Iemant had (bijna) even Kerst op het landgoed

Finally, 6 december. De kerstboom kan erin. En dus togen we gisteren richting landgoed Maarsbergen. Nooit eerder geweest. Ik rijd er elke dag zo ongeveer langs en wist niet wat voor een prachtige panden er achter de bomen staan. Helemaal de juiste setting voor het kerstfeest. En voor het 'oogsten' van een kerstboom. Prachtexemplaren hadden ze, sommigen zelfs met dennenappeltjes erin. Maar helaas waren die bomen te hoog en te breed voor de woonkamer van mijn jaren 50 woning. Kijk, dat soort dingen weet ik. Ik heb misschien geen ruimtelijk inzicht, maar heb wel een bijzonder goed ontwikkeld gevoel voor maatgeving.

Afijn, de sfeer was helemaal juist, er waren vuurkorven en de grond van de stal was bedekt met dennentakjes waardoor het heerlijk geurde. Helemaal doordat de vlagen van glühwein en warme chocolademelk zich ermee vermengden. Het was fris lekker weer. Het zonnetje scheen. Er waren geitjes, schaapjes, een ezeltje, een pony, twee hondjes en een ongelooflijk irritante vrouw die eigenmondig de hele kerstsfeer aan flarden toeterde. Ongelooflijk hoe sommige mensen aan 20m2 ruimte om zich heen nog niet genoeg hebben. VIND JE DEZE MOOI?, aldus de vrouw tegen haar kind. NEE? O? WAAROM NIET? HIJ IS WAT GROOT HE?!! NOU, WAT IS IE GROOT. VEEL TE GROOT VOOR BIJ ONS. OOOOOHHHHH. DEZE IS MOOI, DEZE HEEFT EEN HELEBOEL DENNENAPPELS. VIND JE DEZE MOOI? O. EN DEZE DAN? EN DEZE? EN DEZE? Ondertussen kon ik mezelf niet horen denken en al helemaal niet horen wat R. graag aan me wilde vertellen. IK VIND DEZE MOOI! JIJ? JIJ OOK? PAST DIE NIET BIJ ONS IN HUIS? TUURLIJK WEL! HOE HOOG IS EEN PLAFOND, WEET IEMAND HOE HOOG EEN PLAFOND IS? WAT ZEGT U? O DAN PAST IE NIET. NOU WAT VIND JE DAN VAN DEZE? Overduidelijk was haar kind het ook zat dus die gaf als antwoord 'nee mam, deze vind ik niet mooi. Deze is te groen'. HAHA TE GROEN. MALLERD ZE ZIJN TOCH ALLEMAAL GROEN. Ja mevrouw, ze zijn allemaal groen. Uw kind heeft u net in de zeik gezet. Maar waarschijnlijk is dat volledig aan u voorbij gegaan. Zoals veel waarschijnlijk aan u voorbij gaat. In uw te luide eigen wereldje. Waar het te luid is om te horen wat anderen vinden, denken of willen. Ik wens u een gehorig kerstfeest toe.

Iemant houdt niet van kerstballen!

prettie-sweet.tumblr

Kerstballen. Ik heb er niets mee. Eerder wat tegen. Geen idee waarom. Echt niet. Wat kun je nou eigenlijk tegen hebben op iets ronds met een mooi kleurtje? Wat misschien ook nog een beetje glimt of glinstert. Toch helemaal niets mis mee? Maar feit is, dat ik er geen een in huis heb. Wel nog wat van die eikeltjes en zo'n kerstmannetje. Maar van die ronde ballen? Geen een! En ik geloof heus dat ik nu niet lieg. Ik ga niet zo ver dat ik het boeltje nu al van zolder haal om het te controleren. Maar afgaand op mijn geheugen zeg ik 0. Ik heb er 0.

De kringloop niet. Die heeft er zat. Ook nog na Kerst schat ik zo in. Afgelopen keer heb ik nog lopen struinen in de bakken die werkelijk vol liggen met alle kleuren, vormen en maten die je maar kunt verzinnen. En voor maar 20 cent per stuk. En dus heb ik er een aantal in mijn mandje geladen. En iemand anders er een aantal in haar mandje helpen lopen laden. Dat is het grappige van de kringloop. Je komt er best vaak gelijkgestemden tegen. Regelmatig heb ik de leukste gesprekken met mensen die ik net een minuut ken (hmpf, misschien is dat ook wel de reden dat de gesprekken leuk zijn).
Afijn, we bleken beiden dezelfde ballen leuk te vinden, maar zij vond ze leuker dan ik. Dus we besloten ter plekke hoe haar boom eruit ging zien dit jaar en we gingen de juiste ballen uit het overweldigende aanbod pikken. En passant kwam ik er ook nog een paar tegen in een donkere koperkleur en die gingen mijn mandje in. Mijn boom gaat namelijk in koperkleur gehuld worden dit jaar. Dat wordt trouwens nog een uitdaging heb ik gezien. Het koperaanbod is bedroevend minimaal. Dus het wordt op zijn minst een boom met koperaccenten. Maar daar gaat het nu niet om. Terug naar de kringloop. We waren op enig moment klaar met de ballen. Haar boom zat vol en mijn weerstand tegen die dingen was gestaag groeiende. We groetten elkander vriendelijk en gingen ieder ons weegs. Nog een of twee rondjes door de kringloop. En ondertussen zwol de weerstand voor die ballen in mijn mandje toch aan! Niet normaal. En omdat ik het niet normaal vond, besloot ik het te negeren. Maar dat lukte niet. Helemaal niet. Van geen kanten. Het werd zo erg dat ik in volle vaart richting de bakken ging en ze met zorg, doch vastbesloten weer uit mijn mandje wipte. Brrrr. Rotdingen.
Raar toch?

Iemant heeft niet altijd geluk

Dit had het zo ongeveer kunnen zijn.

Op vrijdag ben ik vrij en mijn eerste gang is naar de kringloop. Ik ben er dus wekelijks. Het is mijn ontspan moment van de week. In alle rust neuzen tussen troep. Ik kom er echt terug van in mijn lijf. Na vier dagen volop in mijn hoofd te hebben gezeten. Het is de ultieme scheiding tussen werkweek en privétijd, waarin geen ruimte is voor werk. Wel voor allerlei soorten troep. Van het soort dat je hebben wilt (ik dan dus, een ander blijkbaar niet anders was het natuurlijk nooit in de kringloop belandt) en van het soort dat je niet hebben wilt (stof en vuil). Ook die laatste is helaas een wekelijks verhaal. Of eigenlijk dagelijks. Zucht.

Nu zou u het beeld kunnen hebben dat mijn huis volgestouwd is met allerlei meuk. En dat klopt, maar op de een of andere manier springt dat niet zo in het oog. En bovendien gaat er ook wel eens iets de route van huis naar kringloop hoor. Het is geen eenrichtingsverkeer. Als ik er weer op uitgekeken ben. Of wanneer ik iets gekregen heb wat zo totaal niet bij mij past. Dan verblijft het enige tijd in mijn huis, net zo lang als passend lijkt om de gever niet voor het hoofd te stoten. En dan, zodra ik vind dat het met goed fatsoen de deur uit kan, gaat het naar de kringloop. Dat is het personeel daar ook opgevallen. 'Is goed zo hoor (toen ik een keer geld tekort kwam), je komt hier tenslotte ook zo vaak iets brengen.' (De voorgaande zin staat er alleen maar zodat u het waarheidsgehalte kan duiden.)

En daarnaast is het ook nog eens zo, dat ik niet altijd geluk heb en een of andere schat vind die mee naar huis móet. Soms is er gewoonweg niets van mijn gading bij. Dat kan hoor. Niet vaak, maar het komt voor. 

En heel soms blijkt het thuis niet te zijn wat het had kunnen zijn. Het is te groot, te klein, kapot of incompleet. Tja, dat is het risico. Beter kijken. En dan volgt het dilemma, gaat het terug of de vuilnisbak in? Ik houd gewoonweg niet van weggooien en misschien is het voor een ander helemaal niet erg dat het kapot is of dat er wat mist. Kan toch? 

Kijk, gisteren kwam ik een aantal losse zaken tegen in een behoorlijk morsige plastic broodzak. Ik dacht een kerstdecoratie te herkennen uit mijn jeugd. Zo'n draaimolentje met engeltjes die tegen belletjes aan tikken door de kaarsjes die je eronder staan. U kent het vast wel. Zo niet, kijk dan nog even bovenaan dit logje.
Hij was niet geprijsd, maar voor 50 cent mocht ik hem meenemen. En dat heb ik dus gedaan. 'Hopelijk is ie compleet,' dacht ik nog. Nou, dat is ie dus niet kan ik u vertellen. Kijk maar.

Dit is het werkelijk.

Ik mis een bel, een engeltje en diverse lange dingen om hem op te bouwen. Lekker dan. Zeg nou niet, dat zie je toch zo?! Hij zat in een morsige plastic broodzak he! Uit het jaar 1970 of zo! Of in ieder geval de guldentijd. Daar kun je niet meer goed doorheen kijken hoor. 

En nu? Gaat het boeltje terug? Kan ik er nog wat mee? Of gaat het de vuilnisbak in? Mocht u mij willen adviseren, u heeft tot vrijdag.

Iemant weet heel goed hoe Kerst zou moeten zijn

Dit boompje heb ik van mijn zus gekregen. Mijn zus kent mij goed.

Onlangs deed ik een training. Onderdeel daarvan was de zou-moeten-zijn-oefening. Er werd een onderwerp geroepen en in tweetallen moest je om de beurt alle zou-moeten-zijns noemen die voor jou bij dat onderwerp horen. Een voorbeeld: huwelijk. Voor mij moet een huwelijk tussen twee mensen zijn. En liefdevol. En toen was ik ongeveer wel klaar. Nog een voorbeeld: school. Ik kwam geloof ik niet verder dan dat ik wel vond dat een school in een gebouw moest zijn. En leuk. En toen was ik zo ongeveer wel weer klaar. Je wisselde steeds van tweetal en elke gesprekspartner bleek veel beter te kunnen associëren dan ik.
Ik vond de oefening dus niet makkelijk. Blijkbaar ben ik fantasielozer dan ik dacht. Of heb ik gewoon niet zo heel veel op met hoe-dingen-zouden-moeten-zijn. Want als het het ene is, dan is het het andere niet. En je weet dan nooit wat je mist. Ik ben frequent gebruiker van de uitspraak dat er meerdere wegen naar Rome leiden. En dan vraag ik me gelijk af hoe het op een andere weg zou zijn.
Ik ben dus nogal veranderlijk.
Gelukkig kon ik de oefening nog enigszins met een goed gevoel afsluiten. Het laatste onderwerp was namelijk Kerst. En tja, over Kerst kan ik best het een en ander zeggen. Daar heb ik echt geen aansporing voor nodig. Ik weet best hoe Kerst zou-moeten-zijn. Zo was ook in het vorige logje al te lezen bij nutteloos feitje 5. Ik was dus klaar om los te gaan. Mijn gesprekspartner mocht echter beginnen. En die zei dat Kerst wit moet zijn. Ik was het hartgrondig met hem eens. En toen mocht ik. En ik zei dat Kerst ook best in pyjama zou moeten kunnen zijn. En toen was mijn gesprekspartner zo in verwarring, dat ie de resterende tijd van de oefening zichzelf opnieuw in elkaar aan het zetten was en er in mijn hoofd een lange file van Kerst-zou-moeten-zijns ontstond.

En dan nu mijn recente kerstaankopen.

Isn't she lovely?

Een oud kerstmannetje

Lourdes souvenir. Niet zo zeer Kerst, Maar stond op de kerstafdeling, dus telt.

Voor het betere kerstgevoel.

Iemant nomineert Saar en Marie

Heel leuk en bijzonder vond ik het. Om genomineerd te worden voor de 'Very inspiring Blogger Award' door Paula van de Gebaksjuwelier. De award is een virtuele prijs die rondzwerft in de bloggerswereld. Bloggers nomineren elkaar voor deze prijs en die geven de prijs vervolgens weer door. Geen idee waarom, maar tevens moeten daarbij 7 nutteloze feiten over jezelf gemeld worden. Nou, u verheugt zich kan ik me voorstellen.

Dankbaar als ik ben, doe ik er vervolgens gruwelijk lang over om de award door te geven. Het is niet fraai. Maar vorige week deed zich een prachtige kans voor, omdat zich een inspirerend blog aandiende. Zomaar. Op mijn soort van deurmat. Hoe inspirerend voor mij persoonlijk is nog wel even de vraag, maar het heeft me in ieder geval weer aan het schrijven gekregen. Niet dat dat het doel van die blog is. Nee, Saar en Marie beklimmen de hoge berg naar een gezonder, sportiever en bewuster leven. En nemen iedereen op hun weg mee die maar mee wil. Ook degenen die een frisse tegenzin ervaren (structureel of tijdelijk). Daar doen ze volgens mij helemaal niet moeilijk over. Al is het een stuk leuker als je een vrolijk gemoed hebt. Alles is trouwens een stuk leuker met een vrolijk gemoed. 

Overigens, met betrekking tot sportiviteit is bij mij die tegenzin ongeveer wel structureel te noemen. Gezonder dat lukt nog wel, bewuster ook (alles relatief he), maar sportiever heb ik geen boodschap aan. Mijn hele leven hoor ik van een bepaald hormoon dat vrij komt bij fysieke inspanning. Marie heeft het er hier ook over. Nou echt niet hoor. Echt niet. Nooit, maar dan ook nooit is dat hormoon vrij gekomen. En ik heb er inspanning genoeg voor geleverd hoor. In het verleden. Zoveel dat ik het wetenschappelijk bewezen acht dat dit hormoon een vrij specifieke voorkeur heeft. Voor andere mensen. Niet voor mij. Ik beweeg me gewoon zo actief mogelijk bij het uitvoeren van mijn dagelijkse werkzaamheden (u zou mij op dit moment dit logje eens moeten zien schrijven, best een uitdaging tijdens een radslag) en verder banjer ik drie keer per week door het bos. Tot zover. 
Op dat hormoontje na, tref ik echter een heleboel herkenbaarheid aan bij Saar en Marie. Dat maakt deze blog leuk om te volgen en er wat van op te steken. Nu nog vanaf de bank, maar wie weet ....... ze pakken het goed aan. Dus, Saar en Marie, bij deze heel veel succes gewenst en dank voor alle inspiratie!
Enne, neem jullie tijd hoor. Om de award door te geven. Het is misschien niet heel netjes om lang te wachten naar degene toe die je genomineerd heeft, maar other than that draait de wereld en het internet gewoon door.

Pffff, en dan nu waar u natuurlijk ontzettend naar uitgekeken heeft, de 7 (!) nutteloze feiten:

1. Ik moet niezen van advocaat. 
2. Ik val alleen in slaap op mijn rechter zijde. Tenzij ik heel moe ben, dan is het om het even. Mocht u mij in die staat (heel moe) tegenkomen, dan is het verstandig ruim baan te maken en mij zonder obstakels mijn bed in te laten rollen. Dat geldt ook voor mijn hondje C. Wij begrijpen elkaar bijzonder goed op dat punt.
3. Mijn Wordfeud skill rating is op dit moment 1562. En ja, dat speel ik nog steeds elke dag.
4. Ik kijk graag series op Netflix (iets wat Saar en Marie ook niet vreemd blijkt).
5. Vanaf ongeveer september ben ik bezig met kerst, waarna de kerstdagen zelf (hoewel leuk) altijd net iets anders uit de verf komen dan ik voor mijn geestesoog zag in de aanloop er naartoe. De cottage ontbreekt bijvoorbeeld, bijna altijd de sneeuw ook, evenals de kalkoen op een buitensporig aangeklede tafel in een rondom versierd huis en ook de roedel honden bij het haardvuur behorende bij de grote familie van minstens drie generaties zijn in geen velden of wegen te bekennen. Ik weet dat ik niet de enige ben hierin. Zij heeft er ook last van. Al kan het geestesoog misschien verschillen vertonen.
6. Een nieuw boek dat door mij gelezen is, kan zo weer terug in het schap. Je ziet er echt niets van.
7. Ik heb een bloedhekel aan pretparken, funfactories, partyboerderijen en dat soort aangelegenheden. Ik word er subiet obstinaat van. Hetzelfde effect heeft een fiets overigens op me. Als ik er op moet zitten dan en geacht wordt mezelf erop te verplaatsen. Nee wacht, dat is nog een graadje erger blijkt. 

Iemant voorspelt een vlooienmarkt

En zo gingen we zondag op weg. Van het ietwat morsige hotelletje in België naar de Eurotunnel. We reden door de velden. Bochtje links, bochtje rechts. Heuveltje op. Heuveltje af. In de aanloop naar wat ik denk dat het derde heuveltje was, deed ik een voorspelling. 'Na dit heuveltje, een bochtje naar links en dan is me daar toch een grote vlooienmarkt!' En laat ik nou toch gelijk hebben. We waren het heuveltje net over en er staan auto's links en rechts geparkeerd. Allemaal volk op de voet en in dezelfde richting. Nou, dan weet je genoeg. Meer zeg ik niet. O jawel, toch. Er was me dus een grote vlooienmarkt! Door de straten van een klein dorpje. Zwierend. Heerlijk. Beter kun je het haast niet hebben. Iets meer tijd was handig geweest. Vanuit mijn optiek dan. R. was blij dat we ergens op tijd moesten zijn.

 [....een kleine onderbreking...moest even een foto maken van R. met een heli boven zijn hoofd...staan namelijk ergens in Engeland in het veld...waar ze laag vliegen met heli's...en landen voor je neus....en...heel spannend allemaal...helaas moeten we nergens op tijd zijn....]

Afijn, ik was dus blij. Daar ergens in België. En heb zulke afgrijselijke kitschdingen gescoord, dat ik er bijna geen foto van durf te plaatsen, maar ik doe het toch. Die papegaaien waren eigenlijk nog erger. Die zaten op een ernstig verkleurd romantisch, op karton geplakt, tafereeltje van een herdertje gespijkerd. In een goudkleurige krullijst van een of ander plastic. De lijst heb ik nog, het tafereel niet meer.

[...een kleine onderbreking...kwam een border collie aangerend uit het veld....rechtstreeks mijn armen in....hekel aan heli's blijkt....ik kan hem begrijpen...we hebben gezellig saampjes op zijn baasje gewacht]

Afijn, de Lourdes souvenirs krijgen t.z.t. ook een andere bestemming. De lijstjes en het bolle glas zijn echt ge-wel-dig! Niet?!!
Eens of niet, ik ga me nu even concentreren op het voorspellen van een mega carbootsale. En lots of time .....I'll keep you posted.

Iemant got some penny licks!

En toen waren we in Lynmouth, een klein kustplaatsje aan de rand van Exmoor National Park. Een werkelijk allerschattigst plaatsje. We waren er vroeg. Dus het was nog aan het ontwaken. Winkeliers openden hun deuren en stalden hun waar buiten uit. Iemand ging op weg voor zijn krantje, een oude heer zat met een kop koffie en een slaperig hoofd zijn zonden te overdenken aan de rand van de haven. Ik zat ook aan de rand van die haven. Maar had geen zonden te overdenken, dus keek wat om me heen. En kreeg uitzicht op een autootje met een laadbak. Bovenop de laadbak zat een soort kooi. Op de zijkant van de auto stond c.r.a.p.p. En in de auto, in die kooi verdween met een grote zwaai een bijzonder leuk laatje. En nog een. En een plank. En er liepen allemaal mannetjes af en aan met spullen. Om het in die kooi te mikken. Daar ging dus iets niet goed leek het mij. Reden waarom ik maar eens van dichterbij een kijkje ging nemen. En wat ik zag ontstemde mij een ietwat. Ik zag namelijk leuke winkelmandjes, een leuk kastje, een ouderwets kaartenrek allemaal aangezien worden voor rotzooi. Een grove vergissing dus. De eerste meneer in het vizier moest het ontgelden. 'Why are you throwing these things out? There perfectly fine?' 'Oh no you're mistaking, this is all rubbish. Just some stuff from an old shop. But if you see anything you like, you can have it.' 'I'am afraid there's too much to like and I can't take it with me. And it hurts my heart seeing these things been thrown away like this'. Hij schurkte zijn schouders en ging weer naar binnen, een nieuwe lading halen. Ik ging staan overwegen of ik het kaartenrek uit de kooi ging trekken. Het was nogal groot en dus nogal onhandig om de rest van de vakantie achter ons aan te slepen. Ik kon in ieder geval één iemand noemen die dit een bijzonder onzalig idee zou vinden. Nonetheless het ding was zo leuk dat ik besloot dat maar voor lief te nemen. Ik ging dus op zoek naar de man die ik nodig had, althans dat was het plan, maar toen stond ie al achter me. Met een doosje van hout in zijn handen. Met glazen dingetjes erin. 'These are penny licks,' he said. 'You can have them (and now bugger off (he didn't say that of course, but I bet that was what he was thinking)).' 

Dat was me toch lief van die man. Ik vergat (tot mijn spijt later) subiet het kaartenrek. Want wat zijn penny licks? Nou dat zijn glazen ijshoorntjes uit de Victoriaanse tijd. Toen ze nog geen eetbare hoorntjes hadden. Ze zijn niet allemaal meer heel, maar hee hoe zat dat nog eens met een gegeven paard.... En het kratje waar ik ze in kreeg is ook nog eens heel leuk. Dus. Alleen jammer van dat kaartenrek. Kan er niets aan doen. Het blijft knagen. Ook al omdat ik vorig jaar die ladder niet heb meegenomen. Knaagt ook nog. 

Iemant wil ook flaneren met een schaapje

Kijk nou toch! Wat een dotje he?! Vandaag gescoord op een toevallige rommelmarkt. Dat is een markt waarvan je niet wist dat ie er was en waar je dan toch terecht komt. En dat zijn vaak hele goede.
En vandaag heeft een hele lieve meneer me op die toevallige rommelmarkt gematst met deze prachtige dame. Ik vind haar helemaal geweldig! Ze is een ietsiepietsie gehavend, maar dat mag de pret niet drukken. Ik ben tenslotte nu al niet meer helemaal gaaf en zij is stukken ouder dan ik ben. Haar geboortedatum ligt namelijk ergens tussen 28 augustus 1945 en 28 april 1952. En die van mij beslist niet.

Ze schijnt nog te werken ook, als je haar mechanisme aanzwengelt. Gaat ze zwieren. En het schaapje zwiert achter haar aan. Schattig he?! Zwieren met een schaapje in je ene hand en een parasolletje in je andere. Hoe leuk zou dat zijn?
Blijkbaar deden ze dat ooit in Japan. Want daar komt ze vandaan. Bezet Japan om precies te zijn. Dat de wereld dat maar even weet. Alhoewel, ze ziet er niet zo Japans uit. Misschien was dat destijds het Westerse wereldbeeld van Japan? Zoiets als Nederlanders lopen op klompen en alle westerlingen flaneren met schapen. Ach, waarom ook niet. Zou het straatbeeld een stuk opfleuren, al die parasolletjes. En al dat gemekker is ook best grappig. Ik stem vóór.

En dat brengt me op het volgende verzoek. Zou er alsjeblieft iemand willen opstaan en een apparaat willen ontwikkelen waarmee je kun projecteren wat een voorwerp heeft gezien? Dat lijkt mij nou zoooo gaaf. Een soort van reversed beamen. Misschien heb ik dit u al eens laten weten, dan is dit de tweede keer. Geeft gelijk aan hoe graag ik dit zou willen. Zien wie haar gemaakt heeft, wie er met haar gespeeld heeft en hoe ze in Nederland terecht is gekomen. Om te beginnen is beeld alleen genoeg, geluid mag later wel. Geeft u mij een seintje als u dit voor elkaar heeft? Mijn dank is groot.

Iemant wil graag goed handig zijn

De losse onderdelen

Er is eigenlijk altijd maar één reden wanneer ik mijn blog verwaarloos. Ik ben te saai, te volwassen en te druk met dingen die zogenaamd Belangrijk zijn. Er komen gewoon geen zinnen en onderwerpen uit me die de moeite van het lezen waard zijn. Niet dat dat nu wel zo is, maar

Inspiration exists, but it has to find you working

Pablo Picasso

Dus mocht u dit een stom logje vinden, u weet nu wie daar schuldig aan is. En over die boeg heb ik er nog wel eentje, of twee eigenlijk. 

Whatever you are, be a good one

Abraham Lincoln

Moet je het natuurlijk wel in de goede volgorde doen, anders ben je goed in iets waar je helemaal niet op uit was. Kan ook leuk zijn. Maar kan ook niet. Of het moet je gewoon helemaal niets uit maken. Ga dan gewoon lekker door.

I always wanted to be somebody

But now I realize I should have been more specific

Lily Tomlin

Ik geloof dat ik goed ben in iets wat best prima is, maar ik zou ook graag beter zijn in wat anders. To be more specific: ik zou wel heel handig willen zijn met gereedschap en materiaal. Want weet je, ideeën zat. Maar de uitvoering ervan vereist altijd kennis van constructies, verbindingen, hout, metaal, schroeven, machines enzovoort. O ja, en meestal ook kracht. Daar gaat het ook mis. Ik ben best handig, maar door gebrek aan kracht eindigt een schroevendraaier te vaak ergens waar het bloed oplevert. Nu dit weekend is gebleken dat ik een waarschijnlijk talent heb voor lassen, leek er licht te gaan gloren. Maar ja, dat wat je moet lassen verschijnt niet vanzelf in de juiste maat en vorm voor je neus. En aangezien een schroevendraaier al een probleem kan zijn ... laat ik een slijptol helemaal maar links liggen. Of rechts. Maakt niet uit. Ik blijf er vanaf. 

And now for something completely relevant: iemand een idee hoe ik dit met elkaar verbindt (stevig en wel)?

Als u zich hier nou even over buigt, dan ga ik ondertussen wat schilderen en plakken. Dat lukt namelijk wel. Geheel zelfstandig. Met kwasten heb ik eigenlijk nooit een probleem, hoef me zelfs niet om te kleden als ik de muur wit. En nee, - ik zie uw ogen al glinsteren -u hoeft nu niet uw verfproject aan te bieden. Ik heb hier nog genoeg projectjes. 

Het resultaat in theorie

Btw, ik beschik over geen enkel ruimtelijk inzicht. Als ik wist hoe het omgekeerde van ruimtelijk inzicht genoemd wordt dan schreef ik dat hier (onruimtelijk uitzicht?), want dat is wat ik heb. Misschien handig voor u om te weten, mocht u mij willen voorzien van een advies. Wat ik zeer op prijs stel. Bij voorbaat dank.

Iemant is er zuur van

En goed zuur dan he! Ik waarschuw u maar vast, hier wordt u waarschijnlijk niet vrolijk van. Tenzij u van de leedvermaak bent, dan misschien wel. Heeft u ook maar een greintje empathie in uw donder, dan voelt u echter met mij mee. Moet u niet een beetje lachen of voelt u in geen enkel opzicht met mij mee, dan mag u er gerust op zijn dat er iets aan u mankeert. Houdt u er hoe dan ook wat aan over he?! Aan het lezen van dit logje. Graag gedaan.
O, dan wilt u nu wel weten waar u staat in dit verhaal? Tut tut. Dit doet zeer hoor. Zo mijn geknakte ego aan u tonen. Dat is niet van de makkelijken. Als je door truttigheid de kans op minstens 160,- euro aan je voorbij laat gaan. Gewoon omdat je onwetend bent. Dom en onwetend. Dan. Ook nog eens. Och, och. Nooit en dan ook nooooooit meer laat ik een zeshoekig Droste blikje liggen in de kringloop of de rommelmarkt. Ook al is het nog zo vies en weet ik niet wat ik ermee moet. En al helemaal niet als hij 1,50 kost. Gloeiende gloeiende. En een week lag ie er al he! Vorige week heb ik er meters mee door de kringloop gelopen en toch teruggelegd 'wat moet je met dat gore, onhandige vieze ding, sleep toch niet alles mee naar huis'. En afgelopen vrijdag stap ik er weer naar binnen, het blikje totaal niet meer in mijn geheugen, zie ik iemand het van de plank pakken. Ik denk nog 'nou, die ligt er al een week meneer'. Ooooeeeeiiiii.
Gisteravond, bij toeval, kom ik het blikje tegen op Marktplaats. En niet een van hetzelfde soort. NEE, DATZELFDE BLIKJE!! Ik herkende het aan de viezigheid. En het bod was 160,- euro !!!! Gloeiende gloeiende. Zuur ben ik nu. Goed zuur.

Iemant neemt zich niets voor

Zo het is begin januari 2014. De tijd van 'gelukkig nieuwjaar' en goede voornemens. Ik doe er bij voorkeur niet aan mee. Nu is het eerste natuurlijk wel erg sociaal wenselijk, dus vooruit maar. Maar het tweede is geheel aan mij. En ik doe er niet aan. Aan goede voornemens. Gewoonweg niet. Ze vliegen me op dit moment trouwens wel om de oren. Die goede voornemens. Zijn het niet die van anderen, dan proberen anderen die van hen wel aan me te slijten. Zo word een goed voornemen ook bijna sociaal wenselijk. Echt niet. Ik ga niet meer fietsen, minder eten, vaker bij familie op bezoek, naar de sportschool, minder piepen, maandelijkse/wekelijkse/dagelijkse projectjes voor mijn blog uitvoeren of whatever. Enkel en alleen omdat het januari is van een nieuw jaar. Is toch kansloos.
Al twijfelde ik heel even toen ik dit op Pinterest tegen kwam:

'It's easy to slip out of the habit of writing consistently. Here are some tips to help you blog or write consistently all year long.'

Op zich geen verkeerd voornemen natuurlijk. Ook niet geheel misplaatst in mijn geval. En qua timing ook best handig zo aan het begin van het jaar. En toch. En toch. Het schept ook weer verwachtingen en verplichtingen. Naar anderen. Naar mezelf. En ik heb gewoon een hekel aan die dingen. Verwachtingen en verplichtingen. Blrgh.
So instead. Heb ik de kerstboom eruit geknipt (nee, geen tikfout), het arme ding had er geen naald meer op zitten, en in de kliko gemikt en ben ik maar weer eens aan het decoreren geslagen. Ik heb namelijk de ontzettende mazzel gehad dat ik in iemands kelder mocht struinen en mee mocht nemen wat me maar aansprak. Ik heb dus weer voldoende om me de komende tijd mee bezig te houden.
De geweldige houten klossen hebben voor een deel al een bestemming.

Zo ook een paar van de - vuilniszak vol + paar dozen - zijden boeketjes. Die horror zijn zoals ze zijn, maar in onderdelen zeer bruikbaar. Zowel als vaasvulling als bij het verpakken van een cadeautje. Om maar twee dingen te noemen.

Die gekleurde vazen zijn trouwens van Action.

Toen nog wat printjes van het een en ander aan de muur met Washi tape.

Even voor de duidelijkheid: wat aan de muur hangt is geen eigen werk, maar allerlei moois wat via Pinterest te bewonderen is voor degenen die geen zicht op mijn muur hebben.

Overigens is dat muurtje geen succes. Alles dondert er weer af. Er hing ook nog een sterke man naast, maar die is achter de kast gelazerd en een dag erna na een intensieve reddingsactie weer tevoorschijn getoverd. Waarna ie categorisch weigert opnieuw zijn plekje in te nemen. We zijn niet on speaking terms op het moment zult u begrijpen. En al dat uiterlijk vertoon maakt op mij geen indruk. Ik heb een blauwe maandag aan Krav Maga gedaan, dus ik weet hoe ik me moet verdedigen.

Maar serieus. Gebruikt u wel eens Washi tape om wat aan de muur te hangen? En komt het dan ook weer naar beneden gezeild? Is er een trucje? Zonder de muur te beschadigen?

Tot slot hebben mijn kitschy kopjes voorlopig weer een leuke taak, aangezien ze ongeschikt zijn geworden om thee uit te drinken. Ze zijn tegenwoordig namelijk 'brengers van gezellig licht in donkere tijden'. Is het een beetje te zien op de foto?

Als u goed kijkt dan ziet u rechtsboven in de hoek nog een been van de sterke man. Toen ie nog hing waar ie moest hangen en nog niet in de contramine was. Ondankbare kerel. Met z'n snorretje.

Nou, veel succes met uw goede voornemens. Zet hem op en als het nu niet lukt ...waarschijnlijk is er volgend jaar weer een nieuw jaar. Probeert u het gewoon nog een keertje.