Iemant stelt terloops een facebookvriendenbeleid op

Weet u, lange tijd heb ik geprobeerd mijn digitale voetstappen te beperken. In de illusie dat dat een keuze was in het digitale tijdperk. Maar dat was wel de reden dat het even duurde dat ik op het feestboek te vinden was. Uiteindelijk ging ik overstag (het leek me wel een goede manier om lezers naar mijn blog te lokken) en spoedig zag ik er de lol van in. Even kleine stukjes leven meeleven van degenen met wie je 'wat' hebt, die anders aan je voorbij zouden zijn gegaan. En anderen even kleine stukjes van jouw leven mee laten leven. En ook weer in contact komen met mensen van wie je zelfs niet wist dat je ze ooit gekend had. Best lollig. Zo ging een aantal maanden voort. Mensen vroegen mij om vriendjes te worden, ik vroeg mensen om vriendjes te worden. Ik vertel u niets nieuws. Bij sommige uitnodigingen dacht ik wel even na, maar er was niemand die ik weigerde. Tot het moment dat ik een uitnodiging kreeg van een persoon aan wie ik via Marktplaats mijn e-reader had verkocht. We hadden een nogal vreemde mailwisseling gehad voorafgaand aan de verkoop, met over en weer wat humoristisch getinte verwijten. Oke, best grappig. Twee tellen. Maar om dan gelijk maar vriendjes te worden? Die uitnodiging heb ik dus resoluut naar het archief gestuurd.
Maar het zette me wel aan het denken......Vervolgens werd ik laatst geconfronteerd met een detail uit mijn eigen leven door iemand waar ik bij dacht 'eigenlijk vind ik het helemaal niet nodig dat jij dit weet'. Was het een sappig detail? Genant? Grappig? Verdrietig? Nee, allemaal niet. Het was gewoon iets alledaags. Maar desondanks. Desondanks. Wat is voor mij nou het nut van dit zogenaamd sociaal gebeuren? Wat vind ik leuk of nuttig aan het meeleven van stukjes leven van personen die ik nu straal voorbij zou lopen als ik ze tegenkwam in de stad. Gewoon omdat ik geen flauw benul heb hoe ze er tegenwoordig uitzien. Of die ik misschien vriendelijk zou groeten omdat ik ze weliswaar ken, maar verder niet. Heb ik behoefte aan een plek vol kennissen? Nee, eigenlijk niet. Vind ik het nog wel leuk om mee te leven en te laten leven met personen met wie ik 'wat' heb? Iets van bijvoorbeeld een familieband, een vriendenband, of een lijntje op afstand omdat je weet dat je een klik hebt en als jij en de ander niet zo'n druk leven zouden hebben jullie elkaar vast eens zouden zien, of uit waardering voor wat je ooit eens samen had. Zo'n soort 'wat'. Ja, dat wil ik eigenlijk wel. Nou, dan zit er maar één ding op. Ik maak mijn kringetje dus kleiner. Op basis van het criterium 'als ik je spontaan ergens tegen het lijf loop, nodig ik je dan uit voor een kop koffie in de verwachting dat je spontaan accepteert? Of zou jij dat doen, in de verwachting dat ik accepteer?'
Dan hebben we gelijk het meest basale, ik moet je überhaupt wel (her)kennen, ook gelijk getackeld. Lijkt verdacht veel op beleid niet? Een facebookvriendenbeleid. Toe maar.

Iemant heeft een hekel aan ...

Ik had het er laatst over met een collega. Hij was wat kwijtgeraakt en dat raakte zijn kern. Niet vanwege de waarde van het goed, maar vanwege het feit dat Hij Geen Dingen Kwijtráákt. Zo'n mens is hij gewoonweg niet. En ik snap dat. Ik snap dat heel goed. Ik Raak Ook Geen Dingen Kwijt. Punt. Ik heb er een bloedhekel aan als ik iets niet kan vinden. Dat klopt niet. Ik Vind Namelijk Altijd Alles. Punt uit. Ik zoek gewoonweg net zo lang tot ik weer terug heb wat ogenschijnlijk kwijt was. Of het nou gaat om iets van waarde of niet. Iets hoort bij mij totdat ik besluit dat dat anders is. Iets kwijtraken is geen besluit nemen, dat overkomt je. En Zoiets Overkomt Mij Niet. Duidelijk?

Ander ding waar ik een hekel aan heb, is achter iets blijven haken. Ik bedoel haken he, niet struikelen. Struikelen is minder erg. Nee, de gang erin hebben en dan met je mouw of zo in een deurkruk blijven hangen en dus onverbiddelijk worden terug geslingerd. Zonder pardon. Man wat heb ik daar een hekel aan. Ben acuut chagrijnig. Voor de rest van de dag. Ooit ben ik eens met een ring achter een schroefje bij een deurkruk blijven haken. Hoe ik het voor elkaar kreeg, geen idee. Als het een spelletje was waar je een miljoen mee kon winnen, zou niemand hem ooit gewonnen hebben. Nou ja, ik dan. Die ene keer. Maar dat komt gewoon nooit mee voor. Gelukkig. Want na de eerste ontploffing van chagrijnigheid, volgde er een van paniek. De ring was namelijk verwrongen en knelde mijn vinger af.
Nu moet u weten dat er nog iets is waar ik een hekel aan heb en dat is alle vormen van bekneld zitten. Daar wordt ik niet lang chagrijnig van, daar schiet ik heel snel van in een of andere paniek die mij ongecontroleerd doet bewegen en waarvan het zweet me uitbreekt. Los. Los. Los. Is het enige doel van mijn bestaan op dat moment.
Zo heb ik ooit op een bed in een New Yorkse (decadent, decadent) hotelkamer gezeten, met een jurkje aan (net gekocht) dat ik zonder hulp niet meer uit kreeg. De hulp was alleen niet aanwezig. Die stond buiten, foto's te maken. Pff. En dat duurde en dat duurde. Tegen de tijd dat de hulp arriveerde had ik al geprobeerd de stof los te scheuren, hetgeen niet lukte. Had ik 80 liter uitgezweet en duizend krachttermen geuit. Overwogen de gang op te rennen op zoek naar een kamermeisje. En tot slot geprobeerd mezelf in een meditatieve staat te storten: adem in, adem uit, herhaal. Alles nutteloos.
En weet u, dit zit in de familie. Het is dus niet te hopen dat ik ooit samen met mijn zusje bekneld zit. Ik denk dat we de krant halen.

Iemant doet wat aan kerstsnuiven

U vraagt zich misschien af of ik wel een leven heb aangezien ik zoveel tijd lijk door te brengen op MP. Weest gerust. Dat zit wel goed.
Vandaag kwam ik een koper tegen op MP met de naam BH Verkopers. Opvallend, want ze verkopen geen BH's, ze verkopen boeken. Noem jezelf dan Boekverkopers. Dat is inderdaad niet zo origineel, maar wel minder verwarrend. Afijn, hier houdt het niet op. In een van hun advertentieteksten staat 'U kunt met vertrouw bij ons bestellen, graag zien wij uw besteling tegemoet'. Nog nooit eerder zo'n uitnodiging gehad. Vervolgens bieden ze een boek aan met de titel 'Mond op hondbeademing'. En grappig dat ik dat vond. Flauw he. Blijkt trouwens nog te kloppen ook. Kijk maar. 

Wat dit te maken heeft met kerstsnuiven en wat dat überhaupt is? Nou, het heeft niets, maar dan ook helemaal niets met kerstsnuiven te maken. Bovenstaand was gewoon iets wat ik ook graag wilde vertellen. Verder niets. 

En kerstsnuiven doe je vóór kerst en op plekken waar het al heel erg op kerst lijkt. Dat kan bijvoorbeeld op een winterbeurs of in het tuincentrum. Om in de stemming te komen. Ik wil u niet laten schrikken, maar over 7 weken is het namelijk al Tweede Kerstdag. En het is zo jammer om in januari pas in de kerststemming te komen. Dan moet je zooo lang geduld hebben. 
Nu is er bij ons in de buurt een groot tuincentrum, ik schreef daar eerder over. En ik heb mezelf overtroffen, het is vandaag 7 november en dit was pas de eerste voetstap over de kerstdrempel die ik gezet heb. Bijgevolg van de economische crisis en de mensen om ons heen die een stapje terug zetten bleek ik dit jaar niet bekoord te worden door de overdaad. Of er was een andere reden voor, ik weet het niet. Het leek me wat misplaatst. Mijn hart ging er niet sneller van kloppen. Ik zoek het geloof ik dit jaar maar in de eenvoud. Lekker eten en drinken, spelletjes, mooie muziek, haardvuur, goed gezelschap van mens en dier, boeken, films, kaarslicht, huispyama's en zelfgemaakte knutsels. Overigens heeft dit praktisch zo ongeveer wel een volksverhuizing tot gevolg, aangezien ik dit jaar met kerst niet thuis ben. Dus heel eenvoudig is het toch niet.

P.s.: wilt u ook wat kerstsnuiven, maar de deur niet uit? Kijk hier eens: http://pinterest.com/iemant/christmas/ of hier http://pinterest.com/berta_drost/christmas/ of hier http://pinterest.com/agepage/a-christmas-carol/
Ruikt u het al?