Weet u. Ik ben er geen mens voor. Ik houd er niet van. Ik word er niet vrolijk van. Ik zie de lol er niet van in. Al doe ik nog zo mijn best.
Ik voel me wel nadrukkelijk misplaatst. Een stuk vee. En als ik het zou toestaan, diep ongelukkig. Kortom, ik match niet zo goed met pretparken. Vriendin C. weet dat. Maar desondanks vroeg ze me mee naar een Halloween avond in Walibi. En onder het mom van je moet zo af en toe ook eens doen wat niet bij je past (je weet immers nooit of je jezelf nog eens verrast), stemde ik in. Waarna ik de afgesproken datum zo ver mogelijk in mijn hoofd vooruit duwde. Om vervolgens in de twee dagen ervoor er met bergen tegenop te zien. En de dag zelf voortdurend hoopte dat C., geveld door een heftige griep, helaas moest afzeggen. Niet dus. En zo stonden we om 18.00 in Walibi. Daar waren ook zus J. van C, diens dochter en diens vriend. Dat was in ieder geval al leuk. En J., nogmaals dank voor de vrijkaart! Heus.
Afijn, we waren compleet. De pret kon beginnen. De regen was er ook gezellig bij. En die vond het blijkbaar zo leuk dat ze de hele avond is gebleven. Dat betekende dus nat zuup. Gevolgd door steenkoude voeten. Die er tot de volgende morgen over hebben gedaan om weer op temperatuur te komen. Maar niets van dat alles heeft met Halloween te maken, dus laat ik daar nu wat over zeggen. Het cliche 'een mens lijdt het meest, door het lijden wat men vreest' is ook hier van toepassing. U moet u voorstellen dat u wat met uw gezelschap heen en weer kuiert, slentert, stilstaat, om uw as draait, wacht, nog eens wacht en vervolgens komt er iemand voorbij met z'n darmen in zijn hand. Das een raar gezicht. Maar te handelen. Tot je vanachter in je oor geschreeuwd wordt door een malloot met een bijl in zijn hoofd om vervolgens een bosje belletjes in je gezicht geduwd te krijgen van een deels onthoofd meisje in wit. Kijk, als je dan wil dan kun je je longen uit je lijf schreeuwen en je van alle kanten belaagd voelen. Om vervolgens de hele avond je schichtig te verplaatsen van a naar b. Voortdurend beducht op iets griezeligs. En dan is het allemaal best wel eng. Dat Halloween. Maar zoiets weiger ik gewoon. Ik doe daar niet aan mee. Ik kan het niet helpen. Daar sla je natuurlijk wel een deel van de pret mee dood. Maar ja. Deze zombies gingen mij er niet onder krijgen.
So far so good.
We hadden twee kaartjes voor griezelhuizen. De ene om 21.00 uur, de andere om 23.00 uur. Na een patatje op de vuist, waar we ons enige tijd onder een afdakje mee zoet hielden, begon het Grote Wachten. We begonnen met wachten in de rij van griezelhuis 1, maar dat bleek al vrij snel zinloos omdat er echt wel gekeken werd naar de tijd op je toegangskaartje. Dus we gingen maar even naar links en toen naar rechts, kochten wat in het winkeltje, liepen weer terug, liepen weer heen. Keken naar een show, warmden ons aan de explosie voorstellende vlammen en gingen wederom in de rij staan. Ondertussen hield ik bijna alle zombies van me af door ze ofwel vakkundig te negeren of ze een vernietigende blik toe te werpen met Het Oog als negeren niet hielp.
En toen mochten we ein-de-lijk naar binnen. Waarna we met vijf minuten weer buiten stonden. Was het eng? Hmmm. Ik ben geneigd om te zeggen, dat als je het echt goed wilt aanpakken. Het echt griezelig wilt maken, zeg maar. Het misschien een goed idee is om in het kamertje waar de slierten jute van het plafond hingen ook het licht uit te doen. Dan kan mijn fantasie tenminste nog op hol slaan over hetgeen me nu in mijn gezicht kriebelt. Zijn het zombiearmen, of -darmen, of spinnen zo groot als flatgebouwen, of ......?? Nu waren het gewoon slierten jute. Aan een plafond. In een kamertje. Waar we in polonaise doorheen liepen. Niet echt hartslagverhogend.
Zo dacht ik er tenminste over. De persoon achter mij, een jongen van 15 of zo, vond het allemaal wel heel eng en geweldig. De hele vijf minuten. Althans, dat leid ik af uit het feit dat hij me herhaaldelijk in mijn nek sprong.
Was er dan echt niets eng? Hordes mensen griezelen heerlijk een eind weg zo'n avond en jij meent hier allemaal boven te staan? Ja ja, ik hoor het u denken. En nee. Er waren twee dingen eng.
Ding 1 is de foto hierboven. Op het eerste oog lijkt het een geweldige zonovergoten dag. Dat was het niet. Het was avond, het was donker en het regende pijpenstelen.
Ding 2 is het feit dat ik een boel mensen aanzag voor zombie, die het helemaal niet waren. En het enge daarvan zit niet aan mijn kant, dat zit aan hun kant. Want wat kenmerkt een zombie? Een raar traag loopje met opgetrokken schouders, een holle blik en bloed. Dat is het zo ongeveer wel. En ik heb een boel mensen ofwel genegeerd, ofwel Het Oog gegeven die bij nader inzien niet bebloed waren en therefore geen zombie bleken.
Maar was griezelhuis 2 dan ook niet eng? Geen idee. Om 23.00 zat ik met droge voeten onder een dekentje thuis op de bank, met een hondje links van me en een hondje rechts. En u raadt het vast al. Ja, daar ben ik een mens voor, daar geniet ik van en zie ik de lol van in. En ik hoef er niets nada mijn best voor te doen.