woensdag 24 maart 2010

Moet er nog iemant plassen?

Dit had een grappig stukje moeten worden over plasverhalen en V&D, maar de inspiratie ontbreekt wat. Het wordt dus waarschijnlijk zo'n verslag van een verhaal, waarvan je aan het eind denkt 'Hm, je had er blijkbaar bij moeten zijn ...' Maar dat risico neem ik dan maar. Zo langzamerhand moet ik toch weer iets schrijven.
Het verhaal gaat als volgt. Ik deel regelmatig met mijn collega's dat ik ontzettend nodig moet plassen als ik weer eens loop te wiebelen en bang ben dat ik de wc niet haal (wist je overigens dat ze dat vroeger heel formeel als W.C. schreven, geeft het toch een zekere status mee, jammer dat we dat niet meer doen). Ala, terug naar het verhaal.
Mijn collega's vinden dat niet raar dat ik dat meedeel, sterker nog het vrouwelijke deel doet hetzelfde. Het mannelijke deel vindt het misschien wel raar en overbodig om daarover te spreken (ze doen er zelf namelijk nooit mededelingen over, het lijkt wel of zij deze specifieke uitlatingen van het lichaam niet kennen), maar laten dat dan in ieder geval niet blijken. Ala, terug naar het verhaal.
Gisteren had ik weer zo'n moment dat ik ineens moest plassen. Zo van nu nog niet, ooooooooooooohhhhhh nu wel, heeeeel erg, aan de kant, waar is de wc. En dat was de derde keer die dag. Die derde keer kon ik direct toegeven aan mijn drang, die keren ervoor echter zat ik in een vergadering en dan probeer je toch een moment te kiezen dat je je gewoon even discreet terug kunt trekken. Je kunt moeilijk halverwege je zin de kamer uitrennen, niet dan? Dus je bedenkt hoe je zo snel mogelijk je verhaal kunt afronden -dan maak je je punt maar even niet- en hoe je de reactie van de ander niet hoeft af te wachten, maar gewoon even kunt zeggen 'Sorry, ben zo terug.' Dat vergt best training, soms van je sociale capaciteiten en soms van je blaas (die heeft het zwaarder naarmate je sociale capaciteiten minder uit de verf komen). Ala, terug naar het verhaal.
Mijn mededeling over het zo nodig moeten plassen soms dat je het er warm van krijgt en dat dat heel vervelend is als je in een vergadering zit waar je nog niet uit kunt, maakte de vrouwelijke tongen weer los. Ja ja mensen, het is een geliefd onderwerp bij ons. Dus enthousiast deelden we de pennibele situaties waarin onze blaas ons al had gebracht, inclusief de locaties die daarin een rol speelden. Zo ook de keer dat ik met vriendlief onderweg was van ergens naar huis. En onderweg heeeeeel nodig moest plassen, echt heel nodig. Te nodig om te wachten tot we thuis waren.
We reden ergens op een provinciale weg, met best kans op een tankstation of restaurant waar ik mijn toevlucht kon zoeken. Maar we reden en we reden en we reden en ik kreeg het warmer en warmer en warmer en besloot dat er waarschijnlijk noooooooit een toilet in zicht kwam. In ieder geval niet voordat het te laat was. Dus, auto aan de kant, ik het struikgewas in en opluchting was het resultaat. Dat was dat. Ik trek de autodeur achter me dicht, we rijden 10 meter verderop de bocht door en zien: een levensechte vestiging van La Place, in the middle of nowhere en zelfs zonder dat V&D in zicht was. WTF?? WTF??? WTF????
Nou eigenlijk was dit het verhaal, tot mijn lieve collega M. heel bijdehand opmerkte 'ha, ha, La Plas' en ik doorschoot in mooie pay-offs voor dit concern: 'La Plas voor al uw chique en minder chique behoeften' of zelfs een naamswijziging 'La Plas et la Poep', opluchting valt u ten deel'. Het was echt heel leuk en we hebben erg gelachen... ik zei toch dat je er bij moest zijn.

dinsdag 9 maart 2010

Iemant luves New York

Het klinkt wat decadent en het is wonderlijk, maar wel waar. I've got New York under my skin. Twee jaar op rij zijn we er geweest. Een keer in oktober en een keer in juni. En ik wil weer. Ik heb een hekel aan steden en zeker op vakantie, maar NY is anders. Het is een cliché, ik weet het. En uitleggen kan ik het ook niet, ik loop in deze gewoon met de meute mee. Het zou cooler zijn om te zeggen 'New York? New York is zo passé.' Maar ten eerste gebruik ik dat soort taal niet en ten tweede is het niet waar. New York is heerlijk, anders, energiek en gewoon leuk. Ik zou er zelfs kunnen wonen. Waarschijnlijk niet heel lang, maar wel langer dan een week. Voorzichtig maken we plannen om in mei of juni weer te gaan. Hangt af van de Cloonemans. Als hij het leuk vindt bij het hondendagverblijf dan mag hij er een weekje naartoe op vakantie. Kunnen wij naar NY. Als hij het niet leuk vindt, hebben we pech. Hij is namelijk nog niet logeerproof voor gewone huizen, om het zo maar te zeggen. Dan droom ik nog even door over NY en maak vast plannen voor volgend jaar. Gaan we dit jaar naar Denemarken ...in het hoogseizoen ...ook leuk ...toch?

zondag 7 maart 2010

Hier was iemant briljant

Uh nee, deze iemant ben ik dus niet geweest, helaas. Ik zou willen dat het wel zo was. Wat mij betreft is dit een voorbeeld van topbriljantie (huh?) en zakelijk talent om internet te laten zijn waar het voor bedoeld is. Werkelijk, mijn jaloezie groeit met het moment. Geniaal gewoon. Wat een idee. Oh, je weet nog steeds niet waar ik het over heb. Nou komt ie dan .... www.tenpages.com/. Nou, wat zei ik je? Briljant of niet soms? Kon ik nou maar schrijven, ging ik er ook op staan. Maar ja, niet genoeg fantasie he. En dan lukt het niet.
Maar mocht Eloasie a.k.a. E./R. dit lezen .... go for it girl!! Echt! Ik word aandeelhouder hoor.

zaterdag 6 maart 2010

Is iemant het aan het verliezen?

De laatste tijd werk ik nogal veel. Is niet geheel de bedoeling, maar het is momenteel niet anders. Ik ga er echter geen gewoonte van maken, want zo langzamerhand begin ik het ook wel zat te worden. Ik word er geen leuker mens van, zullen we maar zeggen. All work and no play maakt me veel te serieus en te weinig creatief. Niet goed dus. Maar het maakt me ook wat anders. En hoe ik dat moet beschrijven weet ik niet maar ... cuckoo cuckoo, misschien zegt dat je wat. Woensdagavond kwam ik om 2.57 uur terug van mijn werk. En nee, dit is geen tikfout. En nee, dat is niet normaal gezien het feit dat ik een kantoorbaan heb, maar wel weer normaal gezien het feit dat het de avond van de gemeenteraadsverkiezingen was en ik daar iets mee van doen had. Afijn, het was dus laat. Om onze hondjes niet te alarmeren was er een vernuft plan uitgedacht. Ik zou niet parkeren op de oprit, ik zou niet de normale deur nemen (die in de keuken), maar de voordeur (in de gang) en ik zou geen overbodige herrie maken. Alles om lief, de hondjes en de buurt lekker door te kunnen laten slapen. Zo bedacht, zo gedaan. Ik parkeer mijn auto elders in de straat. Het is opvallend hoe stil het om bijna drie uur 's nachts is. Heeeeeel stil. Ik loop dus op mijn tenen door de straat, omdat mijn hakken te veel herrie maken. En ik ben errug geconcentreerd om geen extra geluid te maken. So far so good. Echter, een of andere onverlaat begint op de kerkklok te slaan om iedereen te vertellen dat het 3.00 uur is!!! Mijn hele act verpest, uit frustratie leg ik mijn vinger op mijn lippen en sis ssssssssssssssssssttttttttt!!!!! Alsof dat helpt. Nou was ik moe, en was het laat, maar als je gaat sssstttt-en tegen de kerkklok moet je je toch afvragen of alles nog wel in orde is.