En toen waren we in Lynmouth, een klein kustplaatsje aan de rand van Exmoor National Park. Een werkelijk allerschattigst plaatsje. We waren er vroeg. Dus het was nog aan het ontwaken. Winkeliers openden hun deuren en stalden hun waar buiten uit. Iemand ging op weg voor zijn krantje, een oude heer zat met een kop koffie en een slaperig hoofd zijn zonden te overdenken aan de rand van de haven. Ik zat ook aan de rand van die haven. Maar had geen zonden te overdenken, dus keek wat om me heen. En kreeg uitzicht op een autootje met een laadbak. Bovenop de laadbak zat een soort kooi. Op de zijkant van de auto stond c.r.a.p.p. En in de auto, in die kooi verdween met een grote zwaai een bijzonder leuk laatje. En nog een. En een plank. En er liepen allemaal mannetjes af en aan met spullen. Om het in die kooi te mikken. Daar ging dus iets niet goed leek het mij. Reden waarom ik maar eens van dichterbij een kijkje ging nemen. En wat ik zag ontstemde mij een ietwat. Ik zag namelijk leuke winkelmandjes, een leuk kastje, een ouderwets kaartenrek allemaal aangezien worden voor rotzooi. Een grove vergissing dus. De eerste meneer in het vizier moest het ontgelden. 'Why are you throwing these things out? There perfectly fine?' 'Oh no you're mistaking, this is all rubbish. Just some stuff from an old shop. But if you see anything you like, you can have it.' 'I'am afraid there's too much to like and I can't take it with me. And it hurts my heart seeing these things been thrown away like this'. Hij schurkte zijn schouders en ging weer naar binnen, een nieuwe lading halen. Ik ging staan overwegen of ik het kaartenrek uit de kooi ging trekken. Het was nogal groot en dus nogal onhandig om de rest van de vakantie achter ons aan te slepen. Ik kon in ieder geval één iemand noemen die dit een bijzonder onzalig idee zou vinden. Nonetheless het ding was zo leuk dat ik besloot dat maar voor lief te nemen. Ik ging dus op zoek naar de man die ik nodig had, althans dat was het plan, maar toen stond ie al achter me. Met een doosje van hout in zijn handen. Met glazen dingetjes erin. 'These are penny licks,' he said. 'You can have them (and now bugger off (he didn't say that of course, but I bet that was what he was thinking)).'
Dat was me toch lief van die man. Ik vergat (tot mijn spijt later) subiet het kaartenrek. Want wat zijn penny licks? Nou dat zijn glazen ijshoorntjes uit de Victoriaanse tijd. Toen ze nog geen eetbare hoorntjes hadden. Ze zijn niet allemaal meer heel, maar hee hoe zat dat nog eens met een gegeven paard.... En het kratje waar ik ze in kreeg is ook nog eens heel leuk. Dus. Alleen jammer van dat kaartenrek. Kan er niets aan doen. Het blijft knagen. Ook al omdat ik vorig jaar die ladder niet heb meegenomen. Knaagt ook nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten