Iemant neemt zich wel vaker eens wat voor

Zo op de laatste dag van dit jaar - terwijl ik zit af te tellen tot de verschrikkelijke regenstormen ieder vuurwerk afstekend individu een reden geven om subiet en voor eeuwig een droog heenkomen te zoeken, vooral mijn werkelijk irritante buurjochies - schrijf ik nog maar eens even het een en ander. Mocht u het nog niet begrepen hebben, dit is mijn minst favoriete dag van elk jaar, op de voet gevolgd door mijn verjaardag. Nu heb ik die ook net achter de rug, dus als het 11 januari is geweest heb ik voorlopig alleen maar weer favoriete of neutrale dagen in het vooruitzicht. Waarom 11 januari? Dan hebben we de verplichting van de beste wensen en gelukkig nieuwjaar ook weer gehad. Wat een schijnheilig gedoe vind ik dat toch. U vindt me wat chagrijnig? Uhm. Ja, dat kan ja. Da's niet gek he?! Op je minst favoriete dag van het jaar. Dan krijg je dat. Moet u niet bij mij zijn hoor. Ga ergens anders maar verhaal halen.

Over verhalen gesproken ... Van vrienden kreeg ik voor mijn verjaardag het boek 'Hondsdagen - Berichten van Bedlam Boerderij' van de schrijver John Katz. Ik ben er net in begonnen met lezen. Voorin zit een bladzijde met enkel de tekst: Professor Chernowitz en andere lezers: In dit boek gaat geen hond dood.
En dat vind ik nou heel attent van de schrijver. Er is namelijk niets zó verdrietig en dan weet ik tenminste dat ik me veilig in dit boek kan storten. Ik zit dus opgekruld onder een dekentje met hondjes en een kop thee in de buurt met mijn neus in de letters. In een poging me af te sluiten van de buitenwereld.
Helaas ... op pagina 39 gaat er een ezel dood. Ik overweeg nu dus om de schrijver er even fijntjes op te wijzen dat de verwachtingen die hij wekt voor het verhaal begint wel erg snel de grond in worden geboord en dat dat voor een fijngevoelig mens als ik een heuse domper is. Ezel of hond, veel verschil is er niet. In mijn ogen. Ik sla nu dus maar een paar bladzijden over, doe net of het niet zo is en geniet van de rest van het boek. Als ik het uit heb, besluit ik definitief of de schrijver een soort van terechtwijzend kattebelletje gaat ontvangen of niet. Ik vermoed nu al van niet. Ik neem me namelijk wel vaker eens wat voor. Wat ik dan vervolgens niet doe. Omdat ik het vergeten ben. Of omdat de ooit aanwezige drijfveer is verdwenen als sneeuw voor de zon. Of als vuurwerk door de regen. Wat u wilt. Ik wil het laatste. Zeg ik u nog maar even. Voor alle zekerheid.