- Het is gemaakt van een mooi stukje hout, maar wel een stukje wat over was vermoed ik. Gezien de kleine beschadigingen aan de achterkant. Niets groots, maar je ziet toch dat het hout eerder voor iets anders dienst heeft gedaan.
- Het ophang oog is een oud stukje lood.
- Niet het hele plankje, maar alleen de voorzijde heeft een laagje cellulose lak gekregen. Een stukje geschiedenis: in de jaren 20 van de vorige eeuw werd ontdekt dat je door middel van verspuiten met celluloselak veel sneller een mooie glanslaag kon bewerkstelligen dan met het aanbrengen van politoer. De manier van verspuiten was veel goedkoper en langzaamaan werd politoer verdrongen door celluloselak (bron: www.politoeren.com).
Wat leren we hiervan? Dat er een goedkope oplossing gekozen is. Waaruit toch ontzettend veel liefde en zorg spreekt. Want:
- Er is glas gebruik om de foto te beschermen.
- De lijstjes waarmee het glas is vastgezet, zijn zorgvuldig met goud beschilderd.
- En hij is aan de voorkant dus met lak afgewerkt en nergens staat dat dat moet. Ze hadden de lak ook totaal achterwege kunnen laten.
Kijkend naar de foto, dan zien we een moeder en dochter (aanname). Laten we ze Evangeline en Madeleine noemen. Met nogal strakke gezichten, waar spanning uit spreekt (aanname). Ze zijn voor die tijd bijzonder goed gekleed, wat een achtergrond van geld doet vermoeden (aanname, heb geen verstand van de mode in die tijd, misschien liepen ze wel achter de mode aan en zo zijn er nog wel wat redenen waardoor ik er volkomen naast kan zitten).
Afijn, met al deze observaties gecombineerd ontstaan er in mijn hoofd diverse verhaallijnen.
Een inkijkje in mijn hoofd:
Evangeline is getrouwd met Húbért. Dat was een gelukje, aangezien Húbért van bijzonder goede komaf was en Evangeline slechts van eenvoudige komaf.
Evangeline en Madeleine staan op het punt om naar Amerika te emigreren. Daar zijn ze nog al gespannen over. Deze foto is voor de zus van Evangeline, Saretine. Zo heeft ze een aandenken aan de twee. Vader Húbért is al vooruit gereisd en staat om die reden niet op de foto. Ze hebben er altijd spijt van gehad dat ze er bij zijn vertrek niet bij stil hebben gestaan om een foto van het gezin te maken. Saretine vond dat zelf niet zo erg. Ze had niet zoveel op met Húbért. Saretine was eenvoudig en bleef eenvoudig. Ook na haar huwelijk. Saretine hield wel zielsveel van haar zus en was diep verdrietig dat haar zus naar een ver vreemd land vertrok. Dat wist Egbért, de man van Saretine. En samen met zijn zoon, Dirk, sprokkelde hij het materiaal bij elkaar, deed wat extra klusjes zodat ze het glas konden kopen en knutselden in een aantal avonden het lijstje in elkaar. Saretine kreeg het voor haar verjaardag. Dat viel mooi samen. Needless to say, ze moest huilen.
Nou, dit is dan één mogelijkheid. De andere is dat de nanny van het gezin, die al vier generaties verbonden was aan de familie uiteindelijk toch ontslagen moest worden vanwege de recessie. En laten we eerlijk wezen, ook haar leeftijd. Maar daar had niemand het over. Als aandenken kreeg ze een foto mee en de sippe gezichten gaven aan dat moeder en dochter het niet met het ontslag eens waren. De foto was de nanny dierbaar en haar neef, pianobouwer heeft uit medelijden voor zijn tante het lijstje gemaakt. Daar zat enig eigenbelang bij, tante was niet onfortuinlijk en wel op leeftijd.
Wat dan ook nog kan is ...
