Ik nook, wij nooken, iemant nookt

Een beetje trage reactie, want ik heb hem al een week, maar ..... JIIIIIIIIIPPPPPPIEEEEEEEE ik heb mijn  Nook. En dat brengt een nieuw werkwoord met zich mee. Ik nook tegenwoordig namelijk. Op de drempel is dit mijn woord van 2010: nooken. Zo nook ik op de bank, in bed, aan tafel, binnen, buiten (ja, nu even niet dan, te koud, maar het kan wel), op m'n zij of op m'n kop (vereist wel wat vaardigheid), onder een plaid of in een bikini (zeldzaam!) en het liefst in mijn eentje.

En dat die Barnes of die Noble eigenlijk niet wil dat ik nook in Nederland, da's dan pech voor ze. There are more ways to nook than to Rome, of zoiets. Nook op zou ik zeggen. Ha ha, wat hebben Nook en ik toch een lol.

Iemant wil ook wat toevoegen

Weet iemand of er ergens op het grote internet een plekje is waar je je eigen taal-is-zeg-maar-echt-mijn-ding-anekdotes|observeringen|analyses kan delen? Ik kan het namelijk niet vinden en ik sta te popelen.
Na de genante herkenningsmomenten ben ik de schaamte namelijk voorbij en zie ik de lol er helemaal (dus niet gedeeltelijk) van in. Maar tot er een beter plekje is, deel ik het hier maar met jullie. Het is niet anders.

De eerste. Times-square. Altijd gedacht dat het iets met tijd te maken had. Associatie denk ik mede ingegeven door Oud&Nieuw. Maar ..... zittende op Times Square en kijkende op de kaart drong de werkelijke, meer diepere, betekenis tot me door. He gatver ... volgens mij heb ik hier al eens over geschreven.

Afijn, er is meer. Veel meer. Zo stuitte ik eens op sociale hulphonden, waarna ik me angstig afvroeg of er dan soms ook asociale hulphonden in de buurt waren. Dat bleek niet zo te zijn (geirriteerd!).
En er was die keer, echt heel grappig, dat mijn kapper zich had ingeleefd in zijn klanten met slechte ogen. Op de leestafel stond een gefiguurzaagd hoofdje met meerdere brillen op de neus en de tekst 'Armen tekort?'.

Ook heel leuk was de periode dat ik mensen lastig viel met het definitieve karakter van hun mededelingen. Collega: 'Ik ben weg', ik: 'voor altijd?'. Ha ha.

Ok. Ik ben klaar.

Wordt hier iemant gedold?

Sinds ik een slimme telefoon heb, ben ik wat beter op de hoogte van wat er in de wereld aan de hand is. Ik lees namelijk wat vaker nieuwsberichten. Zo ook vanmorgen. En er bekroop mij toch een lichtelijk gevoel van 'uh ja, en jullie denken dat we gek zijn?'. Ik zal het uitleggen, maar wel enigszins cryptisch, want ik wil niet gegoogeld worden op de inhoud. Het gaat om twee (vermeende) mslmxtrmsmstn die samen vast hebben gezeten. Los van elkaar (hu hu) hadden ze vandaag een boodschap voor de wereld, althans voor Nederland. De een zei: "zet mslmxtrmsmstn nou niet samen als je ze ergens van verdenkt of al van beschuldigd hebt, want dan steken ze elkaar alleen maar verder aan. Ze worden alleen maar meer gehard in hun opvattingen". Het waren niet de exacte woorden, maar het geeft de strekking weer. Lijkt me overigens een logisch verhaal. Maar heel raar, ik kan het berichtje nergens meer vinden.
De ander, die overigens samen met de een zat, geeft nou net vandaag een verklaring af dat ie er helemaal klaar mee is. Het gedachtegoed is failliet. En laat ik dat berichtje nou nog wel kunnen vinden. Wie waarschuwt ons nu voor wie? De een of de ander?

Iemant houdt haar mond

Iemant zegt liever niets meer. En natuurlijk houdt ze haar mond, want aan wie zou ze hem moeten geven? Zonder mond is het ook nog eens lastig eten, dus het houden van een mond is wel zo verstandig. Maar besluiten om die mond alleen te gebruiken om te eten en niet meer om te praten is waarschijnlijk ook wel zo verstandig. Als je Paulien leest. En ik lees Paulien. En ik herken me zelf steeds in wat Paulien schrijft. En ik durf te wedden dat dat voor jou ook geldt, ontken het maar niet. Paulien lezen heeft tot gevolg dat ik liever niets meer zeg. Of pas als ik weloverwogen de woorden uit mijn mond kan laten glijden. Maar weloverwogen is niet zo mijn ding sterke kant. Dus zeg ik allerlei onzinnigs. Dat deed ik al, maar nu hoor ik het zelf ook. En van de weeromstuit zeg ik liever niets meer. Kringetje rond. En met schrijven gaat het al niet veel beter, al kun je daarbij de delete-knop nog gebruiken zonder dat jullie het merken.

Iemant wil graag reageren

Heer E. heeft een hoofd en een blog en ze hebben met elkaar te maken. Na deze onzinnige introductiezin [het gaat vast over een ander soort kopje] nu over tot de orde van de blog, uhm dag. Heer E. neemt graag afstand van de massa. Niks mis mee, dat doet deze iemant ook graag. Zeker als die massa in haar ogen zich weer eens massaal banaal gedraagt of zich naar dezelfde uitgang of uitverkoop begeeft. Maar daar gaat het nu niet om. Het gaat er nu om dat je ook te veel afstand van de massa kunt doen. Dat je, zeg maar, je hoopje, uhm de hoogte opzoekt, dan fijn alles overziet en daar lekker wat over gaat zeggen en dan zorgt dat niemand iets terug kan zeggen. Dat is, naar mijn mening, Afstand! en geen afstand meer.
Ik voel me dan ook echt op afstand gehouden. Nooit, nou ja zelden, voel ik de behoefte om te reageren, maar het Kopje van heer E. roept regelmatig een reactie bij me op. Die ik dan ook best zou willen delen. En daar gaat de Afstand! dan gelden, want ik kán niet reageren. Er is geen knopje voor. Afstand! en reactieknopjes gaan blijkbaar niet samen. En dat vind ik zo'n onzin. Nog onzinniger dan de eerste zin van dit blogje. Echt, eerlijk. Wordt vervolgd, moet even tv kijken ...

Iemant mist punkie

Lieve Kim (punkie), het schattige bordertje van onze vrienden H. en H. is er niet meer. Het verliezen van een hondje is zo machteloos verdrietig!

Iemant wil dit met je delen

Invictus

Out of the night that covers me,
Black as the Pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.

In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.

Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds, and shall find, me unafraid.

It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll.
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.

William Ernest Henley

Iemant hier dan?

Iemant daar?

Iemant zag dollartekens en toen waren ze weer weg

Zucht, de euforie was van korte duur. Ik leg het uit. Jaren, echt jaren geleden kreeg ik twee filmposters uit de jaren dertig van mijn vader. Met de boodschap 'wees er zuinig op, ze zijn origineel, uit de jaren dertig!' Al jaren, echt jaren ben ik er zo zuinig op dat ik ze op zolder in het donker bewaar. Zo komt er geen licht bij, enzovoort. De ene filmposter is van The Black Cat, Edgar Allan Poe's verdienste. Met Boris Karloff en Bela Lugosi, uit 1934. De andere is Dracula, The Bloody Terror of Transylvania. Uit 1931. Ze zien er echt oud uit en griezelig. Afijn, in een vlaag van .... tja ik weet niet wat, besloot ik vandaag eens even op internet te kijken of die dingen wat waard zijn. En ja hoor, recentelijk is een Black Cat movieposter voor 286.800,- dollar geveild. Jippppppiiieeeeeeeeeeeeee. We togen snel naar zolder om beide posters uit hun beschermde omgeving te halen. Hmmmmm, wat is dat regeltje daar linksonder. Ziet er niet heel erg jaren dertig uit, zeg maar. Hmmmmm, copyright portal productions, USA lithos. Hmmmmm, nog maar even op internet kijken. Hmmmmmm, reproducties uit de jaren '70. Hmmmm, virtually worthless........!!!!!!! Hmmmm, niet leuk.

Iemant heeft te veel films gekeken

Gisteren District 9 gekeken. Rare film, had mijn leven ook wel kunnen vervolgen zonder hem gezien te hebben, maar daar ben je aan het eind pas achter he. Bij sommige films weet je het al vooraf, maar bij deze dus niet. Afijn, glaasje wijn, chipsje, vriend R., hond C, ik en hond I. saampjes op de bank (gezien van links naar rechts). Hond I. heeft geen interesse voor de tv. Hond C. daarentegen wel, hij heeft dan ook grote delen van de film aandachtig naar het scherm zitten kijken. En ongetwijfeld zijn eigen verhaal erbij verzonnen. Hij heeft zich mogelijk ook iets te goed ingeleefd, want vanochtend komt hij zo de keuken inrennen.

Iemant kijkt een korte film

'Wednesday' Short Film from Rob Sorrenti on Vimeo.

Iemant is bedroefd

Weet niet of iemand ooit mijn lijstje met gelezen boeken is opgevallen, maar diegene zou gezien hebben dat ik inmiddels de 'Millennium-trilogie' uit heb. En dat is jammer, ontzettend, bijzonder, tenenkrommend, tranentrekkend jammer. Want het is op. De laatste letter is gelezen en er wordt geen nieuwe meer geschreven. Triest ben ik. Wanneer krijg ik dat gevoel weer, dat verheugen op de volgende pagina die ik onder ogen krijg? Als iemand een boekentip heeft, ik houd me aanbevolen

Moet er nog iemant plassen?

Dit had een grappig stukje moeten worden over plasverhalen en V&D, maar de inspiratie ontbreekt wat. Het wordt dus waarschijnlijk zo'n verslag van een verhaal, waarvan je aan het eind denkt 'Hm, je had er blijkbaar bij moeten zijn ...' Maar dat risico neem ik dan maar. Zo langzamerhand moet ik toch weer iets schrijven.
Het verhaal gaat als volgt. Ik deel regelmatig met mijn collega's dat ik ontzettend nodig moet plassen als ik weer eens loop te wiebelen en bang ben dat ik de wc niet haal (wist je overigens dat ze dat vroeger heel formeel als W.C. schreven, geeft het toch een zekere status mee, jammer dat we dat niet meer doen). Ala, terug naar het verhaal.
Mijn collega's vinden dat niet raar dat ik dat meedeel, sterker nog het vrouwelijke deel doet hetzelfde. Het mannelijke deel vindt het misschien wel raar en overbodig om daarover te spreken (ze doen er zelf namelijk nooit mededelingen over, het lijkt wel of zij deze specifieke uitlatingen van het lichaam niet kennen), maar laten dat dan in ieder geval niet blijken. Ala, terug naar het verhaal.
Gisteren had ik weer zo'n moment dat ik ineens moest plassen. Zo van nu nog niet, ooooooooooooohhhhhh nu wel, heeeeel erg, aan de kant, waar is de wc. En dat was de derde keer die dag. Die derde keer kon ik direct toegeven aan mijn drang, die keren ervoor echter zat ik in een vergadering en dan probeer je toch een moment te kiezen dat je je gewoon even discreet terug kunt trekken. Je kunt moeilijk halverwege je zin de kamer uitrennen, niet dan? Dus je bedenkt hoe je zo snel mogelijk je verhaal kunt afronden -dan maak je je punt maar even niet- en hoe je de reactie van de ander niet hoeft af te wachten, maar gewoon even kunt zeggen 'Sorry, ben zo terug.' Dat vergt best training, soms van je sociale capaciteiten en soms van je blaas (die heeft het zwaarder naarmate je sociale capaciteiten minder uit de verf komen). Ala, terug naar het verhaal.
Mijn mededeling over het zo nodig moeten plassen soms dat je het er warm van krijgt en dat dat heel vervelend is als je in een vergadering zit waar je nog niet uit kunt, maakte de vrouwelijke tongen weer los. Ja ja mensen, het is een geliefd onderwerp bij ons. Dus enthousiast deelden we de pennibele situaties waarin onze blaas ons al had gebracht, inclusief de locaties die daarin een rol speelden. Zo ook de keer dat ik met vriendlief onderweg was van ergens naar huis. En onderweg heeeeeel nodig moest plassen, echt heel nodig. Te nodig om te wachten tot we thuis waren.
We reden ergens op een provinciale weg, met best kans op een tankstation of restaurant waar ik mijn toevlucht kon zoeken. Maar we reden en we reden en we reden en ik kreeg het warmer en warmer en warmer en besloot dat er waarschijnlijk noooooooit een toilet in zicht kwam. In ieder geval niet voordat het te laat was. Dus, auto aan de kant, ik het struikgewas in en opluchting was het resultaat. Dat was dat. Ik trek de autodeur achter me dicht, we rijden 10 meter verderop de bocht door en zien: een levensechte vestiging van La Place, in the middle of nowhere en zelfs zonder dat V&D in zicht was. WTF?? WTF??? WTF????
Nou eigenlijk was dit het verhaal, tot mijn lieve collega M. heel bijdehand opmerkte 'ha, ha, La Plas' en ik doorschoot in mooie pay-offs voor dit concern: 'La Plas voor al uw chique en minder chique behoeften' of zelfs een naamswijziging 'La Plas et la Poep', opluchting valt u ten deel'. Het was echt heel leuk en we hebben erg gelachen... ik zei toch dat je er bij moest zijn.

Iemant luves New York

Het klinkt wat decadent en het is wonderlijk, maar wel waar. I've got New York under my skin. Twee jaar op rij zijn we er geweest. Een keer in oktober en een keer in juni. En ik wil weer. Ik heb een hekel aan steden en zeker op vakantie, maar NY is anders. Het is een cliché, ik weet het. En uitleggen kan ik het ook niet, ik loop in deze gewoon met de meute mee. Het zou cooler zijn om te zeggen 'New York? New York is zo passé.' Maar ten eerste gebruik ik dat soort taal niet en ten tweede is het niet waar. New York is heerlijk, anders, energiek en gewoon leuk. Ik zou er zelfs kunnen wonen. Waarschijnlijk niet heel lang, maar wel langer dan een week. Voorzichtig maken we plannen om in mei of juni weer te gaan. Hangt af van de Cloonemans. Als hij het leuk vindt bij het hondendagverblijf dan mag hij er een weekje naartoe op vakantie. Kunnen wij naar NY. Als hij het niet leuk vindt, hebben we pech. Hij is namelijk nog niet logeerproof voor gewone huizen, om het zo maar te zeggen. Dan droom ik nog even door over NY en maak vast plannen voor volgend jaar. Gaan we dit jaar naar Denemarken ...in het hoogseizoen ...ook leuk ...toch?

Hier was iemant briljant

Uh nee, deze iemant ben ik dus niet geweest, helaas. Ik zou willen dat het wel zo was. Wat mij betreft is dit een voorbeeld van topbriljantie (huh?) en zakelijk talent om internet te laten zijn waar het voor bedoeld is. Werkelijk, mijn jaloezie groeit met het moment. Geniaal gewoon. Wat een idee. Oh, je weet nog steeds niet waar ik het over heb. Nou komt ie dan .... www.tenpages.com/. Nou, wat zei ik je? Briljant of niet soms? Kon ik nou maar schrijven, ging ik er ook op staan. Maar ja, niet genoeg fantasie he. En dan lukt het niet.
Maar mocht Eloasie a.k.a. E./R. dit lezen .... go for it girl!! Echt! Ik word aandeelhouder hoor.

Is iemant het aan het verliezen?

De laatste tijd werk ik nogal veel. Is niet geheel de bedoeling, maar het is momenteel niet anders. Ik ga er echter geen gewoonte van maken, want zo langzamerhand begin ik het ook wel zat te worden. Ik word er geen leuker mens van, zullen we maar zeggen. All work and no play maakt me veel te serieus en te weinig creatief. Niet goed dus. Maar het maakt me ook wat anders. En hoe ik dat moet beschrijven weet ik niet maar ... cuckoo cuckoo, misschien zegt dat je wat. Woensdagavond kwam ik om 2.57 uur terug van mijn werk. En nee, dit is geen tikfout. En nee, dat is niet normaal gezien het feit dat ik een kantoorbaan heb, maar wel weer normaal gezien het feit dat het de avond van de gemeenteraadsverkiezingen was en ik daar iets mee van doen had. Afijn, het was dus laat. Om onze hondjes niet te alarmeren was er een vernuft plan uitgedacht. Ik zou niet parkeren op de oprit, ik zou niet de normale deur nemen (die in de keuken), maar de voordeur (in de gang) en ik zou geen overbodige herrie maken. Alles om lief, de hondjes en de buurt lekker door te kunnen laten slapen. Zo bedacht, zo gedaan. Ik parkeer mijn auto elders in de straat. Het is opvallend hoe stil het om bijna drie uur 's nachts is. Heeeeeel stil. Ik loop dus op mijn tenen door de straat, omdat mijn hakken te veel herrie maken. En ik ben errug geconcentreerd om geen extra geluid te maken. So far so good. Echter, een of andere onverlaat begint op de kerkklok te slaan om iedereen te vertellen dat het 3.00 uur is!!! Mijn hele act verpest, uit frustratie leg ik mijn vinger op mijn lippen en sis ssssssssssssssssssttttttttt!!!!! Alsof dat helpt. Nou was ik moe, en was het laat, maar als je gaat sssstttt-en tegen de kerkklok moet je je toch afvragen of alles nog wel in orde is.

Iemant op de mesthoop

Hondje C. was een hele dag voorbeeldig geweest. Wel zo voorbeeldig dat ik me begon af te vragen of ie ziek was. Of dat we dan nu eindelijk een mijlpaal hadden bereikt. Aan het eind van middag tijdens de dagelijkse wandeling in het buitengebied kwam het antwoord daarop. Hij was niet ziek en er was ook geen mijlpaal, wel een mesthoop. Daar heb ik hem vanaf kunnen plukken met de damp om z'n oren en tot z'n oksels in de stront, luid smakkend met grote schrokken zwarte stinkende smurrie naar binnen werkend, een grijns op zijn snuit en pret in zijn ogen. Wat een hond.

Van iemant?

In de VT wonen van deze maand staat de zin 'Zittend op mijn terras, met mijn hoofd in de zon, kijken naar de koolmeesjes in mijn appelboom'. Wat mij opvalt is wat er in deze zin allemaal van iemand lijkt te zijn en wat niet. Mijn terras, mijn hoofd en mijn appelboom. De eerste twee snap ik nog, maar die laatste niet meer. Waarom wel mijn appelboom, maar dan niet mijn zon of mijn koolmeesje? Wat is er nu werkelijk van jou en wanneer? Als je er voor betaald hebt? Dat kan dan weer wel in het geval van de appelboom, maar niet van de zon en het koolmeesje. Dan is het weer logisch. Maar kan een boom echt van jou zijn? Die drang om te willen bepalen wat van jou is en wat niet schijnt iets te zijn waar de Chinezen zich erg om kunnen verbazen. Een aantal jaren geleden zaten we met vrienden bij de plaatselijke Chinees. Op tafel stond Hotpot, een soort Chinese fondue. Ons gehannes met de stokjes irriteerde de Chinese serveerster blijkbaar, zodat ze besloot het eten voor ons in de pan te doen en er weer uit te halen. Inmiddels had vriend H. al ontdekt wat hij niet lekker vond. Toen de serveerster heel behulpzaam net datgene op zijn bord legde wat hij niet liever niet wilde, dacht hij het heel slim op te lossen door te zeggen 'Uhm, die is niet van mij'. 'Jullie Hollanders ook, staat je naam er op of zo? Van mij, van jou, mopperde de serveerster op niet al te vriendelijke toon.

Iemant herontdekt

Soms ben je ergens helemaal verzot op, al je tijd gaat er in zitten en je kunt niet wachten tot je weer kunt gaan ... nou ja, whatever. Zo ben ik jaren terug in de weer geweest met filters in Photoshop. Helemaal weg was ik er van. En toen ineens niet meer. En dat was me nog niets eens opgevallen, tot gisteren ergens uit mijn geheugen boven borrelde dat Photoshop toch zulke leuke filters had. En het is weer leuk. Zou dat een soort overlevingsmechanisme zijn. Je doet iets, je vindt het leuk, je vergeet het, je doet het weer, en je vindt het weer leuk. Om je een beetje geinteresseerd te houden in het leven zeg maar. (de foto is trouwens gemaakt door vriend R. en de geweldige bewerking door mij)

Iemant beleeft het korte mysterie van de mueslibol

Hij ziet er lief uit. Hij is ook lief, maar soms ook materiaal wat je graag achter het behang wilt plakken. Vanochtend begon ik namelijk met twee mueslibollen, gezellig samen op een bordje. Ik draai me om en loop een paar meter weg om hond C. die net lekker heeft gegeten uit zijn bench te laten. Ik constateer een zooitje in mand van hond C. en ik ruim het op. Ik keer terug naar mijn bordje en de score is op dat moment nog maar één muselibol. Rara, waar is de andere? Luid gesmak lost het raadsel op, want mueslibol twee is gescoord en verslonden door hond C., gejat van het aanrecht, maar liefst direct nadat ie z'n eigen maaltje achter de kiezen had. En dat was fout, want het was míjn mueslibol en niet zíjn mueslibol. Dus ik boos en hond C. zit gedurende enige tijd op de naughty chair, dat wil zeggen de deurmat bij de keukendeur, vanwege gebrek aan muren met behang. Dit is hoe hij later berouw toonde.

Journal jar: Iemant kan niet zonder deze drie dingen

Ja, dan hoor je natuurlijk te beginnen met de mensen die je het meest na staan. Maar is dat wel zo? Is er echt iets of iemand dat of die je niet kunt missen? Buiten natuurlijk de vitale delen van je lichaam. Zonder hart is het gauw over, om maar wat te noemen. Maar misschien moet ik het maar niet zo serieus nemen. Daar komt ie dan:

1. Thee -> geen dag gaat voorbij zonder thee, thee heb ik altijd in huis, thee in de ochtend en thee in de avond.
2. Chocolade -> ja sorry hoor, maar op een lijstje als dit hoort toch chocolade. Ik kan wel eens een dagje zonder, maar dat is dan uit vrije wil. Zou ik geen chocolade meer mogen (van een dokter of zo) dan kan ik acuut geen dag zonder.
3. Hondjes -> de hondjes die met mij moeten leven, hebben het zwaar. Geen dag zonder kusjes en knuffeltjes. Of ze nu willen of niet. Staat in het boek hoor, dat ik dat recht heb. Het boek? Ja, het boek! Heel handig hoor om zo'n boek te hebben, waarin staat wat je allemaal mag en waar niemand iets aan kan veranderen. Nog handiger om het boek alleen in je hoofd te laten bestaan, want dan kun je het nog eens gemakkelijk aanpassen, mocht dat opportuun zijn.

Iemant geneert zich

Mijn silicone baking cups zijn besteld. Twaalf stuks voor 9,95. Maandag heb ik ze in huis. Gisteren: vriend R. komt uit de stad en vraagt quasi langs zijn neus weg: 'Zocht jij deze niet?'. Deze vraag wordt vergezeld door een verpakking die hij voor mijn neus laat bungelen. In de verpakking zitten 6 silicone baking cups, blauw. Het prijsje toont 1,99. Winkel X. had ze gewoon op voorraad. Grmpf.

Iemant ziet het toch in Nederland

Halleluja, gevonden. De silcione baking cups zijn wel in Nederland te koop. Een schat van een internetwinkel bij wie ik mijn vraag had neergelegd bleek ze zelf in het assortiment te hebben. Tja, dan kan het zijn dat ik niet goed gekeken heb, maar liever geloof ik gewoon dat we in Nederland niet heel erg goed zijn in het etaleren van wat we allemaal in huis hebben.

Iemant ziet het niet in Nederland

Regelmatig speur ik voor mijn creatieve gedoe het internet af. Meestal op zoek naar materialen. En als ik ze dan vind, dan zijn ze te koop in Belgie of Engeland of de Verenigde Staten. Maar niet in Nederland. Nee, dat is teveel gevraagd blijkbaar. Zo ook trouwens met leuke workshops, cursussen of opleidingen, maar dat geheel terzijde. Het onderwerp van mijn zoektocht was dit keer silicone bakvormpjes voor muffins. Van die losse, die je vervolgens in de openingen van een muffinbakplaat kunt zetten. Waarom ik daar naar zocht? Nee, niet omdat ik zo graag muffins bak (of zelfs eet, ik word er altijd misselijk van, heeeeel raar). Wel omdat ik encaustic medium wil maken. En dat weer om encaustic verf te kunnen maken. Encaustic medium maak je met bijenwas en damar hars. Dat smelt je gezellig in een pannetje bij elkaar en giet je vervolgens in een muffinbakvorm om het hard te laten worden. Wat overblijft zijn makkelijk hanteerbare stukken medium. Maar ... om ze uit de vorm te krijgen moet je het twintig minuten in de koelkast zetten. En dat is nou weer niet handig. Ik heb nooit ruimte over in mijn koelkast om daar even zo'n bakvorm te plaatsen. En nu komen die siliconen vormpjes in beeld. Als je die in het bakblik zet, wip je de bijenwas er na het afkoelen heel makkelijk uit. Geen koelkast hoeft te hulp te schieten. En dat bevalt me. Maar ... in Nederland is dit te veel gevraagd. En als je dan denkt 'ik bestel ze wel bij Amazon,' dan kan dat niet. Dat is ook te veel gevraagd. Waarom dat niet kan? Dat kan verschillende redenen hebben, welke van toepassing is in dit specifieke geval is mij niet duidelijk. Mocht je me niet geloven? Bestel ze dan zelf, als het je lukt koop ik ze van je over.

Als je na dit wazige verhaal nog niet snapt waar ik het over heb, kijk dan maar hier: Silicone cups



En als er iemand is die weet waar in Nederland ik claybord kan kopen en kleine (nieuwe, dus schone) verfblikjes, laat dan even een reactie achter. (triest toch eigenlijk, wat je al niet doet om eens een reactie op je bericht te krijgen :-))

Iemant leest een boek

Ik weet niet zo goed welk woord het beste aangeeft wat ik van dit boek vind. Bijzonder? Intens? Heftig? Mooi? Verbluffend? Dat alles samen en dan een nieuw woord verzinnen? Ik weet het echt niet. 'Haar naam was Sarah' is al veel gelezen en er is al veel over geschreven. Wat kan ik daar nog aan toevoegen? Dat het zo'n 'hype' is, is voor mij meestal een reden om het links te laten liggen. Ik zie mezelf niet graag als meeloper (zou er trouwens iemand zijn die daar eerlijk voor uitkomt; zo van 'nee, hoor ik heb geen eigen mening of smaak, wat vind jij daar van?'). Maar in dit geval loop ik graag mee met iedereen die het gelezen heeft. Het pakte me vanaf de eerste pagina (donderdagmiddag om half twee) tot de laatste pagina (vrijdagmorgen om half tien). En ik kauw er nog wel een paar dagen op na. Als je van boeken houdt, leen dit boek dan niet van een ander. Hiervan wil je een exemplaar in je boekenkast!

Iemant luistert naar haar hondje

Hij is zielig. Heel zielig. Zijn balletjes zijn weg. Zomaar. Ineens. Zonder overleg. En dat snapt ie niet. Zo wordt ie een nog liever hondje, zeggen ze. Maar dat kan niet. Hij was al op z'n aller aller allerliefst. En nu noemen ze hem ook nog lampekapje. En euneuch. En dat klinkt als een slechte nies. En hij houdt niet van slechte niezen. Slechte niezen zijn voor watjes. Watjes zonder ballen. Uh?!

Iemant moet het zien om het te snappen

Ben ik nou de enige die dat heeft of heb jij dat ook wel eens? Dat je ineens denkt, wat stom dat ik dat nou niet eerder heb begrepen of gezien. Soms is het zo stom dat je het bijna niet durft te zeggen. Maar ik ben moedig aangelegd en leer graag van mijn domme gedachtegangen. Hier komt er eentje:

Bij het maken van de plaatjes voor mijn header kwam ik dus de foto van Times Square tegen. Daar zijn R. en ik in juni 2009 nog geweest. Gezeten op een stellage in het midden van Times Square en kijkend op de kaart dacht ik (en het is best moedig dat ik dat hier nu vertel) 'hee, dat is grappig dit kruispunt is net een grote X'. Duh. Hence de Times voor het Square natuurlijk. Ik had het altijd nogal te letterlijk genomen. Om de een of andere reden zit Times Square voor mij onlosmakelijk verbonden aan Oud&Nieuw en de grote klok met tijdsaanduiding. Dat was volgens mij de reden van de Times voor het Square. Nou, kom op, ben ik nou de enige sul of heb ik gezelschap?

Iemant kan niet kiezen

Ik vond het maar eens tijd worden een eigen header te maken voor mijn blog. En dan ga je aan de slag en kun je vervolgens niet meer kiezen welke je nu wilt gebruiken als header. De oplossing is dan maar om mijn maaksels in een berichtje te zetten, kun je ze toch bekijken. Op het bovenste plaatje na is elk plaatje ontstaan uit het samenvoegen van drie foto's: skyline NYC bij zonsondergang, interieur Guggenheim in NY en straatbeeld Times Square. Bij het bovenste plaatje is het straatbeeld vervangen door een foto van over de grond lopende wortels van een boom ergens in een van de staten boven NY.

Iemant heeft vakantie!

Ik kan maar moeilijk afstand doen van de kerstvakantie. Ik wil in de roes van lekker eten, drank, boeken en spelletjes verblijven. Ik wil niet geconfronteerd worden met werktijden, vergaderingen, huishouden en dat soort onzinnige zaken. Ik wil het gewoon niet. En daarom heb ik vandaag weer vakantie. De hele dag zit ik al lekker te pielen op mijn laptop, kopjes thee te drinken met een chocolaatje erbij enzovoort. Ik denk dat ik zo maar even lekker in bad ga liggen met een boek, waarna de denkbeeldige butler me hapjes kan komen brengen als hij klaar is met het schoonmaken van het nodige wat vies is. Was het maar waar.

Maar hoe dan ook, vandaag heb ik vakantie! Morgen zien we wel weer verder.

Iemant is verbaasd

Heb ik net geschreven dat ik steeds op van die suikerzoete Amerikaanse blogs kom als ik op 'Volgende blog' klik, kom ik daar met de beste wil van de wereld niet meer op nu. Ik krijg alleen nog maar Nederlandse blogs. Kan Blogger klachten lezen of zo? Wel fijn dat ze er dan ook gelijk wat aan doen. Deden meer bedrijven dat maar. Ging ik snel klagen bij de staatsloterij dat ik nooit meer win dan 10,- euro.

Iemant heeft een crisis

Och, maak ik eindelijk iets mee in mijn leventje, schrijf ik erover op mijn blog en heb ik niet door dat mijn episteltje nog als concept staat en helemaal niet gepubliceerd is. Het is dus wat mosterd na de maaltijd, maar ik wil het jullie niet onthouden. Zeker niet die ene oud-collega die maar niet begreep waarom ik in zo'n kleine, onbekende gemeente wilde gaan werken waar toch nooooooit iets gebeurde.



Sinds nog niet zo heel erg lang werk ik dus bij een gemeente. Als communicatieadviseur. Een beetje dom, maar ik had niet stil gestaan bij het feit dat in een gemeente een crisis kan ontstaan. Een kleine of een grote. En dat je dan als communicatieadviseur natuurlijk aan de beurt bent. Vet aan de beurt of een beetje aan de beurt. Inmiddels ben ik daar achter, want ik was vet aan de beurt. Het had erger gekund hoor. Veel erger. Zoals wat er nu in Culemborg los ist of zo, dan ben je nog vetter aan de beurt. Maar gezien het feit dat dit mijn eerste crisis(je) was en mijn collega's met vakantie waren, vind ik het predikaat 'vet' behoorlijk op zijn plaats. Ik ga niet in op de details. Want dan moet ik misschien wel woorden schrijven waarop ik met googlen niet gevonden wil worden. Maar wacht, ik geef een hint:

5 lettergrepen

eerste lettergreep: goh, wat heb ik flink de .... in

tweede lettergreep: de eerste van een traditionele toonladder ofwel een Nederlandse zangeres

derde lettergreep: iemand waarmee je niet meer getrouwd bent met een 's' ervoor (en dan net anders geschreven)

vierde lettergreep: de formele versie van 'jij'

vijfde lettergreep: als je er een heleboel van hebt, dan heb je er ....... en haal dan de 'v' eraf.

Zet het woord vervolgens in meervoud.



Ja, inderdaad er waren er ineens twee. En dan zit je in een rare wereld hoor. Hoe kan dat nou? Die mensen bestaan toch niet echt en als ze al bestaan dan zijn ze toch altijd ergens anders?

Iemant is saai

Ik ben saai. En niet alleen dat, maar fantasieloos ook. Waarom heb ik een blog? Ik maak nooit wat mee. Althans, niet wat het schrijven waard is. Of misschien dat nog wel, want dat is gewoon een leuke bezigheid. Maar wie wil het lezen?

En soms ben ik daar maar blij mee ook. Zo af en toe, als ik me wat verveel en de tijd wil doden en naar mijn eigen blog kijk (hoe zielig kun je zijn) dan klik op 'Volgende blog' en steevast kom ik dan op zo'n suikerzoet Amerikaanse familyblog met een precies goede papa en mama en koddige kindjes. Het druipt er vanaf. Dus dan maar op naar de volgende blog en bam another perfect family. Ugh. Dan vraag je je af of er nog iets anders is in de wereld. Nee, dan maar liever mijn eigen saaie leventje. Heet zoiets niet coginitieve dissonantie of zo?