Iemant houdt niet van kerstballen!

prettie-sweet.tumblr

Kerstballen. Ik heb er niets mee. Eerder wat tegen. Geen idee waarom. Echt niet. Wat kun je nou eigenlijk tegen hebben op iets ronds met een mooi kleurtje? Wat misschien ook nog een beetje glimt of glinstert. Toch helemaal niets mis mee? Maar feit is, dat ik er geen een in huis heb. Wel nog wat van die eikeltjes en zo'n kerstmannetje. Maar van die ronde ballen? Geen een! En ik geloof heus dat ik nu niet lieg. Ik ga niet zo ver dat ik het boeltje nu al van zolder haal om het te controleren. Maar afgaand op mijn geheugen zeg ik 0. Ik heb er 0.

De kringloop niet. Die heeft er zat. Ook nog na Kerst schat ik zo in. Afgelopen keer heb ik nog lopen struinen in de bakken die werkelijk vol liggen met alle kleuren, vormen en maten die je maar kunt verzinnen. En voor maar 20 cent per stuk. En dus heb ik er een aantal in mijn mandje geladen. En iemand anders er een aantal in haar mandje helpen lopen laden. Dat is het grappige van de kringloop. Je komt er best vaak gelijkgestemden tegen. Regelmatig heb ik de leukste gesprekken met mensen die ik net een minuut ken (hmpf, misschien is dat ook wel de reden dat de gesprekken leuk zijn).
Afijn, we bleken beiden dezelfde ballen leuk te vinden, maar zij vond ze leuker dan ik. Dus we besloten ter plekke hoe haar boom eruit ging zien dit jaar en we gingen de juiste ballen uit het overweldigende aanbod pikken. En passant kwam ik er ook nog een paar tegen in een donkere koperkleur en die gingen mijn mandje in. Mijn boom gaat namelijk in koperkleur gehuld worden dit jaar. Dat wordt trouwens nog een uitdaging heb ik gezien. Het koperaanbod is bedroevend minimaal. Dus het wordt op zijn minst een boom met koperaccenten. Maar daar gaat het nu niet om. Terug naar de kringloop. We waren op enig moment klaar met de ballen. Haar boom zat vol en mijn weerstand tegen die dingen was gestaag groeiende. We groetten elkander vriendelijk en gingen ieder ons weegs. Nog een of twee rondjes door de kringloop. En ondertussen zwol de weerstand voor die ballen in mijn mandje toch aan! Niet normaal. En omdat ik het niet normaal vond, besloot ik het te negeren. Maar dat lukte niet. Helemaal niet. Van geen kanten. Het werd zo erg dat ik in volle vaart richting de bakken ging en ze met zorg, doch vastbesloten weer uit mijn mandje wipte. Brrrr. Rotdingen.
Raar toch?

Iemant heeft niet altijd geluk

Dit had het zo ongeveer kunnen zijn.

Op vrijdag ben ik vrij en mijn eerste gang is naar de kringloop. Ik ben er dus wekelijks. Het is mijn ontspan moment van de week. In alle rust neuzen tussen troep. Ik kom er echt terug van in mijn lijf. Na vier dagen volop in mijn hoofd te hebben gezeten. Het is de ultieme scheiding tussen werkweek en privétijd, waarin geen ruimte is voor werk. Wel voor allerlei soorten troep. Van het soort dat je hebben wilt (ik dan dus, een ander blijkbaar niet anders was het natuurlijk nooit in de kringloop belandt) en van het soort dat je niet hebben wilt (stof en vuil). Ook die laatste is helaas een wekelijks verhaal. Of eigenlijk dagelijks. Zucht.

Nu zou u het beeld kunnen hebben dat mijn huis volgestouwd is met allerlei meuk. En dat klopt, maar op de een of andere manier springt dat niet zo in het oog. En bovendien gaat er ook wel eens iets de route van huis naar kringloop hoor. Het is geen eenrichtingsverkeer. Als ik er weer op uitgekeken ben. Of wanneer ik iets gekregen heb wat zo totaal niet bij mij past. Dan verblijft het enige tijd in mijn huis, net zo lang als passend lijkt om de gever niet voor het hoofd te stoten. En dan, zodra ik vind dat het met goed fatsoen de deur uit kan, gaat het naar de kringloop. Dat is het personeel daar ook opgevallen. 'Is goed zo hoor (toen ik een keer geld tekort kwam), je komt hier tenslotte ook zo vaak iets brengen.' (De voorgaande zin staat er alleen maar zodat u het waarheidsgehalte kan duiden.)

En daarnaast is het ook nog eens zo, dat ik niet altijd geluk heb en een of andere schat vind die mee naar huis móet. Soms is er gewoonweg niets van mijn gading bij. Dat kan hoor. Niet vaak, maar het komt voor. 

En heel soms blijkt het thuis niet te zijn wat het had kunnen zijn. Het is te groot, te klein, kapot of incompleet. Tja, dat is het risico. Beter kijken. En dan volgt het dilemma, gaat het terug of de vuilnisbak in? Ik houd gewoonweg niet van weggooien en misschien is het voor een ander helemaal niet erg dat het kapot is of dat er wat mist. Kan toch? 

Kijk, gisteren kwam ik een aantal losse zaken tegen in een behoorlijk morsige plastic broodzak. Ik dacht een kerstdecoratie te herkennen uit mijn jeugd. Zo'n draaimolentje met engeltjes die tegen belletjes aan tikken door de kaarsjes die je eronder staan. U kent het vast wel. Zo niet, kijk dan nog even bovenaan dit logje.
Hij was niet geprijsd, maar voor 50 cent mocht ik hem meenemen. En dat heb ik dus gedaan. 'Hopelijk is ie compleet,' dacht ik nog. Nou, dat is ie dus niet kan ik u vertellen. Kijk maar.

Dit is het werkelijk.

Ik mis een bel, een engeltje en diverse lange dingen om hem op te bouwen. Lekker dan. Zeg nou niet, dat zie je toch zo?! Hij zat in een morsige plastic broodzak he! Uit het jaar 1970 of zo! Of in ieder geval de guldentijd. Daar kun je niet meer goed doorheen kijken hoor. 

En nu? Gaat het boeltje terug? Kan ik er nog wat mee? Of gaat het de vuilnisbak in? Mocht u mij willen adviseren, u heeft tot vrijdag.

Iemant weet heel goed hoe Kerst zou moeten zijn

Dit boompje heb ik van mijn zus gekregen. Mijn zus kent mij goed.

Onlangs deed ik een training. Onderdeel daarvan was de zou-moeten-zijn-oefening. Er werd een onderwerp geroepen en in tweetallen moest je om de beurt alle zou-moeten-zijns noemen die voor jou bij dat onderwerp horen. Een voorbeeld: huwelijk. Voor mij moet een huwelijk tussen twee mensen zijn. En liefdevol. En toen was ik ongeveer wel klaar. Nog een voorbeeld: school. Ik kwam geloof ik niet verder dan dat ik wel vond dat een school in een gebouw moest zijn. En leuk. En toen was ik zo ongeveer wel weer klaar. Je wisselde steeds van tweetal en elke gesprekspartner bleek veel beter te kunnen associëren dan ik.
Ik vond de oefening dus niet makkelijk. Blijkbaar ben ik fantasielozer dan ik dacht. Of heb ik gewoon niet zo heel veel op met hoe-dingen-zouden-moeten-zijn. Want als het het ene is, dan is het het andere niet. En je weet dan nooit wat je mist. Ik ben frequent gebruiker van de uitspraak dat er meerdere wegen naar Rome leiden. En dan vraag ik me gelijk af hoe het op een andere weg zou zijn.
Ik ben dus nogal veranderlijk.
Gelukkig kon ik de oefening nog enigszins met een goed gevoel afsluiten. Het laatste onderwerp was namelijk Kerst. En tja, over Kerst kan ik best het een en ander zeggen. Daar heb ik echt geen aansporing voor nodig. Ik weet best hoe Kerst zou-moeten-zijn. Zo was ook in het vorige logje al te lezen bij nutteloos feitje 5. Ik was dus klaar om los te gaan. Mijn gesprekspartner mocht echter beginnen. En die zei dat Kerst wit moet zijn. Ik was het hartgrondig met hem eens. En toen mocht ik. En ik zei dat Kerst ook best in pyjama zou moeten kunnen zijn. En toen was mijn gesprekspartner zo in verwarring, dat ie de resterende tijd van de oefening zichzelf opnieuw in elkaar aan het zetten was en er in mijn hoofd een lange file van Kerst-zou-moeten-zijns ontstond.

En dan nu mijn recente kerstaankopen.

Isn't she lovely?

Een oud kerstmannetje

Lourdes souvenir. Niet zo zeer Kerst, Maar stond op de kerstafdeling, dus telt.

Voor het betere kerstgevoel.

Iemant nomineert Saar en Marie

Heel leuk en bijzonder vond ik het. Om genomineerd te worden voor de 'Very inspiring Blogger Award' door Paula van de Gebaksjuwelier. De award is een virtuele prijs die rondzwerft in de bloggerswereld. Bloggers nomineren elkaar voor deze prijs en die geven de prijs vervolgens weer door. Geen idee waarom, maar tevens moeten daarbij 7 nutteloze feiten over jezelf gemeld worden. Nou, u verheugt zich kan ik me voorstellen.

Dankbaar als ik ben, doe ik er vervolgens gruwelijk lang over om de award door te geven. Het is niet fraai. Maar vorige week deed zich een prachtige kans voor, omdat zich een inspirerend blog aandiende. Zomaar. Op mijn soort van deurmat. Hoe inspirerend voor mij persoonlijk is nog wel even de vraag, maar het heeft me in ieder geval weer aan het schrijven gekregen. Niet dat dat het doel van die blog is. Nee, Saar en Marie beklimmen de hoge berg naar een gezonder, sportiever en bewuster leven. En nemen iedereen op hun weg mee die maar mee wil. Ook degenen die een frisse tegenzin ervaren (structureel of tijdelijk). Daar doen ze volgens mij helemaal niet moeilijk over. Al is het een stuk leuker als je een vrolijk gemoed hebt. Alles is trouwens een stuk leuker met een vrolijk gemoed. 

Overigens, met betrekking tot sportiviteit is bij mij die tegenzin ongeveer wel structureel te noemen. Gezonder dat lukt nog wel, bewuster ook (alles relatief he), maar sportiever heb ik geen boodschap aan. Mijn hele leven hoor ik van een bepaald hormoon dat vrij komt bij fysieke inspanning. Marie heeft het er hier ook over. Nou echt niet hoor. Echt niet. Nooit, maar dan ook nooit is dat hormoon vrij gekomen. En ik heb er inspanning genoeg voor geleverd hoor. In het verleden. Zoveel dat ik het wetenschappelijk bewezen acht dat dit hormoon een vrij specifieke voorkeur heeft. Voor andere mensen. Niet voor mij. Ik beweeg me gewoon zo actief mogelijk bij het uitvoeren van mijn dagelijkse werkzaamheden (u zou mij op dit moment dit logje eens moeten zien schrijven, best een uitdaging tijdens een radslag) en verder banjer ik drie keer per week door het bos. Tot zover. 
Op dat hormoontje na, tref ik echter een heleboel herkenbaarheid aan bij Saar en Marie. Dat maakt deze blog leuk om te volgen en er wat van op te steken. Nu nog vanaf de bank, maar wie weet ....... ze pakken het goed aan. Dus, Saar en Marie, bij deze heel veel succes gewenst en dank voor alle inspiratie!
Enne, neem jullie tijd hoor. Om de award door te geven. Het is misschien niet heel netjes om lang te wachten naar degene toe die je genomineerd heeft, maar other than that draait de wereld en het internet gewoon door.

Pffff, en dan nu waar u natuurlijk ontzettend naar uitgekeken heeft, de 7 (!) nutteloze feiten:

1. Ik moet niezen van advocaat. 
2. Ik val alleen in slaap op mijn rechter zijde. Tenzij ik heel moe ben, dan is het om het even. Mocht u mij in die staat (heel moe) tegenkomen, dan is het verstandig ruim baan te maken en mij zonder obstakels mijn bed in te laten rollen. Dat geldt ook voor mijn hondje C. Wij begrijpen elkaar bijzonder goed op dat punt.
3. Mijn Wordfeud skill rating is op dit moment 1562. En ja, dat speel ik nog steeds elke dag.
4. Ik kijk graag series op Netflix (iets wat Saar en Marie ook niet vreemd blijkt).
5. Vanaf ongeveer september ben ik bezig met kerst, waarna de kerstdagen zelf (hoewel leuk) altijd net iets anders uit de verf komen dan ik voor mijn geestesoog zag in de aanloop er naartoe. De cottage ontbreekt bijvoorbeeld, bijna altijd de sneeuw ook, evenals de kalkoen op een buitensporig aangeklede tafel in een rondom versierd huis en ook de roedel honden bij het haardvuur behorende bij de grote familie van minstens drie generaties zijn in geen velden of wegen te bekennen. Ik weet dat ik niet de enige ben hierin. Zij heeft er ook last van. Al kan het geestesoog misschien verschillen vertonen.
6. Een nieuw boek dat door mij gelezen is, kan zo weer terug in het schap. Je ziet er echt niets van.
7. Ik heb een bloedhekel aan pretparken, funfactories, partyboerderijen en dat soort aangelegenheden. Ik word er subiet obstinaat van. Hetzelfde effect heeft een fiets overigens op me. Als ik er op moet zitten dan en geacht wordt mezelf erop te verplaatsen. Nee wacht, dat is nog een graadje erger blijkt.