zaterdag 24 maart 2012

Iemant nog nieuwsgierig?

Kwam ik gisteren toch iemand tegen bij wie de gedachte op was gekomen dat mijn vorige logje ingegeven was door iets wat negen maanden nodig heeft om te groeien. Ik heb hem gelijk uit de droom geholpen. En mocht u die gedachte ook afgewogen hebben ... dan help ik u nu ook gelijk uit die droom. Het leegruimen van mijn atelier (een blokhut in de tuin, waar je dat iets wat negen maanden nodig heeft om te groeien natuurlijk nooit onderdak zou geven, dat weet ik zelfs nog) heeft een aanleiding die er langer over heeft gedaan dan negen maanden. Misschien wel zo lang als twee hele levens tot nu toe. Het is de optelsom van fotograferen sinds je vroege tienerjaren en leven met honden vanaf je kleuterjaren. Het is nu natuurlijk niet moeilijk meer te raden dat het atelier een fotostudio geworden is. En onze honden tegenwoordig moeten werken voor hun brokjes. De eerste signalen van een eis tot loonsverhoging tekenen zich al af. Maar wat ze zich niet realiseren, is dat modellen op rantsoen staan.
Afijn, het boeltje is in opbouw. De website (naam onthul ik nog niet) is in aanbouw, net als blog en facebookpagina. Zodra ze fertig zijn, laat ik u weten waar u ze kunt vinden en kunt u klanten voor ons gaan werven. Ik weet u staat te popelen.
En dit alles brengt ons nu ook nog bij een herinnering aan een droom van jaren geleden. In die droom was ik net bevallen van een tweeling. Dat was een vrij feitelijke gebeurtenis. Ik draaide er mijn hand niet voor om en werd niet warm of koud bij de aanblik van de twee toch onmiskenbaar babyachtige figuurtjes. Ik hoef u niet te zeggen dat dat vreemd was. Ik moet u wel zeggen dat ik dan doel op het feit dat ik er nogal koel onder bleef. Want ik verzeker u dat in het echte leven bovenstaande scene met groeiende paniek zou zijn vergezeld. En dan gelegen in het feit dat ik vanaf dat moment de verantwoordelijkheid zou dragen voor twee wezentjes die ik niet begrijp. Want het gedeelte van de droom waarin ik niet smelt bij de aanblik van baby's is eigenlijk doodnormaal. Ik mis dat gen. Baby's worden pas leuk vanaf een jaar of 5 schat ik in en dan weer tot een jaar of 13. En dan ook nog alleen als ze op bezoek zijn. En zo zit het concept baby niet in elkaar.
Afijn, terug naar de droom. Toen iemand de tweeling wegdroeg om te wassen en te kleden leek me dat een prima idee. Ik riep er nog iets achteraan van 'als u ze wilt houden, dan mag dat hoor'.  Maar dat hielp niet. Want even later kwam de tweeling terug. In een mandje met een wit schapendekje en een rode strik. 'Kijk', zei de zuster, 'hier zijn Jack en Amy.' En wat zie ik tot mijn grote vreugde, twee perfecte Jack Russel pupjes. Met alles erop en eraan. Mijn geluk kon niet op.

zaterdag 17 maart 2012

Iemant pakt haar atelier in

Schrik niet. Het is tijdelijk. Het atelier gaat verhuizen naar zolder, maar dat kan nog niet. De zolder is namelijk nog niet geïsoleerd, er ligt nog een slagveld van spullen uit de categorie ik-heb-het-niet-meer-nodig-maar-het-mag-nog-niet-weg-want-wie-weet-ga-ik-het-ooit-nog-wel-nodig-hebben-of-ga-ik-het-missen-als-het-weg-is-en-dan-is-het-te-te-laat-en-krijg-ik-heel-erg-spijt. En de zo gewenste dakkapel staat nog in een fabriek.
Mijn spullen gaan dus in dozen. Wat een plezier zal ik hebben als ik die weer uit ga pakken. Daar houd ik me maar aan vast. Want een beetje verdrietig was het wel dat inpakken. Ik weet immers niet precies hoe lang het gaat duren, dat weer uitpakken. En er kwamen nogal wat spullen langs uit diverse ik-wil-dit-graag-proberen-want-dit-is-precies-wat-ik-altijd-al-heb-willen-doen fases. Die dus geëindigd zijn in de fase ik-heb-het-gedaan-en-vond-het-leuk-doe-het-nu-niet-meer-maar-ga-het-misschien-nog-eens-doen. Van die spullen die dan dus op een zolder belanden. En dat zou prima zijn als ze niet zo groot waren. Bijvoorbeeld van het soort klosje garen. Maar we hebben het hier onder andere over een draaischijf, drie ovens, twee kisten glazuur en nog wat randverschijnselen die je verzamelt als je ooit hebt gepottenbakt. Spullen die er niet beter op worden als je ze niet gebruikt. Het besluit is dus gevallen. Het boeltje wordt verkocht.
Maakt u zich geen zorgen. Er blijft nog over: diverse schildersdoeken, stapels verf, papier, leer, hout, kleine onderdelen, grotere kleine onderdelen, kralen, kettingen, een kolomboor, een scanner, twee boekenpersen, camera's, enzovoort, enzovoort. En als ik niet uitkijk komt daar binnenkort materiaal en gereedschap voor vilten bij. Maar ik kijk wel uit en trap er niet in. Het leven is keuzes maken en daar hoort de keuze 'niet' ook bij. Voor zolang het me aanstaat.

Maar waarom dan? Waarom dan? Vraagt u zich af. Omdat.............binnenkort meer daarover.

vrijdag 9 maart 2012

Iemant voert opdracht 2 uit

Ja ja, inderdaad tussen opdracht 1 en 2 zit een gat. Van een maand. Logistieke problemen hebben dat gat veroorzaakt. Zo heeft het blauwe mannetje nog steeds een dvd niet bezorgd die ik nu al twee maanden terug besteld heb en heb ik het verkeerde boekje gekocht van een koninklijke mannetje. Er ging dus van alles mis en toen was de maand om. Zomaar. Gelukkig werd het gauw 8 maart. Want op 8 maart ging ik mee met B. Een soort van ontvoerd naar een singer-songwriter optreden. Ik wist de locatie en verder niets. Het bleek een concert van Johan Borger (eerste uur) en Matthew de Zoete (tweede uur). Ik heb geen verstand van muziek. Ik ga dan ook geen reactie geven dieper dan het niveau 'leuk' en 'klinkt lekker'. Matthew staat op spotify, luister zelf maar en oordeel. Van de muziek van Johan ging een ontspannen werking uit. Tenminste...B. vond het nogal deprimerend en vroeg zich af wat de jongen al had meegemaakt in zijn leven. Maar ik kon er wel op wegdromen en soezend een dagdutje doen. Beetje hetzelfde effect als de zon op me heeft.
Dat heb ik B. maar niet gezegd. B. en ik waren namelijk ooit collega's en in die hoedanigheid heeft ze ooit eens de conclusie getrokken dat ik 'gewoon raar' ben. Ik beschouw dat als een groot compliment en dat moet je koesteren en niet opnieuw uitlokken.
Matthew nam ons mee in het ontstaan van zijn liedjes. Wat uiteindelijk een beetje een onthutsend beeld van zijn huwelijk opleverde en hopelijk ook een vertekend beeld. Het werd wel versterkt door de wetenschap dat hij met zekere regelmaat maandenlang toert in binnen- (dat is voor hem Canada) en buitenland, terwijl zijn vrouw haar (let op niet hun) boerderij runt van iets van 300 acres, waarvan 40 acres bos waar soms de huntersmoon schijnt. Dat is voor insiders, dat laatste. Het heeft zijn weerslag op zijn huwelijk, zoveel is duidelijk geworden. En ook op andere zaken, maar dat wordt me te intiem en frankly a bit too much detail. Matthew sprak een leuk mengelmoesje van Engels en Nederlands. Want al zijn opa's en oma's en zijn vader en moeder zijn gewoon van hier.
Afijn, al met al vond ik het een zeer geslaagde opdracht. Het was superleuk om B. weer te zien, want B. is stiekem namelijk zelf ook een beetje raar. Altijd fijn om een soortgenoot in de ogen te kijken.

p.s.: ik heb gisteren vergeten een foto te maken, dus vandaar maar eentje van de kringloopvondst van vandaag. En nog wat ... B. had gisteren ook een zakje kurken voor me! Maar alle kurken zijn nog welkom.