Iemant waagt een poging

Deze blog ben ik begonnen in een periode dat ik nog niet lang in een nieuwe werkomgeving aan de slag was en het daar erg druk was. Zo druk dat er geen tijd meer over was om creatief te zijn. Want creatief zijn dat is niet iets wat je in je agenda zet: woensdag 9.45 - 12.33: creatief zijn. Dus als je er in theorie wel tijd voor hebt, dan heeft in de praktijk je hoofd een ander plan. En als dat hoofd niet eerst de tijd heeft gehad om te helen en z'n kop te houden, dan komt de ziel niet aan bod. En dat is toch waar de creativiteit huist. Althans, zo werkt het bij mij. Herkent u zich hier niet in, rekent u zichzelf dan heel, heel gelukkig.
Afijn, toen ik de blog begon was het jaar bijna om. Dat jaar lag de blogscore dus heel er laag. De blogscore is het aantal blogs dat je voor elkaar hebt gekregen om te schrijven. Het jaar erop ging de blogscore omhoog. Nog niet zo dat je zelfs kunt spreken van 1 per week, maar in ieder geval ging het er wat op lijken. Het jaar daarna (dat is dit jaar) zakte de score DRAMATISCH. Niet dezelfde categorie DRAMA als die waar de wereldeconomie zich nu in bevindt, maar dat is toch de eerste vergelijking die in me opkomt. De score vorig jaar is uitgekomen op 37. De score van dit jaar is tot nu toe 15. De poging die ik nu waag (Kerst kwam vroeg dit jaar en dan kunnen de goede voornemens niet te lang op zich laten wachten) is om in ieder geval de score van vorig jaar te evenaren. U heeft dit jaar dus nog minimaal 22 blogs om naar uit te kijken. En dan vraag ik gelijk een tegenprestatie: zegt het voort, zegt het voort. Die bezoekersteller moet voor het einde van het jaar over de grens van 2000 pageviews.

Iemant heeft zich wat op de hals gehaald

Mijn oog was gevallen op een drukkerskast. Een kast met allemaal lades met vakjes voor (oorspronkelijk dan) loden drukletters. Het ging me om de kast, niet om de letters. Ik heb namelijk allemaal kleine onderdeeltjes waar ik ooit nog wat mee ga doen of al doe en die dingetjes zijn niet makkelijk op te bergen. Wel in zo'n kast. Maar dan moeten er dus geen letters meer in zitten..........
Nu heb ik zo'n kast op de kop getikt. Nog wel in een buurdorp. Dat maakt R. altijd blij, als ik dingen vind in de buurt en niet op bijvoorbeeld Texel of ergens in Zeeland. En hij wordt ook altijd blij als ze in de auto passen en er niet op gebonden hoeven te worden. Zo zijn we ooit eens met een schommelstoel (cadeautje) op het dak naar Limburg (voor mijn zusje) gereden. Ik hoef niet meer uit te leggen hoe blij R. toen met me was.
Maar terug naar de kast. De kast was precies goed. Niet te diep (maar 48 cm) en origineel. Daarmee bedoel ik dat de juiste laden erin zaten. Niet zo'n kast met allemaal samengestelde laden uit andere kasten die in de loop de jaren een deel van hun inhoud verwijderd zagen worden om aan de muur te hangen als letterbak. Ik was blij dus. Eén minputje. De kast zat nog vol met letters. Op zich gaaf, maar ik had de kast nodig om de vakjes te vullen. De letters moesten er dus uit. Ik geloof dat ik de kast inmiddels zo'n week of 4 heb en hij is nog niet leeg. De meeste lettertypes zijn zo klein, dat als ik de lade in één keer leegkiep je het nooit, maar dan ook nooit meer voor elkaar  krijgt om ze te sorteren. Of misschien wel ooit, maar dan na dagen werk. En als iemand nog in die letters geïnteresseerd is (lees ze voor een leuk bedragje van me wil overnemen), dan zal dat een belangrijk criterium zijn om tot koop te besluiten. Dus ik heb mezelf de taak opgelegd om de lades gesorteerd leeg te maken. Elk vakje gaat in een zakje. En dat beste mensen, kost me (inmiddels nog maar) bijna 2 uur per lade. Er zijn 105 vakjes per lade. Nog 9 lades te gaan.

Iemant begint er maar vast mee

Het is nog vroeg, ik weet het. En dan doel ik op het feit dat ik meestal in oktober meer in kerststemming ben dan, om maar eens wat te noemen, tijdens Kerst zelf. Ik vecht daar dan nog een weekje tegen, door uit te stellen om naar Het Tuincentrum te gaan. En nou moet u weten dat ik vlak in de buurt woon van Het Tuincentrum met de Grootste Kerstshow van Nederland. Dus dat kost best moeite. En ook door uit te stellen om de bewaarde kerstnummers van de leukste tijdschriften door te bladeren. Maar het is nu 16 oktober, de tijdschriften die nu naast me liggen hebben een verdacht decembertintje en om eerlijk te zijn, ik heb het gevecht gisteren al opgegeven. De mogelijke kerstmenu's zijn opgezocht en de kooktesten zijn begonnen. En ik zet zo even een cd van Norah op. Norah hoort bij Kerst, vandaar. Maar ik dwaal af. De kooktest gisteren was een aardappelgerecht met een biefstukje met luxe wijnsaus. Aardappelgerecht was een succes, dat recept houden we er in. Maar niet voor Kerst. Kan nog proberen om het gerecht op te dienen in een luxe schaal, maar gisteren, zo op het bord, was het (ondanks lekker) zeker niet kersterig genoeg. De biefstuk was een biefstuk en de wijnsaus was wat triestig. Die vallen ook af dus. Volgende kooktest wordt een rollade. Ik houd u op de hoogte.

Iemant heeft oorgriep

Ik heb oorgriep. Wat? OORGRIEP, oorrrrrrgrrrrrrrrrriep! Naast dat ik oorgriep heb spreek ik mijn 'r-en' niet zo goed uit. Zeker niet als ze na een 'g' volgen. Maar dat is niet ten gevolge van een virus of tijdelijk, dat is gewoon zo. En ondanks dat sommige mensen mij al mijn hele leven lang kennen en dus ook weten dat ik een probleem met 'r-en' heb, houdt niet iedereen daar rekening mee. Zo mijn vader. Die me vroeg om boodschappen voor hem te doen.
'Pap, dat gaat nu niet, ik heb namelijk oorgriep', aldus ik.
Stilte.
'Uh tja, wat heb je?', aldus mijn vader.
Oorjgjiep (zo zei ik het niet, maar zo hoorde mijn vader het wel).
'Sorry, maar waar ben je druk mee?', wederom mijn vader.
'Ik ben niet druk, ik heb oorrjjjgjjjjjjjjiep', en nu sprak ik het echt goed uit hoor, maar alle inzet ten spijt concludeerde mijn vader:
'Een wat? Een orgie??'
'Nee pap, geen orgie. Ik ben ziek, ik heb grrrrriep vanwege een virus in mijn oooorrrrren, dat zijn die twee dingen naast mijn hoofd waarmee ik kan hoooorrrrrren'.
'O, en nu?'

En klaar is iemant ...

Kan niet anders zeggen, veel plezier gehad om ze te maken. Ik schiet al in de lach als ik ernaar kijk. En het leuke is, ze kukelen ook nog. Al kan ik jullie daar geen deelgenoot van maken.