Uit iemants herinneringen

Geïnspireerd door haar logje schoten er wat herinneringen terug het voorste deel van mijn geheugen in. En die zal ik eens even met u delen. Ik had als kind altijd het idee dat ik voorbestemd was om Grote Dingen te doen. Misschien hebben alle kinderen dat, misschien ook niet. Ik heb daar geen verstand van. Ik weet alleen iets van honden en die heb ik op dergelijke Grote Gedachten nog nooit kunnen betrappen. Wel op Grote Hopen, maar die tellen hier niet mee. En dat zou ook wat banaal en makkelijk zijn om hier op te schrijven, dus dat doe ik niet. Als een groot staatsleider het volk toesprak op televisie en ik het idee had dat de boodschap totaal niet overkwam, dan dacht ik altijd: 'laat mij dat nou uitleggen, ik weet zeker dat ze me zouden begrijpen'. Ditzelfde had ik met onderwerpen als wereldvrede en honger. Zoveel leed in de wereld zou er niet zijn als iedereen het maar begreep. Het werd gewoon niet goed uitgelegd. Ja, ik weet het. Het is wat genant om toe te geven, maar enige grootheidswaanzin was me wel toe te schrijven. En gezien mijn leeftijd toen moet dat wel aangeboren zijn, dus eigenlijk kan ik er niets aan doen. Mocht u mij persoonlijk kennen en wat overeenkomsten zien met mijn huidige zelf, houd die dan gerust voor u. Ik hoef ze niet te weten.
Mijn gevoel van een meisje te zijn waarvoor Grootse Plannen waren uitgestippeld werd ook gevoed door een vriendin van mijn moeder. Die zei altijd: 'Let maar op, deze wordt later heeeeeel rijk. Puissant zelfs.' Ik kan u zeggen dat hier tot op heden nog geen sprake van is, maar misschien moet ik nog wat groter groeien. Mocht u hier op een goede dag een bericht tegenkomen met de titel 'Iemant is vertrokken naar zonniger oorden', dan is haar uitspraak toch treffend voorspellend gebleken. Maar zover is het nu nog niet. Nu krijgt u eerst nog mijn tweede herinnering voorgeschoteld en dan later de derde. Wel zo overzichtelijk om dat zo te doen, nietwaar?

De tweede herinnering die uit de vergeten hoekjes van mijn ziel in het licht werd gezet, was dat ik de manier waarop we ons verplaatsten altijd zo omslachtig vond. Twee uur moeten rijden om op je plaats van bestemming te komen leek mij wat achterhaald. Als we hier nu niet links waren gegaan, maar rechts en dan om die heg heen. Misschien waren we er dan al geweest? En waarom hadden we een auto nodig of een trein, je kunt toch ook je lichaam gebruiken? Gewoon opstijgen. Doe je eerst je hoofd zo en dan je armen zo en dan even een klein hupje en de rest gaat vanzelf. Ik zweer het u, ik heb aan deze manier van verplaatsen nog levensechte herinneringen. Ik ben alleen de techniek kwijt waardoor het nu niet meer lukt. Maar ooit, ooit heb ik hier mijn hand niet voor omgedraaid.

De derde herinnering ben ik even vergeten. Das nou vervelend zeg. Ik zet even een kopje thee, misschien wil het me dan te binnen schieten ..................
Nee, helaas. U zult het hiermee moeten doen.

Iemant wil later (ook nog) leuk zijn

Dat vorige logje he, dat ging eigenlijk over het volgende. Soms zie je, op televisie of zo, van die leuke oude mensjes. Vaak vrouwen overigens. Gewoon een constatering. Die dan ruim in de tachtig of negentig zijn en nog volop in het leven staan. Van die. Die nog best weten wat er speelt in de wereld, die dagelijks nog een neutje drinken of een kaartje leggen, hun ochtendoefeningen doen, skypen met de achterkleinkinderen, piano spelen, gaan dansen en dan ook nog ..... afijn, u heeft een beeld denk ik. Dat zijn van die mensjes die met hun tijd mee zijn gegaan. Die nooit hebben gedacht: 'het zal mijn tijd wel duren'. Nee, de nieuwste ontwikkelingen hebben ze hun hele leven op de voet gevolgd. Nieuwe techniek werd omarmd en niet uit de weg gegaan. Natuurlijk is hun hele basis in het leven al open geweest; open voor andere denkbeelden en levensstijlen. En dat maakt die mensjes zo leuk als je ze nu ziet. Dus om leuk te zijn als je oud bent, zul je ook al leuk moeten zijn als je jong bent. Want hoe dan ook, je humeur heeft toch wat onder ouderdom te lijden. Dus als je humeurlat al wat laag ligt nu, dan voorspelt dat niet veel goeds. Leg die lat dus maar hoger en blijf nu al bij de tijd, dan kan ie straks gerust nog een stukje zakken. Ligt ie nog altijd hoger dan de gemiddelde andere oude bes.
Vandaar dus dat ik bij de tijd wil blijven, want wie weet wat er allemaal nog komen gaat. Dat moet ik nog wel kunnen snappen. Want hoe moet het vergaan zijn met de mensen die de telefoon een vooruitgang van niets vonden en stug een brief met een duif mee bleven sturen? Of die blijvend overtuigd waren dat een treinreis niet te overleven was en het einde van de gezondheid van de algehele mensheid? Dat soort mensen moet toch niet te pruimen zijn geweest? Aan de andere kant, ze werden ook niet zo oud he, vroeger.

Iemants digitale voetstappen

Lange tijd heb ik geprobeerd mijn digitale voetstappen wat te beperken. Ik had een website (had ja, als het goed is gaat hij binnenkort offline), ik heb deze blog, ik sta op LinkedIn, heb me hier en daar aangemeld op een fotosite en dat moest het dan zo ongeveer maar zijn.
En toen zei E.:  'waarom zet je niet op Twitter dat je een nieuw logje hebt geschreven, dan krijg je gelijk meer bezoekers'. Nou dat was simpel, als je niet op Twitter zit, dan twitter je ook niet.
En toen stuitte ik in een week tijd zo'n tachtigduuzend keer op Wordfeud. Via televisie, terloops in een gesprek 'waaaaaaat, zit jij niet op Wordfeud???', in de mail. Man.
En toen werd ik om de oren geslagen met vriendschapsverzoeken voor Facebook. In eerste instantie heb ik ze stoïcijns genegeerd. Ik zat niet op Facebook en was dat binnen afzienbare tijd ook niet van plan. Daarmee uit.

En toen heb ik een Twitter account aangemaakt (meer bezoekers was wel aantrekkelijk) en vanaf dat moment kon ik de onnavolgbare conversaties tussen @Amiek en @NotteBianca volgen. Of eigenlijk niet volgen dus.
En toen heb ik een Wordfeud account aangemaakt (niemand in mijn omgeving wil nog met me scrabbelen) en vanaf dat moment kon ik af gaan zitten wachten tot iemand eindelijk een woord terug legde.
En toen heb ik (aaaarggg) een Facebook account aangemaakt (toen het gevoel een eenzame schlemiel te zijn te veel werd) en vriendjes gezocht.
Tot zover het beperken van de digitale voetstappen. Het had beter gekund.

Iemant heeft zand op tafel

We hebben het hier over dit hondje. We hebben er twee en beide hondjes zijn schatten, maar dit specifieke hondje is af en toe ook wat stout. Soms wat erger, soms wat minder erg. Dit hondje gaat zeker 1 keer, maar vaker 2 keer per week naar de dagopvang voor honden. Hij is dan daggast in het pension. Hij heeft het daar heel, heel, heel erg naar zijn zin. Hij rent en speelt zich een slag in de rondte, doet een slaapje en rent dan nog wat meer. Aan het einde van de dag halen we hem op, hij krijgt nog een hapje eten en de rest van de avond hebben we geen hond aan hem. Hij ligt in diepe slaap en is af en toe slechts in staat een ooglid op te hijsen om zijn omgeving in zich op te nemen voor een zeer kort moment. Even controleren of het roedeltje nog klopt, zo leggen wij dat uit. Het pension is nu twee weken dicht. Vorige week en deze week moest hij thuisblijven. Dat kan hij prima, maar zijn uitjes mist ie toch wel. En vorige week constateerden we dat als dit hondje zijn uitjes niet heeft, hij toch iets meer de grenzen opzoekt van wat mag en wat niet mag. Hij moet iets meer bijsturing hebben lijkt het wel. Maar dat hebben we graag voor hem over. Bovendien, zo redeneerden we, het scheelt toch twee weken weer de kosten voor de dagopvang. Niet dat die zo torenhoog zijn, maar aan een paar tientjes zit je toch gauw.
De laatste paar dagen vraag ik me af waarom er elke keer toch zoveel zand op de eettafel ligt. Verder is er niets aan de tafel te zien. Er ligt een stapeltje tijdschriften en boeken op, er staat een grote schaal op met daarin een glazen bol voor een kaars en een speaker. En die staan de hele tijd waar ze staan. Niets aan te zien. Maar nadat vriend R. ook had aangegeven dat hij niet kon bedenken wat hij deed dat zand op de eettafel kon veroorzaken begon het vermoeden te vormen dat dit hondje niet alleen de vensterbank aan de voorkant van het huis tot zijn domein heeft verklaard, maar als we niet thuis zijn ook de eettafel aan de achterzijde van het huis. Je kunt dan zo goed naar buiten kijken he, zal zijn overweging zijn.
Vanochtend was de tafel zandvrij. Vanmiddag was de tafel een zandbak. Bewijs geleverd. Maar om alle twijfel weg te nemen lag er nog een stukje bewijs voor ons klaar. Of beter gezegd, een paar stukjes bewijs. In die schaal die dus op tafel staat, liggen al een paar dagen een briefje van 50 en een briefje van 20. Gewoon te liggen, tot ze naar de bank worden gebracht of uitgegeven worden. Of worden verscheurd. Door dit hondje. Althans, het briefje van 50 is gelukkig ongedeerd gebleven. Het briefje van 20 bestaat nu uit 5 snippers en twee ontbrekende hoekjes. Het briefje van 20 staat gelijk aan 2 dagen dagopvang. Twee dagen die hem de afgelopen week door de neus geboord zijn, als je het hem vraagt.

Iemant is gefascineerd door de statistieken

Sinds eind 2009 heb ik deze blog, zo heb ik u eerder verteld. De statistieken van Blogger voldeden niet geheel aan mijn wens en dus ging ik op zoek naar een andere teller. Dat werd in mei 2010 Motigo. Nu zijn de statistieken van Blogger inmiddels beter dan ze waren en daarom bekijk ik die nu zo af en toe ook. Nu doet zich het vreemde feit voor dat Blogger meer bezoek telt dan Motigo. Althans, daar lijkt het op. Heel irritant vind ik dat. 

Eigenlijk zou ik moeten beslissen om een van beide overboord te gooien, maar dat lukt me dan weer niet. Welk besluit is het juiste namelijk? Bij de een heb je dit, bij de ander laat je dat. En een nieuwe teller is zo sneu, want die begint weer vanaf nul. Ik modder dus nog maar even aan.

Ondertussen laat Blogger een interessant feitje zien. Het geeft aardig weer wat ons zoal bezig houdt in ons leven. Van de top-berichten kan ik zien hoe vaak ze zijn bekeken. Dit bericht staat met stip bovenaan:  382 pageviews! Het bericht dat daar direct op volgt heeft er 64. Om het verschil maar even aan te geven. De zoektermen waarop het eerste bericht wordt gevonden luiden: 

• heel nodig moeten plassen
• nodig moeten plassen
• plas verhalen
• plas verhaal
• plassen verhaal
• ik moet zo nodig plassen
• plassen onderweg
• plasverhalen

Deze zoektermen vormen volgens Blogger gelijk ook bijna de hele top-zoektermen waarop mijn blog überhaupt wordt gevonden. Er zijn er nog twee die niets met plassen te maken hebben: 'hesterisiemant' en 'een minuut stilte Siegfried Lenz boekverslag'. Waarom het berichtje van de Nook als tweede favoriet uit de bus komt moet u zelf maar bepalen als u de reacties van heer E. op dat bericht leest. 

Dus wilt u (nog meer) bezoekers hebben op uw eigen blog dan weet u nu waarover u moet schrijven.

Praat er iemant mee?

Al een paar jaar heb ik een klein plastic doosje in huis. In het doosje zitten allemaal kaartjes en op die kaartjes staan vragen. Die vragen zijn bedoeld om een gesprek te starten. Het hele zwikkie wordt op de markt gebracht onder de treffende naam 'gespreksstarter' en heeft een bijbehorende website www.gespreksstarter.com. Nou is er in die paar jaar nog niemand geweest die op basis van zo'n kaartje een gesprek met mij wil starten. Bij het voorstel van mijn kant trekt de ene persoon een soort muur van afwezigheid op en begint gauw over iets anders. De ander trekt als een idioot wat kaartjes uit het doosje, geeft op elke vraag een bijna een-letter-grepig antwoord en roept na vier kaartjes: 'zo klaar'. En de volgende start een gesprek over de gespreksstarter: 'wat er toch allemaal niet uitgevonden wordt' en 'het zou toch triest zijn als je zoiets nodig hebt'. Om daarna vervolgens in stilzwijgen te vervallen.
U begrijpt het, ik voel me hierin wat alleen.

Datzelfde heb ik trouwens ook met een spelletje. Dat spelletje heet Yamodo en heb ik meegenomen uit de VS. Het is vast wel via internet te bestellen, mocht u op basis van mijn beschrijving enthousiast raken. Maar als dat het geval is, dan kunt u het beste hier een potje komen spelen. Maakt u mij ook blij.
Bij dit spelletje is het de bedoeling dat je leest, tekent, schrijft en doorgeeft. Je krijgt een blok met blaadjes en op elke blaadje staat een titel en een beginnetje van de tekening en de tekst. Jij vult een stukje aan en geeft door aan de volgende, enzovoort. Echt iets voor een creatieve geest dus. En blijkbaar zijn die schaars in mijn omgeving. Meer zeg ik er niet over.

Terug naar het gesprek. In het doosje zitten dus kaartjes met vragen. Vragen die bij iedereen weer andere associaties oproepen. Zo denk ik bij de vraag: Welke naam zou je geven aan je biografie? niet aan een titel van mijn biografie. Maar wel aan een titel die ik bedacht heb voor een nog te schrijven boek: 'Plastic met een plaklaagje'. Ik weet niet waarom, maar enige tijd geleden kwam dit zinnetje in mij op en ik dacht gelijk 'goh, iemand zou een boek moeten schrijven waar deze titel bij past, want die titel is echt geweldig'.
Maar sommige van die gespreksstarters daar blijk je wat triestig van te worden. Bijvoorbeeld: Als je de gedachten van mensen kon lezen, wat zou je dan het meest verbazen? Daar ga ik maar niet over beginnen. Lijkt me verschrikkelijk de gedachten van mensen te kunnen lezen. Als ze ook maar iets lijken op het geblaat op sommige nieuwsforums, dan word ik vanzelf triest. Nee, laat maar zitten die gedachten.
Van andere vraag je je af wat het nut is om het jezelf überhaupt af te vragen, maar voor een keertje is het best leuk: Als je moest kiezen, zou je dan liever heel je leven zitten of staan? Tja, geef daar maar eens antwoord op. Ik zou zeggen dat ik dan liever wil staan, maar echt onderbouwen kan ik dat niet. En misschien krijg je wel heel erg spijt, maar dan is het te laat. Dat geldt trouwens ook als je voor zitten kiest. Dus maakt het dan nog wel wat uit?
En dan heb je ook nog vragen waar je direct het antwoord op weet: Wat is de vreemdste achternaam die je ooit gehoord hebt? Die is niet moeilijk natuurlijk.
De laatste soort die ik hier nog even wil aanhalen, is de soort vraag die een vraag oproept. Of meerdere. Zo zit er tussen: Hoe zou de wereld eruitzien moest deze door vrouwen bestuurd worden? Pardon? Hoezo moest? Zeker een man die deze vraag heeft verzonnen? Een vrouwloze man waarschijnlijk? Iedereen weet toch dat de wereld al lang door vrouwen bestuurd wordt? Mannen zouden nog steeds het neanderthalerschap niet ontgroeid zijn als dat niet zo was. En met knuppels voor een open vuurtje met hun r-bliep-t op een steen zitten.

Iemant over een rollade en ontvelde knokkels

Ik heb u verwaarloosd. En dat spijt mij oprecht. Zeker nu ik zo ruim voor de deadline over de grens van mijn korte termijn doelstelling ben gewandeld. De teller van de pageviews staat inmiddels dik over de 2000. En dat vind ik leuk. Dank daarvoor.

Ik heb u een paar dingen te melden. Woensdag hebben we genoten van het gezelschap van heer E. die proefkonijn kwam spelen. Volgens zijn smaak en die van onszelf was het experiment goed gelukt en wordt het met een paar kleine aanpassingen nog beter zelfs. Hieronder ziet u de vakkundig gemarineerde rollade voor hij de oven in ging. Wat u ziet is een varkensrollade met drie inkepingen, daarin zijn laurierbladeren en takjes tijm gestoken. Het hele ding is ingekwast met olijfolie en knoflook. Dat zijn die witte dingetjes. Voor ie de oven in ging, heeft ie eerst zo drie uur smaakjes liggen opnemen.

Donderdagavond was het tijd voor mijn tweede les Krav Maga. Vier ontvelde knokkels en drie blauwe waren het resultaat. En echt, de foto toont niet helemaal hoe 'erg' het was. Maar omdat ik vermoed dat ik wekelijks wel een en nieuwe 'blessure' kan tonen hier en dat natuurlijk snel niet meer leuk is, doe ik u de belofte dat dit de eerste en laatste foto's zijn. Tenzij er dus sprake is van een echt spectaculaire, dan onthoud ik u die niet. Maar de huis-tuin-en-keuken-beschadigingetjes laten we hierna voor wat het is.

Overigens was de les heel leuk. En ik heb hem beter doorstaan dan vorige week. De zwarte vlekken kwamen pas na de les, toen ik weer thuis op de bank zat. En dan ook nog alleen bij het linkeroog. Dan is er toch sprake van vooruitgang, nietwaar? Vandaag ga ik even kijken of ik ergens handschoenen kan scoren zodat ik volgende week er lustig op los kan slaan zonder dat de vellen huid op het kussen geplakt zitten. Ja echt, smerig hoor.

Iemant waagt zich aan Krav Maga

U moet even weten, om de waarde van mijn inspanning goed te kunnen duiden, dat ik zo stijf ben als een wortel en de conditie heb van een mopshond met overgewicht. En dat is geen recente ontwikkeling. Dit hoort al enige tijd bij mij. Hardlopen en aerobics zijn de twee halfslachtige pogingen die ik in de afgelopen 15 jaar heb ondernomen om mezelf wat sportiever te maken. En dat dan ook nog in de eerste helft van die 15 jaar. En o ja, vorig jaar heb ik nog een sportgame voor de Kinect voor mijn verjaardag gekregen. De hoes ziet er heel leuk uit.
Tot zover de context.
Want donderdagavond was het moment daar. Na iets van 5 of 6 afzeggingen van verschillende kanten had ik gisteren mijn proefles Krav Maga. Een verdedigingskunst die zijn oorsprong heeft in Israël. Valt het u op? Een kunst he. Dat komt dan weer dichter bij me in de buurt.
Hoe ik op dit onzalige idee kwam zal ik u vertellen. Een aantal weken geleden, ik meen het was september, startte een nieuwe serie van Expeditie Robinson. Sipke deed mee. Niet lang trouwens, want hij viel niet goed in de groep waardoor hij eruit werd gestemd en toen viel ie ook nog eens van een trap waardoor hij zijn enkel brak. Maar deze informatie is allemaal niet relevant. Sipke werd, net als alle andere kandidaten, aan de kijkers voorgesteld middels een filmpje over zijn dagelijks leven en zijn verwachtingen van de komende expeditie. Dat hij zijn enkel zou breken was niet iets wat hij verwacht had, tenminste het werd in het filmpje niet genoemd. In het filmpje zagen we een fanatieke Sipke die zijn handen ferm tegen een stootkussen sloeg, ondertussen gestoord door een andere fanatiekeling die de taak had hem van het stootkussen vandaan te houden. Hij moest slaan aan de ene kant en wegduwen aan de andere kant. Het zag er allemaal indrukwekkend uit. En vriend R. trok de conclusie dat dit hem echt een activiteit voor mij leek. En ik trok de conclusie dat hij daar best eens gelijk in kon hebben en liet het daarbij.

Tot een aantal weken later. Ik raakte in gesprek met collega S. Ze vertelde me over haar sportieve activiteiten. En om daar wat aan te relateren vertelde ik over de sportieve activiteiten van Sipke (ik kon immers niet uit eigen ervaring vertellen en dan moet je improviseren). Maar .... geluk of ongeluk (dat laat ik u over een aantal weken weten) wist S. te vertellen dat Sipke aan Krav Maga deed. Een heel gesprek ontspon zich. En in mijn hoofd ontstond het idee om ook aan Krav Maga te gaan doen. Ik nam nog wat tijd om aan dat idee te wennen en zocht uit of dat dan ook in mijn woonplaats kon. HelaasGelukkig bleek dat zo te zijn. Een afspraak voor een proefles was gemakkelijk gemaakt en daarna gemakkelijk nog een aantal keren verzet dus. In de tussentijd kwam collega S. wekelijks haar nieuwe blessure tonen, die opliepen van een blauwe plek naar mank lopen tot een bijna gescheurde lever of zo. Ik raakte ietwat ontmoedigd.
Maar donderdag ontkwam ik er niet langer aan. En ... het was leuk. De halve les heb ik zwaar hijgend, zwarte vlekken ziende en wat draaierig toegekeken. Maar dat kwam omdat ik veel te fanatiek mee had gedaan aan de zware, zeer zware warming up natuurlijk. Maar waar en wanneer ik kon heb ik mezelf verdedigd, door van me af te trappen, naar kelen te grijpen, fictieve kaakstoten uit te delen en dit alles ook weer af te weren. De ronde met kruis slagen heb ik overgeslagen, gezien het feit dat ik de enige was zonder toque.
En nu heb ik spierpijn.

Iemant staat op Nul

Gemiddeld komen 14 procent van de dagelijkse pageviews vóór 10:22.
Op grond van de pageviews van 0 vandaag en tot nu toe zal uw site vermoedelijk vandaag 0 pageviews bedragen (+/- 0).


Dit was de harde waarheid die me zojuist tegemoet 'schitterde' op mijn scherm. En gisteren was de stand ook al 0. 0! Als u denkt dat er toch een bezoeker was omdat de statistieken 1 aangeven op de datum van gisteren, dan kan ik u zeggen dat die zielige 1! door mezelf is veroorzaakt door mijn blog vanaf mijn telefoon te bezoeken. Maar als u mijn blog helemaal niet leest, dan kan ik u zelfs dat niet zeggen. Zo sneu.
Desondanks zet ik door. Ik moet en zal over die 2000 pageviews gaan bij het einde van dit jaar. 

[Dat is mijn korte termijn doel he. De lange is dat ik een grote kleine schare trouwe lezers om mij heen heb verzameld wiens dag ik zo af en toe een stukje fijner maak door een schaterglimlach te ontlokken] 

Dus de sporadische lezer praat ik een zodanig schuldgevoel aan dat hij of zij zich verplicht voelt om zich in ieder geval tot het einde van dit jaar een aantal keer door de statistieken te laten noteren. Dat kan al zonder de stukjes überhaupt te hoeven lezen. Maar dat raad ik u niet aan natuurlijk. Want zodra mijn korte termijn doel is behaald, kom ik achter u aan voor mijn uiteindelijke doel. En dat kan goedschiks of kwaadschiks. Mocht ik uw schuldgevoel nog niet voldoende aangewakkerd hebben, dan wil ik u bij deze hartelijk bedanken voor het overweldigende aantal reacties met goede recepten voor mijn bakdingetjes. *Het wordt al grimmiger.*

Iemant bakt er niet veel van, maar het kan wel

Sommige van die logjes leiden echt een eigen leven. Je start met een verhaal voor ogen en als je klaar bent, blijkt het ergens anders over te zijn gegaan. Zo ook mijn vorige logje over de IK En Anderen-winkel. Ik had mijn begane fout helemaal niet met u willen delen, maar dat ging geheel vanzelf. Zoals Elise zei zat het me blijkbaar nog steeds dwars en daarmee schrijf ik de spontane bekentenis maar toe aan een of ander verwerkingsproces.
Wat ik wel had willen delen, maar wat dus niet vanzelf ging, ga ik nu proberen. De start van het vorige verhaal ging nog goed. Dat kan ik hier wel weer kopiëren. Dan bedoel ik dat stuk dat er dingen aan je blijven kleven die je helemaal niet ging kopen.

[Even tussendoor: op de achtergrond luister ik op dit moment naar haar. Een aanrader wat mij betreft.]

Allora, enkele weken geleden liep ik daar dus. En de bakdingetjes op de foto bleven aan me kleven (wees gerust, ik heb ze afgerekend). Ze riepen acute beelden bij me op: blokhut, sneeuw, haardvuur, elanden met damp uit hun neus langzaam voorbij kuierend langs de met ijsbloemen bedekte ramen, aga-cooker, kerstversieringen waar je ook maar kijkt, spelletjes, leuke mensen om de keukentafel met mokken warme chocolademelk waarop marshmellows dobberen, drogend wasgoed aan een lijntje (ja, dat was een beetje een vreemde, ik geef het toe), tevreden slapende hondjes in rieten mandjes met kerstdekentjes en tot slot een perfect bijpassend keukenschort. Die laatste was niet zo raar, die hing er namelijk naast. Die bleef dus ook kleven (en is inderdaad ook afgerekend).

[het duimpje op de foto is geen stuiptrekking, maar een serieuze poging om aan te geven dat dit een leuk schort is]

De beelden werden vergezeld van geuren: appeltaart, kaneel, dennen, stoofpotjes en poep. Die laatste bracht me zonder pardon terug in de werkelijkheid en ik verdacht direct het vierjarige moederzoekende peutertje naast me van de oorzaak daarvan. Afijn, het totale plaatje (zonder wasgoed en poep) was de oorzaak van de aankoop. En nu zit ik dus met 440 (!!) bakdingetjes (sorry, ik weet niet hoe ze heten, anders dan Snödriva, maar dat zegt me niet zo veel) en met geen enkel idee wat ik ermee ga doen. Dus als u nog een tip hebt? Weet wel even dat ik niet van muffins houd. Maar voor de rest houd ik me aanbevolen hoor.

Iemant en de IK En Anderen-winkel

Ik denk dat velen met mij delen dat je bewuste winkel vaker verlaat met dingen die je niet nodig hebt, dan wel. Er blijkt altijd wel iets te blijven kleven aan je winkelwagen waar je niet op uit was. Wat dan bij de kassa pas goed tot je doordringt en waarna je gelaten afrekent. Je kunt er ook niets aan doen. 

Tenminste, zo vergaat het mij meestal. Meestal ja. Soms reken ik niet eens af. Is gebleken.
Met het risico op een celstraf, biecht ik hierbij mijn eerste en enige misdaad op. Misschien heb ik het geluk dat de daad verjaard is (hoe lang is daarvoor nodig? Drie jaar of zo genoeg?), of dat er naast mijn bekentenis geen enkel ander bewijs is. Op een getuige na. Hmmm, dit ziet er niet zo best uit.
Allora, terug naar de aard van de overtreding. U kent natuurlijk die Grote, Gele tassen die u mag lenen voor de duur dat u zich in de winkel bevindt. U mag uw aankopen daarin vervoeren vanaf het moment dat u ervoor valt, tot het moment dat u bij de kassa afrekent. Of totdat u bij de auto aanbelandt. In mijn geval dus. En voor alle duidelijkheid: zonder af te rekenen. Hoe dat zo kwam? Ik had die dag geen tas bij me. In de winkel aangekomen pakte ik dus een Grote Gele tas en deed daarin een setje glazen. Die glazen waren de bijzonder goede reden voor een bezoek aan de winkel. De tas deed ik over mijn schouder en we (R. was ook mee) liepen nog wat de winkel door. Een aantal keren schoot door mijn hoofd dat ik niet moest vergeten om af te rekenen. Dat de druk op mijn schouder niet door mijn normale tas kwam, maar door de gele IK En Anderen-tas met een inhoud die nog niet van mij was. Inmiddels had R. een kar geregeld. Hij heeft er namelijk ook last van dat er allerlei dingen aan hem blijven kleven die hij niet nodig heeft, maar wel moet afrekenen. En dat hebben we gedaan, afrekenen. De dingen die in de kar lagen. Toen we bij de kassa kwamen. Dat was net voor het moment dat ik met een Grote Gele tas om de schouder, inclusief inhoud zo de deur uit wandelde. Om bij de auto te concluderen dat ik een misdaad had begaan. Eentje van maar liefst 1,80 en de waarde van een Grote Gele tas. Die blijkbaar nog niet Groot en Geel genoeg is voor de persoon bij de IK En Anderen-winkel die de taak heeft om bewuste en onbewuste winkeldieven te betrappen. Het is zijn schuld.
En ik had ook nog eens niets aan de tas. Iedereen weet immers dat het in bezit hebben van een Grote Gele tas, buiten de IK En Anderen-winkel, geen zuivere koffie is. Ze zouden me allemaal raar aangekeken hebben. 

Iemant heeft last van putjes

Nee, we hebben het hier niet over cellulitis. Daar zou ik ook een logje over kunnen vullen, maar daar heb ik geen zin in. We hebben het hier over putjes in de weg. En dan niet in de zin van knullige kuiltjes, maar gewoon zoals het is. Putjes dus. In de weg. Naast dat ze in de weg zitten, zitten ze dus ook in de weg. Herhaaldelijk. Bijna elke ochtend. Wat is er aan de hand? Zo'n twee jaar lang inmiddels rijd ik 's ochtends in het buitengebied over een lange rechte weg. Een stuk van een kilometer zo ongeveer. In dit buitengebied is het 's ochtends niet heel druk, verkeerstechnisch gezien. Er rijdt zo af en toe eens een fietser, er loopt eens een wandelaar (soms met en soms zonder hond) en zo af en toe heb je ook een tegenligger in de vorm van een auto. So far so good.
In die weg zitten aan de rechterkant (dat is mijn kant als ik naar mijn werk ga) drie putjes. Drie maar. Die putjes zijn niet zo fijn om doorheen te rijden. En daartoe zou ook geen noodzaak zijn. Je kunt er met gemak omheen. Ruimte genoeg. Tenzij ..... je een tegenligger tegenkomt in de vorm van een auto. Ruimte weg. En dan moet je dus door het putje. Nu presteer ik het om van de twaalf keer in de week dat het van toepassing kan zijn, (vier werkdagen, alleen op de heenweg, drie potentiële putjes om doorheen te moeten per ritje, maakt een potentie van twaalf) er minstens tien te gebruiken. Om door het putje te gaan dus. Hoe kan het in vredesnaam dat die sporadische tegenligger er altijd rijdt als ik niet door het putje wil, maar er omheen? Vóór het putje? Niemand te zien! Ná het putje? Niemand te zien! Ter hoogte van het putje? Bij mij altijd wel iemand! Nou ja, zo'n twee keer  niet dan.