Iemant heeft een projectje af

In het kader van meer projectjes dan tijd, ben ik volop aan de slag. Druk ben ik, kan ik wel zeggen. En omdat ik druk ben raken er dingen Af. En dat is lekker. Zojuist is het (Sorry, even een onderbreking. Ik kan het woord 'zojuist' nooit lezen of horen zonder Juliana het te horen zeggen: zoojuuist, Zooooo Juistttttttttt. Het is een deftig woord, een koninklijk woord, een gewichtig woord, u weet wel. Heeft u dat ook of ben ik raarder dan u?) het project Kruk afgerond (dat maakt het dan weer minder koninklijk).
Enige tijd geleden heb ik twee krukjes bij de kringloop gekocht. Uit Romania, stond op de onderkant van de zitting. Dat zag ik omdat ik ongeveer zo'n duizend nietjes uit die onderkant heb gepulkt, maar dat is alweer maanden geleden. Al die tijd hebben de krukjes boven op het halletje gestaan, op elkaar gestapeld. Zonder zittingen. Die lagen in de garage. Al die tijd was het wachten op twee canvas prints. Nu kan ik het laten klinken alsof dat buiten mijn schuld was, maar dat is niet zo. Ik nam de tijd gewoonweg niet om de afbeeldingen te maken, zodat ze geprint konden worden. Toen ik dat namelijk eenmaal wel had gedaan, waren de prints een dag later klaar. Zucht.
Toen heb ik nog even tegen de klus op gezien (zou het wel lukken) en toen ben ik nog enige tijd op zoek geweest naar 4mm nietjes. Die heeft R. zaterdag voor me gevonden, aya jippie jippie jeeee. Dus aan de slag. Want ja dit was een stukje cake dat ik zelf aan moest pakken, dat kon ik met goed fatsoen niet aan een stoffeerder over laten. En zie hier het geweldige resultaat. Ik vind ze leuk!

Op naar het volgende projectje. Ik moet nog kiezen en aangezien ik volop keuze heb, ga ik daar nog wel even over doen. Verwacht dus niet volgende week weer een afgerond projectje. Zo werkt dat niet. Hoor. Ook al ben ik druk.

Iemant stelt u Neelie voor

Ik heb u ooit eerder al eens verteld over de groene stoel. De groene stoel die ooit de gele stoel was en daarvoor Daddy's stoel. En nu heet ze Neelie. En dat mensen, is geen toeval. Via via kreeg ik de kans om de  groene stoel opnieuw te laten stofferen. Sinds de datum van het eerdere berichtje was ze er namelijk niet beter op geworden. Men zegt 'de tijd heelt alle wonden', maar dan heeft men het vermoedelijk niet over gapende gaten in bekleding. Die worden er namelijk alleen maar slechter op. Nietwaar T.? Mocht jij ook zitten te wachten op zelfhelende gaten in zittingen, vergeet het maar. Afijn, dat is er eentje voor insiders. Terug naar de groene stoel. Als je iets opnieuw laat stofferen, dan moet je ook een stof kiezen. Dat is onvermijdelijk. En nu ben ik best goed in kiezen, alleen niet in stof. Zo zit ik ook met eettafelstoelen, die weliswaar uitstekend zitten, maar die eigenlijk niet leuk zijn om naar te kijken. Ze zijn gewoon, ze zijn neutraal, ze zijn ok, maar ze zijn zeker niet Leuk. Het is niet anders. Nou was er een beperkt aanbod waaruit ik kon kiezen in dit geval. En dat is eigenlijk best goed, een beperkt aanbod. Dan kun je er gewoonweg niet zo'n drama van maken. Met veel dimmen en dammen en linksen en rechtsen en mitsen en maren. Kortweg, was er tussen al het zwart, grijs en bruin, maar een keuze te maken: het mantelpakje van Neelie Kroes. Ik kan het niet helpen, dat was het eerste waar ik aan dacht toen ik de stof zag. Aangezien dit het enige kleurige stofje was viel het besluit heel makkelijk, Neelie werd het. 'Ik kies voor Neelie,' zei ik. 'Sorry, u zegt?' zei de stoelmeneer. 'Ik wil het mantelpakje van Neelie op mijn stoel.' 'O, juist, ik snap het, daar doet het inderdaad aan denken.' Een man naar mijn hart.

Iemant toont u haar gekochte waar

Het was een heerlijke dag. De zon scheen zoals ik al gehoopt had en het regende niet. Geen druppel. We waren in Driebergen. Samen met collega L. en haar moeder. Erg leuke mensen die de feestvreugde alleen al door hun aanwezigheid verhogen. Ik heb het trouwens over Koninginnedag. Ik weet het. Alweer dagen geleden, maar toch. Toch wil ik u nog even laten zien wat deze dag mij rommeltechnisch gezien heeft opgeleverd. Laten we gewoon het rijtje af gaan. Althans, nadat ik gemeld heb dat de foto's zijn gemaakt vóór het schoonmaken. Inmiddels staat het hele boeltje blinkend te stralen. Had ik beter eerst kunnen doen en dan foto's maken, maar goed het is niet anders.

Als eerste liep ik het foute kastje hierboven tegen het lijf. Ze heeft nog wat zorg nodig. Een kleurtje, een leuk achterwandje, vrolijke plankjes en een schattig knopje voor het deurtje. Dan kan ze wel weer een tijdje mee.  Ze heeft geduldig staan wachten tot ik haar aan het eind van de strooptocht op kwam halen om mee naar huis te gaan. Inmiddels wel ondergescheten door een klein vogeltje, dat was wat sneu. Maar inmiddels is ook dat leed geleden.

Daarna stuitte ik op een labeldispenser uit een voormalig postkantoor. Erg leuk ding. Gezien het feit dat man labeldrukker is, hoop ik binnenkort op een kleine geste.

Vervolgens stond er een stelletje measuring cups naar me te kwaken, hetgeen ik dus met geen mogelijkheid kon negeren. Ik vind ze ge-wel-dig!

Na koffie en Oranje Tompouce hebben we de laatste meters over de vrijmarkt afgelegd en zijn we naar huis gegaan. Waarna ik vervolgens in mijn eentje nog even in een buurdorp de vrijmarkt heb bezocht.

Niet voor niets, want al gauw liep ik tegen deze thermosfles op. Van de zolder van zijn grootvader, zei de verkoper. Eentje uit de jaren zestig. Met glazen binnenfles, kurk en made in China. Tja, die kon ik niet weerstaan gezien de zachte prijs van 50 cent.

Even na de thermoskan zag ik het lampje er rechts op de foto naast. Hij werkt op batterijen (duh) en je kunt kiezen: lampje voor, lampje boven of beide lampjes tegelijk aan. Ik hoop eigenlijk dat het lampje bovenop een zwaailampje is, maar heb nog geen uitsluitsel. Ik heb namelijk geen batterijen die erin passen. 

Niet lang daarna zag ik deze grappige giraffe die in de nabije toekomst zal gaan dienen als fotohouder.

Ik vond het eigenlijk wel welletjes op dat moment. Maar soms heb je het niet voor het zeggen. Dan loop je tegen iets aan, heb je een leuk gesprek met de verkoper, lukt het jou om iets van de prijs af te dingen wat voorgangers de hele dag nog niet gelukt is en ga je overstag. Zo ging het mij. En nu heb ik dus nog een nutteloos, maar schattig ding in huis staan. Jawel, een kindernaaimachine op batterijen of handmatig uit de jaren vijftig. Zie hier.

Het welgekozen klosje garen kreeg ik er gratis bij. En als je dan stiekem hoopt dat het nu dan wel echt klaar is, dan hebben u en ik het mis.

Wat was het geval? Een paar dagen voor Koninginnedag zag ik deze muurvazen. Ze zijn van Jane uit Nederland en ze schrijft de blog All the luck in the world. Ik vind het idee erg leuk en bedacht me dat ooit wel eens te willen gaan doen in een of andere variant. Ooit. Maar ja, dan kijk je even links en even rechts op een zekere vrijmarkt op een dag in april in het jaar 2013 en dan liggen er zes (6!) van die dingen op een rijtje naar je te roepen 'He jij daar. Ja, jij! Joehoe. Jij wilde ons toch? Ooit? Ooit is nu hoor. Joehoeee'. En dan ga je tegen beter weten in weer overstag.

U weet hoe die dingen er normaal gesproken uit zien als ze aan een verwarming hangen. Ik heb er dus geen foto van gemaakt. Maar ze gauw in een kast weggestopt, waardoor ik hoop er voorlopig niet mee geconfronteerd te worden. Want eigenlijk heb ik genoeg projectjes. Zucht.