Malle Sien vermaakt zich met Marktplaats

Eerder had ik al eens geschreven dat ik me wel en niet verbaasde. Dat ging over de wijze waarop makelaars huizen aanprijzen. Om te verkopen natuurlijk. Maar dat zou je niet zeggen gegeven het feit dat dat aanprijzen nou niet bepaald tot kunst werd verheven. Marktplaats verkopers zijn daarin soms vergelijkbaar. Blurry foto's. Vage omschrijvingen. Totaal ontbrekende maatvoeringen. Terwijl dat toch niet geheel een onbelangrijk gegeven lijkt als je spreekt over 'een bijzonder groot dressoir, zo zie je ze zelden'. Want hoe groot is groot? En is het groot binnen de context van een poppenhuis of fabriekshal? Best belangrijk om te weten als je er eentje zoekt voor je niet al te grote, maar nou ook weer niet heel kleine, halfvrijstaande woning uit de jaren 50.

Sommige verkopers zijn de soort van klok en klepel. Deze bijvoorbeeld 'een ding om horloge glazen iets mee te doen'. En dan ziet ie er zo uit:

Het ding voor iets.

Nou denk ik dat het niet echt een aantrekkelijk 'ding voor iets' is voor niet-kenners die wellicht bij toeval op deze advertentie stuiten. Hij is niet bijzonder decoratief. Althans, ik pronk niet vaak met iets wat zo onder de motorkap van een auto vandaan had kunnen komen. En ik vermoed dat wel-kenners niet zullen zoeken naar 'ding' en 'iets' in relatie tot horloge. Maar misschien vergis ik me.

Sommige verkopers weten de urgentie van het waarom achter de verkoop bijzonder goed aan te prijzen. 'Wegens verhuizing te koop!!!!!!!' En dan vraag ik me af wat daar nou eigenlijk mee gezegd wordt. Ik ben het klereding zat en neem hem echt niet mee? Het is de ergste reden die je kunt hebben om iets te koop te zetten, dus heb medelijden? Koop hem aub snel, want ik kan hem hier niet laten staan? Het is dat ik verhuis, niet zoveel kan tillen/kleiner ga wonen en daarom verkoop ik hem, maar anders had ik er nooooooit afstand van gedaan? Als de prijs hoog is vermoed ik het laatste. Is ie laag of t.e.a.b. dan vermoed ik een van de eersten. Desalniettemin lijkt het me non informatie, maar goed misschien vergis ik me.
Ook eentje in deze categorie is 'wegens verandering van woonstijl'. Dus met andere woorden 'het is echt niet meer van deze tijd om dit in je huis te zetten, maar joh als jij er gelukkig van wordt...'.

En de meest verwonderlijke vond ik 'wegens omstandigheden te koop, een theepot'. Misschien was die wel bedoeld om medelijden op te wekken. Het was namelijk best een afzichtelijke theepot. Een andere, beetje plausibele reden kan ik namelijk niet bedenken.

O en nou zou ik bijna nog de 'echt antiek' aanbieders vergeten. Marktplaats barst van de antiek. Dus als je nog een antieke cd-zuil zoekt, antieke tegels uit de jaren '70, antieke weegschaal (digitaal he!), of antieke schoolplaat (incl. streepjescode op de achterzijde), zoek dan eens op Marktplaats. Echt het aanbod is groot.

Iemant houdt nou eenmaal van zooi en J. ook

Vorige week zaterdag liet ik J. een dagje uit. Gezellig tutten, niets bijzonders. J. en ik delen een passie. Zooi. Haar huis staat voller dan de mijne. En dan heb ik het alleen nog over de dingen die je kunt zien. De staat van haar zolder weet ik alleen van horen zeggen en dat is al niet best. De helft van de spullen heb ik met haar mee naar binnen gesleept. En dat was niet tijdens één verhuizing, maar uitgespreid over een periode van iets van twintig jaar. We vinden veel van dezelfde dingen leuk, maar hebben niet dezelfde smaak. Ja mensen, dat kan. Zij heeft dingen staan die ik knoertleuk vind, maar niet in mijn eigen huis zou zetten en andersom.
We hebben al wat afgestruind met z'n tweeën. En ingenieus vervoerd. Zo hebben we eens een oud-Hollandse schrijftafel en een aardappelsorteerbak (als u die niet kent: die zijn GROOT) tegelijkertijd in een hele kleine auto, verdraaid ik weet het merk niet meer dus laten we zeggen een Mini vervoerd. Heus. En dan dat commentaar om je heen. En onze ármen, mán wat was dat een eind lopen. Afijn, voor een weekje of 6 loopt J. weer even wat minder, maar we verheugen ons nu al op de IJ-hallen in mei of zo. We hebben het trouwens beiden vorige week heel bescheiden gehouden. Het paste zelfs in mijn tas. Een zoutdametje. Nooit gebruikt, het bijna vergane prijsje zat er nog op. En dan nog een singletje, een LP en een etagère. Die laatste drie omdat ik wat wilde maken. Ik heb eigenlijk een hekel aan etagères, ze staan hoe dan ook altijd in de weg. De enige keer dat dat niet zo is, is als je ze daadwerkelijk in gebruik hebt. En dat is gewoonweg heel zelden. En nu zit ik me dus eigenlijk ook te ergeren aan het ding. Maar goed. Hoe vindt u hem?

En dan wil ik u nog even kennis laten maken met Bullock. Bullock stond vandaag in de vitrinekast van de kringloop naar me te ogen. Ook Bullock paste in mijn tas en dat is mijn nieuwe criterium voor kringloop en vlooienmarkt aankopen voor zo lang het duurt vanaf nu. Wel zo handig. Want ik had u geloof ik al eens verteld dat ik in een MilKa rijd en daar gaat echt nog minder in dan in een Mini. Heus.

Hij kijkt wat geschrokken he? Hoe zou dat nou komen?
 En hij doet me aan iemand denken, maar aan wie?

Lekker kontje he?! Ook zo leuk dat zijn heupjes van hoogte verschillen. 

En dan van een geheel andere orde heb ik in lijn van dit eerdere logje een vraag aan u. Waarom is het in huizenadvertenties nog steeds vermeldenswaardig dat de wastafel er eentje van het vaste soort is? De tijd van een lampetkan ligt toch al ver achter ons?
Er bestaat toch niet zoiets als een zwevende wastafel, zoals men wel spreekt van een zwevend toilet waar een hangend toilet mee wordt bedoeld? Zie ik iets over het hoofd? Mis ik de advertenties met de tekst ''Volledig uitgeruste badkamer met bad, aparte douche, lampetkan en toilet."?  En is het überhaupt het vermelden waard? Ik zou zeggen dat het pas vermeldenswaardig is als er géén wastafel in de badkamer zit. Als er één ding onlosmakelijk verbonden is aan de badkamer dan is het wel de wastafel. De rest is altijd maar de vraag. Bad, douche, toilet? Dat zijn de echte vragen. Maar een wástafel???!!! Dat weet toch iedereen. Wees gerust, ik maak me minder druk dan u denkt. Ik vraag het me gewoon af.

P.s.: ik ben weer terug bij mijn titelstramien, beviel toch beter. Was het u al opgevallen?

Een ranzig vraagstukje

Ik geef u vooraf maar de keus: nu alvast afhaken of straks pas. Het wordt namelijk niet heel fraai. Het kan heus erger, maar het is toch een vreemde vraag die ik hier ga opwerpen. Het is dat ik

1. die vraag al af en aan sinds jaren heb;
2. ik hoop dat u hem herkent;
3. en u mij dan mogelijk van een antwoord kan voorzien,

dat ik hem nu dus maar op uw scherm zet. Komt ie.

De lengte van mijn nagels is vrij stabiel. Ik zorg dat ze niet te lang worden, want dat is niet handig in mijn geval. Ik knip ze dus tijdig af. Ze zijn echter ook niet extreem kort, ik ben bijvoorbeeld geen nagelbijter. Dit was de inleiding en nou komt ie. Waarom zijn er periodes dat ik allerlei vuil dat ik binnen het bereik van mijn handen tegen kan komen onder mijn nagels verzamel? Eerlijk. Het is smerig. Er zijn dagen bij dat ik meerdere keren rouwrandjes ontdek, die ik dan heimelijk met spoed verwijder. Om ze na eventjes weer te ontdekken. Bij dezelfde nagel of ernaast, maakt niet uit. Waarom is dat? Terwijl ik het grootste deel van het jaar hier absoluut geen last van heb? Gelukkig.
Rouwrandjes zijn ranzig. Ze doen vermoeden dat je te weinig onder de douche staat of zo. Tenminste als je op kantoor werkt. Ben je tuinman, automonteur of loodgieter, dan hoort het erbij. Ik wil niemand beledigen natuurlijk.
Maar ik werk op kantoor. Wat voor vuil zit er onder mijn nagels? Het is in ieder geval  geen tuingrond, olie of gootsteenprut. Wat is het dan wel en waarom moet het zo onverklaarbaar bepaalde periodes onder mijn nagels blijven hangen? Het is smerig. Had ik dat al gezegd? Ranzig. Rouwranzig. Bah.
Ik geef u ook geen foto.

Iemant deelt wat vakantiegedachten

Ik denk zo af en toe nog wel eens wat. Ook op vakantie. Deze vakantie dacht ik dat die Amerikanen toch wel rare lui zijn. Eigenlijk denk ik dat altijd als we daar zijn. Maar het is steeds om een andere reden. Als je dit logje niet kan volgen, dan komt dat omdat ik een jetlag heb. Daar word je niet helderder van. Blijkt. Afijn. Deze keer dacht ik 'wat zijn die Amerikanen toch een raar volkje' toen ik zag dat ze op dit moment wel heel erg aan de weg timmeren om hun geldbeleid te hervormen. Waar ze eerst niet konden stoppen met uitgeven, zelfs geld wat er niet was, proberen ze nu om de bevolking aan het sparen te krijgen. Niets schuwen ze. Ze volgen zelfs de weg via het geloof. Overal was te lezen 'Jesus saves'. Maar bij welke bank en welke rente hij krijgt, werd nergens vermeld. Dat dan weer niet.
Verder helpt een bezoekje aan Vegas ook niet om een objectief beeld over Amerikanen te krijgen, zeker niet als je zo subjectief als de pest bent over Vegas. Wat een stad. En wat ik dan denk he. Wat ik dan denk is 'hoeveel kippen verstouwt deze stad, dit land, op een laten we zeggen gemiddelde dag?' Ik zou die stapel wel eens willen zien. Op elke menukaart staan minstens tien gerechten waar kip in zit, bijna elke sandwich is belegd met kip. Volgens mij heb ik alleen nog nergens chickenpizza gezien. Wat op zich dan wel weer vreemd is. En er lopen echt duizenden mensen in die stad, de hotels hebben honderden en honderden kamers en het draait allemaal. Wat een water moet daar verbruikt worden. Wat een geld moet daar van hand tot hand gaan. En dat is dan ook weer zo'n vakantiegedachte van mij. 'Hoe vaak is dit briefje van 20 of van 1 van hand gewisseld?', ik zou er wel een tellertje op willen zien. En dan als subkeuze moet je kunnen opvragen hoeveel nationaliteiten hebben dit briefje van 20 of van 1 in handen gehad. En ergens zou ik wel willen zien of het ooit crimineel geld is geweest of niet. Maar misschien is het ook maar goed dat dat niet kan. Het zou mijn wereldbeeld vast niet ten goede komen.
En dan zo'n andere gedachte als we door Amerika reizen. Het land is zo groot en sommige gebieden zijn zo desolaat, ruig en ontoegankelijk, dat ik me dan altijd weer afvraag 'waar zou hier nog nooit een voetstap gezet zijn in de hele geschiedenis van dit stuk aarde?' Ik zou dan graag een soort kleurenlaag over mijn beeld heen willen leggen waarop ik dat dan kan zien. Niet om een speciale reden, gewoon uit nieuwsgierigheid. Dat ben ik zo af en toe. Nieuwsgierig. Op zoek naar informatie die er niet is. Zoeken is leuk. Vinden nog leuker. Zo is het reizen door de nationale parken met wildlife ook leuk. 'Zie ik daar een beer?' 'Wat doen we als we een cougar tegenkomen?' (Het boekje zegt schreeuwen en stenen gooien, maar niet tegen zijn hoofd. Natuurlijk gaat dat dan fout en gooi ik de enige keer in mijn leven raak, op z'n hoofd. Dus durf ik dat wel?) Je bent continu aan het zoeken. De meeste meters leggen we af in de auto, anders schiet het niet op. Dus heel veel risico loop ik niet. Maar het is toch spannend. En dan komt de gedachte op 'hoeveel beesten zijn we zojuist gepasseerd, die er wel stonden, die ons zagen, maar die wij niet hebben gezien?' Zijn dat er veel of zijn dat er niet veel? Dit jaar in ieder geval geen beer gezien. Wel elk en deer, maar geen beer.
En dan krijg ik een lumineus idee. Veel wildlife, en dan bedoel ik de degenen waar je bang voor moet zijn, waar je ontzag voor moet hebben, zijn bekend bij de rangers en dragen een trackingdevice. Hoe geweldig zou het zijn als je een app had die aangeeft waar op die bergwand in de verte (dat is dan te hopen) die en die beer of cougar loopt. Je scant met je telefoon het landschap af en hier en daar popt er wat op, locatie en wat achtergrondinformatie over het beest zelf.
Zou echt iets zijn voor die Amerikanen: Buy the Wildapp. It makes viewing wildlife a whole new experience! Take it to another level and enjoy nature in a way you never imagined possible. Zoiets. En dan voegen we er ook nog een veiligheidsaspect aan toe. Zijn ze dol op. Make sure natures miracles never become a hazard. Buy the Wildapp and enjoy wildlife in the safest way possible.
Maar goed, dit hebben ze nog niet bedacht. Zo raar zijn ze nog niet. Ik heb dit bedacht. Dus blijkbaar ben ik raarder dan zij zijn. Mmmm. Maar.... wedje maken dat dit er komt?

Iemants hoofd gaat niet uit

Zo mensen, lekker gedoucht breng ik dit logje bij u over het scherm. Wel met enige hindernis van sterk verkoelde ogen. Dacht dat ik wel eerder de make-up van mijn ogen haalde met eucalyptus douchegel van Kneipp, maar weet inmiddels wel zeker van niet. Kneipp eucalyptus is een pure weldaad voor lichaam en geest. Het geeft het lichaam een opkikker en werkt heilzaam op de luchtwegen. Zo zegt de website. Reken de ogen dan niet als onderdeel van dat lichaam. Want echt, ik kan dit niet weldadig noemen. Eerder gewelddadig, maar dat is natuurlijk geen goede reclame. Voor de rest gaat het goed met me hoor.
Nou ja, er is wel iets dat me bezighoudt. Eigenlijk draait het daar om in dit logje. Het is u misschien opgevallen dat ik nooit een logje schrijf over mijn werk. Dat is geen toeval. Dat is bewust. Mijn werk heeft hier niets te zoeken. Bovendien zijn er collega's en gerelateerde onverlaten die dit blog bezoeken en voor je het weet heb je dan de poppen aan het dansen en zijn de interpretaties en beschuldigingen niet van de lucht. Want zo zijn ze wel he, die collega's. Ook al zijn mijn collega's niet van dat slag. 
Maar wat me bezighoudt is mijn hoofd. Letterlijk. Mijn hoofd houdt me letterlijk bezig. Er zit geen 'uit' op. Althans, meestal wel, maar nu sinds een week of twee niet (waarschijnlijk zijn dat er dan dus vier, want de tijd gaat sneller dan ik registreer). Of ik nu wakker ben of slaap, ik ben continu bezig. Ogenschijnlijk moeiteloos werk ik me door een 24-urige werkdag op deze manier. Maar dat is dom, heel dom. Want natuurlijk krijg ik niet betaald voor die 24 uur en kan ik er geen overuur voor noteren. Dus waarom? Waarom vraag ik u? Wat is het nut van deze nutteloosheid?
Voordat u zich nu zorgen over mij gaat maken en me gaat onderwerpen aan vragen als 'hoe gaat het nu met je?' en opmerkingen als 'je moet wel op jezelf passen hoor' wil ik u daar nu gelijk Het Stopteken voor geven. Ik zit daar niet op te wachten. Die vragen zijn net zo nutteloos als een hoofd dat niet uit gaat. En die heb ik al, dus ik hoef er niet nog iets nutteloos bij. De enige reden dat ik u deelgenoot maak van mijn voortdurend in bedrijf zijnde, doch zwaar ondergewaardeerde hoofd is dat ik na het schrijven van dit logje de twee mannetjes en de Man bij de Supermarkt respectievelijk niet en bijna niet meer gezien heb. Wonderlijk niet? Zou fijn zijn als dit logje hetzelfde effect op mijn hoofd heeft. Dat ik dan morgen wakker word en constateer dat mijn hoofd ein-de-lijk iets anders heeft gedaan. Of liever, niets heeft gedaan. Zalig niets. Kan het misschien ook nog door die eucalyptus komen, maar dat weten we dan overmorgen wel he. Want die eucalyptus die raak ik niet meer aan voorlopig.

Iemant bakt er niet veel van, maar het kan wel

Sommige van die logjes leiden echt een eigen leven. Je start met een verhaal voor ogen en als je klaar bent, blijkt het ergens anders over te zijn gegaan. Zo ook mijn vorige logje over de IK En Anderen-winkel. Ik had mijn begane fout helemaal niet met u willen delen, maar dat ging geheel vanzelf. Zoals Elise zei zat het me blijkbaar nog steeds dwars en daarmee schrijf ik de spontane bekentenis maar toe aan een of ander verwerkingsproces.
Wat ik wel had willen delen, maar wat dus niet vanzelf ging, ga ik nu proberen. De start van het vorige verhaal ging nog goed. Dat kan ik hier wel weer kopiëren. Dan bedoel ik dat stuk dat er dingen aan je blijven kleven die je helemaal niet ging kopen.

[Even tussendoor: op de achtergrond luister ik op dit moment naar haar. Een aanrader wat mij betreft.]

Allora, enkele weken geleden liep ik daar dus. En de bakdingetjes op de foto bleven aan me kleven (wees gerust, ik heb ze afgerekend). Ze riepen acute beelden bij me op: blokhut, sneeuw, haardvuur, elanden met damp uit hun neus langzaam voorbij kuierend langs de met ijsbloemen bedekte ramen, aga-cooker, kerstversieringen waar je ook maar kijkt, spelletjes, leuke mensen om de keukentafel met mokken warme chocolademelk waarop marshmellows dobberen, drogend wasgoed aan een lijntje (ja, dat was een beetje een vreemde, ik geef het toe), tevreden slapende hondjes in rieten mandjes met kerstdekentjes en tot slot een perfect bijpassend keukenschort. Die laatste was niet zo raar, die hing er namelijk naast. Die bleef dus ook kleven (en is inderdaad ook afgerekend).

[het duimpje op de foto is geen stuiptrekking, maar een serieuze poging om aan te geven dat dit een leuk schort is]

De beelden werden vergezeld van geuren: appeltaart, kaneel, dennen, stoofpotjes en poep. Die laatste bracht me zonder pardon terug in de werkelijkheid en ik verdacht direct het vierjarige moederzoekende peutertje naast me van de oorzaak daarvan. Afijn, het totale plaatje (zonder wasgoed en poep) was de oorzaak van de aankoop. En nu zit ik dus met 440 (!!) bakdingetjes (sorry, ik weet niet hoe ze heten, anders dan Snödriva, maar dat zegt me niet zo veel) en met geen enkel idee wat ik ermee ga doen. Dus als u nog een tip hebt? Weet wel even dat ik niet van muffins houd. Maar voor de rest houd ik me aanbevolen hoor.

Iemant heeft last van putjes

Nee, we hebben het hier niet over cellulitis. Daar zou ik ook een logje over kunnen vullen, maar daar heb ik geen zin in. We hebben het hier over putjes in de weg. En dan niet in de zin van knullige kuiltjes, maar gewoon zoals het is. Putjes dus. In de weg. Naast dat ze in de weg zitten, zitten ze dus ook in de weg. Herhaaldelijk. Bijna elke ochtend. Wat is er aan de hand? Zo'n twee jaar lang inmiddels rijd ik 's ochtends in het buitengebied over een lange rechte weg. Een stuk van een kilometer zo ongeveer. In dit buitengebied is het 's ochtends niet heel druk, verkeerstechnisch gezien. Er rijdt zo af en toe eens een fietser, er loopt eens een wandelaar (soms met en soms zonder hond) en zo af en toe heb je ook een tegenligger in de vorm van een auto. So far so good.
In die weg zitten aan de rechterkant (dat is mijn kant als ik naar mijn werk ga) drie putjes. Drie maar. Die putjes zijn niet zo fijn om doorheen te rijden. En daartoe zou ook geen noodzaak zijn. Je kunt er met gemak omheen. Ruimte genoeg. Tenzij ..... je een tegenligger tegenkomt in de vorm van een auto. Ruimte weg. En dan moet je dus door het putje. Nu presteer ik het om van de twaalf keer in de week dat het van toepassing kan zijn, (vier werkdagen, alleen op de heenweg, drie potentiële putjes om doorheen te moeten per ritje, maakt een potentie van twaalf) er minstens tien te gebruiken. Om door het putje te gaan dus. Hoe kan het in vredesnaam dat die sporadische tegenligger er altijd rijdt als ik niet door het putje wil, maar er omheen? Vóór het putje? Niemand te zien! Ná het putje? Niemand te zien! Ter hoogte van het putje? Bij mij altijd wel iemand! Nou ja, zo'n twee keer  niet dan.

Iemant had kortsluiting

Als iemand me op mijn mobiele telefoon belt, dan klinkt Mr. Bean die me met steeds meer urgentie in zijn stem vraagt om op te nemen. Belt er iemand op de huistelefoon dan klinkt er 'tring, tring'. Let op het toch duidelijke  verschil ...
Nou zat ik laatst op de bank wat fotootjes te kijken op mijn telefoon die ik met deze geweldige app had gemaakt. Er klonk 'tring, tring'. Mr. Bean was nergens te bekennen. En zie daar de kortsluiting. Ik had geen flauw idee hoe ik mijn telefoon moest opnemen. Normaal gesproken als je een app 'tring, tring' open hebt en de telefoon gaat, komt er een groen knopje 'tring, tring' in beeld waarmee je kunt opnemen. 'Tring, tring', maar dat knopje kwam niet in beeld. 'Tring, tring', hoe neem je dan op? Ik staarde in opperste verbazing naar 'tring, tring' mijn telefoon. 'Neem je nou nog op?', hoor ik naast me. Ja, dat was 'tring, tring' wel het plan. Maar de Grote Vraag was: hoe? Dus mijn duidelijke antwoord 'tring, tring' was: 'ik weet niet hoe!'. De reactie daarop was een hoofd met een groot vraagteken erboven naast me en het droge commentaar: 'het is de vaste telefoon die gaat hoor, verder alles goed?'
Een duidelijk geval van kortsluiting. En wees eerlijk, heeft u daar nooit last van? Ik ken in ieder geval nog iemand anders dan mezelf met kortsluiting. Die maar niet begreep waarom het geluid harder en zachter ging toen ze een andere zender opzocht. Ik bedoel maar.

Iemant zit met een Dilemma

Het is u bekend, ik was in een blogdrama gezakt. Weet u niet waar ik het over heb? Dan bent u

A: nieuw hier
B: niet zo'n trouwe lezer
of
C: uw geheugen is niet al te best, zeg maar slecht

[Slechts één antwoord is het juiste. Klik als u wilt weten waar het over gaat, maar zonder deze kennis is dit verhaaltje ook te volgen.]

Goed, het blogdrama. Daar probeer ik nu uit op te krabbelen en ik moet zeggen dat ik vooralsnog best tevreden ben. Ik hoop u ook. Maar dan nu het Dilemma. Rechts op mijn blog, onder het kopje 'De anderen' staat een lijstje met links naar blogs van mensen die ik ken en van mensen die ik niet ken. De mensen die ik ken zijn leuke mensen, dat kan ik u verzekeren. De mensen die ik niet ken zijn vast ook leuk, maar ik steek mijn hand er toch niet voor in het vuur. Nu hebben de mensen die ik ken ook een lijstje op hun blog met links naar andere blogs van mensen die zij dan weer kennen en niet kennen. Ik sta of stond daar tussen. Tot zover de inleiding. Want hier begint het Dilemma. Hoe interpreteer je het als je eerst wel op het lijstje van een ander stond en nu niet meer? Doe je wat, ga je vragen stellen of zo? Schrijf je er een blogje over? Of doe je niets en hoop je gewoon dat je je plekje op een fijne dag weer terugkrijgt? Ik vind hem moeilijk hoor.

Iemant wil dit met je delen

Invictus

Out of the night that covers me,
Black as the Pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.

In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.

Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds, and shall find, me unafraid.

It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll.
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.

William Ernest Henley

Van iemant?

In de VT wonen van deze maand staat de zin 'Zittend op mijn terras, met mijn hoofd in de zon, kijken naar de koolmeesjes in mijn appelboom'. Wat mij opvalt is wat er in deze zin allemaal van iemand lijkt te zijn en wat niet. Mijn terras, mijn hoofd en mijn appelboom. De eerste twee snap ik nog, maar die laatste niet meer. Waarom wel mijn appelboom, maar dan niet mijn zon of mijn koolmeesje? Wat is er nu werkelijk van jou en wanneer? Als je er voor betaald hebt? Dat kan dan weer wel in het geval van de appelboom, maar niet van de zon en het koolmeesje. Dan is het weer logisch. Maar kan een boom echt van jou zijn? Die drang om te willen bepalen wat van jou is en wat niet schijnt iets te zijn waar de Chinezen zich erg om kunnen verbazen. Een aantal jaren geleden zaten we met vrienden bij de plaatselijke Chinees. Op tafel stond Hotpot, een soort Chinese fondue. Ons gehannes met de stokjes irriteerde de Chinese serveerster blijkbaar, zodat ze besloot het eten voor ons in de pan te doen en er weer uit te halen. Inmiddels had vriend H. al ontdekt wat hij niet lekker vond. Toen de serveerster heel behulpzaam net datgene op zijn bord legde wat hij niet liever niet wilde, dacht hij het heel slim op te lossen door te zeggen 'Uhm, die is niet van mij'. 'Jullie Hollanders ook, staat je naam er op of zo? Van mij, van jou, mopperde de serveerster op niet al te vriendelijke toon.

Iemant herontdekt

Soms ben je ergens helemaal verzot op, al je tijd gaat er in zitten en je kunt niet wachten tot je weer kunt gaan ... nou ja, whatever. Zo ben ik jaren terug in de weer geweest met filters in Photoshop. Helemaal weg was ik er van. En toen ineens niet meer. En dat was me nog niets eens opgevallen, tot gisteren ergens uit mijn geheugen boven borrelde dat Photoshop toch zulke leuke filters had. En het is weer leuk. Zou dat een soort overlevingsmechanisme zijn. Je doet iets, je vindt het leuk, je vergeet het, je doet het weer, en je vindt het weer leuk. Om je een beetje geinteresseerd te houden in het leven zeg maar. (de foto is trouwens gemaakt door vriend R. en de geweldige bewerking door mij)

Iemant luistert naar haar hondje

Hij is zielig. Heel zielig. Zijn balletjes zijn weg. Zomaar. Ineens. Zonder overleg. En dat snapt ie niet. Zo wordt ie een nog liever hondje, zeggen ze. Maar dat kan niet. Hij was al op z'n aller aller allerliefst. En nu noemen ze hem ook nog lampekapje. En euneuch. En dat klinkt als een slechte nies. En hij houdt niet van slechte niezen. Slechte niezen zijn voor watjes. Watjes zonder ballen. Uh?!

Iemant is saai

Ik ben saai. En niet alleen dat, maar fantasieloos ook. Waarom heb ik een blog? Ik maak nooit wat mee. Althans, niet wat het schrijven waard is. Of misschien dat nog wel, want dat is gewoon een leuke bezigheid. Maar wie wil het lezen?

En soms ben ik daar maar blij mee ook. Zo af en toe, als ik me wat verveel en de tijd wil doden en naar mijn eigen blog kijk (hoe zielig kun je zijn) dan klik op 'Volgende blog' en steevast kom ik dan op zo'n suikerzoet Amerikaanse familyblog met een precies goede papa en mama en koddige kindjes. Het druipt er vanaf. Dus dan maar op naar de volgende blog en bam another perfect family. Ugh. Dan vraag je je af of er nog iets anders is in de wereld. Nee, dan maar liever mijn eigen saaie leventje. Heet zoiets niet coginitieve dissonantie of zo?

Iemant heeft te korte benen

Echt. Ik snap er niets meer van. Waarom zijn alle broeken tegenwoordig gewoon te lang? En niet zo'n beetje, mijn benen komen de pijpen niet eens meer uit. En nu ben ik de kleinste niet. Wie past dat nou? En veel truitjes en vesten hebben armpjes zo smal daar passen ze in landen waar honger wordt geleden nog niet eens in. Of is dit ongepast om te schrijven? Afijn, mijn punt is dat ik me afvraag hoe de paspoppen eruit zien in China of wat daar het beeld is van een gemiddelde westerling. Volgens mij moeten ze dat bijstellen. Of ik moet kleding kopen in andere zaken, die geen troep uit China verkopen. Kan natuurlijk ook een oplossing zijn.

Iemant houdt van simpel

Heerlijk van die films waarin de goeden overwinnen van de kwaden en je dat al weet voordat de film is afgelopen. Het hoort gewoon dat het goede van het kwade wint. Nee, de wereld gaat niet tenonder, nee, de superheld gaat niet dood, nee, de geliefden blijven niet eeuwig van elkaar gescheiden. Allemaal niet, omdat het goede nu eenmaal altijd overwint van het kwade. En zo hoort het ook. Lekker overzichtelijk en simpel. Hoef je ook niet in spanning te zitten.