donderdag 25 februari 2010

Iemant op de mesthoop

Hondje C. was een hele dag voorbeeldig geweest. Wel zo voorbeeldig dat ik me begon af te vragen of ie ziek was. Of dat we dan nu eindelijk een mijlpaal hadden bereikt. Aan het eind van middag tijdens de dagelijkse wandeling in het buitengebied kwam het antwoord daarop. Hij was niet ziek en er was ook geen mijlpaal, wel een mesthoop. Daar heb ik hem vanaf kunnen plukken met de damp om z'n oren en tot z'n oksels in de stront, luid smakkend met grote schrokken zwarte stinkende smurrie naar binnen werkend, een grijns op zijn snuit en pret in zijn ogen. Wat een hond.

zondag 21 februari 2010

Van iemant?

In de VT wonen van deze maand staat de zin 'Zittend op mijn terras, met mijn hoofd in de zon, kijken naar de koolmeesjes in mijn appelboom'. Wat mij opvalt is wat er in deze zin allemaal van iemand lijkt te zijn en wat niet. Mijn terras, mijn hoofd en mijn appelboom. De eerste twee snap ik nog, maar die laatste niet meer. Waarom wel mijn appelboom, maar dan niet mijn zon of mijn koolmeesje? Wat is er nu werkelijk van jou en wanneer? Als je er voor betaald hebt? Dat kan dan weer wel in het geval van de appelboom, maar niet van de zon en het koolmeesje. Dan is het weer logisch. Maar kan een boom echt van jou zijn? Die drang om te willen bepalen wat van jou is en wat niet schijnt iets te zijn waar de Chinezen zich erg om kunnen verbazen. Een aantal jaren geleden zaten we met vrienden bij de plaatselijke Chinees. Op tafel stond Hotpot, een soort Chinese fondue. Ons gehannes met de stokjes irriteerde de Chinese serveerster blijkbaar, zodat ze besloot het eten voor ons in de pan te doen en er weer uit te halen. Inmiddels had vriend H. al ontdekt wat hij niet lekker vond. Toen de serveerster heel behulpzaam net datgene op zijn bord legde wat hij niet liever niet wilde, dacht hij het heel slim op te lossen door te zeggen 'Uhm, die is niet van mij'. 'Jullie Hollanders ook, staat je naam er op of zo? Van mij, van jou, mopperde de serveerster op niet al te vriendelijke toon.

zaterdag 20 februari 2010

Iemant herontdekt

Soms ben je ergens helemaal verzot op, al je tijd gaat er in zitten en je kunt niet wachten tot je weer kunt gaan ... nou ja, whatever. Zo ben ik jaren terug in de weer geweest met filters in Photoshop. Helemaal weg was ik er van. En toen ineens niet meer. En dat was me nog niets eens opgevallen, tot gisteren ergens uit mijn geheugen boven borrelde dat Photoshop toch zulke leuke filters had. En het is weer leuk. Zou dat een soort overlevingsmechanisme zijn. Je doet iets, je vindt het leuk, je vergeet het, je doet het weer, en je vindt het weer leuk. Om je een beetje geinteresseerd te houden in het leven zeg maar. (de foto is trouwens gemaakt door vriend R. en de geweldige bewerking door mij)

vrijdag 19 februari 2010

Iemant beleeft het korte mysterie van de mueslibol

Hij ziet er lief uit. Hij is ook lief, maar soms ook materiaal wat je graag achter het behang wilt plakken. Vanochtend begon ik namelijk met twee mueslibollen, gezellig samen op een bordje. Ik draai me om en loop een paar meter weg om hond C. die net lekker heeft gegeten uit zijn bench te laten. Ik constateer een zooitje in mand van hond C. en ik ruim het op. Ik keer terug naar mijn bordje en de score is op dat moment nog maar één muselibol. Rara, waar is de andere? Luid gesmak lost het raadsel op, want mueslibol twee is gescoord en verslonden door hond C., gejat van het aanrecht, maar liefst direct nadat ie z'n eigen maaltje achter de kiezen had. En dat was fout, want het was míjn mueslibol en niet zíjn mueslibol. Dus ik boos en hond C. zit gedurende enige tijd op de naughty chair, dat wil zeggen de deurmat bij de keukendeur, vanwege gebrek aan muren met behang. Dit is hoe hij later berouw toonde.

maandag 15 februari 2010

Journal jar: Iemant kan niet zonder deze drie dingen

Ja, dan hoor je natuurlijk te beginnen met de mensen die je het meest na staan. Maar is dat wel zo? Is er echt iets of iemand dat of die je niet kunt missen? Buiten natuurlijk de vitale delen van je lichaam. Zonder hart is het gauw over, om maar wat te noemen. Maar misschien moet ik het maar niet zo serieus nemen. Daar komt ie dan:

  1. Thee -> geen dag gaat voorbij zonder thee, thee heb ik altijd in huis, thee in de ochtend en thee in de avond.
  2. Chocolade -> ja sorry hoor, maar op een lijstje als dit hoort toch chocolade. Ik kan wel eens een dagje zonder, maar dat is dan uit vrije wil. Zou ik geen chocolade meer mogen (van een dokter of zo) dan kan ik acuut geen dag zonder.
  3. Hondjes -> de hondjes die met mij moeten leven, hebben het zwaar. Geen dag zonder kusjes en knuffeltjes. Of ze nu willen of niet. Staat in het boek hoor, dat ik dat recht heb. Het boek? Ja, het boek! Heel handig hoor om zo'n boek te hebben, waarin staat wat je allemaal mag en waar niemand iets aan kan veranderen. Nog handiger om het boek alleen in je hoofd te laten bestaan, want dan kun je het nog eens gemakkelijk aanpassen, mocht dat opportuun zijn.

zondag 14 februari 2010

Iemant geneert zich

Mijn silicone baking cups zijn besteld. Twaalf stuks voor 9,95. Maandag heb ik ze in huis. Gisteren: vriend R. komt uit de stad en vraagt quasi langs zijn neus weg: 'Zocht jij deze niet?'. Deze vraag wordt vergezeld door een verpakking die hij voor mijn neus laat bungelen. In de verpakking zitten 6 silicone baking cups, blauw. Het prijsje toont 1,99. Winkel X. had ze gewoon op voorraad. Grmpf.

woensdag 10 februari 2010

Iemant ziet het toch in Nederland

Halleluja, gevonden. De silcione baking cups zijn wel in Nederland te koop. Een schat van een internetwinkel bij wie ik mijn vraag had neergelegd bleek ze zelf in het assortiment te hebben. Tja, dan kan het zijn dat ik niet goed gekeken heb, maar liever geloof ik gewoon dat we in Nederland niet heel erg goed zijn in het etaleren van wat we allemaal in huis hebben.

zondag 7 februari 2010

Iemant ziet het niet in Nederland

Regelmatig speur ik voor mijn creatieve gedoe het internet af. Meestal op zoek naar materialen. En als ik ze dan vind, dan zijn ze te koop in Belgie of Engeland of de Verenigde Staten. Maar niet in Nederland. Nee, dat is teveel gevraagd blijkbaar. Zo ook trouwens met leuke workshops, cursussen of opleidingen, maar dat geheel terzijde. Het onderwerp van mijn zoektocht was dit keer silicone bakvormpjes voor muffins. Van die losse, die je vervolgens in de openingen van een muffinbakplaat kunt zetten. Waarom ik daar naar zocht? Nee, niet omdat ik zo graag muffins bak (of zelfs eet, ik word er altijd misselijk van, heeeeel raar). Wel omdat ik encaustic medium wil maken. En dat weer om encaustic verf te kunnen maken. Encaustic medium maak je met bijenwas en damar hars. Dat smelt je gezellig in een pannetje bij elkaar en giet je vervolgens in een muffinbakvorm om het hard te laten worden. Wat overblijft zijn makkelijk hanteerbare stukken medium. Maar ... om ze uit de vorm te krijgen moet je het twintig minuten in de koelkast zetten. En dat is nou weer niet handig. Ik heb nooit ruimte over in mijn koelkast om daar even zo'n bakvorm te plaatsen. En nu komen die siliconen vormpjes in beeld. Als je die in het bakblik zet, wip je de bijenwas er na het afkoelen heel makkelijk uit. Geen koelkast hoeft te hulp te schieten. En dat bevalt me. Maar ... in Nederland is dit te veel gevraagd. En als je dan denkt 'ik bestel ze wel bij Amazon,' dan kan dat niet. Dat is ook te veel gevraagd. Waarom dat niet kan? Dat kan verschillende redenen hebben, welke van toepassing is in dit specifieke geval is mij niet duidelijk. Mocht je me niet geloven? Bestel ze dan zelf, als het je lukt koop ik ze van je over.

Als je na dit wazige verhaal nog niet snapt waar ik het over heb, kijk dan maar hier: Silicone cups



En als er iemand is die weet waar in Nederland ik claybord kan kopen en kleine (nieuwe, dus schone) verfblikjes, laat dan even een reactie achter. (triest toch eigenlijk, wat je al niet doet om eens een reactie op je bericht te krijgen :-))

vrijdag 5 februari 2010

Iemant leest een boek

Ik weet niet zo goed welk woord het beste aangeeft wat ik van dit boek vind. Bijzonder? Intens? Heftig? Mooi? Verbluffend? Dat alles samen en dan een nieuw woord verzinnen? Ik weet het echt niet. 'Haar naam was Sarah' is al veel gelezen en er is al veel over geschreven. Wat kan ik daar nog aan toevoegen? Dat het zo'n 'hype' is, is voor mij meestal een reden om het links te laten liggen. Ik zie mezelf niet graag als meeloper (zou er trouwens iemand zijn die daar eerlijk voor uitkomt; zo van 'nee, hoor ik heb geen eigen mening of smaak, wat vind jij daar van?'). Maar in dit geval loop ik graag mee met iedereen die het gelezen heeft. Het pakte me vanaf de eerste pagina (donderdagmiddag om half twee) tot de laatste pagina (vrijdagmorgen om half tien). En ik kauw er nog wel een paar dagen op na. Als je van boeken houdt, leen dit boek dan niet van een ander. Hiervan wil je een exemplaar in je boekenkast!

donderdag 4 februari 2010

Iemant luistert naar haar hondje

Hij is zielig. Heel zielig. Zijn balletjes zijn weg. Zomaar. Ineens. Zonder overleg. En dat snapt ie niet. Zo wordt ie een nog liever hondje, zeggen ze. Maar dat kan niet. Hij was al op z'n aller aller allerliefst. En nu noemen ze hem ook nog lampekapje. En euneuch. En dat klinkt als een slechte nies. En hij houdt niet van slechte niezen. Slechte niezen zijn voor watjes. Watjes zonder ballen. Uh?!