woensdag 27 juni 2012

Wil iemand helpen sparen?

Kent u Pinterest al? Niet? Echt, eerlijk, heus, neem een kijkje en zie hoe leuk het is. Wel? Leuk he?!! Ik doe er stapels ideeën op en meer. Even een blik op mijn pinborden en ik ben weer helemaal vrolijk. Via Pinterest kwam ik op het idee om dit te maken en dit en dit en daar had ik dus kurken voor nodig. Deze en gene die heeft mee gespaard, hartelijk dank. Spaar gerust voor me door als je daar behoefte aan hebt, maar ik kan melden dat ik inmiddels voor voorlopig ruim voorzien ben dankzij een bezoekje aan de snuffelhal afgelopen zaterdag. Niet dat ik al gemaakt heb wat ik ermee wilde maken, maar door het in bezit komen van de kurken ben ik nu in de mood voor het verzamelen van kapotte lampen, je weet wel gloeilampen in de vorm van het symbool voor een goed idee. En voor het verzamelen van lipjes van blikjes, je weet wel die dingen  die je vaak op parkeerplaatsen vindt. Ik heb er al 1.
En weet u wat ik nou nog eens extra leuk vind, er verschijnen de laatste weken steeds weer pins die met Kerst te maken hebben. En dat wil zeggen, lieve mensen ..., dat wil zeggen dat ik niet de enige geek ben op de wereld die in de zomer aan Kerst denkt. En dan niet alleen als de zomer meer op een herfst lijkt, maar ook als het snikje heet is. Jomtiediepom. Ik vraag me af of ik wel de enige ben die bij het bezichtigen van huizen een al dan niet geschikte plek voor de kerstboom bijna doorslaggevend maakt. Hmmm. Afijn, ik ga nu maar eens tegelen, zodat ik straks nog creatief met kurk kan zijn. Laat ik u eerst nog even het leuke lampje zien dat ik een weekje of wat geleden heb gemaakt van een koffiemolen en poppenkastpop. 


vrijdag 22 juni 2012

Iemant aims for love met geduld

Ik bedoel in het algemeen he. R. en ik hebben genoeg love in het speciaal, dit is dan ook geen oproep in de zin van een contactactadvertentie. Dan hebben we dat gelijk maar duidelijk. Nee, deze geweldige titel is heel origineel ingegeven door de twee kringloopvondsten van vandaag. Twee in een handzaam formaat. Dat was anders geweest als de derde vondst (een stoel) inderdaad door mij gekocht was, ware het niet dat ik hem te duur vond. Dan had de titel geklonken als iets lijkend op 'Iemant aims for love met geduld while sitting in her too expenisve chair waarvoor ze geen ruimte heeft, which would not be very smart'. 
Afijn, de score is een klappertjespistool en een elegant setje Patience kaartjes, voor hem en haar. Altans, dat is mijn vermoeden aangezien het ene setje roze is en het andere setje blauw. Hij hield meer van Patience dan zij, gezien de duidelijke gebruikssporen op het blauwe setje. Of er was geen zij, vandaar dat hij zo vaak een kaartspelletje in z'n eentje moest doen. Eigenlijk best een confronterend setje zo. Misschien slaat mijn fantasie wat door (hoe groot is de kans daarop?), maar ik zie het volgende helemaal voor me:
Zit je alleen (weer), verveel je je (weer), ga je maar een spelletje doen (weer), rits je het etui open en BAM, het roze kaartspelletje schreeuwt je toe 'Had je maar niet zo'n hork moeten zijn, dan had je nu samen met haar een spelletje kunnen doen. Maar ja, je luistert niet he?! Je bent eigenwijs! Hartstikke eigenwijs. En daar pluk je nu de vruchten van. In je eentje. Helemaal alleen. Een spelletje doen. Nou. Veel plezier hoor.'
Je zou van de weeromstuit het etuitje dichtritsen en van een slot voorzien, waarna je het zes meter diep in je tuin begraaft. Maar ja, dat gaat niet. Daarvoor ben je te lui en je woont op drie hoog achter met slechts een balkon tot je beschikking. Ook niet handig. Dus.
Goed, ik merk het al, mijn fantasie is de uwe niet. Misschien kan ik u maar beter uitleggen wat ik van plan ben te gaan doen met die kaartjes? Ja, dat is een goed idee. Dat ga  ik doen. Zodra ik het zelf ook weet. Dit kwam in me op, maar daarvoor zijn ze te klein. Of misschien ook niet, als ik kleine ringetjes kan vinden. Of geen ringetjes gebruik, maar wat anders. Iemand een idee?
Mooi. En dan nu het klappertjespistool. Ik vind hem zooooo leuk. En ik weet niet waarom. Waarschijnlijk omdat ik hem vroeger al wilde hebben en niet had. Hij is made in Spain. Net als m'n hondenmannetje. Dus goed. Denk dat ik deze maar eens op een plankje ga slaan (het pistooltje he, denk erom!). 


dinsdag 12 juni 2012

Iemant verbaast zich wel en niet

Mede ingegeven door het feit dat ik een Malle Sien in ontwikkeling ben en het feit dat als dat niet zo was geweest ik wellicht ook een verdomd goede makelaar zou zijn geweest of interior designer, heb ik me zojuist weer gestort in een geliefde bezigheid: huizensites doorspitten. Of ik nu wel of niet op zoek ben naar een nieuw huis, dit doe ik met enige regelmaat. Zo blijf je op de hoogte. Daarom weet ik nu dat er veel te koop staande huizen ook leegstaande huizen zijn. Bewoners zijn al naar elders vertrokken, het huis zielloos achterlatend. Soms al jaren wachtend op betere tijden. Zonder huizensites te bezoeken weten we allemaal dat het niet zo makkelijk is om je huis nu te verkopen. De mensen die het bord in hun tuin al in 2009 zetten en hun handtekening in 2012 nog steeds niet, weten waar ik het over heb. En wat ik dan dus niet zo goed begrijp en waarover ik me dus verbaas is de kwaliteit van best veel foto's. Seriously, waar Slaat Deze Foto Op? Zelfs als per ongeluk afgedrukte foto slaat ie nergens op. En je dan afvragen waarom er geen kijkers komen. We hebben het hier niet over mensen die gedacht hebben 'ik doe dit zelf wel even'. Nee hoor. Ze hebben een heuse makelaar in de arm genomen he. Het is schandalig.
En dan zitten er ook nog van die makelaar types tussen die denken de ze met een foto van een roos de boel wel opkrikken. En dat zou kunnen. Dat was een mogelijkheid geweest. Als door de overige foto's niet overduidelijk blijkt dat we het hier hebben over een smakeloos (ongeacht smaak) en zwaar verwaarloosd geheel. Waar zelfs een hele rozentuin met regenboog geen kleur aan kan geven.
En tja, wat moet je hier nou over zeggen? Een wonder? Want eerlijk, hoe krijg je het voor elkaar om de pot zo stralend wit te hebben en op de foto te zetten, terwijl op de bril een tierig welend oerwoud aan schimmels hoogtij viert. En als deze foto nou een uitzondering vormde op de andere zeer smaakvolle en uitnodigende ruimtes van dit pand, dan zou je je schouders wellicht ophalen en bellen voor een bezichtiging. Maar nee, het hele beeld kan niet anders dan de indruk geven dat je een voormalige hoerenkast op je scherm ziet. Een lege hoerenkast, die al drie jaar te koop staat. Hoe zou dat nou komen?
Nee, dan bezichtig je liever dit huis. Ook geen gangbaar plaatje waarmee mensen hun huizen te koop zetten. Maar je krijgt wel informatie. Deze mensen hebben bijvoorbeeld honden. Da's voor mij een pre. Dat betekent hopelijk dat buren gewend zijn aan honden en geen stekelhaar krijgen op het moment dat wij het pand zouden betrekken met onze twee vaste viervoeters en tijdelijke bezoekers voor de fotostudio. Verder is het de moeite waard om verdacht te zijn op sporen van rook, want het zou kunnen dat er een pakje sigaretten op tafel ligt. Maar een ding puzzelt me. Die mevrouw, past ze hier nou wel of niet? Lamp en vrouw matchen niet. Laptop en vrouw eigenlijk ook niet, maar blijkbaar toch. Woont ze hier of heeft ze de makelaar alleen maar binnengelaten? Het geheel ziet er wel huiselijk uit. Zal ik een afspraak maken?

zaterdag 9 juni 2012

Iemant heeft een diepe wens: Malle Sien worden

Eigenlijk weet ik het ergens diep van binnen al heel lang. Het zat er al in toen ik nog piepklein was. Vier of zo. Toen al kon ik geen container of grof vuil voorbij zonder even te controleren of er nog iets van mijn gading bij was. Ik was een Malle Pietje in wording, maar ergens is het mis gegaan. Ik denk bij de schooldecaan. Die heeft dit nooit als optie meegegeven, er was namelijk geen opleiding voor. En met mijn hersens werd ik toch geacht een Opleiding te doen. Of misschien ging het wel mis bij mijn ouders die mijn talent niet herkenden en dus ook niet stimuleerden. Of bij mezelf omdat ik wel een complimentje kreeg na een goede rekensom of foutloze voorleestekst, maar niet na het opdiepen van een prima herbruikbaar afgedankt voorwerp of briljant stukje geschiedenis in welke vorm dan ook. Al kan ik me er iets bij voorstellen dat wat in de ogen van een vierjarige prima herbruikbaar of briljant is, discutabel kan zijn. Maar iedereen moet leren he. Ik was pas vier godbetert, hoe hoog leg je die lat?!
Afijn, bloed kruipt waar het niet gaan kan en de Malle Pietje in mij eist zijn aandeel. 'Silenzio intelletto! Silenzio finanza!', dondert Pietje in mijn binnenste. En omdat dat het enige woordje over de grens is dat Pietje spreekt moppert hij iets minder theatraal, zelfs een beetje zielig, verder in het Nederlands, 'wanneer ben ik nu eens aan de beurt?'.  En ik hoor Pietje wel. Ik snap Pietje wel. Maar ondanks mijn hersens, lijk ik niet in staat werkelijk naar hem te luisteren. Of althans.
Malle Pietjes business is inkoop, (eventuele) bewerking en verkoop. Het inkoop stuk heb ik aardig onder de knie. Hiermee heb ik Pietje dan ook jarenlang zoet kunnen houden. En de kringloop in de ware zin des woords ondersteund.
De (eventuele) bewerking heb ik tot op zekere hoogte onder de knie. Ik mis nog wat materiaal- en gereedschapskennis en wat belangrijke randvoorwaarden als tijd en ruimte. Die laatste twee vormen op dit moment het grootste obstakel. Want Pietje is niet meer tevreden met wat is te vatten onder snuisterijen, hij breidt zijn arsenaal uit tot krukjes, stoelen (dat is vandaag gebeurd), bootschroeven (ook vandaag gebeurd) en zoals u kunt weten tot trektautomaten (dat is tot nu toe de ergste). De druk op ruimte neemt zo in rap tempo toe. Rapper dan verstandig is. Mede omdat Iemants Ka echt niet geschikt is voor dit soort ontwikkelingen. De randvoorwaardelijke bestelauto tekent zich dus ook af.
Maar weet u. Dan zijn we er nog niet. Dan komt het laatste deel wat Malle Pietje maakt wat ie is: de verkoop. Laatst vroeg iemand mij of ik niet zo langzamerhand uit mijn huis puilde. Optimistisch gaf ik aan dat dat best meeviel aangezien er ook een en ander het huis weer verlaat. Maar dat was toen Pietje nog niet donderde. En tevreden was met het handzamere spul. En dat doet ie nu wel en is ie nu niet meer. Probleem duidelijk lijkt me. Er staat me nu wat te doen dus. Ruimte regelen. Ruimte in tijd, om materiaal op te slaan, om materiaal te bewerken en om te verkopen. En ruimte om ratio en financiën te doen shutuppen. Zodat ik eindelijk kan worden wat altijd al de bedoeling was: Malle Sien.

P.s.: De stoel zit nog in de auto en staat dus niet op de foto. Ik moet even moed verzamelen om hem er weer uit te wurmen. Die doos Transparency Film zijn dus sheets. Die ik een tijd terug nodig had en niet kon vinden. Voor allerlei projectjes, die ik nu vergeten ben. Maar... dat komt wel weer terug in het geheugen en dan heb ik ze maar op de plank liggen, he.

vrijdag 1 juni 2012

Iemant past ervoor om naakt in een krantenbericht te verschijnen

Ik weet niet of het iets over mij zegt, of dat het u ook opgevallen is. De laatste tijd verschijnen er nogal wat nieuwsberichtjes over naakte mensen. Naakte mensen die foute dingen doen. Van een beetje fout, tot zelfs niet meer fout, maar misdadig te noemen. Naakt en fout horen blijkbaar ook bij elkaar. Nou doe ik wel eens wat fout, ik doe echter zelden foute dingen. Misschien wel nooit, als ik er zo over nadenk. En misdadig ..., nou dat woord dat is op mij echt niet van toepassing. Sommige dingen zeg je niet van jezelf, maar dit durf ik toch wel ronduit te bekennen. Misschien zijn de omstandigheden er gewoonweg nog niet naar geweest, maar waarschijnlijker is dat deze omschrijving gewoon niet op mij van toepassing is. Laten we het hopen.
Naakt ben ik natuurlijk ook met enige regelmaat. U kunt zelf wel invullen waarom. Maar bij voorkeur ben ik naakt op de momenten die daarbij horen. En dus niet op straat, op mijn werk, in de winkel en op al die andere plekken die voorkomen in dromen waarin je rijkelijk laat constateert dat je geen kleding aan hebt, terwijl dat toch echt wel zo was toen je van huis ging. Overigens, ik droom vrij vaak dat ik op zoek ben naar een toilet. Ik moet dan hele grote gangen door of hallen, vaak hotels of scholen, en dan is er nergens een toilet te vinden wat niet midden in die zaal staat, wel deuren heeft, schoon is of niet gelijktijdig gedeeld hoeft te worden met drie anderen. Ik weet niet wat die droom betekent, dus misschien doe ik hier per ongeluk wel weer een onthulling.
Afijn, terug naar naakt. Ik ben geen shopaholic, modemeisje of stylegoeroe, desondanks stel ik het op prijs er een beetje leuk uit te zien. Niet te tuttig, niet te doorsnee, niet te oud, niet te jong, niet te trendy of te oubollig. En niet te duur. Ik vind de prijzen van veel kleding echt belachelijk.Van de zotte gewoon. Dus ik houd ook nog eens van een uitverkoopje. Dit jaar heb ik een probleem omdat ik vorig jaar mijn kast flink heb opgeruimd bij de seizoenswisseling. Deel naar de kledingcontainer, deel de kliko in. Het was echt nodig.
Zo ook met de schoenen. Mijn fijne gympjes waren op. En om te voorkomen dat ik allerlei excuses ging bedenken waarom ze 'toch nog wel konden' en het risico op een armoedig imago heb ik ze in de kliko gemikt. Nu heb ik spijt. Want ik kan geen geschikte andere vinden. Ik wil hoge gympjes, geen lage. Dat wil ik mijn hele leven al. En mijn hele leven heb ik ze gewoon in de zomer kunnen kopen. Dit jaar kijken schoenverkopers me en masse meewarig aan na mijn vraag waarom er alleen maar lage gympen zijn en of er nog hoge verwacht worden. Een enkeling kijkt zelfs wantrouwend, alsof Ralph Inbar elk moment binnen kan komen lopen. En dat is gewoon onmogelijk. Ze krijgen er nog net uitgeperst 'nee mevrouw (mevrouw!!), het wordt Zóoomerrrr', waarna ze zich snuivend omdraaien.
Nu kan ik het oplossen door All Stars te kopen, maar dat wil ik niet. Mevrouwen lopen niet op All Stars.
Maar gympen zijn niet mijn grootste probleem. Ik ben namelijk bang dat ik dit jaar niet zo heel goed match met de nu geldende mode. Niets kan mijn goedkeuring wegdragen. Het is te tuttig, te doorsnee, maakt te oud, is voor jonge meiden met strakke lijven, veel te trendy (valt teveel op tussen de rest van mijn garderobe) of geschikt voor iemand met geen smaak. Of te duur dus naar mijn smaak, veeeeeheeeel te duur. Laten we hopen dat mijn kop gewoon even niet staat naar kleding kopen en dat het zich oplost. Laten we dat hopen. Want om als naakte en dus ook misdadige mevrouw in een krantenbericht te verschijnen vind ik niet zo'n aantrekkelijk vooruitzicht.

P.s.:  En wat heeft de foto met het berichtje te maken? Helemaal niets. Als ik wel een foto had die met dit berichtje te maken had, dan was dat bedenkelijk geweest.
Ik ben aan het bakken voor J. en D. die bijna jarig zijn ... hieperdepiephoera. Taart 1 staat af te koelen op de achtergrond, taart twee zit in de oven en taart 3 ligt nog in afgewogen onderdelen op het aanrecht.