Iemant vraagt of John even op wil letten (of iemand die John kent en hem dan aan mij voorstelt)

(Chateau Noisy, België)

Het komt door het vorige logje en de reactie en foto's van haar, die wel durft en zelfs nog een heel cool adresje weet. Waardoor ik helemaal overboord ging en bijna opstandig werd van het feit dat we al die mooie geschiedenis zo maar later vervallen tot een plek waar het is verboden om te komen. En je dus ook nooit komt, als je geen lef hebt. Als ik wist waar ik moest protesteren, dan deed ik dat. Er is zoveel creativiteit in de wereld, er is zoveel mogelijk met een beetje wil en vertrouwen. Kunnen we hier nu niets op verzinnen?
De vraag stellen is hem beantwoorden (ik heb toch zo'n hekel aan deze dichtgooier). Maar het is soms wel waar, want BAM, de contouren van een geweldig non-script (jargon he) TV concept tekenden zich in één keer voor mijn geestesoog af. Ik licht een tipje van de sluier op. Stel u voor. Doe in een doosje met een deksel: Bouwval gezocht, Help, mijn man is klusser, Ik vertrek, Ik begin, Het Blok, De wandeling, alle realitysoaps op een husje, Escape to the country, Homes under the hammer en Eigen huis en tuin. Heeft u het zo'n beetje op een rijtje? Ik wel, ik wel. Alles erin? Deksel dicht! En schudden maar. Man, dan heb je me toch een kijkcijferkanon. John, heb je opgelet? Dit is voer voor jaren en jaren. Wereldwijd. Minstens. En die 50.000,- euro die je in 2008 bood voor een baanbrekend idee? Daar ga je er bij mij niet mee komen! Dan weet je dat alvast.

P.s.: Er was nog een opdrachtje tussen het wal en het schip gevallen en bijna verzopen: de film Blue Valentine kijken. Weet ook eerlijk gezegd niet meer of ik die opdracht echt van haar gekregen heb of dat ik dat gedroomd heb. En er is er nog eentje toegevoegd: het lezen van Le Petit Prince. Ik heb nu meer opdrachten dan er maanden in een jaar zitten, maar dat gaat wel goed komen. Zeker als het dit weer blijft. Tenzij John me belt, dan krijg ik het druk he.

Iemant is te schijterig

Met dank aan Wikipedia: Urban exploring, urbex of UE is het doorzoeken van producten van onze beschaving die voor het publiek (meestal) niet toegankelijk zijn. De term Urban exploring is Engels en betekent letterlijk 'het onderzoeken van het urbane (=stedelijke)', maar het kan zich net zo goed op het platteland afspelen. Urban exploring wordt beoefend door Urban explorers.

Iemant zou best graag een Urban explorer willen zijn. Maar iemant durft dat niet. Vanochtend kwam ik dit artikel tegen. En ik vraag me ten zeerste af of hier sprake is van het 'doorzoeken van producten van onze beschaving'. Wat een horror moeten die plaatsen geweest zijn. Stel je voor dat je morgen wakker wordt en je bent daar. Tijdens de hoogtij van die instellingen. Dan was je zwaar de sigaar. Er moeten mensen hebben gezeten die prima bij hun verstand waren, maar waar iemand graag korter of langer vanaf wilde. Een overijverig sheriffje of zo. En dan heb ik het over de mental institutions, waar je volgens mij ook zwaar mental moest zijn om te kunnen werken. Maar die horrifying specialistische ziekenhuizen met hun overtuigd medisch kunnen, die doen ook niet voor de ergste nachtmerrie onder. Doet me wel afvragen welke medische behandelingen van tegenwoordig we als een nachtmerrie zullen bestempelen over pakweg 50 jaar. 

Maar deze gruwelingen zijn niet de reden dat ik niet durf te urban exploren. Kan natuurlijk ook naar een ander soort product van onze menselijke beschaving gaan. Maar over het algemeen vinden de mensen van wie die producten zijn het niet zo leuk als je hun eigendom betreedt. Soms laten ze die eigendommen zelfs bewaken door honden met grote tanden en een agressieve dronk. En als het product van niemand is, rechtmatig gezien, dan is er meestal wel iemand in de buurt die vindt dat ie de rechtmatige eigenaar is. Die iemand is dan meestal niet zo'n fris persoon. En zal zeker geen kopje thee voor je zetten. Zo wil ik ook al jaren Chateau Noisy bezoeken (even goochelen en je stuit op nog meer geweldige sites). Maar daar schijnt fulltime een man met een geweer rond te lopen die ook daadwerkelijk schiet als ie je in zijn vizier heeft. En dan durf ik niet meer he. Ik ben zo'n ontzettende schijterd. Het liefst bel ik iemand op en vraag ik toestemming om te gaan. Maar ja, een deel van de fun is natuurlijk dat je iets doet wat niet mag. En verder heb ik nog iets waardoor ik me nog steeds niet aan UE heb gewaagd. Het schijnt, een ongeschreven regel want waar zou ie beschreven moeten staan, dat je alles zo moet laten zoals je het aantreft. Je mag geen objecten van producten  van onze beschaving meenemen. Maar op veel foto's zie ik zulke gave objecten staan. Dat ik liefst gelijk met een vrachtwagen afrijd.  Weet iemand een dergelijke locatie in Nederland? Als ik dan gepakt wordt dan kunnen jullie me tenminste nog opzoeken in het ziekenhuis of het gevang. 

[De originele foto is van Tunnelbug]

Iemant voert opdracht 1 uit

Gisteren was het zo ver. Opdracht 1 was aan de beurt. Altijd handig om aan het begin te beginnen. Ik kies de inhoud van de opdrachten op basis van beschikbaarheid, haalbaarheid en gewenstheid. Dat is geen echt woord geloof ik, maar u snapt me wel. Maar de volgorde van de opdrachten houd ik voor het gemak maar op 1, 2, 3, 4, 5, enzovoort. Misschien vraagt u zich af waar deze informatie op slaat en zoekt u de diepere logica erachter. Zoek niet verder, het slaat nergens op.
Collega S. had me opgedragen C.R.A.Z.Y. te kijken, een Franstalige Canadese film, en gelijk ook voor de beschikbaarheid gezorgd. Dus dat was makkelijk. Hij duurde twee uur, dus best haalbaar. En gistermiddag was ie zeer gewenst. De regen sloeg op de ruiten, ik had het koud en wilde me met een geldig excuus kunnen terugtrekken op de bank onder een dekentje. 
Bank, dekentje, hondjes, eten, drinken, en ik was er klaar voor.
Hoofdpersoon in de film is Zac Beaulieu, die op eerste kerstdag 1960 broertje nummer vier van (later) vijf werd. Vaak kan ik al snel inschatten of een film en ik elkaar passen of niet. En in dit geval trok ik bij de eerste beelden al de conclusie dat het goed zat. Het was een echte Iemant-film. Maar er dreigde een kink in de kabel. Bij de beelden van een gezellig familiekerstfeest sprak de hoofdpersoon uit altijd al een hekel aan kerst te hebben gehad. En tegen mensen (echt of die in de film of op tv) die niet van kerst houden heb ik toch een zekere verdenking. Ik weet niet waarvan, maar het is verdacht. Maar later volgde zijn uitleg. Die ik heel goed kon volgen, aangezien ik twee dagen en 10 jaar later geboren ben. Ik stapte er dus maar overheen. 
Voor Zac heb je snel sympathie. Net als voor zijn vader en moeder. Van een klein jongetje, met een bijzondere positie in het gezin, ziet de kijker (dat was ik) Zac opgroeien tot een jong volwassene. Wil je weten wat die positie bijzonder maakt? Kijk dan zelf maar. 
De kleuren doen wat denken aan Amelie. Er zal vast wel een mooie term zijn voor wat ik hier bedoel, maar het sfeerbeeld en de intensiteit is waar ik op doel. De soundtrack is ook super goed. Van Bowie, via Patsy Cline en Charles Aznavour naar Pink Floyd, om maar wat te noemen. Dus al met al heb ik me 127 minuten goed vermaakt. Bij minuut 126 dacht ik 'leuke film, maar nu snap ik nog niet waarom er een puntje na elke hoofdletter in de titel staat'. In minuut 127 kwam het antwoord. De regisseur had gelukkig rekening gehouden met types zoals ik.
Denkt u over het algemeen van uzelf dat u slim bent, dan kan ik u zeggen dat u op basis van enkel en slechts dit logje kunt ontdekken waar de titel van de film op slaat. Succes. 

..... eventjes later....... als ik de hoes van de DVD wat beter had bekeken had ik misschien niet op minuut 127 hoeven wachten......maar toch, die regisseur die doet dat niet voor niets he, die laatste minuut voor nog wat nuttige informatie gebruiken ....

En iemants kalkoenen vlogen door de lucht

Een weekje voor Kerst waren tientallen bevroren kalkoenen op weg naar hun bestemming. Wat ze nooit meer verwacht hadden werd toch werkelijkheid. Ze mochten nog één keertje vliegen (Eerlijk gezegd vroeg ik me terwijl ik dit schreef af of een kalkoen eigenlijk wel kan vliegen. Nou hier een klein lesje. Het schijnt dat een wilde kalkoen wel een stukje kan vliegen, geen grote afstanden hoor, kleine stukjes. Maar dat gefokte kalkoen niet van de grond komen door hun gewicht. Ik gok dat dit gefokte kalkoenen waren. Gezien de bevroren toestand waarin ze zich bevonden. En de periode waarin ze bevroren vervoerd werden in een vrachtwagen van een vervoerder die erom bekend staat te leveren aan de grootste supermarkten van ons land. Kent u die vervoerder niet? Nou ik wel.) Afijn, hun dromen waren voorbij, hun eindbestemming in zicht. En toen kwam de verassing, eerst flink wat herrie en toen Vlogen ze weer. De vrachtwagen die hun lot was geworden stond nog op het spoor toen er een trein langs wilde. Ging niet goed. Gelukkig geen persoonlijk letsel. En mensen dat was een wonder. Want hoewel ik het net niet live mee heb gemaakt, mocht ik even later wel de gigantische ravage aanschouwen. Waarna ik de nog enig beschikbare kant op werd gestuurd, de snelweg. Waar ik niet heen moest. Waardoor ik een half uur later thuis was dan gepland. En dat was niet handig. Want ik zat in een strakke planning he. Zo net voor de feestdagen en familiebezoekjes.
Afijn, het was niet verbazingwekkend dat dit was voorgevallen in mijn ogen. Het was nog een iemand-op-de-blote-knietjes-bedankend feit dat het een trein en een vrachtwagen betrof, wat volgens mij de enige reden was, naast die gefokte kalkoenen die best een klap op kunnen vangen in ieder geval beter dan hun wilde soortgenoten en naast het feit dat er geen fietser bij de overgang stond te wachten die een langs vliegende bevroren gefokte en niet wilde kalkoen moest terug koppen, dat er niemand gewond raakte. Volgt u me nog? Afijn, ik zat me al een hele tijd af te vragen of de situatie daar niet wat onveilig was geworden. Sinds het verleggen van afritten, verwijderen van stoplichten, opwerpen van twee tijdelijke, onoverzichtelijke rotondes en het neerzetten van talloze rood/wit gestreepte paaltjes. En nadat ik mijn antwoord daarop dus had, heeft iemand anders dit ook bedacht. En die heeft het uitzendbureau gebeld. En nu staan er twee mannetjes. Elk aan een kant van de overgang. En die waarschuwen u en mij nou in onze autootjes mochten we zelf niet dreigen in te zien dat we midden op die overgang vast komen te zitten als we niet zouden stoppen. In weer en wind staan ze daar. En dat intrigeert me mateloos. Wie neemt zo'n besluit? Hoe lang staan ze daar nog (de werkzaamheden lijken niet op te schieten)? Staan ze er 's nachts ook? Is er echt niets anders te verzinnen dan het neerzetten van twee mannetjes? Waarvan er herhaaldelijk één de verkeerde kant op kijkt, het nut kun je dus in twijfel trekken. Misschien zou ie zijn functiebeschrijving nog even moeten lezen. Zou ie een functiebeschrijving hebben? Wie heeft die geschreven? En zo kan ik nog wel even door gaan. Maar naast dat ik het een zeer nobel gebaar vind van degene die zo begaan is met uw en mijn veiligheid, heb ik soms ook wat medelijden. Vanwege die weer en wind waar ze in staan. En dan wordt het aanstaand weekend nog koud ook. Dat is toch sneu?
Nou eigenlijk, voor de een is het zo sneu. Voor de ander niet. Die ander die lijkt namelijk op de Man bij de Supermarkt. En de Man bij de Supermarkt verkoopt vanaf die plek elke dag zowat het daklozenkrantje. En dat intrigeert met niet mateloos. Dat ergert me mateloos. Het spijt me, maar het is zo. Als ik boodschappen ga doen en hij staat er eens niet, dan geniet ik daar gewoon van. Even gewoon naar binnen kunnen lopen zonder dat die Man bij de Supermarkt met zijn Brad-Pitt-look-alike-waan je lonkend en bijna likkebaardend groet. En dat doet ie alleen als ik daar in mijn eentje loop. Loopt vriend R. naast me dan groet ie bijna zakelijk. De gladjakker. En als ie dat nou alleen bij mij deed he. Dan was het niet erg. Ik ben bijzonder goed in het vakkundig negeren van personen. Ik negeer hem gerust een sneeuwbui in.

Iemant heeft nu al een noodgeval

Gelukkig niet een van de ernstige soort. Maar die twee plekjes die ik nog voor opdrachten had he. Waarvan ik er eentje vrij hield voor noodgevallen he. Nou, die is nu al aan de beurt. Was ik me toch een opdracht vergeten. Als het goed is valt ie morgen in de bus: Rhythm is it!

Iemant gaat lezen, kijken, koken en luisteren

Met een glimlach om de lippen wil ik u hierbij danken voor uw bijdragen. Mijn lijstje voor de komende maanden om te lezen, te kijken, te koken en te luisteren is bijna compleet. In willekeurige volgorde is de keuze gevallen op:

• Singer/songwriters optreden met B.
•  Italië dag: Eros Ramazotti luisteren, Pane E Tulipani kijken, Pizza maken op basis van recept uit mijn nieuwe winterkookboek
•  Anna Karenina van Lev Tolstoj lezen
• Into the Wild kijken, verwarmend winterpotje koken
• Spanje dag: workshop Flamenco, Atame kijken, Paella koken
• Matthäus Passion luisteren
• Great Britain dag: heel veel thee drinken met zelfgebakken scones uit mijn nieuwe winterkookboek, dan zoek ik nog een exemplaar van dit boek: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/571676/2000/12/29/Typisch-Engels-Jane-Austen-en-thee.dhtml, Beatles luisteren, Fish and chips eten
• Jules Verne: De reis om de wereld in 80 dagen lezen, De reis om de wereld in 80 dagen van Michael Palin kijken (336 min.!!!)  (sorry Walt, toch een kleine aanpassing gedaan)
• Das Leben der Anderen kijken
• C.R.A.Z.Y. kijken

En dan zijn er idd nog twee plekjes open. Die houd ik beschikbaar voor recepten. Als u er niet mee op de proppen komt, dan gaat één plekje naar het maken van een Christmas pudding in iets van oktober 2012 op basis van een recept van Jamie en blijft het andere plekje open voor 'noodgevallen'. 

Wil iemant een opdracht geven?

Het is weer die tijd van het jaar dat ik u een goed jaar moet wensen. In principe wens ik u elke dag van het jaar een goed jaar toe. Maar het is sociaal wenselijk dat ik dat specifiek in iets van de eerste 10 dagen van januari doe. Het is nu de vierde dag in januari. Dus ik doe het nu. Zo, dat hebben we dan maar gehad.
U merkt het. Ik heb niet alleen niet zoveel met verjaardagen van mensen, ook die verjaardagen van de jaren kunnen me gestolen worden. En aangezien ik dit allemaal moet verwerken in een dezelfde laatste week van elk jaar, steeds opnieuw, kunt u zich voorstellen hoe mijn mentale gesteldheid op dit moment is. Ik ben er klaar mee. En ga genieten van het feit dat het verjaren van mijzelf en het jaar nog ver weg is. Betekent wel dat Kerstmis ook nog ver weg is en dat is dan weer jammer, maar het is niet anders. Ik heb het er voor over.
Wat ook ver weg is, is die horrorwinter. Of eigenlijk, dit is ook een horrorwinter, maar dan aan het andere eind van het spectrum en niet volgens de voorstelling in mijn hoofd. Ik wil winter, met sneeuw en ijs. Zodat ik ook warme stoofpotjes, kruidige winterdranken en ander wintergrut wil. Om me in de stemming te brengen heb ik een van de voor mijn verjaardag ontvangen boekenbonnen ingewisseld voor het boek 'Home made winter'. Ik heb het net doorgebladerd en deels gelezen. Ik werd lekker meegezogen in zowel home made als winter. En ik heb net besloten dat ik ga doen alsof. Alsof het echt winter is. En geen herfst. Het boek heet immers niet 'Home made herfst'. En ik wil niet volgend jaar pas uit dit boek halen wat er te halen valt. Ik ga aan de kook dus, de komende tijd.
En deels is dit de inleiding op mijn verzoek aan u. Deze dame verzint altijd van die leuke projectjes. En door haar geïnspireerd heb ik het volgende bedacht. Ik zoek 12 opdrachten. Voor elke maand van het jaar 1. Die opdracht mag zijn:

• het lezen van een specifiek boek, of
• het kijken van een specifieke film, of
• het koken van een specifiek recept, of
• het luisteren naar specifieke muziek.

Dus bent u helemaal idolaat van een of ander en wilt u graag dat ik dat ook word, dan is hier nu de kans voor. Ook als u denkt dat het me aan mijn opvoeding iets ontbreekt, mag u daar nu eigenhandig een bijdrage aan leveren. Opdat ik een nog beter mens zal worden. Bent u zo'n genie die één opdracht in elkaar kan draaien waarin alle vier de elementen verwerkt zitten, laat u niet weerhouden. Ik zal mijn beste beentje voor zetten.
Mijn recensie van uw opdracht kunt u t.z.t. natuurlijk hier terugvinden.
Laat me nu niet hangen he, door massaal niet te reageren. En ik vervolgens schoorvoetend dan moet bekennen dat mijn projectje al gestrand is nog voor het van de grond is gekomen. Lukt reageren onderaan dit bericht niet, stuur me dan een mailtje (voor degenen die mijn mailadres hebben) of stuur een tweet naar @'eerste deel url van dit blog'. Het 'eerste deel url van dit blog' moet u dan dus vervangen door hesterisiemant. Ja? Duidelijk allemaal?