dinsdag 27 december 2011

Iemant is 41 en op punten hardleers

Nu ben ik vandaag 41 geworden. En nog steeds heb ik een paar dingen niet in mijn systeem zitten. Je zou denken dat 41 jaar genoeg is om een en ander te onthouden. En een en ander lukt ook wel, er zitten ook wél dingen in mijn systeem. Maar er zijn ook dingen die stug en hardnekkig niet aan mijn brein onderworpen willen worden. Zo verlaat ik met grote regelmaat nog het huis voor het maken van een of andere wandeling zonder een zakdoekje bij me te steken. En das niet handig. Met een chronische loopneus. Die loopneus is sowieso al niet handig. Koude, drank, soep, niets, het is allemaal genoeg om die neus van mij aan het lopen te krijgen. Hoe zou bijvoorbeeld Maxima dat doen? Of een van die andere prinsessen. Die dan op Koninginnedag in hun mooie pakje door Nederland lopen te glimlachen. Zonder! Zonder ook maar één keer hun neus te moeten snuiten of betrapt te kunnen worden op een glimmende druppel onderaan het puntje. 
Verder staan in mijn keukenkastje twee flesjes witte wijnazijn, twee flesjes rode wijnazijn en twee flessen balsamico. En dat is omdat ik niet eerst even kijk wat ik in huis heb voor het boodschappen doen. Dat doe ik als ik weer thuis ben en de boodschappen opruim.
En wat er in de garage allemaal dubbel staat, dat ga ik maar niet eens opsommen. Waarschijnlijk kan ik niet eens volledig zijn. En dan zijn er nog wat huishoudelijke klusje die maar niet blijven hangen. Oven gelijk na gebruik even schoonmaken bijvoorbeeld. Maar waarschijnlijk is dat meer te wijten aan luiheid.

donderdag 22 december 2011

Iemant viert haar verjaardag (niet)

Ik ben geen verjaardagvierder. Niets heb ik er mee. Niet met de verjaardag van anderen en niet met die van mezelf. Als je dit leest en concludeert dat ik je inderdaad niet vaak feliciteer, weet dan nu dat dat niet persoonlijk is. Het ligt aan het fenomeen verjaardag in combinatie met mij, niet aan jou. Het enige leuke aan verjaardagen zijn de cadeautjes. Maar ook dat vind ik niet altijd heel leuk. Op de een of andere manier vind ik het vervelend om en plein public het papier van een cadeautje te moeten halen (ruk je het eraf of haal je voorzichtig de plakbandjes los?) en vervolgens blij verrast te zijn (ook al ben je dat niet altijd) en te bedanken.  Ik voel me altijd getest. Ben ik voldoende blij geweest? Heb ik gereageerd zoals de gever voor ogen had toen ie het cadeautje kocht? En hemeltje, wat als je het gegevene al hebt? Wat doe je dan? Zeg je het eerlijk of durf je de ander niet te teleurstellen? En de ergste soort, met iets in handen staan waardoor je je afvraagt of die persoon jou echt zo ziet en dus zo slecht kent. Wat zegt dat over het contact? Wat doet die persoon op je verjaardag?

En als je je dan door het cadeauritueel hebt geworsteld volgen de vraagstukken of iedereen genoeg te eten en te drinken heeft en het naar zijn zin heeft. Je bent alleen maar heen en weer aan het rennen tussen keuken en monden. En dan heb ik het echt lastig he. Want op derde Kerstdag jarig zijn, bemoeilijkt de catering danig. Sla je groots in met een heuse verjaardagstaart, eet niemand wat omdat ze nog vol zitten van de Kerst en minstens 10 kilo zijn aangekomen. Die er nog voor Oud & Nieuw weer af moeten. De ergste
derde-Kerstdag-verjaardagsbezoeker slaat niet alleen taart af, maar vraagt vervolgens of je wortels in huis hebt. Denk je het jaar erop er vanaf te kunnen komen met petit fours, zijn de
voor de lapzwansen onder het bezoek vermakelijke opmerkingen niet van de lucht. 'Kon het eraf?', 'Met het ouder worden gebeurt er blijkbaar ook iets met je portemonnee?' Ik lach me kriek en houdt mijn oorlel vast voor steun. De grapjassen. Je kunt toch altijd op ze rekenen. En maak een mentale notitie volgend jaar geen verjaardag te vieren. 

Maar nu is het bijna weer zover. Nog 5 nachtjes slapen en dan ben ik jarig. En het dilemma van wel of niet vieren is nog niet beslecht. In ieder geval vier ik het niet op derde Kerstdag. Dat is echt geen dag voor een verjaardag. Nee, de enige optie dit jaar is een verjaars-/nieuwjaarsborrel op zondagmiddag 1 januari vanaf 14.00. Mocht je willen komen (voel je niet verplicht), laat het me dan even weten. I.v.m. de catering. Geef dan ook even een inschatting van hoe vol je nog zit van de oliebollen.

maandag 19 december 2011

Iemant was hulpjarig


Het is hier spekglad op het moment en wit bevroren. En dat helpt wel. Om in de kerststemming te komen. Volgens mij zijn we daar allemaal wat laat mee dit jaar. Met die kerststemming. Die vroege sneeuw van de afgelopen twee jaren heeft de toon gezet. Met Kerst ligt er sneeuw, de herfst is dan voorbij. Maar zo was het niet dit jaar. Misschien komt het nog goed. Ik heb in ieder geval Vakantie en ga zo de kerstkaarten schrijven. Ook laat dit jaar. Of ..., dat is eigenlijk elk jaar zo. Vrijdag was mijn zusje jarig. Voor de gelegenheid zijn we afgereden naar Limburgia en hebben er gelijk maar een kerstweekend aan vastgeplakt. Want voor het eerst in denk ik zo'n twintig jaar zijn de zusjes niet samen met de Kerst. En dan is het wat raar als ze je daar een Zalig Kerstfeest wensen. Want niet bij mijn zusje zijn, houd dan gelijk een Onzalig Kerstfeest in, he. Maar we slaan ons er wel doorheen en bellen gewoon elke dag. Een keer of twee.
Maar goed, zusje was dus jarig. En dat hield in dat ik hulpjarig was. Want jarig zijn is een zware taak en dat kun je niet alleen. Als hulpjarige heb je het best goed. Niemand weet dat je hulpjarig bent, dus de plichtplegingen gaan aan je voorbij. Maar je krijgt wel een cadeautje. Zie hierboven de nieuwe huisgenoot die deze hulpjarige heeft ontvangen. Is het geen mooi beessie? Mijn moeder heeft het concept bedacht. Waarom weet ik eigenlijk niet. Maar nu ben ik op 27 december jarig. (Das bijna he.) En dan was mijn zusje altijd hulpjarig. Dus in een maand tijd waren we beiden twee keer jarig. Heel plezierig. En daar hield het verjaardagsconcept niet op. Aangezien we beiden aan het eind van het jaar jarig zijn, duurt een jaar heeeeeel lang. Langer dan bij een ander, die laten we zeggen ergens in maart of oktober jarig is. Daarom waren we ook zomerjarig. Die zomerverjaardag viel elk jaar op een voor mijn moeder geschikt moment. Dus op een mooie zomerochtend werd je wakker en dan was je jarig. Die verjaardag was ook zonder plichtplegingen, maar mét cadeautje. Een kleintje hoor. We waren niet verwend thuis.

zondag 11 december 2011

Iemant's kerstgevoel is even ver te zoeken

Het luistert voor mij nogal nauw, het versieren van het kersthuis. Er zijn wat omstandigheden die daarbij zeer gewenst zijn. Eigenlijk randvoorwaardelijk om het tot een goede boom-optuig-kerst-versier-sessie te kunnen rekenen. Zo moet er sneeuw liggen. Bij gebrek aan sneeuw is ander echt guur winterweer ook goed. Maar wel guur he, de zon mag zeker niet schijnen. Alle huishoudelijke klussen en boodschappen moeten gedaan zijn. De hondjes moeten al lekker naar het bos zijn geweest en tevreden in hun mandjes liggen snurken. De tijd moet aan mezelf zijn. Geen tijdsdruk door bijvoorbeeld komst van visite of weg moeten. Er moet een lekker muziekje op en de verwarmde glühwein moet door het huis geuren. Indien het daarvoor te vroeg is, mag de geur van koffie ook. Het versieren kan van start als de boom binnen is en stevig staat, alle door-het-jaar-heen-prullaria naar de zolders is verhuisd en de kerstspullen naar beneden zijn gedragen.
Nou weet ik al jaren dat dit mijn randvoorwaarden zijn. En denk maar niet dat er een jaar is, dat ik me daar ook echt aan houd. Voor zover ik invloed op die voorwaarden heb dan. Maar dit jaar was het bar en boos.

Tegen beter weten in sleepten R. en ik de boom die we vrijdagavond bij de bezinepomp (godbetert!) hadden gescoord op zaterdagochtend het huis binnen. Om ons, net als elk jaar, af te vragen hoe we het ding stevig gingen neerzetten. Geen kluit dit jaar. Wat hadden we in huis of tuin dat de klus kon klaren? Potgrond? Nee, op. Zand? Nee, nooit gehad. Strooizout? Vast niet goed voor de boom. Stenen? Niet genoeg. Denneappels? Wel genoeg, niet stevig. En mensen, we stonden daar een partij onhandig te doen. Maar het was onze eigen schuld. Het was namelijk tegen-beter-weten-in!!
Want.... de zon scheen, alle huishoudelijke klusjes moesten nog gedaan, geen enkele boodschap was nog in huis, de hondjes waren hyper want nog niet naar het bos geweest, er was een afspraak om 12.00 uur en mijn neus was verstopt dus koffie of glühwein was om het even. De muziek was het enige wat wel lukte. Kerstkoren. Die ongelooflijk op mijn zenuwen werkten door alles wat niet goed ging. Uiteindelijk hing de boom in een mand tegen de muur, ging vriend R. grond kopen en ik stofzuigen. Chagrijnig. Mijn hele kerstritueeltje naar de floppen. En je hebt elk jaar maar één kans he. Eén kans op een mooi kerstritueeltje.

Afijn, vriend R. kwam terug met zand, waarna we voor de afspraak van 12.00 uur nog net de boom fatsoenlijk in zijn mandje hebben kunnen zetten. Daarna besloot ik af te koelen en eerst het lijstje met randvoorwaarden af te werken. Dus thuisgekomen werden eerst de klusjes gedaan, deed R. boodschappen, gingen we met de hondjes naar het bos, werden de prullaria naar boven gebracht, gingen we eten en een filmpje kijken. Het kersthuis moest maar tot zondag wachten.

En toen werd het zondag, het was wel koud maar niet guur. De zon scheen. Geen goede start. Wat was nu wijsheid? Wachten tot het slecht weer werd en ondertussen de kerstkaart voor het pension ontwerpen en het fotoalbum voor vaders af maken? Nee, toch maar eerst de kerstspullen naar beneden halen en versieren. Die twee klusjes kwamen later wel.
De keuken was het eerst aan de beurt. Ramen werden versierd en een tafelstuk werd gemaakt. All went well and was beginning to look a lot like Christmas. Ook in mijn hartje. Opgetogen toog ik naar de woonkamer. Boom, decoratiestuk van takken en een lintenhanger aan het plafond waren daar het plan. Eerst de boom. Lichtjes getest. Werkend. Mooi. Lichtjes in de boom en KLABAM uit was de pret. Blijkbaar was de boom van de bezinepomp sinds jaren de grootste boom die we in huis hebben gehad. Het was wel de mooiste, dat hadden we al geconstateerd. Maar dat ie zoveel groter was, hadden we nog niet geregistreerd. Maar het zielig ogende snoertje lichtjes bewees het. En geen andere lichtjes meer in huis hebben he. Ooit kwam ik om in die dingen, nu niet. Nu was het tuincentrum wel open, maar het ontbrak me aan moed om daar twee uur in een rij voor een kassa te gaan staan.
Bovendien werd het al laat. De hondjes moesten nog uit, de kerstkaart en het album moesten nog klaar ..... Gloeiende, gloeiende. Van een kerstzege was niet te spreken.

Dus het werd kerstkaart, hondjes, naar de Karwei die open bleek en haast geen klanten had (buitenlampjes gekocht, omdat er geen binnenlapjes meer waren), kerstkaart verder, kerstkaart af, album, eten, album verder, album af, blog. En we schrijven nu 20.00 uur.

Morgen maar verder met die kerstboom. Ik ben er even klaar mee. Dan maar een avondje met een voor het overige kale, maar toch half verlichte kerstboom. Altijd nog beter dan gisteravond. Toen was ie kaal en onverlicht.

woensdag 7 december 2011

En iemant telt er 37

We hadden een afspraak. Ik zou zorgen dat ik dit jaar in ieder geval in totaal 37 logjes zou schrijven. En u zou ze massaal lezen. U bent uw afspraak eerder nagekomen dan ik. Ik doe dat bij deze. Dit is dus mijn 37e logje van 2011. Tralallalalla. En het jaar is nog niet om. Nog tijd zat om mijn record niet alleen te evenaren, maar zelfs te verbreken. Maar ik heb wel een probleem. Het hagelt. Erg. Het is helemaal wit buiten. Sorry, dat is niet het probleem. Dat was een constatering tussendoor. En hij had hem al aangekondigd he, die zwager van me. Zojuist. Over de telefoon. Vanuit Limburg. Die hagelbui. Sorry, dat is het probleem ook niet. Maar ik denk dat de goochemerds onder u het al door hebben. Het probleem is dat het me ontbreekt aan een onderwerp. Ik weet werkelijk niet waar ik over zal schrijven. Ik heb wel al een idee voor volgend jaar, maar ja daar hebben u en ik dan nu niets aan he. Vanochtend vroeg ik me wel wat af, wat ik dan nu maar ga uitproberen. Stel u voor: een lopend Wordfeud spelletje. De woorden in het veld:
mensje -mild - jaren - fronst - steef - pof - punt - ju - jen - wangen - vazal - want - wars - ent - gesp - behaal - notas- hond - gaver - zero - zede - begon - enk - deeg 2x - codex - queue - meute - brem. Voeg vervolgens naar believen lidwoorden toe, alsmede een handjevol andere. Dan zou je zoiets als dit kunnen krijgen:

Steef fronst al jaren mild naar het mensje met de gesp en de gaver wangen in de meute. De vazal behaalde de codex op de pof en begon zonder zede de hond te ju jen met deeg uit de queue. Wars van nota's. Punt. Want de ent van de brem is zero.

En als je er dan heel intelligent bij kijkt en doet alsof dit de hoogst bereikbare vorm van literatuur is, die voor velen gewoon te hoogdravend is om te vatten. Dan kom je er nog mee weg ook. Daarbij durf ik te wedden dat u de volgende keer dat u uw Wordfeud schermpje voor u ziet, ook even kijkt wat voor lolligs er van te brouwen is. Wie weet veroorzaken we een nieuwe hype. Zal ik vast een facebookpagina aanmaken?

zaterdag 3 december 2011

Iemant doet een bekentenis

Tot mijn oprechte spijt moet ik u iets bekennen. Ik ben niet helemaal eerlijk geweest. Het schaamrood stijgt mij weliswaar niet naar de kaken, want dat zou wat overdreven zijn aangezien u mij helemaal niet kunt zien. - Dat soort gênante momenten bewaar ik liever voor real life zodat tenminste één minkukel kan roepen 'oh, je wordt helemaal rood.' - Maar waarom mijn gemoed bezwaard is, moet mij toch van het hart. Misschien slaap ik dan ook weer beter.
In dit eerdere bericht heb ik u verteld over mijn eerste en enige misdaad. En nou was in dat bericht misdaad misschien een te zwaar woord voor het gepleegde delict. En gaat het ook bij deze bekentenis niet helemaal op. Maar het gaat erom dat het niet mijn eerste en enige actie was waarvan je zou kunnen zeggen dat het beter is om hem voor je te houden. Maar ja, die nachtrust he. Dus vooruit dan maar. Komt ie.

Door het ophalen van die herinneringen afgelopen week kwam dit naar boven. Ergens tussen de 5 en 10 jaar oud moet ik geweest zijn. Mijn ouders runden een hotel voor gehandicapten en bejaarden. Ik was na schooltijd en in de vakanties altijd in dat hotel te vinden. Ooit heb ik een bus vol kleine mensjes (wat is de correcte term tegenwoordig?) verwelkomd door in mijn handjes klappend en hupeltjes makend uit te roepen: 'oh fijn, dan kan ik eindelijk kaboutertje spelen'. Ja, zo was ik wel. Ik zag overal kansen.
In dat hotel was ook een speelkamer. Eentje voor grote mensen. Met een eenarmige bandiet (een naam die mij zeer tot de verbeelding sprak in een periode dat ik ook dagelijks Pipi keek) en een biljart. Helemaal geweldig vond ik die kamer. Ik liep er bijna een gokverslaving op. Dagelijkse bedelde ik om kwartjes. Niet alleen bij mijn ouders, maar ook bij het personeel. 'Ah, toe. Eén kwartje maar,' zei ik op mijn lieflijkst. En toen dat niet meer werkte stalkte ik de gasten. Tot ik op een dag ontdekte dat het ruitje dat voor de 'fruitrolletjes' zat heel makkelijk een stukje omhoog geschoven kon worden. En dat ik dan met mijn garnalenvingertjes precies de rolletjes naar de jackpot kon draaien. En dan had ik voorlopig weer zat kwartjes om aan mijn verslaving gehoor te geven. Echt rijk werd ik er dus niet van. Het was meer een kwestie van recyclen. Maar de kick van het winnen bleef hetzelfde. En winnen deed ik. Vaak. Blijkbaar vond niemand dat verdacht. Ik geloof wel dat ik een keer betrapt werd door een gast, waarna er een ondervraging door mijn ouders volgde. Ik heb alles op mijn lieflijkst ontkend en dat was dat.

Maar hier hield het niet op. Om te kunnen biljarten (en dat kon ik) moest je een gulden in een sleufje gooien, dan opende zich een luik waaruit de biljartballen in een opvangbak vielen. Een gulden is niet hetzelfde als vier kwartjes. Kwartjes had ik genoeg. Guldens niet. 'Mam, kun je wisselen?, klonk het een aantal weken. En toen mam niet meer kon wisselen, vroeg ik pap en toen die niet meer kon wisselen vroeg ik het personeel en toen die niet meer konden wisselen vroeg ik de gasten. Heel omslachtig allemaal. Helemaal toen ik ontdekte dat mijn dunne armpjes bijzonder nuttig waren in deze. Door mijn arm in de opvangbak te steken en in een hoek omhoog te brengen en mijn lichaam een halve slag te draaien, kon ik vervolgens met het topje van mijn vingers het luik net voldoende optillen zodat de ballen naar buiten rolden. Zonder te betalen. De gast die me hierop betrapte zette me daarna herhaaldelijk in en betaalde voor de geleverde dienst zo af en toe met een ijsje.
Daar dan. Het is eruit.

donderdag 1 december 2011

Iemant leest meer los, dan vast

Al een hele tijd staat hetzelfde boek op mijn Nook en ligt hetzelfde boek op mijn nachtkastje. Het schiet maar niet op. Waar ik eerst op een gemiddelde zat van twee boeken per week, haal ik dat nu nog niet eens per half jaar. Ligt het aan het boek? Ligt het aan mij? Ik lees wel hoor, maar meer van die losse dingen. Woontijdschriften (meer voor de foto's en kom dus niet verder dan bijschriften), krantenartikelen (sporadisch op zondag), nieuwsberichtjes op mijn eideveice en een occasional blog. Maar echt iets vasts, iets met een serieus aantal pagina's en een omslag. Nee, daar ben ik even niet meer van. Maar ik heb zo'n zin om weer heerlijk in een verhaal te zitten. Dat je niet kunt wachten op het moment dat je het boek weer op kan pakken en voor een paar uur kunt verdwijnen in een andere wereld.
Dus voor het geval het niet aan mij ligt, maar gewoon aan het ontbreken van een goed boek hoop ik hierin wat goede tips op te doen. Lijkt me trouwens een gigantische uitdaging, een boek per dag lezen. Volgens mij gaat dat helemaal niet. Zelfs niet als je niet werkt. Dat kan alleen als het geen echte boeken zijn. Of als je een jaar lang in een huisje op een paal afgesloten bent van de buitenwereld. Dat is toch ooit zo'n tv-programma geweest of zo? Is er niet een omroep die dat concept weer van de plank wil trekken? Ik meld me wel aan.

woensdag 30 november 2011

Uit iemants herinneringen

Geïnspireerd door haar logje schoten er wat herinneringen terug het voorste deel van mijn geheugen in. En die zal ik eens even met u delen. Ik had als kind altijd het idee dat ik voorbestemd was om Grote Dingen te doen. Misschien hebben alle kinderen dat, misschien ook niet. Ik heb daar geen verstand van. Ik weet alleen iets van honden en die heb ik op dergelijke Grote Gedachten nog nooit kunnen betrappen. Wel op Grote Hopen, maar die tellen hier niet mee. En dat zou ook wat banaal en makkelijk zijn om hier op te schrijven, dus dat doe ik niet. Als een groot staatsleider het volk toesprak op televisie en ik het idee had dat de boodschap totaal niet overkwam, dan dacht ik altijd: 'laat mij dat nou uitleggen, ik weet zeker dat ze me zouden begrijpen'. Ditzelfde had ik met onderwerpen als wereldvrede en honger. Zoveel leed in de wereld zou er niet zijn als iedereen het maar begreep. Het werd gewoon niet goed uitgelegd. Ja, ik weet het. Het is wat genant om toe te geven, maar enige grootheidswaanzin was me wel toe te schrijven. En gezien mijn leeftijd toen moet dat wel aangeboren zijn, dus eigenlijk kan ik er niets aan doen. Mocht u mij persoonlijk kennen en wat overeenkomsten zien met mijn huidige zelf, houd die dan gerust voor u. Ik hoef ze niet te weten.
Mijn gevoel van een meisje te zijn waarvoor Grootse Plannen waren uitgestippeld werd ook gevoed door een vriendin van mijn moeder. Die zei altijd: 'Let maar op, deze wordt later heeeeeel rijk. Puissant zelfs.' Ik kan u zeggen dat hier tot op heden nog geen sprake van is, maar misschien moet ik nog wat groter groeien. Mocht u hier op een goede dag een bericht tegenkomen met de titel 'Iemant is vertrokken naar zonniger oorden', dan is haar uitspraak toch treffend voorspellend gebleken. Maar zover is het nu nog niet. Nu krijgt u eerst nog mijn tweede herinnering voorgeschoteld en dan later de derde. Wel zo overzichtelijk om dat zo te doen, nietwaar?

De tweede herinnering die uit de vergeten hoekjes van mijn ziel in het licht werd gezet, was dat ik de manier waarop we ons verplaatsten altijd zo omslachtig vond. Twee uur moeten rijden om op je plaats van bestemming te komen leek mij wat achterhaald. Als we hier nu niet links waren gegaan, maar rechts en dan om die heg heen. Misschien waren we er dan al geweest? En waarom hadden we een auto nodig of een trein, je kunt toch ook je lichaam gebruiken? Gewoon opstijgen. Doe je eerst je hoofd zo en dan je armen zo en dan even een klein hupje en de rest gaat vanzelf. Ik zweer het u, ik heb aan deze manier van verplaatsen nog levensechte herinneringen. Ik ben alleen de techniek kwijt waardoor het nu niet meer lukt. Maar ooit, ooit heb ik hier mijn hand niet voor omgedraaid.

De derde herinnering ben ik even vergeten. Das nou vervelend zeg. Ik zet even een kopje thee, misschien wil het me dan te binnen schieten ..................
Nee, helaas. U zult het hiermee moeten doen.

maandag 28 november 2011

Iemant wil later (ook nog) leuk zijn

Dat vorige logje he, dat ging eigenlijk over het volgende. Soms zie je, op televisie of zo, van die leuke oude mensjes. Vaak vrouwen overigens. Gewoon een constatering. Die dan ruim in de tachtig of negentig zijn en nog volop in het leven staan. Van die. Die nog best weten wat er speelt in de wereld, die dagelijks nog een neutje drinken of een kaartje leggen, hun ochtendoefeningen doen, skypen met de achterkleinkinderen, piano spelen, gaan dansen en dan ook nog ..... afijn, u heeft een beeld denk ik. Dat zijn van die mensjes die met hun tijd mee zijn gegaan. Die nooit hebben gedacht: 'het zal mijn tijd wel duren'. Nee, de nieuwste ontwikkelingen hebben ze hun hele leven op de voet gevolgd. Nieuwe techniek werd omarmd en niet uit de weg gegaan. Natuurlijk is hun hele basis in het leven al open geweest; open voor andere denkbeelden en levensstijlen. En dat maakt die mensjes zo leuk als je ze nu ziet. Dus om leuk te zijn als je oud bent, zul je ook al leuk moeten zijn als je jong bent. Want hoe dan ook, je humeur heeft toch wat onder ouderdom te lijden. Dus als je humeurlat al wat laag ligt nu, dan voorspelt dat niet veel goeds. Leg die lat dus maar hoger en blijf nu al bij de tijd, dan kan ie straks gerust nog een stukje zakken. Ligt ie nog altijd hoger dan de gemiddelde andere oude bes.
Vandaar dus dat ik bij de tijd wil blijven, want wie weet wat er allemaal nog komen gaat. Dat moet ik nog wel kunnen snappen. Want hoe moet het vergaan zijn met de mensen die de telefoon een vooruitgang van niets vonden en stug een brief met een duif mee bleven sturen? Of die blijvend overtuigd waren dat een treinreis niet te overleven was en het einde van de gezondheid van de algehele mensheid? Dat soort mensen moet toch niet te pruimen zijn geweest? Aan de andere kant, ze werden ook niet zo oud he, vroeger.

zondag 27 november 2011

Iemants digitale voetstappen

Lange tijd heb ik geprobeerd mijn digitale voetstappen wat te beperken. Ik had een website (had ja, als het goed is gaat hij binnenkort offline), ik heb deze blog, ik sta op LinkedIn, heb me hier en daar aangemeld op een fotosite en dat moest het dan zo ongeveer maar zijn.
En toen zei E.:  'waarom zet je niet op Twitter dat je een nieuw logje hebt geschreven, dan krijg je gelijk meer bezoekers'. Nou dat was simpel, als je niet op Twitter zit, dan twitter je ook niet.
En toen stuitte ik in een week tijd zo'n tachtigduuzend keer op Wordfeud. Via televisie, terloops in een gesprek 'waaaaaaat, zit jij niet op Wordfeud???', in de mail. Man.
En toen werd ik om de oren geslagen met vriendschapsverzoeken voor Facebook. In eerste instantie heb ik ze stoïcijns genegeerd. Ik zat niet op Facebook en was dat binnen afzienbare tijd ook niet van plan. Daarmee uit.

En toen heb ik een Twitter account aangemaakt (meer bezoekers was wel aantrekkelijk) en vanaf dat moment kon ik de onnavolgbare conversaties tussen @Amiek en @NotteBianca volgen. Of eigenlijk niet volgen dus.
En toen heb ik een Wordfeud account aangemaakt (niemand in mijn omgeving wil nog met me scrabbelen) en vanaf dat moment kon ik af gaan zitten wachten tot iemand eindelijk een woord terug legde.
En toen heb ik (aaaarggg) een Facebook account aangemaakt (toen het gevoel een eenzame schlemiel te zijn te veel werd) en vriendjes gezocht.
Tot zover het beperken van de digitale voetstappen. Het had beter gekund.

woensdag 23 november 2011

Iemant heeft zand op tafel

We hebben het hier over dit hondje. We hebben er twee en beide hondjes zijn schatten, maar dit specifieke hondje is af en toe ook wat stout. Soms wat erger, soms wat minder erg. Dit hondje gaat zeker 1 keer, maar vaker 2 keer per week naar de dagopvang voor honden. Hij is dan daggast in het pension. Hij heeft het daar heel, heel, heel erg naar zijn zin. Hij rent en speelt zich een slag in de rondte, doet een slaapje en rent dan nog wat meer. Aan het einde van de dag halen we hem op, hij krijgt nog een hapje eten en de rest van de avond hebben we geen hond aan hem. Hij ligt in diepe slaap en is af en toe slechts in staat een ooglid op te hijsen om zijn omgeving in zich op te nemen voor een zeer kort moment. Even controleren of het roedeltje nog klopt, zo leggen wij dat uit. Het pension is nu twee weken dicht. Vorige week en deze week moest hij thuisblijven. Dat kan hij prima, maar zijn uitjes mist ie toch wel. En vorige week constateerden we dat als dit hondje zijn uitjes niet heeft, hij toch iets meer de grenzen opzoekt van wat mag en wat niet mag. Hij moet iets meer bijsturing hebben lijkt het wel. Maar dat hebben we graag voor hem over. Bovendien, zo redeneerden we, het scheelt toch twee weken weer de kosten voor de dagopvang. Niet dat die zo torenhoog zijn, maar aan een paar tientjes zit je toch gauw.
De laatste paar dagen vraag ik me af waarom er elke keer toch zoveel zand op de eettafel ligt. Verder is er niets aan de tafel te zien. Er ligt een stapeltje tijdschriften en boeken op, er staat een grote schaal op met daarin een glazen bol voor een kaars en een speaker. En die staan de hele tijd waar ze staan. Niets aan te zien. Maar nadat vriend R. ook had aangegeven dat hij niet kon bedenken wat hij deed dat zand op de eettafel kon veroorzaken begon het vermoeden te vormen dat dit hondje niet alleen de vensterbank aan de voorkant van het huis tot zijn domein heeft verklaard, maar als we niet thuis zijn ook de eettafel aan de achterzijde van het huis. Je kunt dan zo goed naar buiten kijken he, zal zijn overweging zijn.
Vanochtend was de tafel zandvrij. Vanmiddag was de tafel een zandbak. Bewijs geleverd. Maar om alle twijfel weg te nemen lag er nog een stukje bewijs voor ons klaar. Of beter gezegd, een paar stukjes bewijs. In die schaal die dus op tafel staat, liggen al een paar dagen een briefje van 50 en een briefje van 20. Gewoon te liggen, tot ze naar de bank worden gebracht of uitgegeven worden. Of worden verscheurd. Door dit hondje. Althans, het briefje van 50 is gelukkig ongedeerd gebleven. Het briefje van 20 bestaat nu uit 5 snippers en twee ontbrekende hoekjes. Het briefje van 20 staat gelijk aan 2 dagen dagopvang. Twee dagen die hem de afgelopen week door de neus geboord zijn, als je het hem vraagt.

dinsdag 22 november 2011

Iemant is gefascineerd door de statistieken

Sinds eind 2009 heb ik deze blog, zo heb ik u eerder verteld. De statistieken van Blogger voldeden niet geheel aan mijn wens en dus ging ik op zoek naar een andere teller. Dat werd in mei 2010 Motigo. Nu zijn de statistieken van Blogger inmiddels beter dan ze waren en daarom bekijk ik die nu zo af en toe ook. Nu doet zich het vreemde feit voor dat Blogger meer bezoek telt dan Motigo. Althans, daar lijkt het op. Heel irritant vind ik dat. 
Eigenlijk zou ik moeten beslissen om een van beide overboord te gooien, maar dat lukt me dan weer niet. Welk besluit is het juiste namelijk? Bij de een heb je dit, bij de ander laat je dat. En een nieuwe teller is zo sneu, want die begint weer vanaf nul. Ik modder dus nog maar even aan.
Ondertussen laat Blogger een interessant feitje zien. Het geeft aardig weer wat ons zoal bezig houdt in ons leven. Van de top-berichten kan ik zien hoe vaak ze zijn bekeken. Dit bericht staat met stip bovenaan:  382 pageviews! Het bericht dat daar direct op volgt heeft er 64. Om het verschil maar even aan te geven. De zoektermen waarop het eerste bericht wordt gevonden luiden: 
  • heel nodig moeten plassen
  • nodig moeten plassen
  • plas verhalen
  • plas verhaal
  • plassen verhaal
  • ik moet zo nodig plassen
  • plassen onderweg
  • plasverhalen
Deze zoektermen vormen volgens Blogger gelijk ook bijna de hele top-zoektermen waarop mijn blog überhaupt wordt gevonden. Er zijn er nog twee die niets met plassen te maken hebben: 'hesterisiemant' en 'een minuut stilte Siegfried Lenz boekverslag'. Waarom het berichtje van de Nook als tweede favoriet uit de bus komt moet u zelf maar bepalen als u de reacties van heer E. op dat bericht leest. 
Dus wilt u (nog meer) bezoekers hebben op uw eigen blog dan weet u nu waarover u moet schrijven.

zondag 20 november 2011

Praat er iemant mee?

Al een paar jaar heb ik een klein plastic doosje in huis. In het doosje zitten allemaal kaartjes en op die kaartjes staan vragen. Die vragen zijn bedoeld om een gesprek te starten. Het hele zwikkie wordt op de markt gebracht onder de treffende naam 'gespreksstarter' en heeft een bijbehorende website www.gespreksstarter.com. Nou is er in die paar jaar nog niemand geweest die op basis van zo'n kaartje een gesprek met mij wil starten. Bij het voorstel van mijn kant trekt de ene persoon een soort muur van afwezigheid op en begint gauw over iets anders. De ander trekt als een idioot wat kaartjes uit het doosje, geeft op elke vraag een bijna een-letter-grepig antwoord en roept na vier kaartjes: 'zo klaar'. En de volgende start een gesprek over de gespreksstarter: 'wat er toch allemaal niet uitgevonden wordt' en 'het zou toch triest zijn als je zoiets nodig hebt'. Om daarna vervolgens in stilzwijgen te vervallen.
U begrijpt het, ik voel me hierin wat alleen.

Datzelfde heb ik trouwens ook met een spelletje. Dat spelletje heet Yamodo en heb ik meegenomen uit de VS. Het is vast wel via internet te bestellen, mocht u op basis van mijn beschrijving enthousiast raken. Maar als dat het geval is, dan kunt u het beste hier een potje komen spelen. Maakt u mij ook blij.
Bij dit spelletje is het de bedoeling dat je leest, tekent, schrijft en doorgeeft. Je krijgt een blok met blaadjes en op elke blaadje staat een titel en een beginnetje van de tekening en de tekst. Jij vult een stukje aan en geeft door aan de volgende, enzovoort. Echt iets voor een creatieve geest dus. En blijkbaar zijn die schaars in mijn omgeving. Meer zeg ik er niet over.

Terug naar het gesprek. In het doosje zitten dus kaartjes met vragen. Vragen die bij iedereen weer andere associaties oproepen. Zo denk ik bij de vraag: Welke naam zou je geven aan je biografie? niet aan een titel van mijn biografie. Maar wel aan een titel die ik bedacht heb voor een nog te schrijven boek: 'Plastic met een plaklaagje'. Ik weet niet waarom, maar enige tijd geleden kwam dit zinnetje in mij op en ik dacht gelijk 'goh, iemand zou een boek moeten schrijven waar deze titel bij past, want die titel is echt geweldig'.
Maar sommige van die gespreksstarters daar blijk je wat triestig van te worden. Bijvoorbeeld: Als je de gedachten van mensen kon lezen, wat zou je dan het meest verbazen? Daar ga ik maar niet over beginnen. Lijkt me verschrikkelijk de gedachten van mensen te kunnen lezen. Als ze ook maar iets lijken op het geblaat op sommige nieuwsforums, dan word ik vanzelf triest. Nee, laat maar zitten die gedachten.
Van andere vraag je je af wat het nut is om het jezelf überhaupt af te vragen, maar voor een keertje is het best leuk: Als je moest kiezen, zou je dan liever heel je leven zitten of staan? Tja, geef daar maar eens antwoord op. Ik zou zeggen dat ik dan liever wil staan, maar echt onderbouwen kan ik dat niet. En misschien krijg je wel heel erg spijt, maar dan is het te laat. Dat geldt trouwens ook als je voor zitten kiest. Dus maakt het dan nog wel wat uit?
En dan heb je ook nog vragen waar je direct het antwoord op weet: Wat is de vreemdste achternaam die je ooit gehoord hebt? Die is niet moeilijk natuurlijk.
De laatste soort die ik hier nog even wil aanhalen, is de soort vraag die een vraag oproept. Of meerdere. Zo zit er tussen: Hoe zou de wereld eruitzien moest deze door vrouwen bestuurd worden? Pardon? Hoezo moest? Zeker een man die deze vraag heeft verzonnen? Een vrouwloze man waarschijnlijk? Iedereen weet toch dat de wereld al lang door vrouwen bestuurd wordt? Mannen zouden nog steeds het neanderthalerschap niet ontgroeid zijn als dat niet zo was. En met knuppels voor een open vuurtje met hun r-bliep-t op een steen zitten.

vrijdag 18 november 2011

Iemant over een rollade en ontvelde knokkels

Ik heb u verwaarloosd. En dat spijt mij oprecht. Zeker nu ik zo ruim voor de deadline over de grens van mijn korte termijn doelstelling ben gewandeld. De teller van de pageviews staat inmiddels dik over de 2000. En dat vind ik leuk. Dank daarvoor.

Ik heb u een paar dingen te melden. Woensdag hebben we genoten van het gezelschap van heer E. die proefkonijn kwam spelen. Volgens zijn smaak en die van onszelf was het experiment goed gelukt en wordt het met een paar kleine aanpassingen nog beter zelfs. Hieronder ziet u de vakkundig gemarineerde rollade voor hij de oven in ging. Wat u ziet is een varkensrollade met drie inkepingen, daarin zijn laurierbladeren en takjes tijm gestoken. Het hele ding is ingekwast met olijfolie en knoflook. Dat zijn die witte dingetjes. Voor ie de oven in ging, heeft ie eerst zo drie uur smaakjes liggen opnemen.

Donderdagavond was het tijd voor mijn tweede les Krav Maga. Vier ontvelde knokkels en drie blauwe waren het resultaat. En echt, de foto toont niet helemaal hoe 'erg' het was. Maar omdat ik vermoed dat ik wekelijks wel een en nieuwe 'blessure' kan tonen hier en dat natuurlijk snel niet meer leuk is, doe ik u de belofte dat dit de eerste en laatste foto's zijn. Tenzij er dus sprake is van een echt spectaculaire, dan onthoud ik u die niet. Maar de huis-tuin-en-keuken-beschadigingetjes laten we hierna voor wat het is.


Overigens was de les heel leuk. En ik heb hem beter doorstaan dan vorige week. De zwarte vlekken kwamen pas na de les, toen ik weer thuis op de bank zat. En dan ook nog alleen bij het linkeroog. Dan is er toch sprake van vooruitgang, nietwaar? Vandaag ga ik even kijken of ik ergens handschoenen kan scoren zodat ik volgende week er lustig op los kan slaan zonder dat de vellen huid op het kussen geplakt zitten. Ja echt, smerig hoor.

zaterdag 12 november 2011

Iemant waagt zich aan Krav Maga

U moet even weten, om de waarde van mijn inspanning goed te kunnen duiden, dat ik zo stijf ben als een wortel en de conditie heb van een mopshond met overgewicht. En dat is geen recente ontwikkeling. Dit hoort al enige tijd bij mij. Hardlopen en aerobics zijn de twee halfslachtige pogingen die ik in de afgelopen 15 jaar heb ondernomen om mezelf wat sportiever te maken. En dat dan ook nog in de eerste helft van die 15 jaar. En o ja, vorig jaar heb ik nog een sportgame voor de Kinect voor mijn verjaardag gekregen. De hoes ziet er heel leuk uit.
Tot zover de context.
Want donderdagavond was het moment daar. Na iets van 5 of 6 afzeggingen van verschillende kanten had ik gisteren mijn proefles Krav Maga. Een verdedigingskunst die zijn oorsprong heeft in Israël. Valt het u op? Een kunst he. Dat komt dan weer dichter bij me in de buurt.
Hoe ik op dit onzalige idee kwam zal ik u vertellen. Een aantal weken geleden, ik meen het was september, startte een nieuwe serie van Expeditie Robinson. Sipke deed mee. Niet lang trouwens, want hij viel niet goed in de groep waardoor hij eruit werd gestemd en toen viel ie ook nog eens van een trap waardoor hij zijn enkel brak. Maar deze informatie is allemaal niet relevant. Sipke werd, net als alle andere kandidaten, aan de kijkers voorgesteld middels een filmpje over zijn dagelijks leven en zijn verwachtingen van de komende expeditie. Dat hij zijn enkel zou breken was niet iets wat hij verwacht had, tenminste het werd in het filmpje niet genoemd. In het filmpje zagen we een fanatieke Sipke die zijn handen ferm tegen een stootkussen sloeg, ondertussen gestoord door een andere fanatiekeling die de taak had hem van het stootkussen vandaan te houden. Hij moest slaan aan de ene kant en wegduwen aan de andere kant. Het zag er allemaal indrukwekkend uit. En vriend R. trok de conclusie dat dit hem echt een activiteit voor mij leek. En ik trok de conclusie dat hij daar best eens gelijk in kon hebben en liet het daarbij.

Tot een aantal weken later. Ik raakte in gesprek met collega S. Ze vertelde me over haar sportieve activiteiten. En om daar wat aan te relateren vertelde ik over de sportieve activiteiten van Sipke (ik kon immers niet uit eigen ervaring vertellen en dan moet je improviseren). Maar .... geluk of ongeluk (dat laat ik u over een aantal weken weten) wist S. te vertellen dat Sipke aan Krav Maga deed. Een heel gesprek ontspon zich. En in mijn hoofd ontstond het idee om ook aan Krav Maga te gaan doen. Ik nam nog wat tijd om aan dat idee te wennen en zocht uit of dat dan ook in mijn woonplaats kon. HelaasGelukkig bleek dat zo te zijn. Een afspraak voor een proefles was gemakkelijk gemaakt en daarna gemakkelijk nog een aantal keren verzet dus. In de tussentijd kwam collega S. wekelijks haar nieuwe blessure tonen, die opliepen van een blauwe plek naar mank lopen tot een bijna gescheurde lever of zo. Ik raakte ietwat ontmoedigd.
Maar donderdag ontkwam ik er niet langer aan. En ... het was leuk. De halve les heb ik zwaar hijgend, zwarte vlekken ziende en wat draaierig toegekeken. Maar dat kwam omdat ik veel te fanatiek mee had gedaan aan de zware, zeer zware warming up natuurlijk. Maar waar en wanneer ik kon heb ik mezelf verdedigd, door van me af te trappen, naar kelen te grijpen, fictieve kaakstoten uit te delen en dit alles ook weer af te weren. De ronde met kruis slagen heb ik overgeslagen, gezien het feit dat ik de enige was zonder toque.
En nu heb ik spierpijn.

vrijdag 11 november 2011

Iemant staat op Nul

Gemiddeld komen 14 procent van de dagelijkse pageviews vóór 10:22.
Op grond van de pageviews van 0 vandaag en tot nu toe zal uw site vermoedelijk vandaag 0 pageviews bedragen (+/- 0).



Dit was de harde waarheid die me zojuist tegemoet 'schitterde' op mijn scherm. En gisteren was de stand ook al 0. 0! Als u denkt dat er toch een bezoeker was omdat de statistieken 1 aangeven op de datum van gisteren, dan kan ik u zeggen dat die zielige 1! door mezelf is veroorzaakt door mijn blog vanaf mijn telefoon te bezoeken. Maar als u mijn blog helemaal niet leest, dan kan ik u zelfs dat niet zeggen. Zo sneu.
Desondanks zet ik door. Ik moet en zal over die 2000 pageviews gaan bij het einde van dit jaar. 

[
Dat is mijn korte termijn doel he. De lange is dat ik een grote kleine schare trouwe lezers om mij heen heb verzameld wiens dag ik zo af en toe een stukje fijner maak door een schaterglimlach te ontlokken] 

Dus de sporadische lezer praat ik een zodanig schuldgevoel aan dat hij of zij zich verplicht voelt om zich in ieder geval tot het einde van dit jaar een aantal keer door de statistieken te laten noteren. Dat kan al zonder de stukjes überhaupt te hoeven lezen. Maar dat raad ik u niet aan natuurlijk. Want zodra mijn korte termijn doel is behaald, kom ik achter u aan voor mijn uiteindelijke doel. En dat kan goedschiks of kwaadschiks. Mocht ik uw schuldgevoel nog niet voldoende aangewakkerd hebben, dan wil ik u bij deze hartelijk bedanken voor het overweldigende aantal reacties met goede recepten voor mijn bakdingetjes. *Het wordt al grimmiger.*

zondag 6 november 2011

Iemant bakt er niet veel van, maar het kan wel

Sommige van die logjes leiden echt een eigen leven. Je start met een verhaal voor ogen en als je klaar bent, blijkt het ergens anders over te zijn gegaan. Zo ook mijn vorige logje over de IK En Anderen-winkel. Ik had mijn begane fout helemaal niet met u willen delen, maar dat ging geheel vanzelf. Zoals Elise zei zat het me blijkbaar nog steeds dwars en daarmee schrijf ik de spontane bekentenis maar toe aan een of ander verwerkingsproces.
Wat ik wel had willen delen, maar wat dus niet vanzelf ging, ga ik nu proberen. De start van het vorige verhaal ging nog goed. Dat kan ik hier wel weer kopiëren. Dan bedoel ik dat stuk dat er dingen aan je blijven kleven die je helemaal niet ging kopen.

[Even tussendoor: op de achtergrond luister ik op dit moment naar haar. Een aanrader wat mij betreft.]

Allora, enkele weken geleden liep ik daar dus. En de bakdingetjes op de foto bleven aan me kleven (wees gerust, ik heb ze afgerekend). Ze riepen acute beelden bij me op: blokhut, sneeuw, haardvuur, elanden met damp uit hun neus langzaam voorbij kuierend langs de met ijsbloemen bedekte ramen, aga-cooker, kerstversieringen waar je ook maar kijkt, spelletjes, leuke mensen om de keukentafel met mokken warme chocolademelk waarop marshmellows dobberen, drogend wasgoed aan een lijntje (ja, dat was een beetje een vreemde, ik geef het toe), tevreden slapende hondjes in rieten mandjes met kerstdekentjes en tot slot een perfect bijpassend keukenschort. Die laatste was niet zo raar, die hing er namelijk naast. Die bleef dus ook kleven (en is inderdaad ook afgerekend).
[het duimpje op de foto is geen stuiptrekking, maar een serieuze poging om aan te geven dat dit een leuk schort is]

De beelden werden vergezeld van geuren: appeltaart, kaneel, dennen, stoofpotjes en poep. Die laatste bracht me zonder pardon terug in de werkelijkheid en ik verdacht direct het vierjarige moederzoekende peutertje naast me van de oorzaak daarvan. Afijn, het totale plaatje (zonder wasgoed en poep) was de oorzaak van de aankoop. En nu zit ik dus met 440 (!!) bakdingetjes (sorry, ik weet niet hoe ze heten, anders dan Snödriva, maar dat zegt me niet zo veel) en met geen enkel idee wat ik ermee ga doen. Dus als u nog een tip hebt? Weet wel even dat ik niet van muffins houd. Maar voor de rest houd ik me aanbevolen hoor.

donderdag 3 november 2011

Iemant en de IK En Anderen-winkel

Ik denk dat velen met mij delen dat je bewuste winkel vaker verlaat met dingen die je niet nodig hebt, dan wel. Er blijkt altijd wel iets te blijven kleven aan je winkelwagen waar je niet op uit was. Wat dan bij de kassa pas goed tot je doordringt en waarna je gelaten afrekent. Je kunt er ook niets aan doen. 
Tenminste, zo vergaat het mij meestal. Meestal ja. Soms reken ik niet eens af. Is gebleken.
Met het risico op een celstraf, biecht ik hierbij mijn eerste en enige misdaad op. Misschien heb ik het geluk dat de daad verjaard is (hoe lang is daarvoor nodig? Drie jaar of zo genoeg?), of dat er naast mijn bekentenis geen enkel ander bewijs is. Op een getuige na. Hmmm, dit ziet er niet zo best uit.
Allora, terug naar de aard van de overtreding. U kent natuurlijk die Grote, Gele tassen die u mag lenen voor de duur dat u zich in de winkel bevindt. U mag uw aankopen daarin vervoeren vanaf het moment dat u ervoor valt, tot het moment dat u bij de kassa afrekent. Of totdat u bij de auto aanbelandt. In mijn geval dus. En voor alle duidelijkheid: zonder af te rekenen. Hoe dat zo kwam? Ik had die dag geen tas bij me. In de winkel aangekomen pakte ik dus een Grote Gele tas en deed daarin een setje glazen. Die glazen waren de bijzonder goede reden voor een bezoek aan de winkel. De tas deed ik over mijn schouder en we (R. was ook mee) liepen nog wat de winkel door. Een aantal keren schoot door mijn hoofd dat ik niet moest vergeten om af te rekenen. Dat de druk op mijn schouder niet door mijn normale tas kwam, maar door de gele IK En Anderen-tas met een inhoud die nog niet van mij was. Inmiddels had R. een kar geregeld. Hij heeft er namelijk ook last van dat er allerlei dingen aan hem blijven kleven die hij niet nodig heeft, maar wel moet afrekenen. En dat hebben we gedaan, afrekenen. De dingen die in de kar lagen. Toen we bij de kassa kwamen. Dat was net voor het moment dat ik met een Grote Gele tas om de schouder, inclusief inhoud zo de deur uit wandelde. Om bij de auto te concluderen dat ik een misdaad had begaan. Eentje van maar liefst 1,80 en de waarde van een Grote Gele tas. Die blijkbaar nog niet Groot en Geel genoeg is voor de persoon bij de IK En Anderen-winkel die de taak heeft om bewuste en onbewuste winkeldieven te betrappen. Het is zijn schuld.
En ik had ook nog eens niets aan de tas. Iedereen weet immers dat het in bezit hebben van een Grote Gele tas, buiten de IK En Anderen-winkel, geen zuivere koffie is. Ze zouden me allemaal raar aangekeken hebben. 

dinsdag 1 november 2011

Iemant heeft last van putjes

Nee, we hebben het hier niet over cellulitis. Daar zou ik ook een logje over kunnen vullen, maar daar heb ik geen zin in. We hebben het hier over putjes in de weg. En dan niet in de zin van knullige kuiltjes, maar gewoon zoals het is. Putjes dus. In de weg. Naast dat ze in de weg zitten, zitten ze dus ook in de weg. Herhaaldelijk. Bijna elke ochtend. Wat is er aan de hand? Zo'n twee jaar lang inmiddels rijd ik 's ochtends in het buitengebied over een lange rechte weg. Een stuk van een kilometer zo ongeveer. In dit buitengebied is het 's ochtends niet heel druk, verkeerstechnisch gezien. Er rijdt zo af en toe eens een fietser, er loopt eens een wandelaar (soms met en soms zonder hond) en zo af en toe heb je ook een tegenligger in de vorm van een auto. So far so good.
In die weg zitten aan de rechterkant (dat is mijn kant als ik naar mijn werk ga) drie putjes. Drie maar. Die putjes zijn niet zo fijn om doorheen te rijden. En daartoe zou ook geen noodzaak zijn. Je kunt er met gemak omheen. Ruimte genoeg. Tenzij ..... je een tegenligger tegenkomt in de vorm van een auto. Ruimte weg. En dan moet je dus door het putje. Nu presteer ik het om van de twaalf keer in de week dat het van toepassing kan zijn, (vier werkdagen, alleen op de heenweg, drie potentiële putjes om doorheen te moeten per ritje, maakt een potentie van twaalf) er minstens tien te gebruiken. Om door het putje te gaan dus. Hoe kan het in vredesnaam dat die sporadische tegenligger er altijd rijdt als ik niet door het putje wil, maar er omheen? Vóór het putje? Niemand te zien! Ná het putje? Niemand te zien! Ter hoogte van het putje? Bij mij altijd wel iemand! Nou ja, zo'n twee keer  niet dan.

zondag 30 oktober 2011

Iemant wandelt met ezels

 Als ik me niet vergis is dit Dieske, met daarachter Pebbles.
Pebbles loopt hier met J. en daarvoor loopt Raffles met W. 

Gisteren gewandeld. Met Pebbles en Raffles, twee ezels van de ezelsociëteit in Zeist. En met nog een hele groep. Maar de dames Pebbles en Raffles waren onder onze zorg geplaatst. En daarmee waren we een beetje meer van hen dan van de anderen. Pebbles loopt graag achteraan en dan het liefst met Raffles voor zich. Dat combineerde dus helemaal goed, achteraan is inderdaad het fijnste plekje bij een wandeling. De ezelwandeling is een hele leuke ervaring en voor de sociëteit een manier om weer wat inkomsten te genereren. Dus wil je iemand nog eens een origineel verjaarscadeau geven, een afdelingsuitje organiseren, een familiewandeling organiseren of heb je helemaal geen reden nodig, geef je dan op voor deze hele, hele leuke ervaring. De wandeling is niet geschikt voor (de meeste) kinderen of mensen slecht ter been, want de wandeling duurt twee uur en voert over ongelijke bosgrond. Een toelichting op die kinderen is misschien op z'n plaats. Kinderen rennen en kinderen schreeuwen, hun aandacht verslapt, ze worden moe, ze hebben tere teentjes, staan niet stevig op hun beentjes, zijn niet beducht op naderende ezelgebitten en hebben tegenwoordig tot slot vaak ouders die geen grenzen aangeven. Vandaar dat ik (ik ja en niet de sociëteit) alle ouders die nu denken dat dit een leuk alternatief is voor de dierentuin (of een kinderfeestje godbetert) vraag hier goed bij stil te staan. Als u denkt dat alle hierboven genoemde punten op uw kind niet van toepassing zijn, check dat dan even bij iemand anders (iemand die eerlijk durft te zijn). Als uw mening wordt gedeeld, en heus ik geloof echt wel dat zulke kinderen bestaan, dan kunt u overwegen een ezel te vragen of jullie mee mogen lopen.

donderdag 27 oktober 2011

Iemant probeert zichzelf niet zo serieus te nemen

Ik geniet ervan als mensen zichzelf niet zo serieus nemen. Neem nou deze twee heren. Ik zal er geen kerstbal om breien, maar ik heb toch even van ze genoten. Heerlijk toch? De humor is vaak ver genoeg te zoeken en als je het dan niet bij een ander vindt, dan zoek je het toch bij jezelf? Maar, let's be honest, zo makkelijk is dat niet. (Ik gooi er af en toe wat Engelse termen tussendoor, dat verhoogt mijn hitkans op Google bijvoorbeeld en dus ook mijn kans om dit jaar over de 2000 pageviews te gaan. Ik weet het, ze kunnen het waarschijnlijk niet lezen dan, maar dat weet ik dan niet he. Ik kan dan nog net doen alsof.)
Voor je het weet neem je jezelf weer heel Serieus. En zijn er zo weer wat dagen om, waarna je denkt 'goh, dat was wel weer Serieus hoor, tijd voor iets belachelijks'. En dan mis je op dat moment net die stroke of genius om jezelf even flink uit te lachen. En als je dan niet om jezelf kunt lachen, dan lach je toch om een ander? Ik weet niet waar dit logje zich heen beweegt, het is in ieder geval niet de richting op die ik in gedachten had. Het plan was namelijk om u te vertellen dat ik mijn eigen grapjes soms zo grappig vind, dat ik, voor ik de kans heb om ze te vertellen, al zoveel lol heb (een soort van Marc-Marie Huijbregts trekje), en daarmee de verwachtingen bij de ander zo hoog leg, dat het van de weeromstuit iets wordt als 'huhu, je had er bij moeten zijn'. Gevolgd door een meewarige blik.

woensdag 26 oktober 2011

Iemant had kortsluiting

Als iemand me op mijn mobiele telefoon belt, dan klinkt Mr. Bean die me met steeds meer urgentie in zijn stem vraagt om op te nemen. Belt er iemand op de huistelefoon dan klinkt er 'tring, tring'. Let op het toch duidelijke  verschil ...
Nou zat ik laatst op de bank wat fotootjes te kijken op mijn telefoon die ik met deze geweldige app had gemaakt. Er klonk 'tring, tring'. Mr. Bean was nergens te bekennen. En zie daar de kortsluiting. Ik had geen flauw idee hoe ik mijn telefoon moest opnemen. Normaal gesproken als je een app 'tring, tring' open hebt en de telefoon gaat, komt er een groen knopje 'tring, tring' in beeld waarmee je kunt opnemen. 'Tring, tring', maar dat knopje kwam niet in beeld. 'Tring, tring', hoe neem je dan op? Ik staarde in opperste verbazing naar 'tring, tring' mijn telefoon. 'Neem je nou nog op?', hoor ik naast me. Ja, dat was 'tring, tring' wel het plan. Maar de Grote Vraag was: hoe? Dus mijn duidelijke antwoord 'tring, tring' was: 'ik weet niet hoe!'. De reactie daarop was een hoofd met een groot vraagteken erboven naast me en het droge commentaar: 'het is de vaste telefoon die gaat hoor, verder alles goed?'
Een duidelijk geval van kortsluiting. En wees eerlijk, heeft u daar nooit last van? Ik ken in ieder geval nog iemand anders dan mezelf met kortsluiting. Die maar niet begreep waarom het geluid harder en zachter ging toen ze een andere zender opzocht. Ik bedoel maar.

zondag 23 oktober 2011

Iemant nomineert en heeft een vraag aan E.

Vandaag heeft de puzzel van het Kerstmenu een vervolg gekregen. Op de nominatie staan nu: kijk maar even op de foto. [Met hartelijke dank aan AH.] Deze gerechten moeten tussen nu en Kerst dus nog eerst de kooktest ondergaan: smaakt het? Of beter gezegd, lukt het ons om ze smakelijk te maken? Om onszelf niet te veel stress te bezorgen moet u zich bij de kooktest niet voorstellen dat we het hele menu ineens testen. Nee, dat gaat stuk voor stuk (misschien en dan echt misschien, twee tegelijk). Nou komt HH komend weekend, die gaat daarmee vanzelf mee in het testpanel voor de linker bovenhoek. En E. heeft heel onverstandig aangegeven graag te komen testen. Heeft E. nog een voorkeur?

vrijdag 21 oktober 2011

Iemant zit met een Dilemma

Het is u bekend, ik was in een blogdrama gezakt. Weet u niet waar ik het over heb? Dan bent u

A: nieuw hier
B: niet zo'n trouwe lezer
of
C: uw geheugen is niet al te best, zeg maar slecht

[Slechts één antwoord is het juiste. Klik als u wilt weten waar het over gaat, maar zonder deze kennis is dit verhaaltje ook te volgen.]

Goed, het blogdrama. Daar probeer ik nu uit op te krabbelen en ik moet zeggen dat ik vooralsnog best tevreden ben. Ik hoop u ook. Maar dan nu het Dilemma. Rechts op mijn blog, onder het kopje 'De anderen' staat een lijstje met links naar blogs van mensen die ik ken en van mensen die ik niet ken. De mensen die ik ken zijn leuke mensen, dat kan ik u verzekeren. De mensen die ik niet ken zijn vast ook leuk, maar ik steek mijn hand er toch niet voor in het vuur. Nu hebben de mensen die ik ken ook een lijstje op hun blog met links naar andere blogs van mensen die zij dan weer kennen en niet kennen. Ik sta of stond daar tussen. Tot zover de inleiding. Want hier begint het Dilemma. Hoe interpreteer je het als je eerst wel op het lijstje van een ander stond en nu niet meer? Doe je wat, ga je vragen stellen of zo? Schrijf je er een blogje over? Of doe je niets en hoop je gewoon dat je je plekje op een fijne dag weer terugkrijgt? Ik vind hem moeilijk hoor.

donderdag 20 oktober 2011

Iemant maakt zich ietwat zorgen

Ik heb natuurlijk verwachtingen geschept met mijn aankondiging dat u nog 22 blogs heeft om naar uit te kijken dit jaar. En dan ga ik er dus vanuit dat u zich hier inderdaad op verheugt. Doe ik dat niet namelijk en ga ik me afvragen hoeveel van die, nu 1700-nog wat, pageviews ik zelf veroorzaak, dan haak ik al af voor ik goed en wel begonnen ben.

[Niet te geloven, de eerste vuurwerkbom is hier alweer de lucht in gegaan zojuist. En dan woon ik in een gehucht he mensen, niet in de grote stad. Man, wat heb ik hier toch een hekel aan.]

Maar tja, waar ga je het dan met zo'n frequentie over hebben? Zónder al te serieus te worden en mét een nogal saai leventje.
Ik kan u melden dat ik eergisteren 8 lades drukletters heb verkocht van mijn letterkast. Tenminste, de lades heb ik nog dan he, alleen de inhoud verkocht. Precies zoals de bedoeling was en voor hetzelfde bedrag als waarvoor ik het gekocht heb. Da's winst he. Maar zo'n interessant bericht is dat niet en het is ook wat lastig om er humor doorheen te weven.
Dus het zal ergens anders over moeten gaan. Heb trouwens nóg wel een letter anekdote. Maar dan van een heel andere orde. Sinds een tijdje loop ik rond met de vraag of je op latere leeftijd (bijvoorbeeld mijn huidige leeftijd) dyslexie kunt ontwikkelen. Of een zekere vorm daarvan. Bij het teruglezen van zojuist getikte tekst ontdek ik regelmatig dat ik woorden heb overgeslagen (ik denk ze wel, maar ik tik ze niet), dat ik van 'is' 'eens' heb gemaakt of andersom, dat er letters ontbreken op plaatsen waar ze toch echt horen te staan, maar dat ik daar dan ook niet helemaal zeker van ben en dus nog eens lees en dan staan ze er wel, enzovoort, enzovoort. Ik zal eens googelen en u hier dan niet verder mee vermoeien maar eindelijks iet leuks voorschotelen.
Moet ik het nog wel even bedenken ...

dinsdag 18 oktober 2011

Iemant waagt een poging

Deze blog ben ik begonnen in een periode dat ik nog niet lang in een nieuwe werkomgeving aan de slag was en het daar erg druk was. Zo druk dat er geen tijd meer over was om creatief te zijn. Want creatief zijn dat is niet iets wat je in je agenda zet: woensdag 9.45 - 12.33: creatief zijn. Dus als je er in theorie wel tijd voor hebt, dan heeft in de praktijk je hoofd een ander plan. En als dat hoofd niet eerst de tijd heeft gehad om te helen en z'n kop te houden, dan komt de ziel niet aan bod. En dat is toch waar de creativiteit huist. Althans, zo werkt het bij mij. Herkent u zich hier niet in, rekent u zichzelf dan heel, heel gelukkig.
Afijn, toen ik de blog begon was het jaar bijna om. Dat jaar lag de blogscore dus heel er laag. De blogscore is het aantal blogs dat je voor elkaar hebt gekregen om te schrijven. Het jaar erop ging de blogscore omhoog. Nog niet zo dat je zelfs kunt spreken van 1 per week, maar in ieder geval ging het er wat op lijken. Het jaar daarna (dat is dit jaar) zakte de score DRAMATISCH. Niet dezelfde categorie DRAMA als die waar de wereldeconomie zich nu in bevindt, maar dat is toch de eerste vergelijking die in me opkomt. De score vorig jaar is uitgekomen op 37. De score van dit jaar is tot nu toe 15. De poging die ik nu waag (Kerst kwam vroeg dit jaar en dan kunnen de goede voornemens niet te lang op zich laten wachten) is om in ieder geval de score van vorig jaar te evenaren. U heeft dit jaar dus nog minimaal 22 blogs om naar uit te kijken. En dan vraag ik gelijk een tegenprestatie: zegt het voort, zegt het voort. Die bezoekersteller moet voor het einde van het jaar over de grens van 2000 pageviews.

maandag 17 oktober 2011

Iemant heeft zich wat op de hals gehaald


Mijn oog was gevallen op een drukkerskast. Een kast met allemaal lades met vakjes voor (oorspronkelijk dan) loden drukletters. Het ging me om de kast, niet om de letters. Ik heb namelijk allemaal kleine onderdeeltjes waar ik ooit nog wat mee ga doen of al doe en die dingetjes zijn niet makkelijk op te bergen. Wel in zo'n kast. Maar dan moeten er dus geen letters meer in zitten..........
Nu heb ik zo'n kast op de kop getikt. Nog wel in een buurdorp. Dat maakt R. altijd blij, als ik dingen vind in de buurt en niet op bijvoorbeeld Texel of ergens in Zeeland. En hij wordt ook altijd blij als ze in de auto passen en er niet op gebonden hoeven te worden. Zo zijn we ooit eens met een schommelstoel (cadeautje) op het dak naar Limburg (voor mijn zusje) gereden. Ik hoef niet meer uit te leggen hoe blij R. toen met me was.
Maar terug naar de kast. De kast was precies goed. Niet te diep (maar 48 cm) en origineel. Daarmee bedoel ik dat de juiste laden erin zaten. Niet zo'n kast met allemaal samengestelde laden uit andere kasten die in de loop de jaren een deel van hun inhoud verwijderd zagen worden om aan de muur te hangen als letterbak. Ik was blij dus. Eén minputje. De kast zat nog vol met letters. Op zich gaaf, maar ik had de kast nodig om de vakjes te vullen. De letters moesten er dus uit. Ik geloof dat ik de kast inmiddels zo'n week of 4 heb en hij is nog niet leeg. De meeste lettertypes zijn zo klein, dat als ik de lade in één keer leegkiep je het nooit, maar dan ook nooit meer voor elkaar  krijgt om ze te sorteren. Of misschien wel ooit, maar dan na dagen werk. En als iemand nog in die letters geïnteresseerd is (lees ze voor een leuk bedragje van me wil overnemen), dan zal dat een belangrijk criterium zijn om tot koop te besluiten. Dus ik heb mezelf de taak opgelegd om de lades gesorteerd leeg te maken. Elk vakje gaat in een zakje. En dat beste mensen, kost me (inmiddels nog maar) bijna 2 uur per lade. Er zijn 105 vakjes per lade. Nog 9 lades te gaan.

zondag 16 oktober 2011

Iemant begint er maar vast mee

Het is nog vroeg, ik weet het. En dan doel ik op het feit dat ik meestal in oktober meer in kerststemming ben dan, om maar eens wat te noemen, tijdens Kerst zelf. Ik vecht daar dan nog een weekje tegen, door uit te stellen om naar Het Tuincentrum te gaan. En nou moet u weten dat ik vlak in de buurt woon van Het Tuincentrum met de Grootste Kerstshow van Nederland. Dus dat kost best moeite. En ook door uit te stellen om de bewaarde kerstnummers van de leukste tijdschriften door te bladeren. Maar het is nu 16 oktober, de tijdschriften die nu naast me liggen hebben een verdacht decembertintje en om eerlijk te zijn, ik heb het gevecht gisteren al opgegeven. De mogelijke kerstmenu's zijn opgezocht en de kooktesten zijn begonnen. En ik zet zo even een cd van Norah op. Norah hoort bij Kerst, vandaar. Maar ik dwaal af. De kooktest gisteren was een aardappelgerecht met een biefstukje met luxe wijnsaus. Aardappelgerecht was een succes, dat recept houden we er in. Maar niet voor Kerst. Kan nog proberen om het gerecht op te dienen in een luxe schaal, maar gisteren, zo op het bord, was het (ondanks lekker) zeker niet kersterig genoeg. De biefstuk was een biefstuk en de wijnsaus was wat triestig. Die vallen ook af dus. Volgende kooktest wordt een rollade. Ik houd u op de hoogte.

maandag 10 oktober 2011

Iemant heeft oorgriep

Ik heb oorgriep. Wat? OORGRIEP, oorrrrrrgrrrrrrrrrriep! Naast dat ik oorgriep heb spreek ik mijn 'r-en' niet zo goed uit. Zeker niet als ze na een 'g' volgen. Maar dat is niet ten gevolge van een virus of tijdelijk, dat is gewoon zo. En ondanks dat sommige mensen mij al mijn hele leven lang kennen en dus ook weten dat ik een probleem met 'r-en' heb, houdt niet iedereen daar rekening mee. Zo mijn vader. Die me vroeg om boodschappen voor hem te doen.
'Pap, dat gaat nu niet, ik heb namelijk oorgriep', aldus ik.
Stilte.
'Uh tja, wat heb je?', aldus mijn vader.
Oorjgjiep (zo zei ik het niet, maar zo hoorde mijn vader het wel).
'Sorry, maar waar ben je druk mee?', wederom mijn vader.
'Ik ben niet druk, ik heb oorrjjjgjjjjjjjjiep', en nu sprak ik het echt goed uit hoor, maar alle inzet ten spijt concludeerde mijn vader:
'Een wat? Een orgie??'
'Nee pap, geen orgie. Ik ben ziek, ik heb grrrrriep vanwege een virus in mijn oooorrrrren, dat zijn die twee dingen naast mijn hoofd waarmee ik kan hoooorrrrrren'.
'O, en nu?'

woensdag 28 september 2011

En klaar is iemant ...



Kan niet anders zeggen, veel plezier gehad om ze te maken. Ik schiet al in de lach als ik ernaar kijk. En het leuke is, ze kukelen ook nog. Al kan ik jullie daar geen deelgenoot van maken.

woensdag 14 september 2011

Eindelijk heeft iemant hem


Al jaren staat 'de groene stoel' in mijn huis. Voordat ie in mijn huis kwam, stond ie bij mijn zus. Voordat ie daar kwam, stond ie thuis (da's dan dus bij mijn ouders). En voordat ie daar kwam, stond ie bij Mamsie en Daddy (da's dus bij mijn grootouders). Maar toen heette die niet de groene stoel, maar Daddies stoel. Hij was overigens toen geel. Of niet? Was dat later? Ik weet het niet meer. De groene stoel heeft vele gedaantes gekend. Maar nu is ie dus alweer een heleboel jaren groen. Zo lang al, dat hij ook al heel lang eigenlijk opnieuw gestoffeerd had moeten worden. Maar dat is kostbaar en dus stel ik het steeds weer uit. Afijn. Een week of wat geleden heeft hond C. gekotst. Op de bank. Heel fijn. Het is toch altijd raar met die honden. Diarree en kots (sorry mensen, maar zo heet het nu eenmaal) moet altijd op een vloerkleed of deurmat of bank. Liefst de nieuwste in huis. Als dat niet zo was geweest namelijk, dan had C. voor de groene stoel gekozen. Maar dat heeft hij niet gedaan. Alle makkelijk schoon te maken en onder bekbereik liggende tegels en laminaat ten spijt, een hond kiest daar niet voor. Die kiest voor een zachte onderlaag. Mijn theorie hierover: omdat het dan minder spettert. Afijn, de bank dus dit keer. Hoewel nu schoon, is er een vlek uitgebeten in de stof. Of dat nu is gekomen door de kots of door het schoonmaakmiddel is niet vastgesteld. Maakt ook niet uit, het is hoe dan ook een naar gezicht. Dus in mijn woonkamer stond nu een armoedige bank naast een armoedige groene stoel. Dat kon zo niet langer.
Nu valt door de jaren heen zo af en toe mijn oog op een Chesterfield. Waarvan ik nooit helemaal met zekerheid kan bepalen of ik hem nou mooi vind of lelijk. Maar meestal slaat de wijzer uit naar 'toch een gaaf kitscherig ding he'. Dan zie ik hem eens in een winkel, dan eens in een boek of tijdschrift en soms op MP. Altijd geheel toevallig. Maar ik kon nu natuurlijk best eens kijken of dat ook wat minder toevallig zou lukken. En inderdaad, een in goede staat verkerende echte (dat geloof ik dan maar) oude Chesterfield. Nog geen 10 km verderop. Ideaaaaaal.

donderdag 18 augustus 2011

Iemant gaat back to basic

Het weekend heb ik doorgebracht in een boerenbedtent. Op de Veluwe. Met drie vriendinnen. Een aanrader. Als je tenminste van basic houdt. Dan weer niet zo basic dat je op de grond leeft en onder een koude douche staat, maar toch vrij dicht daarbij in de buurt komt. De ingrediënten waren een bedstede (daar lag ik in), een getimmerd stapelbed (daar lag M in) en een luxe tweepersoonsbed (daar lagen M en E in). Allen beschikten over een goede matras en dekbedden. Tot nog toe viel het basic mee. We hadden ook stoelen en een stamtafel, aanrecht met koud stromend water en een wc. Wat dat laatste betreft, daarover was de afspraak dat activiteiten waarbij vieze geuren loskomen, elders plaats moesten vinden. Het is maar dat u het even weet. We hebben ons er allemaal aan gehouden, geloof ik. Al weet ik niet waarom M sorry zei en met een brandende lucifer terug de wc in ging.
Naast dit alles was er een houten vloer, wat in elkaar getimmerde kastjes van kistjes en, het allerbelangrijkste, een houtkachel. Om te koken. En dat was nog het meest basic van alles. Drie uur wachten eer je water kookt zijn we gewoon niet meer gewend mensen. Maar we hebben ons er doorheen geslagen en zijn nu echte slow cooking experts. Op tijd beginnen is les één. Anders eet je pas heeeeel laat.
Niet behorende bij dit concept, maar wel een van de hoogtepunten was onze huismuis 'Pietertje'. Die heel slim na elke maaltijd een rondje door de tent maakte. Niet gedeerd door onze aanwezigheid. En ongemotiveerd voor elke tegenprestatie voor alle lekkere dingetjes die we voor hem op de grond lieten vallen. Van het voorverwarmen van ons bed tot ons verdedigen tegen everzwijnen, geen enkel voorstel deed hem bewegen ons op gepaste wijze te bedanken. Hij is ons niet eens uit komen zwaaien.

dinsdag 9 augustus 2011

Iemant doet nog meer ontdekkingen

Afgelopen zondag was er een kofferbakmarkt. Op kleedjes en op tafels. Waarachter dan weer auto's stonden. Soms dan, soms ook niet. Ik snapte het dus niet helemaal. Maar zag wel dat er rommel was. Wat te koop werd aangeboden voor de ene prijs en wat je dan na enig onderhandelen kon kopen voor een andere prijs (als je het goed doet een lagere). Lijkt op markt. Rommelmarkt dus.
Heb een uurtje lopen zoeken tussen de rommel, wat gepraat en wat gepingeld en had een leuke oogst. Zo voor een zondag tussen de buien door.

maandag 8 augustus 2011

Iemant doet een ontdekking

Om te beginnen even het mysterie van het vorige blogberichtje oplossen. Het heeft een dag of drie geduurd en toen was duidelijk dat het boekje verkeerd bezorgd was. Het was niet voor mij. Het vorige boekje dat J.  besteld had, dat was wel voor mij. En dus dacht de verzender dat deze ook vast voor mij was, aangezien mijn adres nog in het systeem stond. Hoe had ie ook beter kunnen weten dan? Het boekje was voor J. zelf.
J. heeft nu overal antwoord op en ik nog steeds niet. Maar als ik iets wil weten, bel ik haar gewoon.

Maar goed. Laatst was ik bij de kringloop. Die in Amersfoort. Ben weer helemaal rommelminded en kan me dus  weer echt vermaken met het doorstruinen van andermans zooi. De oogst van dat bezoekje was nog mager, erg mager. Namelijk nul. En dat voelt nooit helemaal lekker. Ga je helemaal naar Amersfoort en vind je niets. Ik liep wat langs de stellingen met boeken. Trok er hier een daar eentje uit het rek, duwde het weer terug. Vond niet wat ik zocht. Zag mijn achternaam, liep weer verder. Dacht, 'huh?' Liep weer terug. Zocht mijn achternaam en VOND mijn achternaam. 'Je bent nog niet in Niemandsverdriet,' stond er! Zomaar op de band van een boekje. MIJN achternaam. Op de 'd' let ik dan maar even niet. Want dat zou flauw zijn. Dat mijn familie nou niet zo goed kon spellen toen ze de boeken in gingen, kan ik de auteur natuurlijk niet kwalijk nemen. Met een misplaatst gevoel van trots ging ik naar de kassa. 'Zo heet ik,' zei ik. Geen reactie.

dinsdag 21 juni 2011

Heeft iemant antwoord?

Vandaag lag er een pakketje van het dikke, blauwe mannetje.com. Raar, want ik had niets besteld. In het pakketje blijkt een boek te zitten. 'Het BOEK met alle ANTWOORDEN'. Toegezonden en betaald door een mij tot nu toe nog onbekend persoon. Want van wie, dat wilde de meneer van de klantenservice van het dikke, blauwe mannetje.com me niet vertellen. Beleid.
Maar niet getreurd uiteraard, want het antwoord stond natuurlijk gewoon in dat boek. Want het is tenslotte en maar liefst het boek met ALLE ANTWOORDEN. Dus vraag: 'Wie heeft mij dit boek gestuurd?' Antwoord: 'Je zit er te dicht op om het goed te kunnen zien'. Na, da's dan lekker. Van mij gaat dat antwoord dus niet komen, want ik zit er te dicht op. Iemant anders die het antwoord weet?

zondag 15 mei 2011

Iemant zucht

Laatst gepubliceerd op 4 april 2011. Zucht, het is nu 15 mei. 2011, dat dan gelukkig nog wel. Het is nu ook 18.00 uur, honger. Ga dus eerst maar koken en dan kom ik terug om dit blogje af te schrijven. Zo, ben weer terug. Wel alweer twee uur later, dat dan ook weer. Er is gewoon te veel te doen en te veel leuk: oude afleveringen van 'Ik vertrek' kijken, muziekcollectie op laptop zetten, favoriete blogs lezen waar ik hopeloos bij achter loop en ga zo maar door. En dan tel ik huishouden (blrg), verbouwen en onderhouden, tuinieren, sociale contacten en werk (blrg blrg) nog niet eens mee. De tijd vliegt intussen voorbij, echt heel hard. Als ik, en dat is niet vaak, dan eens echt heel actief ben met huishouden (blrg), verbouwen en onderhouden, enzovoort, enzovoort, dan is het rendement van zo'n dagje echt niet noemenswaardig. Maar moe dat ik ben. Wat is dat nou? Slechte conditie (ik weet van niets), de leeftijd (het ligt er maar aan wie je het vraagt, maar ik ben of een oud wijf of een jong ding) of een grapje van het universum (laten we ze eens gek maken daar op die planeet, we maken van 24 uur 12 uur en vertellen het aan geen enkele klok)? Volgens mij is het het laatste, die eerste twee spreken me gewoon minder aan. Wat de oorzaak ook moge zijn, morgen is het weer maandag. En we weten allemaal wat dat betekent ...

maandag 4 april 2011

Iemant zoekt een boel van deze

Alle jaren drink ik deze thee, in deze smaak en alle andere smaken die er zijn. Maar op dit moment is deze smaak toch wel favoriet. Afijn, niet relevant, want waar het om gaat is het volgende. Al jaren ook gooi ik de lege verpakking weg met altijd een gevoel van 'toch zonde'. Ze zijn zo mooi rond en zo gaaf, want ze hebben onder het gebruik niet te lijden en ze zouden toch nog ergens handig voor kunnen zijn. Maar altijd weer besluit ik om dat mooie ronde kokertje met zoveel potentie weg te gooien en te blijven zitten met het gevoel van een gemiste kans. Maar daar heb ik misschien iets op gevonden. Ik heb een projectje bedacht, ik ga niet verklappen wat. Als (lees echt ALS en NIET wanneer) het klaar is, dan laat ik het wel zien. Maar eerst moet ik nog thee drinken, heel veel thee. Het gaat om de massa he. En dan te bedenken dat ik er minstens al honderd weg heb gegooid ... En nu ik het hier dan toch over heb, dan maar gelijk een oproepje naar Zonnatura: er is geloof ik al eerder geminderd, maar nog iets minder zoet mag best. En wil er iemand mee thee drinken, dan is ie natuurlijk welkom.

zondag 6 maart 2011

Iemant zoekt (wederom) inspiratie

Na lange afwezigheid, waarvoor niet echt excuses, zoveel mensen lezen mijn blog toch niet, dan nu toch weer een kort berichtje. In urgent need of inspiration heb ik een boek gekocht 'Inspired. How creative people think, work and find inspiration'. En het werkt best goed, want nog geen uur later kwam ik sinds maanden eindelijk weer eens op een leuke, nieuwe website lostateminor.com. En dat terwijl ik het boek alleen nog maar gekocht heb, maar nog niet gelezen . Kun je voorstellen wat er mogelijk is als ik het boek nu ook nog echt ga lezen. Misschien moet ik maar een leuk vakantiehuis huren, een bus volladen met creatieve zooi en mezelf een week gaan vermaken. Zal vast lukken. Wil er iemand mee om voor me te koken?