Iemant valt voor een gangvaas

Ik ben eentje van '70. De periode waarin verfoeilijke vazen werden gefabriceerd. Echt hideous. Ik kan me nog zo de gangen voor de geest halen van het verzorgingshuis van mijn opa en oma, waar al die gruwelijke vazen gestald werden op beschikbare vensterbanken en hoekjes met bamboetafeltjes. De enige verklaring die ik daar voor had, was dat ik niet de enige was die die dingen niet om aan te zien vond. Vond je ze mooi, dan zette je ze wel ín je huis en niet buiten op een gemeenschappelijke gang in de hoop dat de kleinkinderen van de buur bejaarden ze wel omver zouden kegelen in een verboden voetbalspelletje. Doet me trouwens denken aan de keer dat we daar met een set neefjes en nichtjes een soort tikker-verstoppertje speelden over meerdere verdiepingen en ik dacht slim te zijn door mijn hoofd tussen de tralies in het trappenhuis te steken om te zien of mijn vijand zich naar boven of naar beneden begaf. Op zich was dat wel slim (ik was zo ongeveer de jongste van het stel), maar het was nog slimmer geweest als ik had begrepen dat de terugweg bemoeilijkt werd door uitstekende oortjes. Die je echter gemakkelijk even terug kon vouwen, waarmee het probleem opgelost zou zijn geweest. Het had me het moord en brand schreeuwen bespaard en mijn moeder de schrik van haar leven. Mijn moeder was heel daadkrachtig, maar niet altijd even doordacht. De kracht waarmee ik eerst 'moord' en daarna 'brand' uit mijn longen perste gebruikte zij om aan me te trekken. Het concept van terugvouwende oortjes geheel negerend. Resultaat was twee uitgescheurde oorlelletjes, heel heel veel bloed en nog meer moord en brand. Tot op heden kan ik niet zeggen dat mijn oren van lelletjes voorzien zijn. Ze zitten gewoon vast aan mijn hoofd. In een vloeiende lijn. Is overigens nog niets vergeleken met het gat in het gehemelte van mijn zus, toen mijn moeder ervan overtuigd was dat ze daar het stuk kauwgom wel ergens kon vinden waarin mijn zus aan het stikken was.
Afijn, leuk dit met u te delen, maar nu weer terug naar de vazen. Ik denk dat u wel een beeld heeft van het soort vaas ik bedoel. Zo niet, zoek dan even op Marktplaats op 'west germany vaas' en het komt helemaal goed. Deze kennis (W.Germany) heb ik gisteren opgedaan hoor. Vers van de pers. Gisteren was ik namelijk in Utrecht op De Vlooienmarkt en mijn oog viel daar op een vaas. En ik werd helemaal blij van de vaas. Heel raar. Wat het is zo'n vaas uit de categorie verfoeilijk. Ik hoor deze vaas helemaal niet mooi of leuk te vinden. Ze is tenslotte een gangvaas. En toch. Toch had ze me. Dit dilemma vroeg om De Test. Die test houdt in dat je je eerst van je object of desire vandaan beweegt en vervolgens bij jezelf nagaat hoeveel zorgen je je maakt dat ie verkocht wordt aan iemand anders. Hoe erg zou dat zijn?
Hoe verder ik bij de vaas vandaan ging, hoe meer zorgen ik me ging maken. En dat is een goede uitslag van De Test. Daar kun je wat mee. Ik bewoog me dus weer richting vaas (het lijkt bijna wel een ballet zo) en probeerde vanaf een andere rij een glimp van haar op te vangen. En dat lukte. En weer werd ik blij. Ze was zo mooi en vrolijk. Ik hakte de knoop door. Ze was van mij en mocht mee naar huis. De dame die hem verkocht deelde me nog trots mee dat het een echte West Germany was. Ik had het hart niet om te zeggen dat me dat om het even was en eigenlijk helemaal niets zei. De liefde en voorzichtigheid die ze aan de dag legde om mijn vaas in te pakken, maakte me duidelijk dat W. Germany serieus genomen diende te worden. Waarvan akte. En nu staat ze dus mooi te zijn. In huis. Mijn huis. En niet op de gang. Voorlopig niet in ieder geval.

Iemants hoofd gaat niet uit

Zo mensen, lekker gedoucht breng ik dit logje bij u over het scherm. Wel met enige hindernis van sterk verkoelde ogen. Dacht dat ik wel eerder de make-up van mijn ogen haalde met eucalyptus douchegel van Kneipp, maar weet inmiddels wel zeker van niet. Kneipp eucalyptus is een pure weldaad voor lichaam en geest. Het geeft het lichaam een opkikker en werkt heilzaam op de luchtwegen. Zo zegt de website. Reken de ogen dan niet als onderdeel van dat lichaam. Want echt, ik kan dit niet weldadig noemen. Eerder gewelddadig, maar dat is natuurlijk geen goede reclame. Voor de rest gaat het goed met me hoor.
Nou ja, er is wel iets dat me bezighoudt. Eigenlijk draait het daar om in dit logje. Het is u misschien opgevallen dat ik nooit een logje schrijf over mijn werk. Dat is geen toeval. Dat is bewust. Mijn werk heeft hier niets te zoeken. Bovendien zijn er collega's en gerelateerde onverlaten die dit blog bezoeken en voor je het weet heb je dan de poppen aan het dansen en zijn de interpretaties en beschuldigingen niet van de lucht. Want zo zijn ze wel he, die collega's. Ook al zijn mijn collega's niet van dat slag. 
Maar wat me bezighoudt is mijn hoofd. Letterlijk. Mijn hoofd houdt me letterlijk bezig. Er zit geen 'uit' op. Althans, meestal wel, maar nu sinds een week of twee niet (waarschijnlijk zijn dat er dan dus vier, want de tijd gaat sneller dan ik registreer). Of ik nu wakker ben of slaap, ik ben continu bezig. Ogenschijnlijk moeiteloos werk ik me door een 24-urige werkdag op deze manier. Maar dat is dom, heel dom. Want natuurlijk krijg ik niet betaald voor die 24 uur en kan ik er geen overuur voor noteren. Dus waarom? Waarom vraag ik u? Wat is het nut van deze nutteloosheid?
Voordat u zich nu zorgen over mij gaat maken en me gaat onderwerpen aan vragen als 'hoe gaat het nu met je?' en opmerkingen als 'je moet wel op jezelf passen hoor' wil ik u daar nu gelijk Het Stopteken voor geven. Ik zit daar niet op te wachten. Die vragen zijn net zo nutteloos als een hoofd dat niet uit gaat. En die heb ik al, dus ik hoef er niet nog iets nutteloos bij. De enige reden dat ik u deelgenoot maak van mijn voortdurend in bedrijf zijnde, doch zwaar ondergewaardeerde hoofd is dat ik na het schrijven van dit logje de twee mannetjes en de Man bij de Supermarkt respectievelijk niet en bijna niet meer gezien heb. Wonderlijk niet? Zou fijn zijn als dit logje hetzelfde effect op mijn hoofd heeft. Dat ik dan morgen wakker word en constateer dat mijn hoofd ein-de-lijk iets anders heeft gedaan. Of liever, niets heeft gedaan. Zalig niets. Kan het misschien ook nog door die eucalyptus komen, maar dat weten we dan overmorgen wel he. Want die eucalyptus die raak ik niet meer aan voorlopig.

Is er dan nog kans dat iemant toch een goede huisvrouw wordt?

Mensen, ik had een plan voor vandaag. Allereerst deed ik een wasje, dan ging ik mijn, in de kringloop gevonden, Unox worsten vitrinekastje voor de laatste ronde wit schilderen, dan ging ik naar de kringloop, waarna ik naar boven zou vertrekken met stofzuiger en ander schoonmaakspul, om vervolgens een stukje te schrijven (niet dit stukje trouwens) en de rekeningen te betalen. Dat plan liep anders. Allereerst deed ik een wasje, so far so good. Toen week ik af mijn plan door eerst naar de kringloop te gaan en daar ging het fout. Gevolg is dat het nu half twee geweest is en ik met mijn lijstje niet verder ben dan was en kringloop. Maar zo gaat het leven he. Dat leeft gewoon door, zonder zich iets aan te trekken van een of ander plan. Dat had John Lennon al eens gezegd meen ik. En ik vind het wel best zo. Het is mijn vrije dag hoor. Vier dagen in de week sta ik ter beschikking van Het Plan. Drie dagen niet. Klaar. Uit. En Over. En dan nu over naar de kringloopvondst van deze week: The Everyday Reference Library uit 1954. Een geweldig in leer gebonden boek met antwoord op zo ongeveer alles in het leven waar je maar een vraag over zou hebben. Om een boek als dit samen te stellen moet je toch een of andere overmatige drang tot ordenen en overzicht hebben. Ik neem u even mee door de inhoudsopgave:

Part one Usable Information for Your Home (vooral dat usable, da's fijn he om vooraf te weten)

• Choosing and Planning a Home
• Essential Facts About Building a House
• Furnishing and Decorating the Home
• Care and Repair of the House (let u even op dat we hier tot nu toe subtiel wisselen tussen house en home)
• Practical Pointers on Household Management
• Cooking, Foods, and Nutrition
• Canning, Freezing, and Storing Foods
• Sewing, Textiles, and Clothing
• Knitting and Crocheting Useful Articles
• Marriage and Family Relationships
• Home Medical Guide, First Aid, and Child Care
• Practical Guide for Home Gardening
• Choosing and Caring for Household Pets
• Succesful Operation of a Small Farm
• Consumers's Guide and Useful Formulas 

Part two Usable Information About Business

• Practical Guidance in Choosing a Career
• Shorthand, Typewriting, and Clerical Skills
• Business English and Effective Speaking
• How to Write Good Business Letters
• Practical Arithmetic for Business Uses
• Guide to Bookkeeping and Accounting
• Business Ownership and Business Finance
• Business Organization and Operation
• Merchandising and Selling
• Advertising and Business Promotion
• A Layman's Guide to Business Law (onderverdeeld in nog heel wat hoofdstukken, maar die bespaar ik u en mezelf trouwens ook)
• Geographical Facts and Population Figures
• Useful Business Facts and Figures

Part three (bear with me, bear with me)  Usable Information for Self-improvement and Recreation

• Personality Development and Beaty Aids
• Etiquette and Social Correspondence
• Parties and Party Games for Children and Adults
• Easy Lessons in Social Dancing
• Indoor Games and How to Play Them
• Sports and Outdoor Activities
• Travel and Vacation Guide
• Field Guides for Nature Study
• Popular Hobbies for Beginners
• Arts and Crafts for Beginners
• Club Membership and Parliamentery Law
• First Names and Their Meanings

We tellen 1634 pagina's. Ik geloof dat ik alleen nog iets zou verwachten op het gebied van geestelijk welbevinden in een dergelijk boek, maar we hebben het natuurlijk wel over 1954. Naast heel, heel veel tekst bevat het boek ook tekeningen en foto's. Geweldige foto's. Kijk maar mee.

En het voorwoord beslaat 3,5 pagina's met uitleg hoe het boek te gebruiken (gewoon systematisch doorlezen of naslaan in tijden van nood bijvoorbeeld) en ook een verantwoording aan de lezer: hier ligt niet zomaar iets voor u, alles is nieuw geschreven en gecontroleerd door experts en vanuit gezag geschreven. Dat is een opluchting. Zit ik alleen nog even met de vraag waarom ik over het ene onderwerp useful information aangereikt krijg en daarover bij andere onderwerpen niets zie staan. Zet ik er toch gelijk een vraagteken bij. Dat heb ik trouwens ook met gerechten op de menukaart waar geen 'vers' bij staat, als het bij een ander gerecht wel staat. 

Maar alles wel, de komende tijd zult u nog wel een en ander van mij meekrijgen uit dit boek. Ik ben van plan er voorlopig maar eens gebruik van te maken bij alle vraagstukken die me bezig houden. Spreekt me meer aan dan systematisch doornemen. Mocht u zelf met iets zitten waarvan u denkt dat er wel eens useful raad in dit boek kan staan, schroom niet, ik wil best wel even voor u kijken. Kijk ik zelf alvast even of ik nog iets op kan steken van Household Management.

P.s.: de naam (J.A.F.C. Marckmann) die u op de cover ziet staan is niet de auteur. Maar degene die het boek voor zijn verjaardag heeft gekregen van J.H. Besser met de felicitatie 'Happy Birthday' (gegraveerd op de achterzijde). Even goochelen en laat ik nou toch een en ander vinden van deze persoon. Zo heeft hij een landhuis laten bouwen in Driebergen in de periode 1949-1950. Wel jammer dat hij dit boek toen nog niet had. Was vast van pas gekomen. Later heeft hij nog een huis laten bouwen in Park Biltse Duinen. Wellicht heeft het boek toen goede diensten bewezen. En in het Utrechts Archief vind ik een foto bij een krantenartikel over de bouw van Hoog Catharijne.  En nu weet ik niet of ik het wel leuk vind, dat ik dat allemaal weet. Voelt een beetje voyeuristisch. Of zo. Maar het levert ook weer nieuwe vragen op. Waarop ik natuurlijk noooooit een antwoord krijg. Zoals 'wie was J.H. Besser? Kwam ie uit de United States of America? Hoe kenden ze elkaar?' De sporen van gebruik doen vermoeden dat het boek inderdaad useful was, maar voor wie? Voor Marckmann zelf, voor zijn vrouw, voor het hele gezin? Was dit boek in die tijd een upperclass boek of was dit alleen een upperclass uitgave? Herkenden ze zichzelf in de gezinnen op de foto's uit het boek of juist niet? Hadden ze een hond? (ik denk het wel, als ik Cloony zo enthousiast het boek zie besnuffelen). Hebben ze dit boek gebruikt om een hond uit te zoeken? Zouden ze...... o, ja, sorry, ik sla geloof ik nogal door. 

Iemant had het concept achter carnaval nog niet goed door

Toen ik een jaar of vier was kwamen we in Limburg wonen. Een hele verandering als je uit Amsterdam komt. Dat heb je zelfs door als je vier bent. En als je dan zo ongeveer hersteld bent van de cultuurshock en je thuis gaat voelen, dan laat een of andere onverlaat je kennismaken met het fenomeen carnavalsoptocht. Ben je weer terug bij af. Afijn, u bent hier getuige van mijn allereerste carnavalsoptocht. U kunt links zien dat ik het concept nog niet zo goed door heb. De statige houding, plechtig gevouwen handjes, strakke blik vooruit en rechte rug geven dat een beetje weg. Ook het zogenaamde pekske is niet geheel in stijl. De ballon is leuk gevonden en ik geloof dat het me ook deed voelen als de heuse Indiaan waar ik voor door moest gaan. Maar er ontbreekt wel een en ander. Weet ik nu. Ik heb geen enkele herinnering meer aan deze optocht. Dat weet ik zeker want de vroegste herinnering die ik aan een carnavalsoptocht heb zijn de snoepjes die gegooid werden vanaf de carnavalswagens. Dat vond ik helemaal Geweldig. En op de foto's zie ik geen snoepjes. Nul. Geen een.
Wat ik wel gezien heb weet ik niet, maar dat het indruk heeft gemaakt is wel duidelijk op foto twee. Daar kijk ik vertwijfeld de optocht na, nadat die me voor de tweede keer gepasseerd was. Afgezakte schoudertjes tonen dat ik er meer van verwacht had. Die plechtigheid kon ik wel laten varen. De uitdrukking op mijn gezicht voegt er genoeg aan toe. Daar hoef ik geen woorden meer voor te gebruiken.

P.s.: die klompjes die ik aan had waren rood. Het waren mijn lievelingsklompjes. Ik heb gehuild toen ze te klein werden en ik ze niet meer aan mocht.

Iemant heeft de kleuterschool weinig van binnen gezien

Als kind was ik vaak, heel vaak ziek. Ik heb bijna de hele kleuterschool overgeslagen omdat ik zo vaak ziek was. Dat veranderde allemaal toen mijn amandelen eruit gevist werden. Althans, dat was de theorie. De praktijk bleek anders. Waardoor mijn moeder met een huge schuldgevoel zat dat ze me een operatie had laten ondergaan voor Niets. Helemaal toen haar later bleek dat amandelen een soort waarschuwingsfunctie kunnen vervullen voor voedingsmiddelen die je lichaam niet verdraagt. 'Gaan de amandelen aan, laat dit voedsel voortaan staan.' Zoiets.
Als kind at ik ook graag zoet. Chocolade vooral. Of daar een verband zat weet ik niet. Geloof niet dat iemand van ons gezin daar ooit bij stil heeft gestaan. En ik al helemaal niet. Had ik het verband wel gezien, dan had ik mijn kaken stijf op elkaar gehouden (tijdens het niet snoepen dan). Mijn moeder propte er ook voldoende groente en fruit in hoor, dus ik denk dat gezond en ongezond elkaar wel ergens in het veilige midden ontmoetten. Met mijn zus had ik een groente ruilhandel. Ik denk dat zij het brein hierachter was, gezien ze veel eerder bij verstande was om dat soort dingen te bedenken dan ik. Ik was namelijk het kleine zusje, zij het grote. Het hield in dat het verplichte aantal spruiten ondertafels zo veel mogelijk haar kant op ging en het verplichte aantal sperziebonen zo veel mogelijk mijn kant op. Maar toen mijn zus wat ouder werd en vaker niet aan tafel zat tijdens het avondeten, hield de ruilhandel natuurlijk ook op. Want mijn moeder bleek er niet voor in. En de hond trok zijn neus op voor groenten. Dat betekende dus uren en uren aan tafel zitten tot het bord leeg was. En ik kan u zeggen dat koude spruiten echt huizenhoog erger zijn dan warme spruiten. Maar mijn moeder was onverbiddelijk. Waarschijnlijk in de veronderstelling dat ik zou capituleren en mijn eten warm zou eten. Nou niet dus. Bleek dat mijn moeder mij nog niet zo goed kende. Ik op mijn beurt haar ook weer niet. Want  ondanks mijn gemier en gedrein, gingen die spruiten er echt wel in hoor. Al waren ze bijkans bevroren en duurde het tot ver na mijn gebruikelijke bedtijd. Misschien was ik daarom wel zo vaak ziek. Te weinig nachtrust.

P.s.: wie de dame is die mij zo gezellig gezelschap houdt op de bank weet ik niet, het is niet mijn zus als u dat mocht denken. Ik geloof een vriendin van mijn moeder. En misschien heette ze wel Lonneke. Maar misschien ook niet. We woonden toen in Amsterdam meen ik. Iemand die haar kent?

Iemant is dit weekend niet bereikbaar

Waarom is het toch dat zodra je besluit dat deze avond of dit weekend toch echt ongestoord voor jezelf is, er prompt visite voor de deur staat? Of een of andere andere soort verplichting op de deur klopt. Is dat het universum die zegt 'zo, laten we eens kijken hoe goed jij bent in het stellen van grenzen'? Nou universum ik kan je nu alvast zeggen 'niet zo goed'. Dus dat hoef je komend weekend niet meer te testen, dat weten we dan nu al. Hoef je dus ook geen visite voor mijn deur te zetten. Of iets anders. Ik heb er geen zin in. Ik ga geen koffie zetten, taart bakken, koken of op andere manieren sociaal zijn. Ik ga heel asociaal zijn en me tussen eettafel en bank bewegen van laptopscherm naar tv. Of zoiets. Misschien wordt het iets heel anders, maar dat zie IK dan wel.
Een aantal jaren terug studeerde ik in de avonduren. Op maandagavond moest ik naar school en op woensdagavond. De dinsdagavond was mijn heilige avond. Net 5 heeft gedurende mijn hele studie een prima programmering voor de dinsdag gehad. Vanaf etenstijd was ik onder de pannen. Ik zat op de bank, keek tv en wenste niet gestoord te worden. Vriendlief had toen regelmatige avonddiensten, dus dat kwam goed uit. De weken dat hij wel thuis was, maakte hij zich onzichtbaar door boven achter de pc zijn tijd door te brengen (klinkt zielig, maar dat valt wel mee hoor). Zo nu en dan was er een of andere onverlaat die me kwam storen. 'He hoi, ik was in de buurt en dacht ik doe even een bakkie.' Je kon me niet chagrijniger krijgen. Dat probeerde ik dan meestal nog te verbergen, hetgeen met niet echt goed lukte. Toen ik dat ook zelf doorhad besloot ik gewoon maar te zeggen dat het nu niet zo goed uitkwam voor een bakkie en of het een andere keer kon. Blijkbaar kon ik dat erg goed brengen, want voor zover ik heb kunnen merken en weet is er niemand boos over geworden. Ik weet niet of ik daar inmiddels slechter in geworden ben. Dus mocht je dit weekend voor de deur staan en je krijgt te horen dat het niet schikt omdat ik toch echt wat anders te doen heb en je wordt daar niet vrolijker van, weet dan dat ik mijn best heb gedaan het zo aardig mogelijk te brengen, maar dat ik misschien weer wat moet oefenen.
Van een heel andere orde is dat ik u wil laten weten dat de fotoboom verkocht is, dat John me nog niet heeft gebeld om van gedachten te wisselen over mijn briljante idee voor een real life non script tv-serie, dat de op 8 januari bestelde dvd Rhythm is it! nog steeds niet binnen is, maar Britains Greats wel en het dus tijd wordt een februari opdracht te kiezen. Rest me nu nog om te bedenken welke foto bij dit logje past.

Iemant loopt van de ene verslaving in de andere

De afgelopen maanden heeft een groot deel van mijn avonden in het teken gestaan van The Soprano's. De complete serie hebben we geleend van vrienden. Waarvoor onze dank. Ten tijde dat de serie op televisie kwam heb ik hem volledig gemist. Althans, een scene kwam me bekend voor, die heb ik mogelijk al eens gezien zonder te weten waar ik naar keek. Afijn, de serie is goed. Heel vreemd om te merken hoe snel je sympathie kunt opbrengen voor een psychopaat en bijna klakkeloos mee kunt in de reden van represailles; 'had ie inderdaad maar moeten betalen, dat was tenslotte de afspraak'. Als de bewuste persoon zichzelf beschrijft als 'a nice guy' of 'a decent person' frons je niet eens je wenkbrauwen, maar denk je 'underneath it all, he indeed is'. Maf. Maar misschien, sorry het gaat wat filosofisch worden, is het allemaal helemaal niet zo gek. En zijn we underneath inderdaad allemaal heel decent. Er zitten immers altijd meerdere kanten aan een verhaal of persoon. Een film over de Tweede Wereldoorlog bezien vanuit een geallieerde of een film vanuit een Duitse soldaat levert bij mij dan ook altijd heel tegenstrijdige standpunten op. Overigens, en nu ga ik weer helemaal een andere kant op, verbaas ik me altijd over de uitspraak (van rechters, advocaten of OM) dat van een of ander persoon die zojuist een ernstige misdaad heeft gepleegd nog vastgesteld moet worden of ie normaal is of dat hij een stoornis heeft. De daad an sich lijkt me die vraag dan altijd al beantwoord te hebben. Het zou toch eng worden als normale mensen in staat zijn tot gruwelijkheden van buitengewone proportie. Afijn, ik dwaal ontzettend af. Overigens bleek aan mijn begrip en sympathie voor T.S. ook een grens te zitten. Zijn nare trekjes kregen gaandeweg de serie de overhand en dus is het maar goed ook dat de boel is afgelopen. Overigens laat het einde nogal wat open. Ik ben van de Hollywood-kant. Dus wat mij betreft was dit het begin van de rest van  hun leven. De zwartgalligen onder ons hangen echter de overtuiging aan dat dit het einde was en T. eindelijk antwoord kreeg op de vraag of het hel of hemel zou worden. Maar goed, daags na het afsluiten van de Soprano-periode ging ik me eens verdiepen in Pinterest. En man, da's leuk. Er komt een verslaving op. Ik ga hier niet uitleggen wat het is, mocht je het niet weten kijk dan maar op hun site. En als je het dan begrepen hebt, meld je dan aan. Dan kunnen we elkaar ook daar volgen. Leuk hoor. Mij vind je hier. Het is er nog wat kaal, maar daar zal vast verandering in komen.

Iemant vlooit en loopt in kringetjes dat het een lieve lust is

Ooit heb ik eens een cursus creatieve loopbaanplanning gedaan. Doel van de cursus was om te ontdekken welke loopbaan jou nou op het lijf geschreven is. Een belangrijke aanwijzing om daar achter te komen was om terug te gaan naar je jeugd (in gedachten dan he) en op basis van wat je als kind het allerleukste vond om te doen, een baan te formuleren die daar op aansloot. Needless to say, het heeft me niet echt verder geholpen. Maar misschien had ik beter op moeten letten of beter mijn best moeten doen.
Een van de manieren waarop ik mijn tijd graag doorbreng is neuzen. Neuzen tussen rommel. In de kringloop, op de rommel- of vlooienmarkt, in een container langs de weg of tussen een stapel grof vuil. Bent u een regelmatige lezer van mijn blog, of kent u mij gewoon, dan weet u dit en vertel ik u niets nieuws. Op dit moment is de kringloop in Leusden een favoriete bestemming. Ik heb een flauw vermoeden dat de dagelijkse leiding of wellicht eigenaar van die kringloop sinds kort zelf is gerecycled. Het aanbod is velen malen groter en ook interessanter. En er zijn wat personele wisselingen. Ook niet echt erg. De aardige meneer achter de kassa is er nog wel. Dat is zo'n lieve man.
Vorige week zondag ben ik met een vriendin naar de Veemarkthallen in Utrecht geweest, op een moment dat daar geen vee liep, maar er een vlooienmarkt werd gehouden. Ik kom daar denk ik al zo'n twintig jaar. Ik weet niet precies hoe lang ik daar al kom, maar het einde van dat tijdperk is in zicht. De Veemarkthallen gaan plat meen ik.
Twee weken terug heb ik bij de kringloop een fotoboom gekocht, met het idee om er een lamp van te maken. Maar dat was niet zo'n best idee. Ik heb hem dus maar gewoon in gebruik genomen zoals de ontwerper het bedacht had. Best geinig. Maar eigenlijk, eigenlijk wilde ik een kaartenmolen. Die stond al best een tijdje op mijn lijstje.
En laat ie daar nou staan. In die Veemarkthallen. En voor een acceptabele prijs. Mee dus. Nou moet u even weten, dat deze vlooienmarkt altijd meer dan 800 kramen heeft. Toen ik de kaartenmolen tegenkwam was ik net op de helft. Ik moest nog zo'n anderhalf uur of zo. Maar de molen heeft wieltjes en laten staan om later op te halen daar doe ik niet aan, als het even kan. Dat werd duwen dus. En het bleek een groot voordeel. Al die hotsenklotsende, soms ongewassen en ongeschoren, tenenstappende, naar wiet, bier of knoflook ruikende, onvaste individuen gingen me ruimschoots uit de weg. Ik stak boven iedereen uit, maakte herrie en voordat ze mij zagen, zagen ze een zwart gevaarte op zich af rollen. Genoeg om ruim baan te maken. De meesten overigens met een lach en een flauwe originele opmerking. Maar hier en daar een chagrijn natuurlijk. En daar doe ik dan graag een schepje bovenop. En als ik een kans mis, dan doet vriendin het graag. Het was heel gezellig.
Afijn, een fotoboom en een kaartenmolen in huis is een beetje teveel van het goede. De fotoboom gaat er dus weer uit. Je kunt hier bieden.
Maar wat heeft de inleiding hier nu mee te maken? Nou, het volgende. Ik weet niet wat het deed gebeuren, maar ik realiseerde me ineens dat ik als klein meisje (echt klein hoor, ik denk zelfs onder de vijf) mijn vaders kop gek zeurde om in Amsterdam (daar woonde ik toen) het grof vuil langs te gaan. We hebben het nooit gedaan, maar toen ik later (toen ik groot was, echt groot, ik denk zelfs boven de twintig) in Amersfoort kwam wonen in het Soesterkwartier was daar maandelijks ook een grof vuil moment. Ideaal. Ook voor de hond die het laatste rondje 's avonds dan altijd voldoende tijd kreeg om plasjes, snufjes en wat dies meer zij te doen. Ik heb daar menig vuiltje vandaan gesleept en later weer naar de kringloop gebracht. Maar de kik van mogelijk de vondst der vondsten te vinden was vaak al genoeg.
Misschien zit daar de ingang wel van wat ik later wil doen als ik groot ben. Dat had natuurlijk in me op moeten komen tijdens die cursus, maar dat deed het niet.