Malle Sien vermaakt zich met Marktplaats

Eerder had ik al eens geschreven dat ik me wel en niet verbaasde. Dat ging over de wijze waarop makelaars huizen aanprijzen. Om te verkopen natuurlijk. Maar dat zou je niet zeggen gegeven het feit dat dat aanprijzen nou niet bepaald tot kunst werd verheven. Marktplaats verkopers zijn daarin soms vergelijkbaar. Blurry foto's. Vage omschrijvingen. Totaal ontbrekende maatvoeringen. Terwijl dat toch niet geheel een onbelangrijk gegeven lijkt als je spreekt over 'een bijzonder groot dressoir, zo zie je ze zelden'. Want hoe groot is groot? En is het groot binnen de context van een poppenhuis of fabriekshal? Best belangrijk om te weten als je er eentje zoekt voor je niet al te grote, maar nou ook weer niet heel kleine, halfvrijstaande woning uit de jaren 50.

Sommige verkopers zijn de soort van klok en klepel. Deze bijvoorbeeld 'een ding om horloge glazen iets mee te doen'. En dan ziet ie er zo uit:

Het ding voor iets.

Nou denk ik dat het niet echt een aantrekkelijk 'ding voor iets' is voor niet-kenners die wellicht bij toeval op deze advertentie stuiten. Hij is niet bijzonder decoratief. Althans, ik pronk niet vaak met iets wat zo onder de motorkap van een auto vandaan had kunnen komen. En ik vermoed dat wel-kenners niet zullen zoeken naar 'ding' en 'iets' in relatie tot horloge. Maar misschien vergis ik me.

Sommige verkopers weten de urgentie van het waarom achter de verkoop bijzonder goed aan te prijzen. 'Wegens verhuizing te koop!!!!!!!' En dan vraag ik me af wat daar nou eigenlijk mee gezegd wordt. Ik ben het klereding zat en neem hem echt niet mee? Het is de ergste reden die je kunt hebben om iets te koop te zetten, dus heb medelijden? Koop hem aub snel, want ik kan hem hier niet laten staan? Het is dat ik verhuis, niet zoveel kan tillen/kleiner ga wonen en daarom verkoop ik hem, maar anders had ik er nooooooit afstand van gedaan? Als de prijs hoog is vermoed ik het laatste. Is ie laag of t.e.a.b. dan vermoed ik een van de eersten. Desalniettemin lijkt het me non informatie, maar goed misschien vergis ik me.
Ook eentje in deze categorie is 'wegens verandering van woonstijl'. Dus met andere woorden 'het is echt niet meer van deze tijd om dit in je huis te zetten, maar joh als jij er gelukkig van wordt...'.

En de meest verwonderlijke vond ik 'wegens omstandigheden te koop, een theepot'. Misschien was die wel bedoeld om medelijden op te wekken. Het was namelijk best een afzichtelijke theepot. Een andere, beetje plausibele reden kan ik namelijk niet bedenken.

O en nou zou ik bijna nog de 'echt antiek' aanbieders vergeten. Marktplaats barst van de antiek. Dus als je nog een antieke cd-zuil zoekt, antieke tegels uit de jaren '70, antieke weegschaal (digitaal he!), of antieke schoolplaat (incl. streepjescode op de achterzijde), zoek dan eens op Marktplaats. Echt het aanbod is groot.

Iemant (Malle Sien) is terug op haar oude stek - joehey!

Malle Sien heeft haar webshop eruit gegooid. Niet letterlijk, want hoe gooi je met zoiets, ik zou het niet weten. Maar...de webshop is finito. Weet je, als je een Serieuze Baan hebt, dan is er gewoon bar weinig tijd over voor frivole zaken als webshops. Kun je beter een blog zien bij te houden en met enige regelmaat advertenties op Facebook (facebook.com/mallesien/) en Marktplaats zien te zetten (www.marktplaats.nl/verkopers/22406891.html) (ho zover ben ik nog niet, ineens is de webshop eruit (zou twee dagen duren en het bleek drie uur)). Althans, dat lijkt nu beter, maar dingen zijn veranderlijk he. Dus weet dat. Vooralsnog, voor nu and the time being ben ik terug op deze stek. Hopelijk tot ziens hier en Wees Gegroet!

P.s.: de toonbank hieronder is inmiddels alweer verkocht. Ik ben toonbankloos momenteel. Gaat ook.

Iemant loopt met een grote boog om haar focuslijstje heen

Vintage teacup with awesome print.

Look at that sparkle!

Mijn focuslijstje is een week of drie oud. Op dat lijstje staan de dingen die ik graag voor mekaar wil krijgen. Naast mijn focus lijstje heb ik een to do lijstje. Daar staan de dingen op die ik beloof te doen of gewoon moet doen. Mijn to do lijstje is ook zo'n week of drie oud.
De kunst is om mijn to do lijstje zo klein mogelijk te houden en dat wat er op staat zo snel mogelijk af te handelen. Zodat ik toe kom aan mijn focuslijstje. Maar het werkt niet. Ik kom nooit toe aan mijn focuslijstje, want mijn to do lijstje (volgt u het nog?) jonkt aan als een stel konijnen in de pubertijd. Dus nu overweeg ik om de dingen van het ene lijstje op het andere lijstje te zetten en vice versa (nu bent u zeker wel afgehaakt?). Maar ik heb een flauw vermoeden dat dat geen zier uit gaat maken. En dus geef ik me gewonnen en loop met een grote boog om mijn focuslijstje heen terwijl ik u het volgende voorstel doe waarmee ik mijn to do lijstje dan weer aan kan vullen:

''De eerste drie personen die op dit bericht reageren (niet met een like, maar met een berichtje, ofwel op FB ofwel onderaan dit bericht) krijgen ergens dit jaar een verrassing van mij. Het kan van alles zijn: een boek, een kaart, iets wat ik zelf in elkaar heb geflanst, iets van de kringloop, gebakken koekjes (fat chance) of een andere (grappige) verrassing....
Je zult je presentje toegestuurd of overhandigd krijgen op een moment dat ik iets tegen kom dat ik bij jou vind passen en je blij zal maken. Of wanneer ik er toevallig aan denk en er ook tijd voor heb."

Dit idee is origineel niet van mij, maar zwerft al langer rond op internet. En is van oorsprong een tikkie anders. Maar dat ben ik ook, dus vandaar de vrije interpretatie.
Waarom in hemelsnaam begin ik hier aan? Omdat. Whatever. Who cares?

Btw, de foto's hebben niets van doen met de tekst. Was de vondst van vandaag. U dacht zeker dat ik genezen was van het rommelvirus. Nou nee hoor. Again, fat chance. 
Dit boekje lag er ook. Met geweldig plaatjes!

Dat worden weer leuke vlaggetjes!

Iemant had (bijna) even Kerst op het landgoed

Finally, 6 december. De kerstboom kan erin. En dus togen we gisteren richting landgoed Maarsbergen. Nooit eerder geweest. Ik rijd er elke dag zo ongeveer langs en wist niet wat voor een prachtige panden er achter de bomen staan. Helemaal de juiste setting voor het kerstfeest. En voor het 'oogsten' van een kerstboom. Prachtexemplaren hadden ze, sommigen zelfs met dennenappeltjes erin. Maar helaas waren die bomen te hoog en te breed voor de woonkamer van mijn jaren 50 woning. Kijk, dat soort dingen weet ik. Ik heb misschien geen ruimtelijk inzicht, maar heb wel een bijzonder goed ontwikkeld gevoel voor maatgeving.

Afijn, de sfeer was helemaal juist, er waren vuurkorven en de grond van de stal was bedekt met dennentakjes waardoor het heerlijk geurde. Helemaal doordat de vlagen van glühwein en warme chocolademelk zich ermee vermengden. Het was fris lekker weer. Het zonnetje scheen. Er waren geitjes, schaapjes, een ezeltje, een pony, twee hondjes en een ongelooflijk irritante vrouw die eigenmondig de hele kerstsfeer aan flarden toeterde. Ongelooflijk hoe sommige mensen aan 20m2 ruimte om zich heen nog niet genoeg hebben. VIND JE DEZE MOOI?, aldus de vrouw tegen haar kind. NEE? O? WAAROM NIET? HIJ IS WAT GROOT HE?!! NOU, WAT IS IE GROOT. VEEL TE GROOT VOOR BIJ ONS. OOOOOHHHHH. DEZE IS MOOI, DEZE HEEFT EEN HELEBOEL DENNENAPPELS. VIND JE DEZE MOOI? O. EN DEZE DAN? EN DEZE? EN DEZE? Ondertussen kon ik mezelf niet horen denken en al helemaal niet horen wat R. graag aan me wilde vertellen. IK VIND DEZE MOOI! JIJ? JIJ OOK? PAST DIE NIET BIJ ONS IN HUIS? TUURLIJK WEL! HOE HOOG IS EEN PLAFOND, WEET IEMAND HOE HOOG EEN PLAFOND IS? WAT ZEGT U? O DAN PAST IE NIET. NOU WAT VIND JE DAN VAN DEZE? Overduidelijk was haar kind het ook zat dus die gaf als antwoord 'nee mam, deze vind ik niet mooi. Deze is te groen'. HAHA TE GROEN. MALLERD ZE ZIJN TOCH ALLEMAAL GROEN. Ja mevrouw, ze zijn allemaal groen. Uw kind heeft u net in de zeik gezet. Maar waarschijnlijk is dat volledig aan u voorbij gegaan. Zoals veel waarschijnlijk aan u voorbij gaat. In uw te luide eigen wereldje. Waar het te luid is om te horen wat anderen vinden, denken of willen. Ik wens u een gehorig kerstfeest toe.

Iemant nomineert Saar en Marie

Heel leuk en bijzonder vond ik het. Om genomineerd te worden voor de 'Very inspiring Blogger Award' door Paula van de Gebaksjuwelier. De award is een virtuele prijs die rondzwerft in de bloggerswereld. Bloggers nomineren elkaar voor deze prijs en die geven de prijs vervolgens weer door. Geen idee waarom, maar tevens moeten daarbij 7 nutteloze feiten over jezelf gemeld worden. Nou, u verheugt zich kan ik me voorstellen.

Dankbaar als ik ben, doe ik er vervolgens gruwelijk lang over om de award door te geven. Het is niet fraai. Maar vorige week deed zich een prachtige kans voor, omdat zich een inspirerend blog aandiende. Zomaar. Op mijn soort van deurmat. Hoe inspirerend voor mij persoonlijk is nog wel even de vraag, maar het heeft me in ieder geval weer aan het schrijven gekregen. Niet dat dat het doel van die blog is. Nee, Saar en Marie beklimmen de hoge berg naar een gezonder, sportiever en bewuster leven. En nemen iedereen op hun weg mee die maar mee wil. Ook degenen die een frisse tegenzin ervaren (structureel of tijdelijk). Daar doen ze volgens mij helemaal niet moeilijk over. Al is het een stuk leuker als je een vrolijk gemoed hebt. Alles is trouwens een stuk leuker met een vrolijk gemoed. 

Overigens, met betrekking tot sportiviteit is bij mij die tegenzin ongeveer wel structureel te noemen. Gezonder dat lukt nog wel, bewuster ook (alles relatief he), maar sportiever heb ik geen boodschap aan. Mijn hele leven hoor ik van een bepaald hormoon dat vrij komt bij fysieke inspanning. Marie heeft het er hier ook over. Nou echt niet hoor. Echt niet. Nooit, maar dan ook nooit is dat hormoon vrij gekomen. En ik heb er inspanning genoeg voor geleverd hoor. In het verleden. Zoveel dat ik het wetenschappelijk bewezen acht dat dit hormoon een vrij specifieke voorkeur heeft. Voor andere mensen. Niet voor mij. Ik beweeg me gewoon zo actief mogelijk bij het uitvoeren van mijn dagelijkse werkzaamheden (u zou mij op dit moment dit logje eens moeten zien schrijven, best een uitdaging tijdens een radslag) en verder banjer ik drie keer per week door het bos. Tot zover. 
Op dat hormoontje na, tref ik echter een heleboel herkenbaarheid aan bij Saar en Marie. Dat maakt deze blog leuk om te volgen en er wat van op te steken. Nu nog vanaf de bank, maar wie weet ....... ze pakken het goed aan. Dus, Saar en Marie, bij deze heel veel succes gewenst en dank voor alle inspiratie!
Enne, neem jullie tijd hoor. Om de award door te geven. Het is misschien niet heel netjes om lang te wachten naar degene toe die je genomineerd heeft, maar other than that draait de wereld en het internet gewoon door.

Pffff, en dan nu waar u natuurlijk ontzettend naar uitgekeken heeft, de 7 (!) nutteloze feiten:

1. Ik moet niezen van advocaat. 
2. Ik val alleen in slaap op mijn rechter zijde. Tenzij ik heel moe ben, dan is het om het even. Mocht u mij in die staat (heel moe) tegenkomen, dan is het verstandig ruim baan te maken en mij zonder obstakels mijn bed in te laten rollen. Dat geldt ook voor mijn hondje C. Wij begrijpen elkaar bijzonder goed op dat punt.
3. Mijn Wordfeud skill rating is op dit moment 1562. En ja, dat speel ik nog steeds elke dag.
4. Ik kijk graag series op Netflix (iets wat Saar en Marie ook niet vreemd blijkt).
5. Vanaf ongeveer september ben ik bezig met kerst, waarna de kerstdagen zelf (hoewel leuk) altijd net iets anders uit de verf komen dan ik voor mijn geestesoog zag in de aanloop er naartoe. De cottage ontbreekt bijvoorbeeld, bijna altijd de sneeuw ook, evenals de kalkoen op een buitensporig aangeklede tafel in een rondom versierd huis en ook de roedel honden bij het haardvuur behorende bij de grote familie van minstens drie generaties zijn in geen velden of wegen te bekennen. Ik weet dat ik niet de enige ben hierin. Zij heeft er ook last van. Al kan het geestesoog misschien verschillen vertonen.
6. Een nieuw boek dat door mij gelezen is, kan zo weer terug in het schap. Je ziet er echt niets van.
7. Ik heb een bloedhekel aan pretparken, funfactories, partyboerderijen en dat soort aangelegenheden. Ik word er subiet obstinaat van. Hetzelfde effect heeft een fiets overigens op me. Als ik er op moet zitten dan en geacht wordt mezelf erop te verplaatsen. Nee wacht, dat is nog een graadje erger blijkt. 

Iemant is er zuur van

En goed zuur dan he! Ik waarschuw u maar vast, hier wordt u waarschijnlijk niet vrolijk van. Tenzij u van de leedvermaak bent, dan misschien wel. Heeft u ook maar een greintje empathie in uw donder, dan voelt u echter met mij mee. Moet u niet een beetje lachen of voelt u in geen enkel opzicht met mij mee, dan mag u er gerust op zijn dat er iets aan u mankeert. Houdt u er hoe dan ook wat aan over he?! Aan het lezen van dit logje. Graag gedaan.
O, dan wilt u nu wel weten waar u staat in dit verhaal? Tut tut. Dit doet zeer hoor. Zo mijn geknakte ego aan u tonen. Dat is niet van de makkelijken. Als je door truttigheid de kans op minstens 160,- euro aan je voorbij laat gaan. Gewoon omdat je onwetend bent. Dom en onwetend. Dan. Ook nog eens. Och, och. Nooit en dan ook nooooooit meer laat ik een zeshoekig Droste blikje liggen in de kringloop of de rommelmarkt. Ook al is het nog zo vies en weet ik niet wat ik ermee moet. En al helemaal niet als hij 1,50 kost. Gloeiende gloeiende. En een week lag ie er al he! Vorige week heb ik er meters mee door de kringloop gelopen en toch teruggelegd 'wat moet je met dat gore, onhandige vieze ding, sleep toch niet alles mee naar huis'. En afgelopen vrijdag stap ik er weer naar binnen, het blikje totaal niet meer in mijn geheugen, zie ik iemand het van de plank pakken. Ik denk nog 'nou, die ligt er al een week meneer'. Ooooeeeeiiiii.
Gisteravond, bij toeval, kom ik het blikje tegen op Marktplaats. En niet een van hetzelfde soort. NEE, DATZELFDE BLIKJE!! Ik herkende het aan de viezigheid. En het bod was 160,- euro !!!! Gloeiende gloeiende. Zuur ben ik nu. Goed zuur.

Iemant neemt zich niets voor

Zo het is begin januari 2014. De tijd van 'gelukkig nieuwjaar' en goede voornemens. Ik doe er bij voorkeur niet aan mee. Nu is het eerste natuurlijk wel erg sociaal wenselijk, dus vooruit maar. Maar het tweede is geheel aan mij. En ik doe er niet aan. Aan goede voornemens. Gewoonweg niet. Ze vliegen me op dit moment trouwens wel om de oren. Die goede voornemens. Zijn het niet die van anderen, dan proberen anderen die van hen wel aan me te slijten. Zo word een goed voornemen ook bijna sociaal wenselijk. Echt niet. Ik ga niet meer fietsen, minder eten, vaker bij familie op bezoek, naar de sportschool, minder piepen, maandelijkse/wekelijkse/dagelijkse projectjes voor mijn blog uitvoeren of whatever. Enkel en alleen omdat het januari is van een nieuw jaar. Is toch kansloos.
Al twijfelde ik heel even toen ik dit op Pinterest tegen kwam:

'It's easy to slip out of the habit of writing consistently. Here are some tips to help you blog or write consistently all year long.'

Op zich geen verkeerd voornemen natuurlijk. Ook niet geheel misplaatst in mijn geval. En qua timing ook best handig zo aan het begin van het jaar. En toch. En toch. Het schept ook weer verwachtingen en verplichtingen. Naar anderen. Naar mezelf. En ik heb gewoon een hekel aan die dingen. Verwachtingen en verplichtingen. Blrgh.
So instead. Heb ik de kerstboom eruit geknipt (nee, geen tikfout), het arme ding had er geen naald meer op zitten, en in de kliko gemikt en ben ik maar weer eens aan het decoreren geslagen. Ik heb namelijk de ontzettende mazzel gehad dat ik in iemands kelder mocht struinen en mee mocht nemen wat me maar aansprak. Ik heb dus weer voldoende om me de komende tijd mee bezig te houden.
De geweldige houten klossen hebben voor een deel al een bestemming.

Zo ook een paar van de - vuilniszak vol + paar dozen - zijden boeketjes. Die horror zijn zoals ze zijn, maar in onderdelen zeer bruikbaar. Zowel als vaasvulling als bij het verpakken van een cadeautje. Om maar twee dingen te noemen.

Die gekleurde vazen zijn trouwens van Action.

Toen nog wat printjes van het een en ander aan de muur met Washi tape.

Even voor de duidelijkheid: wat aan de muur hangt is geen eigen werk, maar allerlei moois wat via Pinterest te bewonderen is voor degenen die geen zicht op mijn muur hebben.

Overigens is dat muurtje geen succes. Alles dondert er weer af. Er hing ook nog een sterke man naast, maar die is achter de kast gelazerd en een dag erna na een intensieve reddingsactie weer tevoorschijn getoverd. Waarna ie categorisch weigert opnieuw zijn plekje in te nemen. We zijn niet on speaking terms op het moment zult u begrijpen. En al dat uiterlijk vertoon maakt op mij geen indruk. Ik heb een blauwe maandag aan Krav Maga gedaan, dus ik weet hoe ik me moet verdedigen.

Maar serieus. Gebruikt u wel eens Washi tape om wat aan de muur te hangen? En komt het dan ook weer naar beneden gezeild? Is er een trucje? Zonder de muur te beschadigen?

Tot slot hebben mijn kitschy kopjes voorlopig weer een leuke taak, aangezien ze ongeschikt zijn geworden om thee uit te drinken. Ze zijn tegenwoordig namelijk 'brengers van gezellig licht in donkere tijden'. Is het een beetje te zien op de foto?

Als u goed kijkt dan ziet u rechtsboven in de hoek nog een been van de sterke man. Toen ie nog hing waar ie moest hangen en nog niet in de contramine was. Ondankbare kerel. Met z'n snorretje.

Nou, veel succes met uw goede voornemens. Zet hem op en als het nu niet lukt ...waarschijnlijk is er volgend jaar weer een nieuw jaar. Probeert u het gewoon nog een keertje.

Iemant zet veelvuldig Het Oog in

Weet u. Ik ben er geen mens voor. Ik houd er niet van. Ik word er niet vrolijk van. Ik zie de lol er niet van in. Al doe ik nog zo mijn best.
Ik voel me wel nadrukkelijk misplaatst. Een stuk vee. En als ik het zou toestaan, diep ongelukkig. Kortom, ik match niet zo goed met pretparken. Vriendin C. weet dat. Maar desondanks vroeg ze me mee naar een Halloween avond in Walibi. En onder het mom van je moet zo af en toe ook eens doen wat niet bij je past (je weet immers nooit of je jezelf nog eens verrast), stemde ik in. Waarna ik de afgesproken datum zo ver mogelijk in mijn hoofd vooruit duwde. Om vervolgens in de twee dagen ervoor er met bergen tegenop te zien. En de dag zelf voortdurend hoopte dat C., geveld door een heftige griep, helaas moest afzeggen. Niet dus. En zo stonden we om 18.00 in Walibi. Daar waren ook zus J. van C, diens dochter en diens vriend. Dat was in ieder geval al leuk. En J., nogmaals dank voor de vrijkaart! Heus.
Afijn, we waren compleet. De pret kon beginnen. De regen was er ook gezellig bij. En die vond het blijkbaar zo leuk dat ze de hele avond is gebleven. Dat betekende dus nat zuup. Gevolgd door steenkoude voeten. Die er tot de volgende morgen over hebben gedaan om weer op temperatuur te komen. Maar niets van dat alles heeft met Halloween te maken, dus laat ik daar nu wat over zeggen. Het cliche 'een mens lijdt het meest, door het lijden wat men vreest' is ook hier van toepassing. U moet u voorstellen dat u wat met uw gezelschap heen en weer kuiert, slentert, stilstaat, om uw as draait, wacht, nog eens wacht en vervolgens komt er iemand voorbij met z'n darmen in zijn hand. Das een raar gezicht. Maar te handelen. Tot je vanachter in je oor geschreeuwd wordt door een malloot met een bijl in zijn hoofd om vervolgens een bosje belletjes in je gezicht geduwd te krijgen van een deels onthoofd meisje in wit. Kijk, als je dan wil dan kun je je longen uit je lijf schreeuwen en je van alle kanten belaagd voelen. Om vervolgens de hele avond je schichtig te verplaatsen van a naar b. Voortdurend beducht op iets griezeligs. En dan is het allemaal best wel eng. Dat Halloween. Maar zoiets weiger ik gewoon. Ik doe daar niet aan mee. Ik kan het niet helpen. Daar sla je natuurlijk wel een deel van de pret mee dood. Maar ja. Deze zombies gingen mij er niet onder krijgen.
So far so good.
We hadden twee kaartjes voor griezelhuizen. De ene om 21.00 uur, de andere om 23.00 uur. Na een patatje op de vuist, waar we ons enige tijd onder een afdakje mee zoet hielden, begon het Grote Wachten. We begonnen met wachten in de rij van griezelhuis 1, maar dat bleek al vrij snel zinloos omdat er echt wel gekeken werd naar de tijd op je toegangskaartje. Dus we gingen maar even naar links en toen naar rechts, kochten wat in het winkeltje, liepen weer terug, liepen weer heen. Keken naar een show, warmden ons aan de explosie voorstellende vlammen en gingen wederom in de rij staan. Ondertussen hield ik bijna alle zombies van me af door ze ofwel vakkundig te negeren of ze een vernietigende blik toe te werpen met Het Oog als negeren niet hielp.
En toen mochten we ein-de-lijk naar binnen. Waarna we met vijf minuten weer buiten stonden. Was het eng? Hmmm. Ik ben geneigd om te zeggen, dat als je het echt goed wilt aanpakken. Het echt griezelig wilt maken, zeg maar. Het misschien een goed idee is om in het kamertje waar de slierten jute van het plafond hingen ook het licht uit te doen. Dan kan mijn fantasie tenminste nog op hol slaan over hetgeen me nu in mijn gezicht kriebelt. Zijn het zombiearmen, of -darmen, of spinnen zo groot als flatgebouwen, of ......?? Nu waren het gewoon slierten jute. Aan een plafond. In een kamertje. Waar we in polonaise doorheen liepen. Niet echt hartslagverhogend.
Zo dacht ik er tenminste over. De persoon achter mij, een jongen van 15 of zo, vond het allemaal wel heel eng en geweldig. De hele vijf minuten. Althans, dat leid ik af uit het feit dat hij me herhaaldelijk in mijn nek sprong.
Was er dan echt niets eng? Hordes mensen griezelen heerlijk een eind weg zo'n avond en jij meent hier allemaal boven te staan? Ja ja, ik hoor het u denken. En nee. Er waren twee dingen eng.
Ding 1 is de foto hierboven. Op het eerste oog lijkt het een geweldige zonovergoten dag. Dat was het niet. Het was avond, het was donker en het regende pijpenstelen.
Ding 2 is het feit dat ik een boel mensen aanzag voor zombie, die het helemaal niet waren. En het enge daarvan zit niet aan mijn kant, dat zit aan hun kant. Want wat kenmerkt een zombie? Een raar traag loopje met opgetrokken schouders, een holle blik en bloed. Dat is het zo ongeveer wel. En ik heb een boel mensen ofwel genegeerd, ofwel Het Oog gegeven die bij nader inzien niet bebloed waren en therefore geen zombie bleken.
Maar was griezelhuis 2 dan ook niet eng? Geen idee. Om 23.00 zat ik met droge voeten onder een dekentje thuis op de bank, met een hondje links van me en een hondje rechts. En u raadt het vast al. Ja, daar ben ik een mens voor, daar geniet ik van en zie ik de lol van in. En ik hoef er niets nada mijn best voor te doen.

Iemant stelt u voor aan Malle Sien

Festival des Arts in Rimburg. Het was een leuke en zonovergoten(warme!) dag.

Tja, als je niet schrijft dan leest er natuurlijk ook niemand. Sorry. De ontwikkelingen van de afgelopen maanden (waarover misschien later ooit meer) hebben me dusdanig in beslag genomen dat er voor dit blog even geen tijd over was. En dat kan natuurlijk eigenlijk niet. Althans, dat is wat ik te horen krijg. Wat ik ter verdediging kan aanvoeren is dat ik druk ben geweest door iets te vinden wat we niet zochten, waar vervolgens een groot vraagteken is boven komen te hangen, waardoor we dan nu maar weer druk zijn met vinden wat we wel zochten. Cryptisch? Ja, zo is het. Het zij zo. Het is wat het is. En verder kan ik, iets minder cryptisch, zeggen dat ik druk ben geweest met produceren. Van allerlei leuks. Voor het Festival des Arts in Rimburg afgelopen 7 juli. En dat was Leuk. Zowel het produceren als het Festival bedoel ik dan. Ontzettend veel leuke, grappige, lieve, aanmoedigende, verwonderde reacties gehad op de spullen in onze kraam. Onze? Ja, de kraam van Malle Sien. U kent haar misschien al? Dat ietwat vreemde mens, of eigenlijk twee die niet uitsluit dat ze er ooit drie of zelfs meer wordt? Ze is nog wat verlegen en stelt zich daarom beetje bij beetje aan u voor. En laat ook beetje bij beetje zien wat ze allemaal maakt en verkoopt. Om te wennen. En omdat ze ietwat vreemd is. Zoals gezegd. En de dingen nooit doet zoals ze horen. Zoals u zult merken. Daarom laat ik u hier maar alvast wat zien. Van wat die Malle Sien zoal uitspookt.

Voor aan de muur. Om je te helpen herinneren.

Wat een dotje he?! Vintage poppenhoofdje van stof.
Ze hangt nu hopelijk ergens anders gezellig aan de muur. 

Een allerschattigst paneeltje 'Melk is best voor elk'. Het is de bovenkant van een oud luciferdoosje, het origineel zit op de achterkant. Het paneeltje is afgewerkt met een laagje was. Schattig voor in een kinderkamer of in de keuken. Of waar jij ook maar wilt. Malle Sien maakt het niet uit. Hang het echter niet in de volle zon, daar kan de was niet zo goed tegen.

Heb je het 'haakje' gezien? 

Een klein paneeltje met daarop een vintage autootje. Zie je die twee mensjes? Die zaten er net nog in. En als je even wacht, rijden ze straks weer weg. Let maar op. Goed kijken hoor, anders mis je het.

Een deksels leuke lamp. Precies goed om een donker hoekje wat gezelliger te maken. Gaten onderin waar het licht uit komt en als je de lamp moet vervangen haal je gewoon de deksel eraf. 

Nou, Malle Sien begint te steigeren. Ze vindt het wel even genoeg zo. Bovendien heeft ze nu meer zin om wat te knutselen in plaats van binnen achter de laptop klungelen. Daaag.

Iemant zit er midden in

Schattige speldenkussentheekopjes. En dat mensen, is vanaf nu een woord.

Middenin zit ik. Middenin de voorbereidingen voor 7 juli. Want op 7 juli sta ik op het Festival des Arts in Rimburg. Niet met kunst met een grote K hoor. Maar gewoon met leuke, creatieve handgemaakte dingen van hergebruikte materialen. Komt dat zien, komt dat zien. En nu ik deze oproep de wereld in slinger, moet ik natuurlijk ook zorgen dat als u of iemand anders dat dan inderdaad doet, dat komen (en die kans is best aanwezig), er ook wat te zien is. Dat de stand en mijn aanwezigheid alleen niet echt de moeite waard is, snap ik ook nog. Al heb ik gisteren wel bij Kruidvat hippe vinyl kanten tafellakens gekocht die een boel goed maken. Voor wat betreft de stand dan, ik heb waarschijnlijk wat anders aan. Afijn, ik heb dus nog een en ander te doen. Handgemaakt en hergebruikt is niet iets wat zomaar spontaan ontstaat namelijk. Uit zichzelf, of zo. Nee. Dat vraagt bloed, zweet en tranen. Letterlijk. Nou ja, geen tranen. Nog niet, althans.
Nou ja, klein beetje wel. Op 7 juli had ik namelijk al een afspraak staan. Met E. en E. Ten tijde van het opgeven voor het FDA was die afspraak compleet uit beeld. Compleet UIT Beeld. En dat is best treurig. Ik heb mijn excuses hiervoor nog onvoldoende geuit. Dus bij deze: Excuses.

Iemant en het huishouden

Weet u wat het is met dat huishouden? Hoe meer je er van doet, hoe meer je moet. Ik kan er prima mee leven om maanden lang alleen het hoognodige te doen en dat wat moet met een regelmatige Franse slag (alle Fransen onder u hierbij excuses, ik heb het ook niet bedacht dat u te boek staat als willekeurige huishouders die het niet zo nauw nemen, ik neem alleen over wat anderen zeggen, ik heb namelijk zelden zelf een mening). Maar dan zo eens in de zoveel tijd krijg ik het op mijn heupen en moet de boel Schoon en Af en Opgeruimd. En dan ineens komt er een raar neurotisch trekje in mij op. Vanaf dat moment kan er niets, maar dan ook niets door mijn handen gaan of ergens mijn oog op rusten zonder dat daar een doekje met een sopje bij komt kijken, of een stofzuiger of een ragebol (ik lieg, die heb ik niet), maar u begrijpt waar ik heen stuur. Ik ontdek stof en vuil op plekken waarvan ik niet eens wist dat ze bij ons huis hoorden. Echt, ik doe normaal gesproken zo'n tien jaar met een fles allesreiniger. Dat is natuurlijk overdreven, maar wel zoooo lang dat ik ga overwegen om de fles per ongeluk om te laten vallen zodat ie per ongeluk leegloopt en ik met een gerust hart een verse kan kopen. Zo zat ben ik dat kleurtje in en dat luchtje uit die fles dan. En de fles zelf trouwens ook. Maar dat is allemaal niet nodig, dat per ongeluk omgooien, als ik het Huishouden op mijn Heupen krijg. Dan is die fles binnen een week over en uit. Het houdt dan namelijk nergens op. Alles. Alles moet schoon. Moet Schoon. Schoon. Alles. Gek word ik ervan.
We hebben ooit eens een woning bezichtigd waar de stofzuiger alweer tevoorschijn werd gehaald (beneden) toen wij nog in huis waren (boven). En ik kan me dat voorstellen. Als ik niet, godzijdank, ergens een Franse voorouder in mijn familie had zitten, dan was ik ook zo'n persoon geweest. Zo'n echte huisvrouw, met een piekfijn schoon huis waar alles een plekje heeft en al het houtwerk strak in de verf zit. Zalig zeg. Althans, zo'n vrouw heeft waarschijnlijk geen Leven. Kan waarschijnlijk nooit naar de kringloop. Sterker nog, als je zo'n vrouw bent dan wil je waarschijnlijk niet naar de kringloop waar alles oud en vies is. En ik wil wel naar de kringloop. Graag zelfs. Zo vaak mogelijk zelfs Oud en vies zijn leuk. En daar heb ik nu bijna geen tijd voor. Want ik ben druk. Druk met alles Schoon, Af en Opgeruimd te krijgen. Gatver. Zucht.

Daarom bij dit logje wat foto's uit een ander leven, toen ik nog wel naar de kringloop ging en heel blij was met wat ik gevonden had. Leuke tijd was dat. Denk er met weemoed aan terug. 

Iemant stelt u Neelie voor

Ik heb u ooit eerder al eens verteld over de groene stoel. De groene stoel die ooit de gele stoel was en daarvoor Daddy's stoel. En nu heet ze Neelie. En dat mensen, is geen toeval. Via via kreeg ik de kans om de  groene stoel opnieuw te laten stofferen. Sinds de datum van het eerdere berichtje was ze er namelijk niet beter op geworden. Men zegt 'de tijd heelt alle wonden', maar dan heeft men het vermoedelijk niet over gapende gaten in bekleding. Die worden er namelijk alleen maar slechter op. Nietwaar T.? Mocht jij ook zitten te wachten op zelfhelende gaten in zittingen, vergeet het maar. Afijn, dat is er eentje voor insiders. Terug naar de groene stoel. Als je iets opnieuw laat stofferen, dan moet je ook een stof kiezen. Dat is onvermijdelijk. En nu ben ik best goed in kiezen, alleen niet in stof. Zo zit ik ook met eettafelstoelen, die weliswaar uitstekend zitten, maar die eigenlijk niet leuk zijn om naar te kijken. Ze zijn gewoon, ze zijn neutraal, ze zijn ok, maar ze zijn zeker niet Leuk. Het is niet anders. Nou was er een beperkt aanbod waaruit ik kon kiezen in dit geval. En dat is eigenlijk best goed, een beperkt aanbod. Dan kun je er gewoonweg niet zo'n drama van maken. Met veel dimmen en dammen en linksen en rechtsen en mitsen en maren. Kortweg, was er tussen al het zwart, grijs en bruin, maar een keuze te maken: het mantelpakje van Neelie Kroes. Ik kan het niet helpen, dat was het eerste waar ik aan dacht toen ik de stof zag. Aangezien dit het enige kleurige stofje was viel het besluit heel makkelijk, Neelie werd het. 'Ik kies voor Neelie,' zei ik. 'Sorry, u zegt?' zei de stoelmeneer. 'Ik wil het mantelpakje van Neelie op mijn stoel.' 'O, juist, ik snap het, daar doet het inderdaad aan denken.' Een man naar mijn hart.

Iemant was in Antwerpen

We waren in Antwerpen vrijdag. Omdat we lui waren Wegens omstandigheden waren we ietwat laat om deel te nemen aan de Vrijdagmarkt. Althans, om voorbereid deel te nemen dan. Het kijkuurtje was al voorbij en het bieden was al begonnen. Nu hebben we het hier niet over grote bedragen, dus je kunt best een bodje doen zo voor de neus weg. Hebben we echter niet gedaan. Het moet immers ook nog naar de auto gelopen worden, het was koud en thuis kan ik het waarschijnlijk nergens kwijt. Dus die loeileuke stoel staat nu bij iemand anders thuis. Voor die drie euro zal ze er heel blij mee zijn. Net als het stel met een retro keukentafel, incl. twee stoelen in mint condition en voor maar zes euro. En als de mevrouw die een stuk of wat kinke lijsten naar huis mocht brengen, na het betalen van een euro. Want het is bieden, winnen, betalen en meenemen. Geen getreuzel. Ik ga dus zeker nog eens. Maar dan eerder, zodat ik de aangeboden waar eerst goed kan inspecteren. 

Na verkleumd toe te hebben gekeken, hebben we wat rondgekuierd, koffie gedronken, een wafel gegeten en nog wat rondgekuierd. Vervolgens een ieuw leuk boek gekocht en naar huis gereden via de kringloop in Nieuwegein, want die moest ik eens zien zei R. 

Mijn boek heb ik bewaard voor de volgende ochtend bij het ontbijt. Hoewel ik de titel wat raar vind, vind ik het boek zelf heel leuk. Ik werd er erg vrolijk van. Hier wat plaatjes.

Het is me iets te romantisch voor mijn eigen huis, maar dat rek aan de wand. Dát is me tóch leuk!

Na me verlekkerd te hebben aan al die leuke, unieke spulletjes op de foto's besloot ik Eerste Paasdag naar de vlooienmarkt te gaan. Helaas is het tijdperk van de vlooienmarkt in de Veemarkthallen van Utrecht definitief voorbij. Deze kon er dus ook niet aan tippen. Maar desalniettemin ben ik niet voor niets geweest.
Kijk maar.

Vijftien met de hand gemaakt pauwtjes. Ze zijn werkelijk mooi.

En een gazen mandje, wat ook dienst kan doen als wandrekje waarin ik mijn, met een melkwagen, ijscowagen, bus, ambulance en twee racewagens aangevulde, verzameling auto's kan stallen. 

Verder nog een of ander ding waaraan ik nog andere dingen moet maken, zodat het een ding wordt waar je dingen aan kunt hangen. Foto volgt ooit nog wel eens. Of niet.

Iemant likes a random act of kindness

Weet u? Weet u, een toevallig gesprek met een vreemde, een knijpje in je schouder van iemand van wie je het niet verwacht, goed terloops advies op het moment dat je het nodig hebt (en dus niet op het moment dat iemand vindt dat je het nodig hebt. GROOT verschil.), iemand die je voor laat, de persoon achter je die de 5 cent bijlegt die je aan de kassa tekort komt, iemand ..... afijn, ik denk dat u begrijpt welk beeld ik probeer bij u op te roepen. Ik geniet ervan. Ik drijf erop. Op die random acts of kindness (RAK's). En waarom in het Engels? Klinkt leuker.
Opgepept door dat jochie van laatst en geïnspireerd door hen besloot ik ook tot een RAK. Eentje van het soort waartoe je echt actie moet ondernemen en niet die je, als je ook maar een beetje een aardig persoon bent, dagelijks terloops uitdeelt.
En dit vertel ik u niet om u te laten weten hoe awesome ik ben. Ik vertel het u omdat ik u hoop te inspireren tot het plegen van een RAK ergens in de komende week of weken. We hebben elkaar nodig mensen. Dat wist u waarschijnlijk al. Maar voor het geval het is weggezakt, bij deze een reminder. We hebben elkaar nodig.

Gelukkig zit ik niet meer dicht

Vorige week kreeg ik de vraag of ik inderdaad echt niets meer gepost had of dat diens Flipboard een technisch mankement vertoonde. Ik voelde er veel voor om Flipboard de schuld te geven, maar dat zou ik niet zo heel lang kunnen volhouden. Weet u. Mijn conclusie is dat ik te weinig lol van alles inzag. Mijn logjes komen voort uit verwondering, bewondering, beschouwing, vragen, Grote Vragen en nog wat van die strekking. Maar dan moet je daar wel voor open staan. En ik denk gewoon dat ik dicht zat de laatste weken. Sinds 23 januari zeg maar. En dat is gewoonweg en schrikbarend een hele maand!!
Gelukkig is het over. De afgelopen dagen heb ik genoten van de pep talk van Kid President. En kleine dude met een opdracht aan de wereld: be more awesome and less dull. En wat mij betreft heeft ie gelijk. Dus toen ik woensdag bij de kringloop een bakje vol met indiaantjes en cowboys vond in allerlei kleurtjes zijn ze maar met me mee naar huis gegaan. Krijgt nog wel een vervolg. Ik zie ze op de een of andere manier al aan de muur hangen. Maar dan moet ik eerst nog wat armbandjes van bingonummers en damstenen, knoopjes met hondjes erop, een kurkenhart (ja nog steeds ja) en nog wat papieren slingers gemaakt hebben.

Wel heb ik me ondertussen vermaakt met het omtoveren van bingokaarten naar postkaarten. Lijntje hier stempelen,  vier lijntjes daar stempelen en voilá het is een postkaart. De eerste gelukkige die er eentje ontvangt is Alexandr uit Moskou.

Verder heb ik nog wat dieren doormidden gezaagd. Die dingen zijn hol vanbinnen, wist ik niet, dus heb ik ze opgevuld met klei en beide zijden voorzien van een magneetje. Voortaan gaan de hipo, het varken, de ezel en de koe als kaartenhoudertje door het leven. Vinden ze best hoor. Beats kinderknuistjes anytime. 

En gisteren heb ik dit filmpje gekeken van SoulPancake. En dát vínd ik tóch leúk. Ik heb hem ook op FB gezet, maar ik geloof dat er nog wat meer mensen in mijn omgeving dicht zitten. Ha-lloo-hoo?

Dit filmpje (en SoulPancake) is leuk! Wend het, keer het. Er is maar één conclusie. Of eigenlijk twee. Het is of leuk, of je zit dicht. Zo stellig ben ik in deze. Kies maar. Maar wie wil nou zeggen 'ik zit dicht en ben er trots op'? Ik bedoel maar. Realiseer je dat even he. Voor je kiest.

Een ranzig vraagstukje

Ik geef u vooraf maar de keus: nu alvast afhaken of straks pas. Het wordt namelijk niet heel fraai. Het kan heus erger, maar het is toch een vreemde vraag die ik hier ga opwerpen. Het is dat ik

1. die vraag al af en aan sinds jaren heb;
2. ik hoop dat u hem herkent;
3. en u mij dan mogelijk van een antwoord kan voorzien,

dat ik hem nu dus maar op uw scherm zet. Komt ie.

De lengte van mijn nagels is vrij stabiel. Ik zorg dat ze niet te lang worden, want dat is niet handig in mijn geval. Ik knip ze dus tijdig af. Ze zijn echter ook niet extreem kort, ik ben bijvoorbeeld geen nagelbijter. Dit was de inleiding en nou komt ie. Waarom zijn er periodes dat ik allerlei vuil dat ik binnen het bereik van mijn handen tegen kan komen onder mijn nagels verzamel? Eerlijk. Het is smerig. Er zijn dagen bij dat ik meerdere keren rouwrandjes ontdek, die ik dan heimelijk met spoed verwijder. Om ze na eventjes weer te ontdekken. Bij dezelfde nagel of ernaast, maakt niet uit. Waarom is dat? Terwijl ik het grootste deel van het jaar hier absoluut geen last van heb? Gelukkig.
Rouwrandjes zijn ranzig. Ze doen vermoeden dat je te weinig onder de douche staat of zo. Tenminste als je op kantoor werkt. Ben je tuinman, automonteur of loodgieter, dan hoort het erbij. Ik wil niemand beledigen natuurlijk.
Maar ik werk op kantoor. Wat voor vuil zit er onder mijn nagels? Het is in ieder geval  geen tuingrond, olie of gootsteenprut. Wat is het dan wel en waarom moet het zo onverklaarbaar bepaalde periodes onder mijn nagels blijven hangen? Het is smerig. Had ik dat al gezegd? Ranzig. Rouwranzig. Bah.
Ik geef u ook geen foto.

Hi, Ania uit Polen

Hi Ania,

I hope you received my postcard. If you read this, you did and you found your way to my blog. You ask postcrossers to write in their native language, so I did. From here I will also continue in Dutch. Je kunt de tekst knippen en plakken in de vertaalmachine van Google. Of met een woordenboek aan de gang. Ben eigenlijk wel benieuwd of je inderdaad alle kaarten die je in een andere taal ontvangt, probeert te ontcijferen.

[Ik leg ondertussen even aan andere lezers uit wat er hier aan de gang is: ik sta aan het begin van een postcrossing carrière. Op www.postcrossing.com kun je de details lezen. In het kort komt het hier op neer: ik ontvang een willekeurig adres en stuur daar een kaart naartoe. De ontvanger registreert de ontvangen kaart en vervolgens krijg ik een kaart van een willekeurige postcrosser terug. Da's wel duidelijk he? Terug naar Ania.]

In je profiel lees ik dat je de film Amélie leuk vindt. Ik ook, maar dan voornamelijk vanwege de kleur. Ik houd van films met mooie kleuren. Schrijven vind ik ook leuk, net als allerlei creatief gedoe waar papier, lijm, naald, draad, klei, verf, kralen, enzovoort, enzovoort bij komt kijken. Je kunt me ook wakker maken voor een bezoekje aan de kringloop of een vlooien- of rommelmarkt. Dat durf ik veilig te zeggen, want daarvoor hoef ik over het algemeen niet zo vroeg mijn bed voor uit want 's nachts is er geen kringloop die open is en draait er in ons land geen vlooienmarkt overuren. Voor dat laatste moet je in België zijn, een buurland. Ga jij ook graag naar rommelmarkten?
Ik laat je even snel zien wat ik vandaag heb gevonden in de Snuffelhal een paar dorpen verderop.

Een Delfts Blauw tegeltje. Ik ga er een magneetvel achter plakken en dan is het vanaf dan een 'koelkast'magneet. Zal erg leuk staan op mijn witte ijzeren medicijnkastje. 

Nog eentje. Dit is 'Meisje met de parel', een schilderij van Johannes Vermeer. Er is ook een film  'Girl with a Pearl Earring'. Geen Franse film, maar misschien toch ook leuk om eens te zien. De kleuren vind ik ook in deze film erg mooi.

Een blikje met oude kartonnetjes garen. Die gebruikte men vroeger om gaten te stoppen in sokken en wollen truien (Maaswol en Scheepjeswol). Daar zijn we nu te lui voor of zo. We doen het in ieder geval niet meer.

Deze vorkjes werden gebruikt voor kleine hapjes bij een feestje (althans, dat denk ik). Ik ben van plan ze in gebruik te nemen, ook al hebben we daar tegenwoordig cocktailprikkers voor die je na gebruik weggooit en ik haast nooit een feestje vier omdat ik daar een hekel aan heb. 

Een folklore speldenkussentje.

Je ziet het, ik ben niet zo stijlvast en vind van alles en nog wat leuk. Oubollig (ben benieuwd of je hier een vertaling van krijgt) of niet. Het maakt me niet uit. Als ik er wat in zie, dan zit er wat in denk ik maar. Zo vind ik het badpak van de middelste dame op de kaart die ik je heb gestuurd helemaal het einde. De dames zelf lijken me trouwens ook erg leuk om een middag lol mee te hebben.

Eens kijken, waar wilde je nog meer wat over horen? Het een en ander over wat mij bezig houdt in het dagelijks leven hebben we wel een beetje gehad zo lijkt me. Een favoriete quote.....hmmmm....kom er zo niet op. Kan nog wel een taalkundige afwijking met je delen: als ik iemand hoor zeggen 'Eén ding weet ik zeker', dan denk ik daar altijd, maar dan ook altijd 'knikkeren doe je met een kneker' achteraan. In onze vriendenkring heel normaal overigens, maar daarbuiten vrij verwarrend en daarom zeg ik het ook maar zelden hardop. Verder is mijn favoriete krachtterm 'mozeskriebel' voor die momenten dat ergernis weliswaar geuit moet worden, maar echte kracht niet nodig is. Als dat wel nodig is, dan bezig ik andere taal die ik maar niet met je deel. Je zou een heel verkeerd beeld van me krijgen. Nou Ania, ik hoop dat je je kaartje met bijlage leuk vond en wie weet tot een volgende crossing.

Groet!
Hester

Iemant neemt zich wel vaker eens wat voor

Zo op de laatste dag van dit jaar - terwijl ik zit af te tellen tot de verschrikkelijke regenstormen ieder vuurwerk afstekend individu een reden geven om subiet en voor eeuwig een droog heenkomen te zoeken, vooral mijn werkelijk irritante buurjochies - schrijf ik nog maar eens even het een en ander. Mocht u het nog niet begrepen hebben, dit is mijn minst favoriete dag van elk jaar, op de voet gevolgd door mijn verjaardag. Nu heb ik die ook net achter de rug, dus als het 11 januari is geweest heb ik voorlopig alleen maar weer favoriete of neutrale dagen in het vooruitzicht. Waarom 11 januari? Dan hebben we de verplichting van de beste wensen en gelukkig nieuwjaar ook weer gehad. Wat een schijnheilig gedoe vind ik dat toch. U vindt me wat chagrijnig? Uhm. Ja, dat kan ja. Da's niet gek he?! Op je minst favoriete dag van het jaar. Dan krijg je dat. Moet u niet bij mij zijn hoor. Ga ergens anders maar verhaal halen.

Over verhalen gesproken ... Van vrienden kreeg ik voor mijn verjaardag het boek 'Hondsdagen - Berichten van Bedlam Boerderij' van de schrijver John Katz. Ik ben er net in begonnen met lezen. Voorin zit een bladzijde met enkel de tekst: Professor Chernowitz en andere lezers: In dit boek gaat geen hond dood.
En dat vind ik nou heel attent van de schrijver. Er is namelijk niets zó verdrietig en dan weet ik tenminste dat ik me veilig in dit boek kan storten. Ik zit dus opgekruld onder een dekentje met hondjes en een kop thee in de buurt met mijn neus in de letters. In een poging me af te sluiten van de buitenwereld.
Helaas ... op pagina 39 gaat er een ezel dood. Ik overweeg nu dus om de schrijver er even fijntjes op te wijzen dat de verwachtingen die hij wekt voor het verhaal begint wel erg snel de grond in worden geboord en dat dat voor een fijngevoelig mens als ik een heuse domper is. Ezel of hond, veel verschil is er niet. In mijn ogen. Ik sla nu dus maar een paar bladzijden over, doe net of het niet zo is en geniet van de rest van het boek. Als ik het uit heb, besluit ik definitief of de schrijver een soort van terechtwijzend kattebelletje gaat ontvangen of niet. Ik vermoed nu al van niet. Ik neem me namelijk wel vaker eens wat voor. Wat ik dan vervolgens niet doe. Omdat ik het vergeten ben. Of omdat de ooit aanwezige drijfveer is verdwenen als sneeuw voor de zon. Of als vuurwerk door de regen. Wat u wilt. Ik wil het laatste. Zeg ik u nog maar even. Voor alle zekerheid.

Iemant stelt terloops een facebookvriendenbeleid op

Weet u, lange tijd heb ik geprobeerd mijn digitale voetstappen te beperken. In de illusie dat dat een keuze was in het digitale tijdperk. Maar dat was wel de reden dat het even duurde dat ik op het feestboek te vinden was. Uiteindelijk ging ik overstag (het leek me wel een goede manier om lezers naar mijn blog te lokken) en spoedig zag ik er de lol van in. Even kleine stukjes leven meeleven van degenen met wie je 'wat' hebt, die anders aan je voorbij zouden zijn gegaan. En anderen even kleine stukjes van jouw leven mee laten leven. En ook weer in contact komen met mensen van wie je zelfs niet wist dat je ze ooit gekend had. Best lollig. Zo ging een aantal maanden voort. Mensen vroegen mij om vriendjes te worden, ik vroeg mensen om vriendjes te worden. Ik vertel u niets nieuws. Bij sommige uitnodigingen dacht ik wel even na, maar er was niemand die ik weigerde. Tot het moment dat ik een uitnodiging kreeg van een persoon aan wie ik via Marktplaats mijn e-reader had verkocht. We hadden een nogal vreemde mailwisseling gehad voorafgaand aan de verkoop, met over en weer wat humoristisch getinte verwijten. Oke, best grappig. Twee tellen. Maar om dan gelijk maar vriendjes te worden? Die uitnodiging heb ik dus resoluut naar het archief gestuurd.
Maar het zette me wel aan het denken......Vervolgens werd ik laatst geconfronteerd met een detail uit mijn eigen leven door iemand waar ik bij dacht 'eigenlijk vind ik het helemaal niet nodig dat jij dit weet'. Was het een sappig detail? Genant? Grappig? Verdrietig? Nee, allemaal niet. Het was gewoon iets alledaags. Maar desondanks. Desondanks. Wat is voor mij nou het nut van dit zogenaamd sociaal gebeuren? Wat vind ik leuk of nuttig aan het meeleven van stukjes leven van personen die ik nu straal voorbij zou lopen als ik ze tegenkwam in de stad. Gewoon omdat ik geen flauw benul heb hoe ze er tegenwoordig uitzien. Of die ik misschien vriendelijk zou groeten omdat ik ze weliswaar ken, maar verder niet. Heb ik behoefte aan een plek vol kennissen? Nee, eigenlijk niet. Vind ik het nog wel leuk om mee te leven en te laten leven met personen met wie ik 'wat' heb? Iets van bijvoorbeeld een familieband, een vriendenband, of een lijntje op afstand omdat je weet dat je een klik hebt en als jij en de ander niet zo'n druk leven zouden hebben jullie elkaar vast eens zouden zien, of uit waardering voor wat je ooit eens samen had. Zo'n soort 'wat'. Ja, dat wil ik eigenlijk wel. Nou, dan zit er maar één ding op. Ik maak mijn kringetje dus kleiner. Op basis van het criterium 'als ik je spontaan ergens tegen het lijf loop, nodig ik je dan uit voor een kop koffie in de verwachting dat je spontaan accepteert? Of zou jij dat doen, in de verwachting dat ik accepteer?'
Dan hebben we gelijk het meest basale, ik moet je überhaupt wel (her)kennen, ook gelijk getackeld. Lijkt verdacht veel op beleid niet? Een facebookvriendenbeleid. Toe maar.

Iemant doet wat aan kerstsnuiven

U vraagt zich misschien af of ik wel een leven heb aangezien ik zoveel tijd lijk door te brengen op MP. Weest gerust. Dat zit wel goed.
Vandaag kwam ik een koper tegen op MP met de naam BH Verkopers. Opvallend, want ze verkopen geen BH's, ze verkopen boeken. Noem jezelf dan Boekverkopers. Dat is inderdaad niet zo origineel, maar wel minder verwarrend. Afijn, hier houdt het niet op. In een van hun advertentieteksten staat 'U kunt met vertrouw bij ons bestellen, graag zien wij uw besteling tegemoet'. Nog nooit eerder zo'n uitnodiging gehad. Vervolgens bieden ze een boek aan met de titel 'Mond op hondbeademing'. En grappig dat ik dat vond. Flauw he. Blijkt trouwens nog te kloppen ook. Kijk maar. 

Wat dit te maken heeft met kerstsnuiven en wat dat überhaupt is? Nou, het heeft niets, maar dan ook helemaal niets met kerstsnuiven te maken. Bovenstaand was gewoon iets wat ik ook graag wilde vertellen. Verder niets. 

En kerstsnuiven doe je vóór kerst en op plekken waar het al heel erg op kerst lijkt. Dat kan bijvoorbeeld op een winterbeurs of in het tuincentrum. Om in de stemming te komen. Ik wil u niet laten schrikken, maar over 7 weken is het namelijk al Tweede Kerstdag. En het is zo jammer om in januari pas in de kerststemming te komen. Dan moet je zooo lang geduld hebben. 
Nu is er bij ons in de buurt een groot tuincentrum, ik schreef daar eerder over. En ik heb mezelf overtroffen, het is vandaag 7 november en dit was pas de eerste voetstap over de kerstdrempel die ik gezet heb. Bijgevolg van de economische crisis en de mensen om ons heen die een stapje terug zetten bleek ik dit jaar niet bekoord te worden door de overdaad. Of er was een andere reden voor, ik weet het niet. Het leek me wat misplaatst. Mijn hart ging er niet sneller van kloppen. Ik zoek het geloof ik dit jaar maar in de eenvoud. Lekker eten en drinken, spelletjes, mooie muziek, haardvuur, goed gezelschap van mens en dier, boeken, films, kaarslicht, huispyama's en zelfgemaakte knutsels. Overigens heeft dit praktisch zo ongeveer wel een volksverhuizing tot gevolg, aangezien ik dit jaar met kerst niet thuis ben. Dus heel eenvoudig is het toch niet.

P.s.: wilt u ook wat kerstsnuiven, maar de deur niet uit? Kijk hier eens: http://pinterest.com/iemant/christmas/ of hier http://pinterest.com/berta_drost/christmas/ of hier http://pinterest.com/agepage/a-christmas-carol/
Ruikt u het al?