zondag 30 september 2012

Iemant had een seconde spijt

Vorige week kocht ik een tijdschrift (Molly makes) en kreeg daar een gratis tijdschrift bij. Het blad 'Blad'. Ter ere van de bladenweek. En ik vond het niets dat blad. Ik bladerde van het ene familiegebeuren en gezinnetje naar het andere. En van het ene voor mij niet interessante onderwerp naar het andere. Zo kwam ik langs 'Papa&papa', 'Mama&Mama', 'Hoezo papadag?', 'Opvoeden volgens ...' enzovoort, enzovoort, enzovoort. Ik was dus snel klaar met dat blad. En toen, net op de valreep van dichtklappen, stuitte ik op een artikel over het gezin van Jan Rot. Omdat de foto bij het artikel er zo grappig en vrolijk uit zag, bleef ik hangen. Wat blijkt. Jan heeft een vrouw. Zijn vrouw heet Daan. Best grappig voor een vrouw. Hij heeft ook een oudste dochter. Die heet Elvis. Best origineel voor een Nederlandse meid. Jan heeft ook nog twee zonen, Rover en Wolf. Mwah, best apart maar een beetje te Roodkapje voor mij. Maar dan. Dan komt er nog een jongste dochter. Zij heet Maantje Piet. En dat vind ik tóch Leuk. Zo leuk, dat ik een splijtende seconde spijt had dat ik geen dochter heb. Want dan had ik haar acuut ook Maantje Piet genoemd. Al was het kind al tien geweest of volwassen, ik had haar gewoon om laten administreren. Moet kunnen. Een geslachtsverandering kan tenslotte ook en dat is veel, echt veel ingewikkelder. Of het kind ook nog wat in te brengen had gehad? Nou nee, denk het niet. Ik was dan tenslotte de moeder geweest, zij het kind. Vooralsnog geldt wat de moeder zegt en wat het kind zegt niet. Gaat ze later maar voor in therapie. Maar Maantje Piet heten zou ze.
Afijn, het was een splijtende seconde zoals gezegd. En die duren niet lang. Heel, heel kort zelfs eigenlijk.

P.s.: is het nou wel of niet lichtelijk sneuïg om in een gezin te leven met een vrouwelijke Daan en Elvis, een rover en een wolf en dan zelf Jan te heten? Rot, dan wel.

P.s. 2: Maantje Piet is ook best leuk voor een kanarie. Ik wil niemand beledigen, maar het is gewoon zo. Nu wil ik helaas ook geen kanarie. Maar als u er wel een heeft? Denk er eens over na zou ik zeggen.

zaterdag 22 september 2012

Iemant ontmoet iemand

Enkele weken terug was ik in Rossum. Erg leuk daar. Er was een braderietje gaande. Heel dorps en gezellig.  We kuierden wat. Voor me liep een leuke rok. Althans, een vrouw met een leuke rok. Van spijkerstof, met rode kruizen en wat hertjes geprint. Heel gezellig allemaal.
We liepen langs emmertjes. Met worteltjes erop. Leuke emmertjes, maar ik had er geen bestemming voor. E. wel en E. deelde M. dus mee 'leuk emmertje, handig voor de moestuin'. 'Maar E. je hebt al zo veel emmertjes,' klaagde M. Waarna E. wegstiefelde, hetgeen in de ogen van M. geen goede zaak was. M. probeerde de boel nog te lijmen, hetgeen niet helemaal lukte. Waarna M. besloot rechtsomkeer te maken om alsnog een emmertje voor E. te scoren onder het gemompel 'anders hoor ik dit het hele weekend nog'.
Loyaal als ik ben vergezelde ik M. We waren dus weer terug bij de emmertjes en De Rok bleek daar ook. De vrouw in de rok draaide zich om en zei 'wat een leuk shirt heb jij aan'. Dat was tegen mij. En het klopte hoor. Ik hád ook een leuk shirt aan. 'Ja, en jij een leuke rok,' was mijn respons. En zo babbelden we wat. En tijdens dat gesprekje over rokken, Pipi Langkous en Amsterdam zag ze mijn bijzonder originele armbandje. En die vond ze ook leuk. En toen vroeg ze of ik een winkel had of een webshop. En toen moest ik nee zeggen en nog eens nee. En toen vroeg ze waarom niet en toen had ik daar geen antwoord op. En toen bleek dat de mevrouw met de leuke rok een bekende was van M. en bedachten we dus dat ik op de een of andere manier via M. haar wel een armbandje zou toesturen. En toen vroeg E. later aan M. of ze dan het nieuwe adres wist van de mevrouw met De Rok aangezien die net verhuisd was. En wist M. dat niet. En toen besloten we dat zich dat allemaal wel op zou lossen op de een of andere manier. En toen heb ik dus zondag's haar armbandje gemaakt en 's maandags naar M. verstuurd in een super leuk envelopje met een toepasselijk labeltje. En toen kreeg ik via FB een uitnodiging van iemand die ik niet kende. En toen heb ik die dus weggedrukt. En toen een paar dagen later zag ik dat ik een FB-berichtje had. En toen bleek dat van die iemand te zijn die ik had weggedrukt. En toen was dat dus die iemand van het armbandje. En ze had hem ontvangen en was er blij mee! En dit is het logje geworden met het meeste vaak en toen ooit. Foei.

woensdag 19 september 2012

Iemant fröbelt met fietsband


Laatst zag ik iemand bretels maken van de binnenband van een fiets. Dus toog ik naar de fietsenwinkel in ons dorp en vroeg een fietsband uit de afvalbak. Die kreeg ik. En toen ging ik aan de slag. En toen waren daar twee armbandjes. Een met een betekenis en de ander niet. Die betekenis heb ik later bedacht hoor. Zo gaat dat bij mij. De diepere lading voeg ik later toe. Whatever. Afijn. Komt ie: de sleutel tot liefde is wijsheid. Doing. Puke.







Het volgende projectje wordt een ketting. En dan kan ik voorlopig nog wel even door projecteren, want ik kreeg van onze gulle fietsenmaker maar liefst drie binnenbanden. Met de boodschap 'lot's more where that came from'. En dat mensen, dat vind ik eigenlijk altijd een viezige uitspraak. Ben ik daar alleen in? Ik heb er altijd een bepaalde associatie mee. Die ik hier niet uit de doeken ga doen, want dan kunt u mij nooit meer bezien zonder dat deze associatie in uwen hoofd oppopt. Want zo werken die dingen. En daar zit ik niet op te wachten.
Ondertussen staan deze armbandjes GEWELDIG bij mijn nieuwe rode laarzen. Waar ik heul blij mee ben. Daag.

zondag 16 september 2012

Iemant fröbelt met boeken

U heeft misschien gelezen dat ik enthousiast envelopjes aan het vouwen ben. Van tijdschriftpagina's. De Flow en de Jamie blijken hiervoor in mijn ogen zeer geschikt. Ik verwacht de Foodies of Delicious ook. Maar ja, dan heb je al die fleurige, vrolijke, uiterst leuke, zelfgemaakte envelopjes die wachten om weg te worden gegeven bij heugelijke momenten. Waar laat je die dan? Nou. Daar. Hier. In een oud boek waarvan je de bladzijden dubbel hebt gevouwen, zodat het boekje het leven kan vervolgen als standaardje voor paperassen.
En waar laat je dat dan? Tja, uh. Geen idee.
Flauw hoor.

Iemant breekt haar hoofd over koplampen

Ik heb op dit moment een aantal vragen over koplampen.

  1. Waarom gaan die krengen zo vaak kapot?
  2. Waarom zijn ze zo duur?
  3. Waarom zijn ze zo moeilijk te vervangen in mijn Milka?
  4. Waarom irriteer ik me zo aan die mensen die de blijkbaar onbedwingbare behoefte hebben mij er op te wijzen dat er een koplamp stuk is. 
Deze laatste vraag is eigenlijk de meest prangende vraag. En is eigenlijk ook de enige vraag waar ik zelf een antwoord op kan verzinnen waarvan ik redelijkerwijs kan inschatten dat ie klopt. Het is namelijk míjn irritatie en daar mag je iedere uitleg aan geven die je past. Vind ik. 

Maar goed, u kent mij misschien een beetje en dus weet u dat ik voor het overzicht graag begin bij vraag 1.
Ik denk dat het antwoord op die vraag is dat de industrie gestopt is met het doorontwikkelen van een meer schokbestendige lamp toen ze ontdekten dat de levensduur blijkbaar als acceptabel ervaren werd. 
Dan nu naar vraag 2. Ik denk dat het antwoord op die vraag is dat de industrie weliswaar doorgegaan is het met verlagen van de kosten van de productie, maar successen daarin niet heeft 'onberekend' aan de klant toen ze ontdekten dat de geldende prijs blijkbaar als acceptabel ervaren werd. Geholpen door het feit dat je een uitgave als deze weliswaar enigszins kunt uitstellen, maar niet kunt afstellen. 
Vraag 3. Daar vermoed ik een zeker vooroordeel richting de vrouw achter of een complot. Maar laat ik het houden bij het vooroordeel. Mijn Milka is een vrouwenauto. Het is niet anders en ik schaam me er niet voor. Het is wat het is. Neem daarbij dat vrouwen bij mannen bekend staan om hun a-technische levenshouding. Of dat terecht is of niet en of ik daar vragen bij heb of niet, laat ik nu voor wat het is. Onzin.
Degen die de auto heeft ontworpen heeft waarschijnlijk de volgende redenering gevolgd: wat doet een vrouw als haar koplamp kapot is -> dan gaat ze naar de garage -> hoeveel tijd ga ik steken in het toegankelijk maken van de koplamp -> gegeven de vorige vraag met bijbehoren enig juiste antwoord -> geen. 
Hence, ik ga naar de garage als mijn koplamp stuk is. En gezien het antwoord op vraag 1 is dat meerdere keren per jaar. Vaak ook twee keer vlak achter elkaar. Eerst voor rechts en dan voor links.

Maar weet u, dit is allemaal het ergste nog niet. Ik weet heus wel dat de koplampenindustrie geen patent heeft op het bedonderen van klanten en dat de wereld draait om geld. Zelfs in crisistijd. Accurater nog, júist in crisistijd.
Maar waar ik mijn hoofd echt niet omheen kan krijgen (en heus ik heb het geprobeerd), is die eindeloze stroom wereldverbeteraars die me tegemoet komt rijden. Bloedirritant. Als je niet goed oplet dan rijden ze nog tegen je op ook. In hun ijverige, kijk-eens-hoe-goed-ik-ben, speekselverspreidende gebaren. Houd je handen aan het stuur man. En kijk op de weg. Eerlijk, gisteren kwam ik de ergste tegen. Al slingerend en lichtendimmend kwam ie naar me toe rijden om bij het passeren één oog te verbergen achter zijn hand. En me met het andere oog veelbetekenend aan te kijken. Bijna dreigend. De mafketel. En het was nog het verkeerde oog ook. Op basis van zijn vriendelijk gedeelde informatie zou ik moeten concluderen dat het mijn linkerkoplamp was die het niet deed. Echt niet. Het is rechts. En uit pure recalcitrantie laat ik hem voorlopig niet maken ook. 

woensdag 5 september 2012

Iemant blijkt soms schrikbarend veel tijd nodig te hebben

'This book is Currently in the Wild', dit is de status van een boek dat ik recent te vondeling heb gelegd. Het is gevonden, zover is bekend. The rest remains a mystery. Voor nu.
In godsnaam, waar gaat dit over?!
Ik zeg u dit, het gaat over de schrikbarende hoeveel tijd die ik nodig blijk te hebben om sommige ideeën tot uitvoer te brengen. Daar kwam ik van de week achter. In november 2010 (!!!!) Nog niet zo lang geleden heb ik een profiel aangemaakt op www.bookcrossing.com.

(Bookcrossing wil mensen met elkaar verbinden via boeken. Wil je hier meer van weten, kijk dan even op hun site. Die in meerdere talen beschikbaar is. En zowaar, ook in het Nederlands.)

En toen gebeurde er niets. Heeeeel laaaaaang niets. Bleek. Tot twee dagen geleden. Toen ging ik eindelijk de labels printen die nodig zijn om een boek gecontroleerd te vondeling te leggen. En toen kwam ik er dus ook achter hoe lang ik dit al wilde doen en niet gedaan heb. Namelijk 22 maanden. Triest hoor. Zo lang voelde het bij lange na niet. En al die tijd spookte het door mijn hoofd, nam ik me voor om het te doen, bedacht ik me dat ik het niet gedaan had en nam me het opnieuw voor. Bracht ik geen boeken naar de kringloop met het idee ze een keer, binnenkort, te laten crossen. Wat een verspilling. Nou ja, dat laatste niet dan. Die boeken kunnen dan nu alsnog toch echt de wijde wereld in.
Ik ben er al met al best een beetje van geschrokken. En om te voorkomen dat ik de komende 22 maanden vier lampekapjes, die ik inmiddels al twee weken terug op de vlooienmarkt heb gescoord, van links naar rechts door mijn huis schuif met het goede voornemen er binnenkort twee leuke lichtjes van te maken, ben ik maar gauw aan de slag gegaan vanmiddag. Zie het resultaat op de foto.

Afijn, terug naar het boek. Het ligt niet meer waar ik het te vondeling heb gelegd. Het is dus gevonden. Dezelfde ochtend al. Maar .... degene die het vindt moet dat even laten weten op de site. En dat is nog niet gebeurd. Ik weet nu dus niet waar het boek is en dus ook niet waar het mogelijk ooit nog naartoe gaat. Maar ik treur daar niet om hoor. Nog niet. Pas als er op 5 juli 2014 nog geen reactie is, laat ik alle hoop varen. Eerder niet. Zou ik dat wel doen, dan zou ik ook erkennen dat ik de enige ben die zo ontzettend traag is. Soms. En zover ben ik nog niet.