Iemant is 41 en op punten hardleers

Nu ben ik vandaag 41 geworden. En nog steeds heb ik een paar dingen niet in mijn systeem zitten. Je zou denken dat 41 jaar genoeg is om een en ander te onthouden. En een en ander lukt ook wel, er zitten ook wél dingen in mijn systeem. Maar er zijn ook dingen die stug en hardnekkig niet aan mijn brein onderworpen willen worden. Zo verlaat ik met grote regelmaat nog het huis voor het maken van een of andere wandeling zonder een zakdoekje bij me te steken. En das niet handig. Met een chronische loopneus. Die loopneus is sowieso al niet handig. Koude, drank, soep, niets, het is allemaal genoeg om die neus van mij aan het lopen te krijgen. Hoe zou bijvoorbeeld Maxima dat doen? Of een van die andere prinsessen. Die dan op Koninginnedag in hun mooie pakje door Nederland lopen te glimlachen. Zonder! Zonder ook maar één keer hun neus te moeten snuiten of betrapt te kunnen worden op een glimmende druppel onderaan het puntje. 

Verder staan in mijn keukenkastje twee flesjes witte wijnazijn, twee flesjes rode wijnazijn en twee flessen balsamico. En dat is omdat ik niet eerst even kijk wat ik in huis heb voor het boodschappen doen. Dat doe ik als ik weer thuis ben en de boodschappen opruim.
En wat er in de garage allemaal dubbel staat, dat ga ik maar niet eens opsommen. Waarschijnlijk kan ik niet eens volledig zijn. En dan zijn er nog wat huishoudelijke klusje die maar niet blijven hangen. Oven gelijk na gebruik even schoonmaken bijvoorbeeld. Maar waarschijnlijk is dat meer te wijten aan luiheid.

Iemant viert haar verjaardag (niet)

Ik ben geen verjaardagvierder. Niets heb ik er mee. Niet met de verjaardag van anderen en niet met die van mezelf. Als je dit leest en concludeert dat ik je inderdaad niet vaak feliciteer, weet dan nu dat dat niet persoonlijk is. Het ligt aan het fenomeen verjaardag in combinatie met mij, niet aan jou. Het enige leuke aan verjaardagen zijn de cadeautjes. Maar ook dat vind ik niet altijd heel leuk. Op de een of andere manier vind ik het vervelend om en plein public het papier van een cadeautje te moeten halen (ruk je het eraf of haal je voorzichtig de plakbandjes los?) en vervolgens blij verrast te zijn (ook al ben je dat niet altijd) en te bedanken.  Ik voel me altijd getest. Ben ik voldoende blij geweest? Heb ik gereageerd zoals de gever voor ogen had toen ie het cadeautje kocht? En hemeltje, wat als je het gegevene al hebt? Wat doe je dan? Zeg je het eerlijk of durf je de ander niet te teleurstellen? En de ergste soort, met iets in handen staan waardoor je je afvraagt of die persoon jou echt zo ziet en dus zo slecht kent. Wat zegt dat over het contact? Wat doet die persoon op je verjaardag?

En als je je dan door het cadeauritueel hebt geworsteld volgen de vraagstukken of iedereen genoeg te eten en te drinken heeft en het naar zijn zin heeft. Je bent alleen maar heen en weer aan het rennen tussen keuken en monden. En dan heb ik het echt lastig he. Want op derde Kerstdag jarig zijn, bemoeilijkt de catering danig. Sla je groots in met een heuse verjaardagstaart, eet niemand wat omdat ze nog vol zitten van de Kerst en minstens 10 kilo zijn aangekomen. Die er nog voor Oud & Nieuw weer af moeten. De ergste
derde-Kerstdag-verjaardagsbezoeker slaat niet alleen taart af, maar vraagt vervolgens of je wortels in huis hebt. Denk je het jaar erop er vanaf te kunnen komen met petit fours, zijn de voor de lapzwansen onder het bezoek vermakelijke opmerkingen niet van de lucht. 'Kon het eraf?', 'Met het ouder worden gebeurt er blijkbaar ook iets met je portemonnee?' Ik lach me kriek en houdt mijn oorlel vast voor steun. De grapjassen. Je kunt toch altijd op ze rekenen. En maak een mentale notitie volgend jaar geen verjaardag te vieren. 

Maar nu is het bijna weer zover. Nog 5 nachtjes slapen en dan ben ik jarig. En het dilemma van wel of niet vieren is nog niet beslecht. In ieder geval vier ik het niet op derde Kerstdag. Dat is echt geen dag voor een verjaardag. Nee, de enige optie dit jaar is een verjaars-/nieuwjaarsborrel op zondagmiddag 1 januari vanaf 14.00. Mocht je willen komen (voel je niet verplicht), laat het me dan even weten. I.v.m. de catering. Geef dan ook even een inschatting van hoe vol je nog zit van de oliebollen.

Iemant was hulpjarig

Het is hier spekglad op het moment en wit bevroren. En dat helpt wel. Om in de kerststemming te komen. Volgens mij zijn we daar allemaal wat laat mee dit jaar. Met die kerststemming. Die vroege sneeuw van de afgelopen twee jaren heeft de toon gezet. Met Kerst ligt er sneeuw, de herfst is dan voorbij. Maar zo was het niet dit jaar. Misschien komt het nog goed. Ik heb in ieder geval Vakantie en ga zo de kerstkaarten schrijven. Ook laat dit jaar. Of ..., dat is eigenlijk elk jaar zo. Vrijdag was mijn zusje jarig. Voor de gelegenheid zijn we afgereden naar Limburgia en hebben er gelijk maar een kerstweekend aan vastgeplakt. Want voor het eerst in denk ik zo'n twintig jaar zijn de zusjes niet samen met de Kerst. En dan is het wat raar als ze je daar een Zalig Kerstfeest wensen. Want niet bij mijn zusje zijn, houd dan gelijk een Onzalig Kerstfeest in, he. Maar we slaan ons er wel doorheen en bellen gewoon elke dag. Een keer of twee.
Maar goed, zusje was dus jarig. En dat hield in dat ik hulpjarig was. Want jarig zijn is een zware taak en dat kun je niet alleen. Als hulpjarige heb je het best goed. Niemand weet dat je hulpjarig bent, dus de plichtplegingen gaan aan je voorbij. Maar je krijgt wel een cadeautje. Zie hierboven de nieuwe huisgenoot die deze hulpjarige heeft ontvangen. Is het geen mooi beessie? Mijn moeder heeft het concept bedacht. Waarom weet ik eigenlijk niet. Maar nu ben ik op 27 december jarig. (Das bijna he.) En dan was mijn zusje altijd hulpjarig. Dus in een maand tijd waren we beiden twee keer jarig. Heel plezierig. En daar hield het verjaardagsconcept niet op. Aangezien we beiden aan het eind van het jaar jarig zijn, duurt een jaar heeeeeel lang. Langer dan bij een ander, die laten we zeggen ergens in maart of oktober jarig is. Daarom waren we ook zomerjarig. Die zomerverjaardag viel elk jaar op een voor mijn moeder geschikt moment. Dus op een mooie zomerochtend werd je wakker en dan was je jarig. Die verjaardag was ook zonder plichtplegingen, maar mét cadeautje. Een kleintje hoor. We waren niet verwend thuis.

Iemant's kerstgevoel is even ver te zoeken

Het luistert voor mij nogal nauw, het versieren van het kersthuis. Er zijn wat omstandigheden die daarbij zeer gewenst zijn. Eigenlijk randvoorwaardelijk om het tot een goede boom-optuig-kerst-versier-sessie te kunnen rekenen. Zo moet er sneeuw liggen. Bij gebrek aan sneeuw is ander echt guur winterweer ook goed. Maar wel guur he, de zon mag zeker niet schijnen. Alle huishoudelijke klussen en boodschappen moeten gedaan zijn. De hondjes moeten al lekker naar het bos zijn geweest en tevreden in hun mandjes liggen snurken. De tijd moet aan mezelf zijn. Geen tijdsdruk door bijvoorbeeld komst van visite of weg moeten. Er moet een lekker muziekje op en de verwarmde glühwein moet door het huis geuren. Indien het daarvoor te vroeg is, mag de geur van koffie ook. Het versieren kan van start als de boom binnen is en stevig staat, alle door-het-jaar-heen-prullaria naar de zolders is verhuisd en de kerstspullen naar beneden zijn gedragen.
Nou weet ik al jaren dat dit mijn randvoorwaarden zijn. En denk maar niet dat er een jaar is, dat ik me daar ook echt aan houd. Voor zover ik invloed op die voorwaarden heb dan. Maar dit jaar was het bar en boos.

Tegen beter weten in sleepten R. en ik de boom die we vrijdagavond bij de bezinepomp (godbetert!) hadden gescoord op zaterdagochtend het huis binnen. Om ons, net als elk jaar, af te vragen hoe we het ding stevig gingen neerzetten. Geen kluit dit jaar. Wat hadden we in huis of tuin dat de klus kon klaren? Potgrond? Nee, op. Zand? Nee, nooit gehad. Strooizout? Vast niet goed voor de boom. Stenen? Niet genoeg. Denneappels? Wel genoeg, niet stevig. En mensen, we stonden daar een partij onhandig te doen. Maar het was onze eigen schuld. Het was namelijk tegen-beter-weten-in!!
Want.... de zon scheen, alle huishoudelijke klusjes moesten nog gedaan, geen enkele boodschap was nog in huis, de hondjes waren hyper want nog niet naar het bos geweest, er was een afspraak om 12.00 uur en mijn neus was verstopt dus koffie of glühwein was om het even. De muziek was het enige wat wel lukte. Kerstkoren. Die ongelooflijk op mijn zenuwen werkten door alles wat niet goed ging. Uiteindelijk hing de boom in een mand tegen de muur, ging vriend R. grond kopen en ik stofzuigen. Chagrijnig. Mijn hele kerstritueeltje naar de floppen. En je hebt elk jaar maar één kans he. Eén kans op een mooi kerstritueeltje.

Afijn, vriend R. kwam terug met zand, waarna we voor de afspraak van 12.00 uur nog net de boom fatsoenlijk in zijn mandje hebben kunnen zetten. Daarna besloot ik af te koelen en eerst het lijstje met randvoorwaarden af te werken. Dus thuisgekomen werden eerst de klusjes gedaan, deed R. boodschappen, gingen we met de hondjes naar het bos, werden de prullaria naar boven gebracht, gingen we eten en een filmpje kijken. Het kersthuis moest maar tot zondag wachten.

En toen werd het zondag, het was wel koud maar niet guur. De zon scheen. Geen goede start. Wat was nu wijsheid? Wachten tot het slecht weer werd en ondertussen de kerstkaart voor het pension ontwerpen en het fotoalbum voor vaders af maken? Nee, toch maar eerst de kerstspullen naar beneden halen en versieren. Die twee klusjes kwamen later wel.
De keuken was het eerst aan de beurt. Ramen werden versierd en een tafelstuk werd gemaakt. All went well and was beginning to look a lot like Christmas. Ook in mijn hartje. Opgetogen toog ik naar de woonkamer. Boom, decoratiestuk van takken en een lintenhanger aan het plafond waren daar het plan. Eerst de boom. Lichtjes getest. Werkend. Mooi. Lichtjes in de boom en KLABAM uit was de pret. Blijkbaar was de boom van de bezinepomp sinds jaren de grootste boom die we in huis hebben gehad. Het was wel de mooiste, dat hadden we al geconstateerd. Maar dat ie zoveel groter was, hadden we nog niet geregistreerd. Maar het zielig ogende snoertje lichtjes bewees het. En geen andere lichtjes meer in huis hebben he. Ooit kwam ik om in die dingen, nu niet. Nu was het tuincentrum wel open, maar het ontbrak me aan moed om daar twee uur in een rij voor een kassa te gaan staan.
Bovendien werd het al laat. De hondjes moesten nog uit, de kerstkaart en het album moesten nog klaar ..... Gloeiende, gloeiende. Van een kerstzege was niet te spreken.

Dus het werd kerstkaart, hondjes, naar de Karwei die open bleek en haast geen klanten had (buitenlampjes gekocht, omdat er geen binnenlapjes meer waren), kerstkaart verder, kerstkaart af, album, eten, album verder, album af, blog. En we schrijven nu 20.00 uur.

Morgen maar verder met die kerstboom. Ik ben er even klaar mee. Dan maar een avondje met een voor het overige kale, maar toch half verlichte kerstboom. Altijd nog beter dan gisteravond. Toen was ie kaal en onverlicht.

En iemant telt er 37

We hadden een afspraak. Ik zou zorgen dat ik dit jaar in ieder geval in totaal 37 logjes zou schrijven. En u zou ze massaal lezen. U bent uw afspraak eerder nagekomen dan ik. Ik doe dat bij deze. Dit is dus mijn 37e logje van 2011. Tralallalalla. En het jaar is nog niet om. Nog tijd zat om mijn record niet alleen te evenaren, maar zelfs te verbreken. Maar ik heb wel een probleem. Het hagelt. Erg. Het is helemaal wit buiten. Sorry, dat is niet het probleem. Dat was een constatering tussendoor. En hij had hem al aangekondigd he, die zwager van me. Zojuist. Over de telefoon. Vanuit Limburg. Die hagelbui. Sorry, dat is het probleem ook niet. Maar ik denk dat de goochemerds onder u het al door hebben. Het probleem is dat het me ontbreekt aan een onderwerp. Ik weet werkelijk niet waar ik over zal schrijven. Ik heb wel al een idee voor volgend jaar, maar ja daar hebben u en ik dan nu niets aan he. Vanochtend vroeg ik me wel wat af, wat ik dan nu maar ga uitproberen. Stel u voor: een lopend Wordfeud spelletje. De woorden in het veld:
mensje -mild - jaren - fronst - steef - pof - punt - ju - jen - wangen - vazal - want - wars - ent - gesp - behaal - notas- hond - gaver - zero - zede - begon - enk - deeg 2x - codex - queue - meute - brem. Voeg vervolgens naar believen lidwoorden toe, alsmede een handjevol andere. Dan zou je zoiets als dit kunnen krijgen:

Steef fronst al jaren mild naar het mensje met de gesp en de gaver wangen in de meute. De vazal behaalde de codex op de pof en begon zonder zede de hond te ju jen met deeg uit de queue. Wars van nota's. Punt. Want de ent van de brem is zero.

En als je er dan heel intelligent bij kijkt en doet alsof dit de hoogst bereikbare vorm van literatuur is, die voor velen gewoon te hoogdravend is om te vatten. Dan kom je er nog mee weg ook. Daarbij durf ik te wedden dat u de volgende keer dat u uw Wordfeud schermpje voor u ziet, ook even kijkt wat voor lolligs er van te brouwen is. Wie weet veroorzaken we een nieuwe hype. Zal ik vast een facebookpagina aanmaken?

Iemant doet een bekentenis

Tot mijn oprechte spijt moet ik u iets bekennen. Ik ben niet helemaal eerlijk geweest. Het schaamrood stijgt mij weliswaar niet naar de kaken, want dat zou wat overdreven zijn aangezien u mij helemaal niet kunt zien. - Dat soort gênante momenten bewaar ik liever voor real life zodat tenminste één minkukel kan roepen 'oh, je wordt helemaal rood.' - Maar waarom mijn gemoed bezwaard is, moet mij toch van het hart. Misschien slaap ik dan ook weer beter.
In dit eerdere bericht heb ik u verteld over mijn eerste en enige misdaad. En nou was in dat bericht misdaad misschien een te zwaar woord voor het gepleegde delict. En gaat het ook bij deze bekentenis niet helemaal op. Maar het gaat erom dat het niet mijn eerste en enige actie was waarvan je zou kunnen zeggen dat het beter is om hem voor je te houden. Maar ja, die nachtrust he. Dus vooruit dan maar. Komt ie.

Door het ophalen van die herinneringen afgelopen week kwam dit naar boven. Ergens tussen de 5 en 10 jaar oud moet ik geweest zijn. Mijn ouders runden een hotel voor gehandicapten en bejaarden. Ik was na schooltijd en in de vakanties altijd in dat hotel te vinden. Ooit heb ik een bus vol kleine mensjes (wat is de correcte term tegenwoordig?) verwelkomd door in mijn handjes klappend en hupeltjes makend uit te roepen: 'oh fijn, dan kan ik eindelijk kaboutertje spelen'. Ja, zo was ik wel. Ik zag overal kansen.
In dat hotel was ook een speelkamer. Eentje voor grote mensen. Met een eenarmige bandiet (een naam die mij zeer tot de verbeelding sprak in een periode dat ik ook dagelijks Pipi keek) en een biljart. Helemaal geweldig vond ik die kamer. Ik liep er bijna een gokverslaving op. Dagelijkse bedelde ik om kwartjes. Niet alleen bij mijn ouders, maar ook bij het personeel. 'Ah, toe. Eén kwartje maar,' zei ik op mijn lieflijkst. En toen dat niet meer werkte stalkte ik de gasten. Tot ik op een dag ontdekte dat het ruitje dat voor de 'fruitrolletjes' zat heel makkelijk een stukje omhoog geschoven kon worden. En dat ik dan met mijn garnalenvingertjes precies de rolletjes naar de jackpot kon draaien. En dan had ik voorlopig weer zat kwartjes om aan mijn verslaving gehoor te geven. Echt rijk werd ik er dus niet van. Het was meer een kwestie van recyclen. Maar de kick van het winnen bleef hetzelfde. En winnen deed ik. Vaak. Blijkbaar vond niemand dat verdacht. Ik geloof wel dat ik een keer betrapt werd door een gast, waarna er een ondervraging door mijn ouders volgde. Ik heb alles op mijn lieflijkst ontkend en dat was dat.

Maar hier hield het niet op. Om te kunnen biljarten (en dat kon ik) moest je een gulden in een sleufje gooien, dan opende zich een luik waaruit de biljartballen in een opvangbak vielen. Een gulden is niet hetzelfde als vier kwartjes. Kwartjes had ik genoeg. Guldens niet. 'Mam, kun je wisselen?, klonk het een aantal weken. En toen mam niet meer kon wisselen, vroeg ik pap en toen die niet meer kon wisselen vroeg ik het personeel en toen die niet meer konden wisselen vroeg ik de gasten. Heel omslachtig allemaal. Helemaal toen ik ontdekte dat mijn dunne armpjes bijzonder nuttig waren in deze. Door mijn arm in de opvangbak te steken en in een hoek omhoog te brengen en mijn lichaam een halve slag te draaien, kon ik vervolgens met het topje van mijn vingers het luik net voldoende optillen zodat de ballen naar buiten rolden. Zonder te betalen. De gast die me hierop betrapte zette me daarna herhaaldelijk in en betaalde voor de geleverde dienst zo af en toe met een ijsje.
Daar dan. Het is eruit.

Iemant leest meer los, dan vast

Al een hele tijd staat hetzelfde boek op mijn Nook en ligt hetzelfde boek op mijn nachtkastje. Het schiet maar niet op. Waar ik eerst op een gemiddelde zat van twee boeken per week, haal ik dat nu nog niet eens per half jaar. Ligt het aan het boek? Ligt het aan mij? Ik lees wel hoor, maar meer van die losse dingen. Woontijdschriften (meer voor de foto's en kom dus niet verder dan bijschriften), krantenartikelen (sporadisch op zondag), nieuwsberichtjes op mijn eideveice en een occasional blog. Maar echt iets vasts, iets met een serieus aantal pagina's en een omslag. Nee, daar ben ik even niet meer van. Maar ik heb zo'n zin om weer heerlijk in een verhaal te zitten. Dat je niet kunt wachten op het moment dat je het boek weer op kan pakken en voor een paar uur kunt verdwijnen in een andere wereld.
Dus voor het geval het niet aan mij ligt, maar gewoon aan het ontbreken van een goed boek hoop ik hierin wat goede tips op te doen. Lijkt me trouwens een gigantische uitdaging, een boek per dag lezen. Volgens mij gaat dat helemaal niet. Zelfs niet als je niet werkt. Dat kan alleen als het geen echte boeken zijn. Of als je een jaar lang in een huisje op een paal afgesloten bent van de buitenwereld. Dat is toch ooit zo'n tv-programma geweest of zo? Is er niet een omroep die dat concept weer van de plank wil trekken? Ik meld me wel aan.