Iemant werkt aan iets ...

Eindelijk heeft iemant hem

Al jaren staat 'de groene stoel' in mijn huis. Voordat ie in mijn huis kwam, stond ie bij mijn zus. Voordat ie daar kwam, stond ie thuis (da's dan dus bij mijn ouders). En voordat ie daar kwam, stond ie bij Mamsie en Daddy (da's dus bij mijn grootouders). Maar toen heette die niet de groene stoel, maar Daddies stoel. Hij was overigens toen geel. Of niet? Was dat later? Ik weet het niet meer. De groene stoel heeft vele gedaantes gekend. Maar nu is ie dus alweer een heleboel jaren groen. Zo lang al, dat hij ook al heel lang eigenlijk opnieuw gestoffeerd had moeten worden. Maar dat is kostbaar en dus stel ik het steeds weer uit. Afijn. Een week of wat geleden heeft hond C. gekotst. Op de bank. Heel fijn. Het is toch altijd raar met die honden. Diarree en kots (sorry mensen, maar zo heet het nu eenmaal) moet altijd op een vloerkleed of deurmat of bank. Liefst de nieuwste in huis. Als dat niet zo was geweest namelijk, dan had C. voor de groene stoel gekozen. Maar dat heeft hij niet gedaan. Alle makkelijk schoon te maken en onder bekbereik liggende tegels en laminaat ten spijt, een hond kiest daar niet voor. Die kiest voor een zachte onderlaag. Mijn theorie hierover: omdat het dan minder spettert. Afijn, de bank dus dit keer. Hoewel nu schoon, is er een vlek uitgebeten in de stof. Of dat nu is gekomen door de kots of door het schoonmaakmiddel is niet vastgesteld. Maakt ook niet uit, het is hoe dan ook een naar gezicht. Dus in mijn woonkamer stond nu een armoedige bank naast een armoedige groene stoel. Dat kon zo niet langer.

Nu valt door de jaren heen zo af en toe mijn oog op een Chesterfield. Waarvan ik nooit helemaal met zekerheid kan bepalen of ik hem nou mooi vind of lelijk. Maar meestal slaat de wijzer uit naar 'toch een gaaf kitscherig ding he'. Dan zie ik hem eens in een winkel, dan eens in een boek of tijdschrift en soms op MP. Altijd geheel toevallig. Maar ik kon nu natuurlijk best eens kijken of dat ook wat minder toevallig zou lukken. En inderdaad, een in goede staat verkerende echte (dat geloof ik dan maar) oude Chesterfield. Nog geen 10 km verderop. Ideaaaaaal.

Iemant gaat back to basic

Het weekend heb ik doorgebracht in een boerenbedtent. Op de Veluwe. Met drie vriendinnen. Een aanrader. Als je tenminste van basic houdt. Dan weer niet zo basic dat je op de grond leeft en onder een koude douche staat, maar toch vrij dicht daarbij in de buurt komt. De ingrediënten waren een bedstede (daar lag ik in), een getimmerd stapelbed (daar lag M in) en een luxe tweepersoonsbed (daar lagen M en E in). Allen beschikten over een goede matras en dekbedden. Tot nog toe viel het basic mee. We hadden ook stoelen en een stamtafel, aanrecht met koud stromend water en een wc. Wat dat laatste betreft, daarover was de afspraak dat activiteiten waarbij vieze geuren loskomen, elders plaats moesten vinden. Het is maar dat u het even weet. We hebben ons er allemaal aan gehouden, geloof ik. Al weet ik niet waarom M sorry zei en met een brandende lucifer terug de wc in ging.
Naast dit alles was er een houten vloer, wat in elkaar getimmerde kastjes van kistjes en, het allerbelangrijkste, een houtkachel. Om te koken. En dat was nog het meest basic van alles. Drie uur wachten eer je water kookt zijn we gewoon niet meer gewend mensen. Maar we hebben ons er doorheen geslagen en zijn nu echte slow cooking experts. Op tijd beginnen is les één. Anders eet je pas heeeeel laat.

Niet behorende bij dit concept, maar wel een van de hoogtepunten was onze huismuis 'Pietertje'. Die heel slim na elke maaltijd een rondje door de tent maakte. Niet gedeerd door onze aanwezigheid. En ongemotiveerd voor elke tegenprestatie voor alle lekkere dingetjes die we voor hem op de grond lieten vallen. Van het voorverwarmen van ons bed tot ons verdedigen tegen everzwijnen, geen enkel voorstel deed hem bewegen ons op gepaste wijze te bedanken. Hij is ons niet eens uit komen zwaaien.

Iemant doet nog meer ontdekkingen

Afgelopen zondag was er een kofferbakmarkt. Op kleedjes en op tafels. Waarachter dan weer auto's stonden. Soms dan, soms ook niet. Ik snapte het dus niet helemaal. Maar zag wel dat er rommel was. Wat te koop werd aangeboden voor de ene prijs en wat je dan na enig onderhandelen kon kopen voor een andere prijs (als je het goed doet een lagere). Lijkt op markt. Rommelmarkt dus.
Heb een uurtje lopen zoeken tussen de rommel, wat gepraat en wat gepingeld en had een leuke oogst. Zo voor een zondag tussen de buien door.

Iemant doet een ontdekking

Om te beginnen even het mysterie van het vorige blogberichtje oplossen. Het heeft een dag of drie geduurd en toen was duidelijk dat het boekje verkeerd bezorgd was. Het was niet voor mij. Het vorige boekje dat J.  besteld had, dat was wel voor mij. En dus dacht de verzender dat deze ook vast voor mij was, aangezien mijn adres nog in het systeem stond. Hoe had ie ook beter kunnen weten dan? Het boekje was voor J. zelf.
J. heeft nu overal antwoord op en ik nog steeds niet. Maar als ik iets wil weten, bel ik haar gewoon.

Maar goed. Laatst was ik bij de kringloop. Die in Amersfoort. Ben weer helemaal rommelminded en kan me dus  weer echt vermaken met het doorstruinen van andermans zooi. De oogst van dat bezoekje was nog mager, erg mager. Namelijk nul. En dat voelt nooit helemaal lekker. Ga je helemaal naar Amersfoort en vind je niets. Ik liep wat langs de stellingen met boeken. Trok er hier een daar eentje uit het rek, duwde het weer terug. Vond niet wat ik zocht. Zag mijn achternaam, liep weer verder. Dacht, 'huh?' Liep weer terug. Zocht mijn achternaam en VOND mijn achternaam. 'Je bent nog niet in Niemandsverdriet,' stond er! Zomaar op de band van een boekje. MIJN achternaam. Op de 'd' let ik dan maar even niet. Want dat zou flauw zijn. Dat mijn familie nou niet zo goed kon spellen toen ze de boeken in gingen, kan ik de auteur natuurlijk niet kwalijk nemen. Met een misplaatst gevoel van trots ging ik naar de kassa. 'Zo heet ik,' zei ik. Geen reactie.