woensdag 23 januari 2013

Een ranzig vraagstukje

Ik geef u vooraf maar de keus: nu alvast afhaken of straks pas. Het wordt namelijk niet heel fraai. Het kan heus erger, maar het is toch een vreemde vraag die ik hier ga opwerpen. Het is dat ik

  1. die vraag al af en aan sinds jaren heb;
  2. ik hoop dat u hem herkent;
  3. en u mij dan mogelijk van een antwoord kan voorzien,
dat ik hem nu dus maar op uw scherm zet. Komt ie.

De lengte van mijn nagels is vrij stabiel. Ik zorg dat ze niet te lang worden, want dat is niet handig in mijn geval. Ik knip ze dus tijdig af. Ze zijn echter ook niet extreem kort, ik ben bijvoorbeeld geen nagelbijter. Dit was de inleiding en nou komt ie. Waarom zijn er periodes dat ik allerlei vuil dat ik binnen het bereik van mijn handen tegen kan komen onder mijn nagels verzamel? Eerlijk. Het is smerig. Er zijn dagen bij dat ik meerdere keren rouwrandjes ontdek, die ik dan heimelijk met spoed verwijder. Om ze na eventjes weer te ontdekken. Bij dezelfde nagel of ernaast, maakt niet uit. Waarom is dat? Terwijl ik het grootste deel van het jaar hier absoluut geen last van heb? Gelukkig.
Rouwrandjes zijn ranzig. Ze doen vermoeden dat je te weinig onder de douche staat of zo. Tenminste als je op kantoor werkt. Ben je tuinman, automonteur of loodgieter, dan hoort het erbij. Ik wil niemand beledigen natuurlijk.
Maar ik werk op kantoor. Wat voor vuil zit er onder mijn nagels? Het is in ieder geval  geen tuingrond, olie of gootsteenprut. Wat is het dan wel en waarom moet het zo onverklaarbaar bepaalde periodes onder mijn nagels blijven hangen? Het is smerig. Had ik dat al gezegd? Ranzig. Rouwranzig. Bah.
Ik geef u ook geen foto.

zaterdag 5 januari 2013

Hi, Ania uit Polen


Hi Ania,

I hope you received my postcard. If you read this, you did and you found your way to my blog. You ask postcrossers to write in their native language, so I did. From here I will also continue in Dutch. Je kunt de tekst knippen en plakken in de vertaalmachine van Google. Of met een woordenboek aan de gang. Ben eigenlijk wel benieuwd of je inderdaad alle kaarten die je in een andere taal ontvangt, probeert te ontcijferen.

[Ik leg ondertussen even aan andere lezers uit wat er hier aan de gang is: ik sta aan het begin van een postcrossing carrière. Op www.postcrossing.com kun je de details lezen. In het kort komt het hier op neer: ik ontvang een willekeurig adres en stuur daar een kaart naartoe. De ontvanger registreert de ontvangen kaart en vervolgens krijg ik een kaart van een willekeurige postcrosser terug. Da's wel duidelijk he? Terug naar Ania.]

In je profiel lees ik dat je de film Amélie leuk vindt. Ik ook, maar dan voornamelijk vanwege de kleur. Ik houd van films met mooie kleuren. Schrijven vind ik ook leuk, net als allerlei creatief gedoe waar papier, lijm, naald, draad, klei, verf, kralen, enzovoort, enzovoort bij komt kijken. Je kunt me ook wakker maken voor een bezoekje aan de kringloop of een vlooien- of rommelmarkt. Dat durf ik veilig te zeggen, want daarvoor hoef ik over het algemeen niet zo vroeg mijn bed voor uit want 's nachts is er geen kringloop die open is en draait er in ons land geen vlooienmarkt overuren. Voor dat laatste moet je in België zijn, een buurland. Ga jij ook graag naar rommelmarkten?
Ik laat je even snel zien wat ik vandaag heb gevonden in de Snuffelhal een paar dorpen verderop.
Een Delfts Blauw tegeltje. Ik ga er een magneetvel achter plakken en dan is het vanaf dan een 'koelkast'magneet. Zal erg leuk staan op mijn witte ijzeren medicijnkastje. 
Nog eentje. Dit is 'Meisje met de parel', een schilderij van Johannes Vermeer. Er is ook een film  'Girl with a Pearl Earring'. Geen Franse film, maar misschien toch ook leuk om eens te zien. De kleuren vind ik ook in deze film erg mooi.
Een blikje met oude kartonnetjes garen. Die gebruikte men vroeger om gaten te stoppen in sokken en wollen truien (Maaswol en Scheepjeswol). Daar zijn we nu te lui voor of zo. We doen het in ieder geval niet meer.
Deze vorkjes werden gebruikt voor kleine hapjes bij een feestje (althans, dat denk ik). Ik ben van plan ze in gebruik te nemen, ook al hebben we daar tegenwoordig cocktailprikkers voor die je na gebruik weggooit en ik haast nooit een feestje vier omdat ik daar een hekel aan heb. 
Een folklore speldenkussentje.
Je ziet het, ik ben niet zo stijlvast en vind van alles en nog wat leuk. Oubollig (ben benieuwd of je hier een vertaling van krijgt) of niet. Het maakt me niet uit. Als ik er wat in zie, dan zit er wat in denk ik maar. Zo vind ik het badpak van de middelste dame op de kaart die ik je heb gestuurd helemaal het einde. De dames zelf lijken me trouwens ook erg leuk om een middag lol mee te hebben.

Eens kijken, waar wilde je nog meer wat over horen? Het een en ander over wat mij bezig houdt in het dagelijks leven hebben we wel een beetje gehad zo lijkt me. Een favoriete quote.....hmmmm....kom er zo niet op. Kan nog wel een taalkundige afwijking met je delen: als ik iemand hoor zeggen 'Eén ding weet ik zeker', dan denk ik daar altijd, maar dan ook altijd 'knikkeren doe je met een kneker' achteraan. In onze vriendenkring heel normaal overigens, maar daarbuiten vrij verwarrend en daarom zeg ik het ook maar zelden hardop. Verder is mijn favoriete krachtterm 'mozeskriebel' voor die momenten dat ergernis weliswaar geuit moet worden, maar echte kracht niet nodig is. Als dat wel nodig is, dan bezig ik andere taal die ik maar niet met je deel. Je zou een heel verkeerd beeld van me krijgen. Nou Ania, ik hoop dat je je kaartje met bijlage leuk vond en wie weet tot een volgende crossing.

Groet!
Hester

dinsdag 1 januari 2013

Na kerst is alles anders ...

Wat zwaar op de hand he?! Tja. Het zij zo.
Zo. De kerstversiering zitten weer in de doos. Althans, voor zover ik nu weet. Waarschijnlijk zit ik straks op de bank en spot ik nog een vergeten engel, kerstman, kerstbal, kerstboom, rode bes, of whatever. Die loopt dan kans tot volgend jaar zijn of haar plekje te behouden en dus gescheiden te blijven van de rest van de eindejaarsversiering. Vraag maar aan de slungelige stoffen kerstman die tot ver in 2012 aan de kastdeur heeft gehangen. Heel gezellig. Hij is overigens dit jaar zijn touwtje kwijtgeraakt waar hij aan hing en heeft de kerst dus liggend doorgebracht. Niet getreurd, hij lijkt er niet slechter op geworden. Wat me eraan doet denken..... en ja inderdaad er hangt nog een kersthartje aan genoemde kastdeur. Laat maar hangen, we krijgen Valentijnsdag nog.
Afijn, genoeg over kerst.

Het positieve aan het opruimen van de versieringen is dat je je huis weer van nieuwe kijkhoekjes kunt voorzien. Alles wat zo medio december in een verhuisdoos is verdwenen om ruimte te maken voor dennenappels en consorten, hoeft er in principe niet weer stante pede uit natuurlijk. Dat kan nooit wel eens weer. En zo komt het dat mijn kringloopvondst van begin december zojuist uit de achterbak van mijn auto is gevist, is schoongemaakt en een plekje heeft gekregen. Waarmee mijn eerste nieuwe, en zowel praktische als poëtische, kijkhoekje van dit jaar zojuist een feit is geworden. Kijk maar even mee.
Het geheel heeft nog een hyacint nodig. Vindt u ook niet?


De kringloopvondst is het witte medicijnkastje. Nu heel praktisch ons kruidenkastje geworden. En heel poëtisch eveneens ons dichtkastje (wees gerust het kan ook open). Een hele tijd terug heb ik namelijk allerlei woorden met een labelprinter geprint, die geplakt op magneetblaadjes en vervolgens per woord weer uitgeknipt. Het wordt verkocht onder de naam koelkastpoëzie. Je maakt het zelf onder de naam monnikenwerk. Mocht je nog wat te doen zoeken in 2013.

P.s.: Er is nog wat veranderd: mijn "titelstramien" bestaat vanaf nu niet meer. Lang leve de vrijheid.