelfs niet wist dat je ze ooit gekend had. Best lollig. Zo ging een aantal maanden voort. Mensen vroegen mij om vriendjes te worden, ik vroeg mensen om vriendjes te worden. Ik vertel u niets nieuws. Bij sommige uitnodigingen dacht ik wel even na, maar er was niemand die ik weigerde. Tot het moment dat ik een uitnodiging kreeg van een persoon aan wie ik via Marktplaats mijn e-reader had verkocht. We hadden een nogal vreemde mailwisseling gehad voorafgaand aan de verkoop, met over en weer wat humoristisch getinte verwijten. Oke, best grappig. Twee tellen. Maar om dan gelijk maar vriendjes te worden? Die uitnodiging heb ik dus resoluut naar het archief gestuurd.
Maar het zette me wel aan het denken......Vervolgens werd ik laatst geconfronteerd met een detail uit mijn eigen leven door iemand waar ik bij dacht 'eigenlijk vind ik het helemaal niet nodig dat jij dit weet'. Was het een sappig detail? Genant? Grappig? Verdrietig? Nee, allemaal niet. Het was gewoon iets alledaags. Maar desondanks. Desondanks. Wat is voor mij nou het nut van dit zogenaamd sociaal gebeuren? Wat vind ik leuk of nuttig aan het meeleven van stukjes leven van personen die ik nu straal voorbij zou lopen als ik ze tegenkwam in de stad. Gewoon omdat ik geen flauw benul heb hoe ze er tegenwoordig uitzien. Of die ik misschien vriendelijk zou groeten omdat ik ze weliswaar ken, maar verder niet. Heb ik behoefte aan een plek vol kennissen? Nee, eigenlijk niet. Vind ik het nog wel leuk om mee te leven en te laten leven met personen met wie ik 'wat' heb? Iets van bijvoorbeeld een familieband, een vriendenband, of een lijntje op afstand omdat je weet dat je een klik hebt en als jij en de ander niet zo'n druk leven zouden hebben jullie elkaar vast eens zouden zien, of uit waardering voor wat je ooit eens samen had. Zo'n soort 'wat'. Ja, dat wil ik eigenlijk wel. Nou, dan zit er maar één ding op. Ik maak mijn kringetje dus kleiner. Op basis van het criterium 'als ik je spontaan ergens tegen het lijf loop, nodig ik je dan uit voor een kop koffie in de verwachting dat je spontaan accepteert? Of zou jij dat doen, in de verwachting dat ik accepteer?'
Dan hebben we gelijk het meest basale, ik moet je überhaupt wel (her)kennen, ook gelijk getackeld. Lijkt verdacht veel op beleid niet? Een facebookvriendenbeleid. Toe maar.
Maar het zette me wel aan het denken......Vervolgens werd ik laatst geconfronteerd met een detail uit mijn eigen leven door iemand waar ik bij dacht 'eigenlijk vind ik het helemaal niet nodig dat jij dit weet'. Was het een sappig detail? Genant? Grappig? Verdrietig? Nee, allemaal niet. Het was gewoon iets alledaags. Maar desondanks. Desondanks. Wat is voor mij nou het nut van dit zogenaamd sociaal gebeuren? Wat vind ik leuk of nuttig aan het meeleven van stukjes leven van personen die ik nu straal voorbij zou lopen als ik ze tegenkwam in de stad. Gewoon omdat ik geen flauw benul heb hoe ze er tegenwoordig uitzien. Of die ik misschien vriendelijk zou groeten omdat ik ze weliswaar ken, maar verder niet. Heb ik behoefte aan een plek vol kennissen? Nee, eigenlijk niet. Vind ik het nog wel leuk om mee te leven en te laten leven met personen met wie ik 'wat' heb? Iets van bijvoorbeeld een familieband, een vriendenband, of een lijntje op afstand omdat je weet dat je een klik hebt en als jij en de ander niet zo'n druk leven zouden hebben jullie elkaar vast eens zouden zien, of uit waardering voor wat je ooit eens samen had. Zo'n soort 'wat'. Ja, dat wil ik eigenlijk wel. Nou, dan zit er maar één ding op. Ik maak mijn kringetje dus kleiner. Op basis van het criterium 'als ik je spontaan ergens tegen het lijf loop, nodig ik je dan uit voor een kop koffie in de verwachting dat je spontaan accepteert? Of zou jij dat doen, in de verwachting dat ik accepteer?'
Dan hebben we gelijk het meest basale, ik moet je überhaupt wel (her)kennen, ook gelijk getackeld. Lijkt verdacht veel op beleid niet? Een facebookvriendenbeleid. Toe maar.
woensdag 21 november 2012
Iemant heeft een hekel aan ...
Ik had het er laatst over met een collega. Hij was wat kwijtgeraakt en dat raakte zijn kern. Niet vanwege de waarde van het goed, maar vanwege het feit dat Hij Geen Dingen Kwijtráákt. Zo'n mens is hij gewoonweg niet. En ik snap dat. Ik snap dat heel goed. Ik Raak Ook Geen Dingen Kwijt. Punt. Ik heb er een bloedhekel aan als ik iets niet kan vinden. Dat klopt niet. Ik Vind Namelijk Altijd Alles. Punt uit. Ik zoek gewoonweg net zo lang tot ik weer terug heb wat ogenschijnlijk kwijt was. Of het nou gaat om iets van waarde of niet. Iets hoort bij mij totdat ik besluit dat dat anders is. Iets kwijtraken is geen besluit nemen, dat overkomt je. En Zoiets Overkomt Mij Niet. Duidelijk?
Ander ding waar ik een hekel aan heb, is achter iets blijven haken. Ik bedoel haken he, niet struikelen. Struikelen is minder erg. Nee, de gang erin hebben en dan met je mouw of zo in een deurkruk blijven hangen en dus onverbiddelijk worden terug geslingerd. Zonder pardon. Man wat heb ik daar een hekel aan. Ben acuut chagrijnig. Voor de rest van de dag. Ooit ben ik eens met een ring achter een schroefje bij een deurkruk blijven haken. Hoe ik het voor elkaar kreeg, geen idee. Als het een spelletje was waar je een miljoen mee kon winnen, zou niemand hem ooit gewonnen hebben. Nou ja, ik dan. Die ene keer. Maar dat komt gewoon nooit mee voor. Gelukkig. Want na de eerste ontploffing van chagrijnigheid, volgde er een van paniek. De ring was namelijk verwrongen en knelde mijn vinger af.
Nu moet u weten dat er nog iets is waar ik een hekel aan heb en dat is alle vormen van bekneld zitten. Daar wordt ik niet lang chagrijnig van, daar schiet ik heel snel van in een of andere paniek die mij ongecontroleerd doet bewegen en waarvan het zweet me uitbreekt. Los. Los. Los. Is het enige doel van mijn bestaan op dat moment.
Zo heb ik ooit op een bed in een New Yorkse (decadent, decadent) hotelkamer gezeten, met een jurkje aan (net gekocht) dat ik zonder hulp niet meer uit kreeg. De hulp was alleen niet aanwezig. Die stond buiten, foto's te maken. Pff. En dat duurde en dat duurde. Tegen de tijd dat de hulp arriveerde had ik al geprobeerd de stof los te scheuren, hetgeen niet lukte. Had ik 80 liter uitgezweet en duizend krachttermen geuit. Overwogen de gang op te rennen op zoek naar een kamermeisje. En tot slot geprobeerd mezelf in een meditatieve staat te storten: adem in, adem uit, herhaal. Alles nutteloos.
En weet u, dit zit in de familie. Het is dus niet te hopen dat ik ooit samen met mijn zusje bekneld zit. Ik denk dat we de krant halen.
Ander ding waar ik een hekel aan heb, is achter iets blijven haken. Ik bedoel haken he, niet struikelen. Struikelen is minder erg. Nee, de gang erin hebben en dan met je mouw of zo in een deurkruk blijven hangen en dus onverbiddelijk worden terug geslingerd. Zonder pardon. Man wat heb ik daar een hekel aan. Ben acuut chagrijnig. Voor de rest van de dag. Ooit ben ik eens met een ring achter een schroefje bij een deurkruk blijven haken. Hoe ik het voor elkaar kreeg, geen idee. Als het een spelletje was waar je een miljoen mee kon winnen, zou niemand hem ooit gewonnen hebben. Nou ja, ik dan. Die ene keer. Maar dat komt gewoon nooit mee voor. Gelukkig. Want na de eerste ontploffing van chagrijnigheid, volgde er een van paniek. De ring was namelijk verwrongen en knelde mijn vinger af.
Nu moet u weten dat er nog iets is waar ik een hekel aan heb en dat is alle vormen van bekneld zitten. Daar wordt ik niet lang chagrijnig van, daar schiet ik heel snel van in een of andere paniek die mij ongecontroleerd doet bewegen en waarvan het zweet me uitbreekt. Los. Los. Los. Is het enige doel van mijn bestaan op dat moment.
Zo heb ik ooit op een bed in een New Yorkse (decadent, decadent) hotelkamer gezeten, met een jurkje aan (net gekocht) dat ik zonder hulp niet meer uit kreeg. De hulp was alleen niet aanwezig. Die stond buiten, foto's te maken. Pff. En dat duurde en dat duurde. Tegen de tijd dat de hulp arriveerde had ik al geprobeerd de stof los te scheuren, hetgeen niet lukte. Had ik 80 liter uitgezweet en duizend krachttermen geuit. Overwogen de gang op te rennen op zoek naar een kamermeisje. En tot slot geprobeerd mezelf in een meditatieve staat te storten: adem in, adem uit, herhaal. Alles nutteloos.
En weet u, dit zit in de familie. Het is dus niet te hopen dat ik ooit samen met mijn zusje bekneld zit. Ik denk dat we de krant halen.
woensdag 7 november 2012
Iemant doet wat aan kerstsnuiven
U vraagt zich misschien af of ik wel een leven heb aangezien ik zoveel tijd lijk door te brengen op MP. Weest gerust. Dat zit wel goed.
Vandaag kwam ik een koper tegen op MP met de naam BH Verkopers. Opvallend, want ze verkopen geen BH's, ze verkopen boeken. Noem jezelf dan Boekverkopers. Dat is inderdaad niet zo origineel, maar wel minder verwarrend. Afijn, hier houdt het niet op. In een van hun advertentieteksten staat 'U kunt met vertrouw bij ons bestellen, graag zien wij uw besteling tegemoet'. Nog nooit eerder zo'n uitnodiging gehad. Vervolgens bieden ze een boek aan met de titel 'Mond op hondbeademing'. En grappig dat ik dat vond. Flauw he. Blijkt trouwens nog te kloppen ook. Kijk maar.
Wat dit te maken heeft met kerstsnuiven en wat dat überhaupt is? Nou, het heeft niets, maar dan ook helemaal niets met kerstsnuiven te maken. Bovenstaand was gewoon iets wat ik ook graag wilde vertellen. Verder niets.
En kerstsnuiven doe je vóór kerst en op plekken waar het al heel erg op kerst lijkt. Dat kan bijvoorbeeld op een winterbeurs of in het tuincentrum. Om in de stemming te komen. Ik wil u niet laten schrikken, maar over 7 weken is het namelijk al Tweede Kerstdag. En het is zo jammer om in januari pas in de kerststemming te komen. Dan moet je zooo lang geduld hebben.
Nu is er bij ons in de buurt een groot tuincentrum, ik schreef daar eerder over. En ik heb mezelf overtroffen, het is vandaag 7 november en dit was pas de eerste voetstap over de kerstdrempel die ik gezet heb. Bijgevolg van de economische crisis en de mensen om ons heen die een stapje terug zetten bleek ik dit jaar niet bekoord te worden door de overdaad. Of er was een andere reden voor, ik weet het niet. Het leek me wat misplaatst. Mijn hart ging er niet sneller van kloppen. Ik zoek het geloof ik dit jaar maar in de eenvoud. Lekker eten en drinken, spelletjes, mooie muziek, haardvuur, goed gezelschap van mens en dier, boeken, films, kaarslicht, huispyama's en zelfgemaakte knutsels. Overigens heeft dit praktisch zo ongeveer wel een volksverhuizing tot gevolg, aangezien ik dit jaar met kerst niet thuis ben. Dus heel eenvoudig is het toch niet.
P.s.: wilt u ook wat kerstsnuiven, maar de deur niet uit? Kijk hier eens: http://pinterest.com/iemant/christmas/ of hier http://pinterest.com/berta_drost/christmas/ of hier http://pinterest.com/agepage/a-christmas-carol/
Ruikt u het al?
zondag 28 oktober 2012
Iemant heeft dus een nieuwe hobby
Een paar weken terug deed ik een workshop: thuisbarista. En daar leerde ik het een en ander. Zo leerde ik dat koffie oorspronkelijk uit Ethiopië komt en is ontdekt door een geitenhoeder. Zijn naam was Kaldi. Die zag dat zijn geiten van een struik aten, zag vervolgens dat ze vrolijk werden en daarna veel mooie melk gaven. Hij legde een verband, ging op onderzoek uit en ontdekte de koffieboon. Voilá.
Er zijn in Ethiopië nog steeds wilde koffiestruiken. Die herken je aan de rondspringende geiten eromheen.
Inmiddels vraag ik me wel af wie dan bedacht en ontdekt heeft dat het goed is om de bonen te branden wil je er een drankje van kunnen maken. Lijkt me logischer dat het vruchtvlees rondom de boon eerst tot drankje geperst is. Maar daar weten we nu dan niets meer van. Het pulp wordt in het oogstproces van de boon niet gebruikt. Is me verteld.
Verder leerde ik dat het zetten van een goede espresso een ware kunst is. Het draait allemaal om de juiste extractie. En die krijg je door de juiste mailing. Juist ja, de mailing is belangrijker dan de melange. Een goede espresso doet er 23-27 seconden over om 30 ml koffie in een kopje te persen. Zit je daar onder dan smaakt je espresso zuur, zit je er boven dan smaakt je espresso bitter. En verdraaid, ik proef dat ook nog. Het is geen mysterieus omgeven gezever van wat belangrijke mensen die interessant willen doen. Het is gewoon zo. Verbluffend.
Naast de mailing is het aandrukken van de koffie in de filterhouder ook nog eens van invloed op de doorlooptijd en dus smaak. En blijkt melk opschuimen met een stoompijpje ook niet te zijn wat het lijkt. Het is dus niet makkelijk.
Omdat ik met mijn nieuw opgedane kennis niet ver kom met een automatische George, veel meer keus dan aan of uit is er niet, heb ik maar eens diep in de buidel getast (man dat was een eind) en staat dit bakbeest, samen met een molen, dus nu op het aanrecht. Help. Verder dan een koffie verkeerd (letterlijk) komen we niet. De melk voor een cappuccino schuimt te veel of juist helemaal niet. De espresso, de basis, is ofwel te zuur of te bitter, waardoor we nu twijfelen of de machine wel op de juiste druk (9 bar) komt. Tuurlijk, eerst aan de machine twijfelen. Wel zo logisch. Aan ons kan het niet liggen.
Afijn, uit een juiste combinatie van melange, maling, machine en meester (hand van de) volgt de perfecte extractie. Ik ben geen wiskundige ... maar ... dat geeft me ongeveer hoeveel variabelen waarmee ik rekening moet houden? Afijn twee, alle begin is moeilijk (en vies in dit geval), oefening baart kunst (en maakt hyper in dit geval), de aanhouder wint (en stuitert haar huis rond in dit geval), enzovoort, enzovoort. Denk dat ik beter nog maar een cursusje kan gaan volgen.
woensdag 3 oktober 2012
Iemant voelt zich in haar wiek geschoten
Koopt of verkoopt u ook wel eens wat via Marktplaats? Dan herkent u vast dat je dan op de meest grappige dingen stuit. En dan heb ik het niet alleen over spullen. Zo kom je mensen tegen die zich zo opwinden over je advertentie dat ze zich niet kunnen bedwingen om je meermaals te vertellen dat je het toch nooooooit gaat verkopen, of dat je veeeeeel te duur bent (terwijl er 'bieden' staat). Wel een heel vreemde afding strategie of hobby, naar mijn mening.
Maar vandaag overkwam me het tot nu toe meest vreemde. Bij een advertentie staat een verzoek om bij interesse voor het product even te mailen. Diegene wil weten wat voor vlees ze in de kuip heeft, denk ik dan. Haar vraagprijs was 100,-, er was inmiddels 105,- door iemand geboden. Dus ik stuur netjes een mailtje met naam (Hester, dat is ook mijn MP-naam) en toenaam (Niemantsverdriet) en vraag of ze kan aangeven voor welke prijs ze het goed weg doet. Krijg ik een mailtje terug dat ze het bod van 105,- heeft verwijderd, dat ze er 125,00 voor wil hebben en dat er staat dat ik kan bieden vanaf 100,-. Nou, daar kun je over discussiëren, maar dat staat er niet. Om het zeker te weten keer ik even terug naar de advertentie. En wat ziet mijn oog? Het zinnetje 'bij interesse graag even mailen' is gewijzigd. Er staat nu 'Alleen reageren met een normale naam'. Ik voel me dus lichtelijk in mijn wiek geschoten.
Maar vandaag overkwam me het tot nu toe meest vreemde. Bij een advertentie staat een verzoek om bij interesse voor het product even te mailen. Diegene wil weten wat voor vlees ze in de kuip heeft, denk ik dan. Haar vraagprijs was 100,-, er was inmiddels 105,- door iemand geboden. Dus ik stuur netjes een mailtje met naam (Hester, dat is ook mijn MP-naam) en toenaam (Niemantsverdriet) en vraag of ze kan aangeven voor welke prijs ze het goed weg doet. Krijg ik een mailtje terug dat ze het bod van 105,- heeft verwijderd, dat ze er 125,00 voor wil hebben en dat er staat dat ik kan bieden vanaf 100,-. Nou, daar kun je over discussiëren, maar dat staat er niet. Om het zeker te weten keer ik even terug naar de advertentie. En wat ziet mijn oog? Het zinnetje 'bij interesse graag even mailen' is gewijzigd. Er staat nu 'Alleen reageren met een normale naam'. Ik voel me dus lichtelijk in mijn wiek geschoten.
zondag 30 september 2012
Iemant had een seconde spijt
Vorige week kocht ik een tijdschrift (Molly makes) en kreeg daar een gratis tijdschrift bij. Het blad 'Blad'. Ter ere van de bladenweek. En ik vond het niets dat blad. Ik bladerde van het ene familiegebeuren en gezinnetje naar het andere. En van het ene voor mij niet interessante onderwerp naar het andere. Zo kwam ik langs 'Papa&papa', 'Mama&Mama', 'Hoezo papadag?', 'Opvoeden volgens ...' enzovoort, enzovoort, enzovoort. Ik was dus snel klaar met dat blad. En toen, net op de valreep van dichtklappen, stuitte ik op een artikel over het gezin van Jan Rot. Omdat de foto bij het artikel er zo grappig en vrolijk uit zag, bleef ik hangen. Wat blijkt. Jan heeft een vrouw. Zijn vrouw heet Daan. Best grappig voor een vrouw. Hij heeft ook een oudste dochter. Die heet Elvis. Best origineel voor een Nederlandse meid. Jan heeft ook nog twee zonen, Rover en Wolf. Mwah, best apart maar een beetje te Roodkapje voor mij. Maar dan. Dan komt er nog een jongste dochter. Zij heet Maantje Piet. En dat vind ik tóch Leuk. Zo leuk, dat ik een splijtende seconde spijt had dat ik geen dochter heb. Want dan had ik haar acuut ook Maantje Piet genoemd. Al was het kind al tien geweest of volwassen, ik had haar gewoon om laten administreren. Moet kunnen. Een geslachtsverandering kan tenslotte ook en dat is veel, echt veel ingewikkelder. Of het kind ook nog wat in te brengen had gehad? Nou nee, denk het niet. Ik was dan tenslotte de moeder geweest, zij het kind. Vooralsnog geldt wat de moeder zegt en wat het kind zegt niet. Gaat ze later maar voor in therapie. Maar Maantje Piet heten zou ze.
Afijn, het was een splijtende seconde zoals gezegd. En die duren niet lang. Heel, heel kort zelfs eigenlijk.
P.s.: is het nou wel of niet lichtelijk sneuïg om in een gezin te leven met een vrouwelijke Daan en Elvis, een rover en een wolf en dan zelf Jan te heten? Rot, dan wel.
P.s. 2: Maantje Piet is ook best leuk voor een kanarie. Ik wil niemand beledigen, maar het is gewoon zo. Nu wil ik helaas ook geen kanarie. Maar als u er wel een heeft? Denk er eens over na zou ik zeggen.
Afijn, het was een splijtende seconde zoals gezegd. En die duren niet lang. Heel, heel kort zelfs eigenlijk.
P.s.: is het nou wel of niet lichtelijk sneuïg om in een gezin te leven met een vrouwelijke Daan en Elvis, een rover en een wolf en dan zelf Jan te heten? Rot, dan wel.
P.s. 2: Maantje Piet is ook best leuk voor een kanarie. Ik wil niemand beledigen, maar het is gewoon zo. Nu wil ik helaas ook geen kanarie. Maar als u er wel een heeft? Denk er eens over na zou ik zeggen.
zaterdag 22 september 2012
Iemant ontmoet iemand
Enkele weken terug was ik in Rossum. Erg leuk daar. Er was een braderietje gaande. Heel dorps en gezellig. We kuierden wat. Voor me liep een leuke rok. Althans, een vrouw met een leuke rok. Van spijkerstof, met rode kruizen en wat hertjes geprint. Heel gezellig allemaal.
We liepen langs emmertjes. Met worteltjes erop. Leuke emmertjes, maar ik had er geen bestemming voor. E. wel en E. deelde M. dus mee 'leuk emmertje, handig voor de moestuin'. 'Maar E. je hebt al zo veel emmertjes,' klaagde M. Waarna E. wegstiefelde, hetgeen in de ogen van M. geen goede zaak was. M. probeerde de boel nog te lijmen, hetgeen niet helemaal lukte. Waarna M. besloot rechtsomkeer te maken om alsnog een emmertje voor E. te scoren onder het gemompel 'anders hoor ik dit het hele weekend nog'.
Loyaal als ik ben vergezelde ik M. We waren dus weer terug bij de emmertjes en De Rok bleek daar ook. De vrouw in de rok draaide zich om en zei 'wat een leuk shirt heb jij aan'. Dat was tegen mij. En het klopte hoor. Ik hád ook een leuk shirt aan. 'Ja, en jij een leuke rok,' was mijn respons. En zo babbelden we wat. En tijdens dat gesprekje over rokken, Pipi Langkous en Amsterdam zag ze mijn bijzonder originele armbandje. En die vond ze ook leuk. En toen vroeg ze of ik een winkel had of een webshop. En toen moest ik nee zeggen en nog eens nee. En toen vroeg ze waarom niet en toen had ik daar geen antwoord op. En toen bleek dat de mevrouw met de leuke rok een bekende was van M. en bedachten we dus dat ik op de een of andere manier via M. haar wel een armbandje zou toesturen. En toen vroeg E. later aan M. of ze dan het nieuwe adres wist van de mevrouw met De Rok aangezien die net verhuisd was. En wist M. dat niet. En toen besloten we dat zich dat allemaal wel op zou lossen op de een of andere manier. En toen heb ik dus zondag's haar armbandje gemaakt en 's maandags naar M. verstuurd in een super leuk envelopje met een toepasselijk labeltje. En toen kreeg ik via FB een uitnodiging van iemand die ik niet kende. En toen heb ik die dus weggedrukt. En toen een paar dagen later zag ik dat ik een FB-berichtje had. En toen bleek dat van die iemand te zijn die ik had weggedrukt. En toen was dat dus die iemand van het armbandje. En ze had hem ontvangen en was er blij mee! En dit is het logje geworden met het meeste vaak en toen ooit. Foei.
We liepen langs emmertjes. Met worteltjes erop. Leuke emmertjes, maar ik had er geen bestemming voor. E. wel en E. deelde M. dus mee 'leuk emmertje, handig voor de moestuin'. 'Maar E. je hebt al zo veel emmertjes,' klaagde M. Waarna E. wegstiefelde, hetgeen in de ogen van M. geen goede zaak was. M. probeerde de boel nog te lijmen, hetgeen niet helemaal lukte. Waarna M. besloot rechtsomkeer te maken om alsnog een emmertje voor E. te scoren onder het gemompel 'anders hoor ik dit het hele weekend nog'.
Loyaal als ik ben vergezelde ik M. We waren dus weer terug bij de emmertjes en De Rok bleek daar ook. De vrouw in de rok draaide zich om en zei 'wat een leuk shirt heb jij aan'. Dat was tegen mij. En het klopte hoor. Ik hád ook een leuk shirt aan. 'Ja, en jij een leuke rok,' was mijn respons. En zo babbelden we wat. En tijdens dat gesprekje over rokken, Pipi Langkous en Amsterdam zag ze mijn bijzonder originele armbandje. En die vond ze ook leuk. En toen vroeg ze of ik een winkel had of een webshop. En toen moest ik nee zeggen en nog eens nee. En toen vroeg ze waarom niet en toen had ik daar geen antwoord op. En toen bleek dat de mevrouw met de leuke rok een bekende was van M. en bedachten we dus dat ik op de een of andere manier via M. haar wel een armbandje zou toesturen. En toen vroeg E. later aan M. of ze dan het nieuwe adres wist van de mevrouw met De Rok aangezien die net verhuisd was. En wist M. dat niet. En toen besloten we dat zich dat allemaal wel op zou lossen op de een of andere manier. En toen heb ik dus zondag's haar armbandje gemaakt en 's maandags naar M. verstuurd in een super leuk envelopje met een toepasselijk labeltje. En toen kreeg ik via FB een uitnodiging van iemand die ik niet kende. En toen heb ik die dus weggedrukt. En toen een paar dagen later zag ik dat ik een FB-berichtje had. En toen bleek dat van die iemand te zijn die ik had weggedrukt. En toen was dat dus die iemand van het armbandje. En ze had hem ontvangen en was er blij mee! En dit is het logje geworden met het meeste vaak en toen ooit. Foei.
woensdag 19 september 2012
Iemant fröbelt met fietsband
Laatst zag ik iemand bretels maken van de binnenband van een fiets. Dus toog ik naar de fietsenwinkel in ons dorp en vroeg een fietsband uit de afvalbak. Die kreeg ik. En toen ging ik aan de slag. En toen waren daar twee armbandjes. Een met een betekenis en de ander niet. Die betekenis heb ik later bedacht hoor. Zo gaat dat bij mij. De diepere lading voeg ik later toe. Whatever. Afijn. Komt ie: de sleutel tot liefde is wijsheid. Doing. Puke.
Het volgende projectje wordt een ketting. En dan kan ik voorlopig nog wel even door projecteren, want ik kreeg van onze gulle fietsenmaker maar liefst drie binnenbanden. Met de boodschap 'lot's more where that came from'. En dat mensen, dat vind ik eigenlijk altijd een viezige uitspraak. Ben ik daar alleen in? Ik heb er altijd een bepaalde associatie mee. Die ik hier niet uit de doeken ga doen, want dan kunt u mij nooit meer bezien zonder dat deze associatie in uwen hoofd oppopt. Want zo werken die dingen. En daar zit ik niet op te wachten.
Ondertussen staan deze armbandjes GEWELDIG bij mijn nieuwe rode laarzen. Waar ik heul blij mee ben. Daag.
zondag 16 september 2012
Iemant fröbelt met boeken
U heeft misschien gelezen dat ik enthousiast envelopjes aan het vouwen ben. Van tijdschriftpagina's. De Flow en de Jamie blijken hiervoor in mijn ogen zeer geschikt. Ik verwacht de Foodies of Delicious ook. Maar ja, dan heb je al die fleurige, vrolijke, uiterst leuke, zelfgemaakte envelopjes die wachten om weg te worden gegeven bij heugelijke momenten. Waar laat je die dan? Nou. Daar. Hier. In een oud boek waarvan je de bladzijden dubbel hebt gevouwen, zodat het boekje het leven kan vervolgen als standaardje voor paperassen.
En waar laat je dat dan? Tja, uh. Geen idee. Flauw hoor.
Iemant breekt haar hoofd over koplampen
Ik heb op dit moment een aantal vragen over koplampen.
- Waarom gaan die krengen zo vaak kapot?
- Waarom zijn ze zo duur?
- Waarom zijn ze zo moeilijk te vervangen in mijn Milka?
- Waarom irriteer ik me zo aan die mensen die de blijkbaar onbedwingbare behoefte hebben mij er op te wijzen dat er een koplamp stuk is.
Deze laatste vraag is eigenlijk de meest prangende vraag. En is eigenlijk ook de enige vraag waar ik zelf een antwoord op kan verzinnen waarvan ik redelijkerwijs kan inschatten dat ie klopt. Het is namelijk míjn irritatie en daar mag je iedere uitleg aan geven die je past. Vind ik.
Maar goed, u kent mij misschien een beetje en dus weet u dat ik voor het overzicht graag begin bij vraag 1.
Ik denk dat het antwoord op die vraag is dat de industrie gestopt is met het doorontwikkelen van een meer schokbestendige lamp toen ze ontdekten dat de levensduur blijkbaar als acceptabel ervaren werd.
Dan nu naar vraag 2. Ik denk dat het antwoord op die vraag is dat de industrie weliswaar doorgegaan is het met verlagen van de kosten van de productie, maar successen daarin niet heeft 'onberekend' aan de klant toen ze ontdekten dat de geldende prijs blijkbaar als acceptabel ervaren werd. Geholpen door het feit dat je een uitgave als deze weliswaar enigszins kunt uitstellen, maar niet kunt afstellen.
Vraag 3. Daar vermoed ik een zeker vooroordeel richting de vrouw achter of een complot. Maar laat ik het houden bij het vooroordeel. Mijn Milka is een vrouwenauto. Het is niet anders en ik schaam me er niet voor. Het is wat het is. Neem daarbij dat vrouwen bij mannen bekend staan om hun a-technische levenshouding. Of dat terecht is of niet en of ik daar vragen bij heb of niet, laat ik nu voor wat het is. Onzin.
Degen die de auto heeft ontworpen heeft waarschijnlijk de volgende redenering gevolgd: wat doet een vrouw als haar koplamp kapot is -> dan gaat ze naar de garage -> hoeveel tijd ga ik steken in het toegankelijk maken van de koplamp -> gegeven de vorige vraag met bijbehoren enig juiste antwoord -> geen.
Degen die de auto heeft ontworpen heeft waarschijnlijk de volgende redenering gevolgd: wat doet een vrouw als haar koplamp kapot is -> dan gaat ze naar de garage -> hoeveel tijd ga ik steken in het toegankelijk maken van de koplamp -> gegeven de vorige vraag met bijbehoren enig juiste antwoord -> geen.
Hence, ik ga naar de garage als mijn koplamp stuk is. En gezien het antwoord op vraag 1 is dat meerdere keren per jaar. Vaak ook twee keer vlak achter elkaar. Eerst voor rechts en dan voor links.
Maar weet u, dit is allemaal het ergste nog niet. Ik weet heus wel dat de koplampenindustrie geen patent heeft op het bedonderen van klanten en dat de wereld draait om geld. Zelfs in crisistijd. Accurater nog, júist in crisistijd.
Maar waar ik mijn hoofd echt niet omheen kan krijgen (en heus ik heb het geprobeerd), is die eindeloze stroom wereldverbeteraars die me tegemoet komt rijden. Bloedirritant. Als je niet goed oplet dan rijden ze nog tegen je op ook. In hun ijverige, kijk-eens-hoe-goed-ik-ben, speekselverspreidende gebaren. Houd je handen aan het stuur man. En kijk op de weg. Eerlijk, gisteren kwam ik de ergste tegen. Al slingerend en lichtendimmend kwam ie naar me toe rijden om bij het passeren één oog te verbergen achter zijn hand. En me met het andere oog veelbetekenend aan te kijken. Bijna dreigend. De mafketel. En het was nog het verkeerde oog ook. Op basis van zijn vriendelijk gedeelde informatie zou ik moeten concluderen dat het mijn linkerkoplamp was die het niet deed. Echt niet. Het is rechts. En uit pure recalcitrantie laat ik hem voorlopig niet maken ook.
woensdag 5 september 2012
Iemant blijkt soms schrikbarend veel tijd nodig te hebben
'This book is Currently in the Wild', dit is de status van een boek dat ik recent te vondeling heb gelegd. Het is gevonden, zover is bekend. The rest remains a mystery. Voor nu.
In godsnaam, waar gaat dit over?!
Ik zeg u dit, het gaat over de schrikbarende hoeveel tijd die ik nodig blijk te hebben om sommige ideeën tot uitvoer te brengen. Daar kwam ik van de week achter.In november 2010 (!!!!) Nog niet zo lang geleden heb ik een profiel aangemaakt op www.bookcrossing.com.
(Bookcrossing wil mensen met elkaar verbinden via boeken. Wil je hier meer van weten, kijk dan even op hun site. Die in meerdere talen beschikbaar is. En zowaar, ook in het Nederlands.)
En toen gebeurde er niets. Heeeeel laaaaaang niets. Bleek. Tot twee dagen geleden. Toen ging ik eindelijk de labels printen die nodig zijn om een boek gecontroleerd te vondeling te leggen. En toen kwam ik er dus ook achter hoe lang ik dit al wilde doen en niet gedaan heb. Namelijk 22 maanden. Triest hoor. Zo lang voelde het bij lange na niet. En al die tijd spookte het door mijn hoofd, nam ik me voor om het te doen, bedacht ik me dat ik het niet gedaan had en nam me het opnieuw voor. Bracht ik geen boeken naar de kringloop met het idee ze een keer, binnenkort, te laten crossen. Wat een verspilling. Nou ja, dat laatste niet dan. Die boeken kunnen dan nu alsnog toch echt de wijde wereld in.
Ik ben er al met al best een beetje van geschrokken. En om te voorkomen dat ik de komende 22 maanden vier lampekapjes, die ik inmiddels al twee weken terug op de vlooienmarkt heb gescoord, van links naar rechts door mijn huis schuif met het goede voornemen er binnenkort twee leuke lichtjes van te maken, ben ik maar gauw aan de slag gegaan vanmiddag. Zie het resultaat op de foto.
Afijn, terug naar het boek. Het ligt niet meer waar ik het te vondeling heb gelegd. Het is dus gevonden. Dezelfde ochtend al. Maar .... degene die het vindt moet dat even laten weten op de site. En dat is nog niet gebeurd. Ik weet nu dus niet waar het boek is en dus ook niet waar het mogelijk ooit nog naartoe gaat. Maar ik treur daar niet om hoor. Nog niet. Pas als er op 5 juli 2014 nog geen reactie is, laat ik alle hoop varen. Eerder niet. Zou ik dat wel doen, dan zou ik ook erkennen dat ik de enige ben die zo ontzettend traag is. Soms. En zover ben ik nog niet.
In godsnaam, waar gaat dit over?!
Ik zeg u dit, het gaat over de schrikbarende hoeveel tijd die ik nodig blijk te hebben om sommige ideeën tot uitvoer te brengen. Daar kwam ik van de week achter.
(Bookcrossing wil mensen met elkaar verbinden via boeken. Wil je hier meer van weten, kijk dan even op hun site. Die in meerdere talen beschikbaar is. En zowaar, ook in het Nederlands.)
En toen gebeurde er niets. Heeeeel laaaaaang niets. Bleek. Tot twee dagen geleden. Toen ging ik eindelijk de labels printen die nodig zijn om een boek gecontroleerd te vondeling te leggen. En toen kwam ik er dus ook achter hoe lang ik dit al wilde doen en niet gedaan heb. Namelijk 22 maanden. Triest hoor. Zo lang voelde het bij lange na niet. En al die tijd spookte het door mijn hoofd, nam ik me voor om het te doen, bedacht ik me dat ik het niet gedaan had en nam me het opnieuw voor. Bracht ik geen boeken naar de kringloop met het idee ze een keer, binnenkort, te laten crossen. Wat een verspilling. Nou ja, dat laatste niet dan. Die boeken kunnen dan nu alsnog toch echt de wijde wereld in.
Ik ben er al met al best een beetje van geschrokken. En om te voorkomen dat ik de komende 22 maanden vier lampekapjes, die ik inmiddels al twee weken terug op de vlooienmarkt heb gescoord, van links naar rechts door mijn huis schuif met het goede voornemen er binnenkort twee leuke lichtjes van te maken, ben ik maar gauw aan de slag gegaan vanmiddag. Zie het resultaat op de foto.
Afijn, terug naar het boek. Het ligt niet meer waar ik het te vondeling heb gelegd. Het is dus gevonden. Dezelfde ochtend al. Maar .... degene die het vindt moet dat even laten weten op de site. En dat is nog niet gebeurd. Ik weet nu dus niet waar het boek is en dus ook niet waar het mogelijk ooit nog naartoe gaat. Maar ik treur daar niet om hoor. Nog niet. Pas als er op 5 juli 2014 nog geen reactie is, laat ik alle hoop varen. Eerder niet. Zou ik dat wel doen, dan zou ik ook erkennen dat ik de enige ben die zo ontzettend traag is. Soms. En zover ben ik nog niet.
maandag 27 augustus 2012
Iemants waardering voor imperfectie neemt toe
Toen ik nog klein was en op de lagere school zat, klas 1 of 2, heeft mijn moeder ooit het advies gekregen om kleurplaten voor me te kopen en me de opdracht te geven alleen buiten de lijntjes te kleuren. Waarom ze mijn moeder daarvoor nodig hadden en dat niet gewoon zelf geregeld hebben, is me een raadsel. Waarom ik me dit nog kan herinneren is me geen raadsel. Ik zat namelijk naast mijn moeder toen ze haar deze suggestie deden en zo klein als ik was begon ik al spontaan te zweten bij de woorden alleen al. Ik weet zeker dat mijn moeder het advies niet opgevolgd heeft, want was dat wel zo geweest dan had ik me ook dat beslist herinnerd. Ik had het namelijk gruwelijk gevonden. En ik had zeker geweigerd. Waarna een drama met tranen en tuiten het gevolg was geweest. En dat zou ik ook hebben onthouden.
Hoe bijzonder dat ditzelfde meisje jaren en jaren later zoveel bijzonder plezier beleefde aan haar lessen experimenteel schilderen. Waarbij niets voorspelbaar was, er bij voorkeur zowel naast als op het doek werd gegooid met verf, waarna indien gewenst de brandslang of de gasbrander werd ingezet voor een verrassend resultaat.
Hoe grappig ook dat waar vroeger mijn kapsel tot op de laatste haar in vlecht of staart moest zijn strak getrokken, ik de kapper nu vraag om een coupe chaos. Dat ik daar nog steeds met het oude imago kamp en hoe minder grappig dat dan weer is, heb ik u al eerder geschreven.
En waar ik vroeger in de kringloop zocht naar spullen zonder gebruikssporen, vind ik het nu juist zo leuk om het met pen aangebrachte streepje te zien van het favoriete kanaal (of storingsvrije kanaal?) op die jaren 50 transistorradio. Dat geeft me aan dat het van betekenis is geweest. Dat het een verhaal heeft. Of er in ieder geval bij verzonnen kan worden. Anders dan na-aankoop-ben-ik-bewaard-in-doos-achter-in-de-kast-omdat-ik-zo-mooi-en-duur-was.
Zo zou het maar zo kunnen dat het radiootje door een vader aan zijn dochtertje is gegeven. We noemen haar Betty. De vader was presentator bij de avondradio en kon daarom nooit een verhaaltje voor het slapen gaan voorlezen. Daar voelde hij zich schuldig over en kocht voor haar het radiootje: 'zet elke avond als je gaat slapen dit radiootje aan en draai de knop naar het streepje. En als je me dan hoort zeggen 'goedenavond beste luisteraars', denk er dan achteraan 'en slaap lekker, lieve Betty.' 'Dan draai je de knop naar uit en ga je lekker slapen.' Zoiets. Ik heb nog wel een versie, maar die is van een geheel andere orde en zelfs luguber te noemen. Die slaan we dus maar over.
Ik kom dus tot de conclusie dat mijn waardering voor imperfectie toeneemt. Wel die van de juiste orde he. Een schaaltje met een barst erin of een chip uit het glazuur valt niet onder de door mij in toenemende mate gewaardeerde imperfectie. Dat is gewoon oud en kapot. Om even zeker te stellen dat u mij goed kunt begrijpen als u dat wenst, hier nog een voorbeeld. De typemachine op de foto laat u drie dingen zijn waarvan er twee onder de juiste categorie imperfectie vallen en eentje onder de categorie oud en kapot (soort van dan). Kijkt u even met me mee. De letters a en e zijn niet origineel. Die twee toetsen zijn zo vaak aangeslagen dat ze versleten zijn. Een van de gebruikers van deze machine (de eigenaar?, een typiste op een bank?, een militair tijdens WOII?) heeft ze op enig moment in ere hersteld door ze te voorzien van een stickertje met hun naam er op. Dit zijn twee voorbeelden van de goede soort.
Op naar de foute soort: als u heel goed kijkt, dan ziet u niet dat ik op het geweldig leuke papiertje het woord Imperfectie heb getypt. Voor de foto. Da's dus niet goed. Da's niet imperfect. Dat is na Inspanning Niks. En Niks na Inspanning is niet goed. Daarover ben ik nog niet van gedachten veranderd. Of het nou binnen of buiten de lijntjes is.
donderdag 23 augustus 2012
Iemant doet u een fotoverslagje
In the Land of Opportunity kreeg R. een buitengewone kans. Hij kon het opnemen tegen de Giant Scone.
Hier ziet u de Great Scone bij aanvang van de strijd. |
U ziet hoe R. hier stevig heeft ingezet: de aanval als beste verdediging zal hij gedacht hebben. Of zoiets. |
Inderdaad. Zoek de verschillen. |
Ja, ja. R. laat zich niet op zijn kop zitten. |
Helaas. Toch wel. The Great Scone heeft gewonnen. |
zondag 19 augustus 2012
Telt u met iemant mee?
Gisterochtend werd ik wakker van een beest dat in mijn gezicht werd geblazen door de ventilator. Een beest met een rond lijfje en poten. Ik heb hem nergens meer teruggevonden, nadat ik hem met een nogal ongecontroleerde veeg van mijn gezicht sloeg. Vanochtend werd ik wakker van een beest dat in mijn gezicht werd geblazen door de ventilator. Een beest met een rond lijfje en poten. Ik heb hem vanochtend teruggevonden op de slaapkamervloer, dood, nadat ik hem met een nogal ongecontroleerde veeg van mijn gezicht sloeg. We staan op twee.
Gisterochtend stond ik in de badkamer en keek, mijn blik dwaalde wat, in het bad en zag niets verontrustends. We staan nog steeds op twee. Vanochtend stond ik in de badkamer en keek, mijn blik dwaalde wat, in het bad en zag iets Heel Verontrustends. Een dikke, vette jachtspin. We staan op drie.
Gisteravond kreeg ik een knuffel van hond C, waarna ik de rest van de avond aan mezelf bleef plakken, dankzij de geweldige sliert spinnenweb liefdevol door C. uit de tuin opgehaald en aan mij geschonken. Vanochtend liep ik maar liefst door drie spinnenwebben binnen de 25 meter, op hoofdhoogte. We staan dus op 7. In twee dagen tijd. Zeven encounters met het dierenvolkje van geleedpotigen waar ik niet dol op ben. En dat is zacht, heel zacht uitgedrukt. Dat wordt de komende weken weer het toilet inspecteren vóór gebruik, handdoeken controleren vóór gebruik, schoenen schudden vóór aantrekken, enzovoort, enzovoort, enzovoort. Tot de beelden weer vervaagd zijn. Zucht.
p.s.: U zult begrijpen waarom er geen foto bij dit logje staat.
Gisterochtend stond ik in de badkamer en keek, mijn blik dwaalde wat, in het bad en zag niets verontrustends. We staan nog steeds op twee. Vanochtend stond ik in de badkamer en keek, mijn blik dwaalde wat, in het bad en zag iets Heel Verontrustends. Een dikke, vette jachtspin. We staan op drie.
Gisteravond kreeg ik een knuffel van hond C, waarna ik de rest van de avond aan mezelf bleef plakken, dankzij de geweldige sliert spinnenweb liefdevol door C. uit de tuin opgehaald en aan mij geschonken. Vanochtend liep ik maar liefst door drie spinnenwebben binnen de 25 meter, op hoofdhoogte. We staan dus op 7. In twee dagen tijd. Zeven encounters met het dierenvolkje van geleedpotigen waar ik niet dol op ben. En dat is zacht, heel zacht uitgedrukt. Dat wordt de komende weken weer het toilet inspecteren vóór gebruik, handdoeken controleren vóór gebruik, schoenen schudden vóór aantrekken, enzovoort, enzovoort, enzovoort. Tot de beelden weer vervaagd zijn. Zucht.
p.s.: U zult begrijpen waarom er geen foto bij dit logje staat.
maandag 13 augustus 2012
Iemant speelt een soort van Russisch roulette met Jelly Beans
Dit mensen, dit zijn Jelly Beans, van Jelly Belly. Dat doet me denken aan Delhi belly, maar dat is toch echt compleet wat anders en geheel niet ter zake doende.
Wikipedia zegt er dit over: De snoepjes in de vorm van een kidneyboon zijn ca. 1 cm groot en bestaan uit een gekleurd suikerlaagje met een gel-achtige kern. De hoofdbestanddelen zijn suiker, glucosestroop en gemodificeerd zetmeel (van maïs). Er zijn maar liefst 50 verschillende soorten, met ieder een andere kleur en smaak. 1 snoepje bevat 4 kcal. en is gelatine-vrij, waardoor het ook geschikt is voor vegetariërs.
Onder de soorten bevinden zich niet gangbare smaken als jalapeño, popcorn, geroosterde marshmallow en Piña Colada.
Nu ben ik twee keer eerder met deze Jelly Beans in aanraking gekomen: een keer op onze eerste reis in de VS en de tweede keer doordat een collega uit een aanval van nostalgie een doos had meegenomen uit de VS. En beide keren dacht ik 'wat zijn deze dingen smerig'. Dus toen we deze vakantie proviand in gingen slaan voor onze lange autoritten koos ik voor een zakje Jelly Beans. De Echte. Dertig assorted flavours. Van toiletverfrisser, tot verfafbijt, langs parfum naar tandpasta. Het komt allemaal langs. En dan is het leukste om niet te kijken wat je in mond stopt. En langzaamaan ga je de smaken waarderen. Trek je steeds minder gekke bekken en bedwing je de aandrang om zo'n boontje heel door te slikken, teneinde maar niets te hoeven proeven. Dan ga je hopen op die ene die zo smaakt, als tijgerbalsem ruikt. En op die ene die ook echt smaakt naar wat het naampje zegt: licorice. En wat het nou allemaal zo spannend maakt, hence de verglijking met Russisch roulette, is die ene. Die ene die zo ongelooflijk smerig blijft smaken. Maar je weet het niet. Je weet niet of je die ene hebt, die enige echt smerige. Als je steeds maar in het zakje grijpt en zonder te kijken de boel in je mond stopt. Een voor een, om vooral die ene niet te missen. Om als je hem dan hebt, als je Hem dan Hebt te kunnen blijven zeggen dat ie zo ongelooflijk smerig is. SMERIG. Die buttered popcorn. Wit is ie, met gele vlekjes. En SMERIG zeg ik je. SMERIG!
Wikipedia zegt er dit over: De snoepjes in de vorm van een kidneyboon zijn ca. 1 cm groot en bestaan uit een gekleurd suikerlaagje met een gel-achtige kern. De hoofdbestanddelen zijn suiker, glucosestroop en gemodificeerd zetmeel (van maïs). Er zijn maar liefst 50 verschillende soorten, met ieder een andere kleur en smaak. 1 snoepje bevat 4 kcal. en is gelatine-vrij, waardoor het ook geschikt is voor vegetariërs.
Onder de soorten bevinden zich niet gangbare smaken als jalapeño, popcorn, geroosterde marshmallow en Piña Colada.
Nu ben ik twee keer eerder met deze Jelly Beans in aanraking gekomen: een keer op onze eerste reis in de VS en de tweede keer doordat een collega uit een aanval van nostalgie een doos had meegenomen uit de VS. En beide keren dacht ik 'wat zijn deze dingen smerig'. Dus toen we deze vakantie proviand in gingen slaan voor onze lange autoritten koos ik voor een zakje Jelly Beans. De Echte. Dertig assorted flavours. Van toiletverfrisser, tot verfafbijt, langs parfum naar tandpasta. Het komt allemaal langs. En dan is het leukste om niet te kijken wat je in mond stopt. En langzaamaan ga je de smaken waarderen. Trek je steeds minder gekke bekken en bedwing je de aandrang om zo'n boontje heel door te slikken, teneinde maar niets te hoeven proeven. Dan ga je hopen op die ene die zo smaakt, als tijgerbalsem ruikt. En op die ene die ook echt smaakt naar wat het naampje zegt: licorice. En wat het nou allemaal zo spannend maakt, hence de verglijking met Russisch roulette, is die ene. Die ene die zo ongelooflijk smerig blijft smaken. Maar je weet het niet. Je weet niet of je die ene hebt, die enige echt smerige. Als je steeds maar in het zakje grijpt en zonder te kijken de boel in je mond stopt. Een voor een, om vooral die ene niet te missen. Om als je hem dan hebt, als je Hem dan Hebt te kunnen blijven zeggen dat ie zo ongelooflijk smerig is. SMERIG. Die buttered popcorn. Wit is ie, met gele vlekjes. En SMERIG zeg ik je. SMERIG!
zondag 12 augustus 2012
Gelukkig heeft iemant de ansichtkaarten nog
Niet ver voor de vakantie zag ik dit leuke idee en ik sloeg het idee op in mijn hoofd. Dat was een goede zet, is gebleken. Ik heb het idee gebruikt om de vakantie vast te leggen. Elke dag een verse ansichtkaart met daarop de (on)wetenswaardigheden van die dag. Om later nog eens terug te lezen. Als je alles bijna vergeten bent. Om vragen te beantwoorden als 'waar waren we twee weken geleden?', als je zo'n dag of vijf weer thuis bent. Of 'weet jij nog waar we geslapen hebben, nadat we uit Redding weggereden zijn?' Of, vijf jaar na dato, 'in welk jaar waren we nou in Californië?' Van dat soort Belangrijke Vragen.
Wilt u dit idee ook gebruiken? Neem dan een schaartje, een pen en wat tape mee op vakantie. Stop het schaartje niet in uw handbagage, want dan kunt u het beter gelijk naar de beveiliging op Schiphol opsturen. Bespaart u weer een gênant moment en wat gedoe. De ansichtkaarten koopt u ter plaatse, beschrijft u d.m.v. gebruik van de pen en plakt u met het tape aan elkaar (daar komt het schaartje in beeld). En zo groeit uw postcard geheugen elke dag gestaag tot een precious keepsake. Nice, not?!
dinsdag 7 augustus 2012
Iemant maakt het zelf
Even een tussendoor logje. Een kleintje. Ik kwam dit tegen en ik vond ze leuk. Maar wel prijzig. En eigenlijk stelt het niets voor. Dus zou het belachelijk zijn om overstag te gaan en ze te kopen. En ik maak me niet graag belachelijk. Dus dat heb ik niet gedaan. In plaats daarvan heb ik zelf malletjes gemaakt. Een paar voorbeeld envelopjes opgesnord en losgeweekt, overgetrokken op karton, voorzien van een schoon stukje papier en voila, klaar zijn mijn malletjes. Ze zijn wat anders, ik weet het. Ik heb het ook gezien, u bent de enige niet. Maar ze doen hun werk vast net zo goed. En nu maar envelopjes vouwen.
En om dit logje dan nog enigszins lezenswaardig te maken, laat ik u ook nog even weten dat ik vannacht om half een naar bed ben gegaan (en dat is uitzonderlijk laat voor mij) en het nog vrolijk half 4 heb horen slaan (we wonen in de buurt van een kerk). Ik zou de jetlag de schuld kunnen geven, ware het niet dat ik de nacht ervoor prima heb geslapen. Dus ik denk eerder dat ik de oorzaak moet zoeken in de gigantische hoos aan creatieve ideeën die zich vannacht bleven aandienen met tientallen tegelijk. Het waren er zo veel dat ik ze nu al niet meer allemaal kan reproduceren. Maar goed, ze zitten er wel ergens. Ik haal ze wel weer op als de time comes, desnoods vanuit mijn grote teen. Heb ik er trouwens twee van. Da's wel een voordeel van ideeën, ze zijn makkelijker op te bergen dan uitgevoerde ideeën. Mmmm.
Edit: en zie hier resultaat 1, wat een snoooooetje! En neemt ook zo lekker weinig ruimte in.
zaterdag 4 augustus 2012
Iemant deelt wat vakantiegedachten
Verder helpt een bezoekje aan Vegas ook niet om een objectief beeld over Amerikanen te krijgen, zeker niet als je zo subjectief als de pest bent over Vegas. Wat een stad. En wat ik dan denk he. Wat ik dan denk is 'hoeveel kippen verstouwt deze stad, dit land, op een laten we zeggen gemiddelde dag?' Ik zou die stapel wel eens willen zien. Op elke menukaart staan minstens tien gerechten waar kip in zit, bijna elke sandwich is belegd met kip. Volgens mij heb ik alleen nog nergens chickenpizza gezien. Wat op zich dan wel weer vreemd is. En er lopen echt duizenden mensen in die stad, de hotels hebben honderden en honderden kamers en het draait allemaal. Wat een water moet daar verbruikt worden. Wat een geld moet daar van hand tot hand gaan. En dat is dan ook weer zo'n vakantiegedachte van mij. 'Hoe vaak is dit briefje van 20 of van 1 van hand gewisseld?', ik zou er wel een tellertje op willen zien. En dan als subkeuze moet je kunnen opvragen hoeveel nationaliteiten hebben dit briefje van 20 of van 1 in handen gehad. En ergens zou ik wel willen zien of het ooit crimineel geld is geweest of niet. Maar misschien is het ook maar goed dat dat niet kan. Het zou mijn wereldbeeld vast niet ten goede komen.
En dan zo'n andere gedachte als we door Amerika reizen. Het land is zo groot en sommige gebieden zijn zo desolaat, ruig en ontoegankelijk, dat ik me dan altijd weer afvraag 'waar zou hier nog nooit een voetstap gezet zijn in de hele geschiedenis van dit stuk aarde?' Ik zou dan graag een soort kleurenlaag over mijn beeld heen willen leggen waarop ik dat dan kan zien. Niet om een speciale reden, gewoon uit nieuwsgierigheid. Dat ben ik zo af en toe. Nieuwsgierig. Op zoek naar informatie die er niet is. Zoeken is leuk. Vinden nog leuker. Zo is het reizen door de nationale parken met wildlife ook leuk. 'Zie ik daar een beer?' 'Wat doen we als we een cougar tegenkomen?' (Het boekje zegt schreeuwen en stenen gooien, maar niet tegen zijn hoofd. Natuurlijk gaat dat dan fout en gooi ik de enige keer in mijn leven raak, op z'n hoofd. Dus durf ik dat wel?) Je bent continu aan het zoeken. De meeste meters leggen we af in de auto, anders schiet het niet op. Dus heel veel risico loop ik niet. Maar het is toch spannend. En dan komt de gedachte op 'hoeveel beesten zijn we zojuist gepasseerd, die er wel stonden, die ons zagen, maar die wij niet hebben gezien?' Zijn dat er veel of zijn dat er niet veel? Dit jaar in ieder geval geen beer gezien. Wel elk en deer, maar geen beer.
En dan krijg ik een lumineus idee. Veel wildlife, en dan bedoel ik de degenen waar je bang voor moet zijn, waar je ontzag voor moet hebben, zijn bekend bij de rangers en dragen een trackingdevice. Hoe geweldig zou het zijn als je een app had die aangeeft waar op die bergwand in de verte (dat is dan te hopen) die en die beer of cougar loopt. Je scant met je telefoon het landschap af en hier en daar popt er wat op, locatie en wat achtergrondinformatie over het beest zelf.
Zou echt iets zijn voor die Amerikanen: Buy the Wildapp. It makes viewing wildlife a whole new experience! Take it to another level and enjoy nature in a way you never imagined possible. Zoiets. En dan voegen we er ook nog een veiligheidsaspect aan toe. Zijn ze dol op. Make sure natures miracles never become a hazard. Buy the Wildapp and enjoy wildlife in the safest way possible.
Maar goed, dit hebben ze nog niet bedacht. Zo raar zijn ze nog niet. Ik heb dit bedacht. Dus blijkbaar ben ik raarder dan zij zijn. Mmmm. Maar.... wedje maken dat dit er komt?
Abonneren op:
Posts (Atom)