Dit had een grappig stukje moeten worden over plasverhalen en V&D, maar de inspiratie ontbreekt wat. Het wordt dus waarschijnlijk zo'n verslag van een verhaal, waarvan je aan het eind denkt 'Hm, je had er blijkbaar bij moeten zijn ...' Maar dat risico neem ik dan maar. Zo langzamerhand moet ik toch weer iets schrijven.
Het verhaal gaat als volgt. Ik deel regelmatig met mijn collega's dat ik ontzettend nodig moet plassen als ik weer eens loop te wiebelen en bang ben dat ik de wc niet haal (wist je overigens dat ze dat vroeger heel formeel als W.C. schreven, geeft het toch een zekere status mee, jammer dat we dat niet meer doen). Ala, terug naar het verhaal.
Mijn collega's vinden dat niet raar dat ik dat meedeel, sterker nog het vrouwelijke deel doet hetzelfde. Het mannelijke deel vindt het misschien wel raar en overbodig om daarover te spreken (ze doen er zelf namelijk nooit mededelingen over, het lijkt wel of zij deze specifieke uitlatingen van het lichaam niet kennen), maar laten dat dan in ieder geval niet blijken. Ala, terug naar het verhaal.
Gisteren had ik weer zo'n moment dat ik ineens moest plassen. Zo van nu nog niet, ooooooooooooohhhhhh nu wel, heeeeel erg, aan de kant, waar is de wc. En dat was de derde keer die dag. Die derde keer kon ik direct toegeven aan mijn drang, die keren ervoor echter zat ik in een vergadering en dan probeer je toch een moment te kiezen dat je je gewoon even discreet terug kunt trekken. Je kunt moeilijk halverwege je zin de kamer uitrennen, niet dan? Dus je bedenkt hoe je zo snel mogelijk je verhaal kunt afronden -dan maak je je punt maar even niet- en hoe je de reactie van de ander niet hoeft af te wachten, maar gewoon even kunt zeggen 'Sorry, ben zo terug.' Dat vergt best training, soms van je sociale capaciteiten en soms van je blaas (die heeft het zwaarder naarmate je sociale capaciteiten minder uit de verf komen). Ala, terug naar het verhaal.
Mijn mededeling over het zo nodig moeten plassen soms dat je het er warm van krijgt en dat dat heel vervelend is als je in een vergadering zit waar je nog niet uit kunt, maakte de vrouwelijke tongen weer los. Ja ja mensen, het is een geliefd onderwerp bij ons. Dus enthousiast deelden we de pennibele situaties waarin onze blaas ons al had gebracht, inclusief de locaties die daarin een rol speelden. Zo ook de keer dat ik met vriendlief onderweg was van ergens naar huis. En onderweg heeeeeel nodig moest plassen, echt heel nodig. Te nodig om te wachten tot we thuis waren.
We reden ergens op een provinciale weg, met best kans op een tankstation of restaurant waar ik mijn toevlucht kon zoeken. Maar we reden en we reden en we reden en ik kreeg het warmer en warmer en warmer en besloot dat er waarschijnlijk noooooooit een toilet in zicht kwam. In ieder geval niet voordat het te laat was. Dus, auto aan de kant, ik het struikgewas in en opluchting was het resultaat. Dat was dat. Ik trek de autodeur achter me dicht, we rijden 10 meter verderop de bocht door en zien: een levensechte vestiging van La Place, in the middle of nowhere en zelfs zonder dat V&D in zicht was. WTF?? WTF??? WTF????
Nou eigenlijk was dit het verhaal, tot mijn lieve collega M. heel bijdehand opmerkte 'ha, ha, La Plas' en ik doorschoot in mooie pay-offs voor dit concern: 'La Plas voor al uw chique en minder chique behoeften' of zelfs een naamswijziging 'La Plas et la Poep', opluchting valt u ten deel'. Het was echt heel leuk en we hebben erg gelachen... ik zei toch dat je er bij moest zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten