maandag 31 december 2012

Iemant neemt zich wel vaker eens wat voor

Zo op de laatste dag van dit jaar - terwijl ik zit af te tellen tot de verschrikkelijke regenstormen ieder vuurwerk afstekend individu een reden geven om subiet en voor eeuwig een droog heenkomen te zoeken, vooral mijn werkelijk irritante buurjochies - schrijf ik nog maar eens even het een en ander. Mocht u het nog niet begrepen hebben, dit is mijn minst favoriete dag van elk jaar, op de voet gevolgd door mijn verjaardag. Nu heb ik die ook net achter de rug, dus als het 11 januari is geweest heb ik voorlopig alleen maar weer favoriete of neutrale dagen in het vooruitzicht. Waarom 11 januari? Dan hebben we de verplichting van de beste wensen en gelukkig nieuwjaar ook weer gehad. Wat een schijnheilig gedoe vind ik dat toch. U vindt me wat chagrijnig? Uhm. Ja, dat kan ja. Da's niet gek he?! Op je minst favoriete dag van het jaar. Dan krijg je dat. Moet u niet bij mij zijn hoor. Ga ergens anders maar verhaal halen.

Over verhalen gesproken ... Van vrienden kreeg ik voor mijn verjaardag het boek 'Hondsdagen - Berichten van Bedlam Boerderij' van de schrijver John Katz. Ik ben er net in begonnen met lezen. Voorin zit een bladzijde met enkel de tekst: Professor Chernowitz en andere lezers: In dit boek gaat geen hond dood.
En dat vind ik nou heel attent van de schrijver. Er is namelijk niets zó verdrietig en dan weet ik tenminste dat ik me veilig in dit boek kan storten. Ik zit dus opgekruld onder een dekentje met hondjes en een kop thee in de buurt met mijn neus in de letters. In een poging me af te sluiten van de buitenwereld.
Helaas ... op pagina 39 gaat er een ezel dood. Ik overweeg nu dus om de schrijver er even fijntjes op te wijzen dat de verwachtingen die hij wekt voor het verhaal begint wel erg snel de grond in worden geboord en dat dat voor een fijngevoelig mens als ik een heuse domper is. Ezel of hond, veel verschil is er niet. In mijn ogen. Ik sla nu dus maar een paar bladzijden over, doe net of het niet zo is en geniet van de rest van het boek. Als ik het uit heb, besluit ik definitief of de schrijver een soort van terechtwijzend kattebelletje gaat ontvangen of niet. Ik vermoed nu al van niet. Ik neem me namelijk wel vaker eens wat voor. Wat ik dan vervolgens niet doe. Omdat ik het vergeten ben. Of omdat de ooit aanwezige drijfveer is verdwenen als sneeuw voor de zon. Of als vuurwerk door de regen. Wat u wilt. Ik wil het laatste. Zeg ik u nog maar even. Voor alle zekerheid.

zondag 16 december 2012

Iemant voorziet haar bos van voeten en sneeuw



Ik weet eigenlijk niet meer of ik het gemeld heb, maar een tijdje terug heb ik via MP een bos gekocht. Welgeteld 148 bomen en boompjes. In augustus was dat. De meneer die het bos verkocht vroeg wat ik ermee ging doen. 'Dat weet ik hoop ik tegen de tijd dat het Kerst is,' was mijn antwoord. En inderdaad dat klopte.
Zoals u kunt zien was er maar één boompje dat op zichzelf kon staan. De rest was voetloos. Dus het eerste wat me te doen stond, maar wat ik heb uitgesteld tot vorige week, was mijn boompjes van voeten te voorzien. En dat heb ik gedaan. Ze hebben nu prachtige kleivoetjes, waardoor ze mooi rechtop kunnen staan. Helemaal zonder hulp. De klei was echter rood en dat was niet mooi, dus alle voetjes zijn ook nog eens geschilderd. Grijs. Valt minder op. Wit had ook gekund, maar daar heb ik niet voor gekozen. En toen had ik een heleboel boompjes, parmantig rechtop staand. All dressed up but no place to go. Daar moest verandering in komen. Dus stopte ik er een paar ik een rode kom met kerstsneeuw en een bambiachtige. Hmm, iets klopte niet. Dus bond ik er eentje op een ambulance. Waarna ik het geheel in een jampotje duwde met natuurlijk ook weer wat kunsstneeuw. Het stond allemaal prachtig en leuk, maar iets klopte er niet. En toen werd het buiten koud en viel er sneeuw en pas daarna viel het kwartje. De boompjes konden helemaal niet in de sneeuw staan en dan toch groen zijn. Dat is niet juist. Er zat dus niets anders op. Ze moesten stuk voor stuk voorzien worden van sneeuw.
Dit is de foto nadat de boompjes voorzien waren van sneeuw, die van daarvoor was zo'n aanfluiting, die ga ik hier echt niet plaatsen.
Kijk, hier klopt het weer wel. Je kunt best met een kerstboom door de sneeuw rijden zonder dat de kerstboom zelf ook besneeuwd is. Bijvoorbeeld omdat je hem ergens heb gekocht waar nog geen sneeuw was gevallen. Of omdat ie binnen stond. Of onder een afdakje.
Afijn, enkele uren later was mijn bos omgetoverd in een besneeuwd bos.En kon ik verder met mijn decoraties.
Stilleven in een oude glazen snoeppot.


Een zelfgemaakte snowglobe.
Geintje. Boompje in een zoutvaatje.


Dit is het wachtstation voor bomen die nog een bestemming moeten krijgen.
Of ik herschik ze even zodat het wat bossiger lijkt. Kan natuurlijk ook. Blijven ze daar lekker staan.
Kijk. Hier zijn ze nog sneeuwloos. Ik heb deze maar zo gelaten.  Doen we net of de dooi al heeft ingezet op sommige plaatsen. Is voor de soldaatjes ook fijner. 




Ik weet niet of het u is opgevallen, maar ik ben niet bepaald stijlvast met Kerst. Misschien niet alleen niet met Kerst, maar daarvan weet ik het zeker. Van die traditioneel versierde Kersthuizen, met kransen en guirlandes van vers groen, veel rood, kerstsokken enzovoort enzovoort. Ik moet de kwijl uit mijn mondhoeken vegen. Geweldig vind ik het.
Daarentegen een kitsch witte kunstkerstboom met ballen in vrolijke kleuren en gekleurde lampjes kan ik ook bijzonder waarderen. Terwijl het eigenlijk niet kan. Dat is tenslotte geen Kerst.
En dan hebben we ook nog de sobere variant, bijna boers te noemen. Ik kan niet zo goed uitleggen wat ik bedoel dus kijk hier maar even of hier. Steeds opnieuw, elk jaar weer kan ik geen keuze maken. Dus doe ik dat ook maar niet en zet ik neer wat ik leuk vind. Of het nou bij elkaar past of niet. Het is tenslotte Kerst en dan gaat het juist om de gedachte.

Have a very merry Christmas!