Iemant nog nieuwsgierig?

Kwam ik gisteren toch iemand tegen bij wie de gedachte op was gekomen dat mijn vorige logje ingegeven was door iets wat negen maanden nodig heeft om te groeien. Ik heb hem gelijk uit de droom geholpen. En mocht u die gedachte ook afgewogen hebben ... dan help ik u nu ook gelijk uit die droom. Het leegruimen van mijn atelier (een blokhut in de tuin, waar je dat iets wat negen maanden nodig heeft om te groeien natuurlijk nooit onderdak zou geven, dat weet ik zelfs nog) heeft een aanleiding die er langer over heeft gedaan dan negen maanden. Misschien wel zo lang als twee hele levens tot nu toe. Het is de optelsom van fotograferen sinds je vroege tienerjaren en leven met honden vanaf je kleuterjaren. Het is nu natuurlijk niet moeilijk meer te raden dat het atelier een fotostudio geworden is. En onze honden tegenwoordig moeten werken voor hun brokjes. De eerste signalen van een eis tot loonsverhoging tekenen zich al af. Maar wat ze zich niet realiseren, is dat modellen op rantsoen staan.
Afijn, het boeltje is in opbouw. De website (naam onthul ik nog niet) is in aanbouw, net als blog en facebookpagina. Zodra ze fertig zijn, laat ik u weten waar u ze kunt vinden en kunt u klanten voor ons gaan werven. Ik weet u staat te popelen.
En dit alles brengt ons nu ook nog bij een herinnering aan een droom van jaren geleden. In die droom was ik net bevallen van een tweeling. Dat was een vrij feitelijke gebeurtenis. Ik draaide er mijn hand niet voor om en werd niet warm of koud bij de aanblik van de twee toch onmiskenbaar babyachtige figuurtjes. Ik hoef u niet te zeggen dat dat vreemd was. Ik moet u wel zeggen dat ik dan doel op het feit dat ik er nogal koel onder bleef. Want ik verzeker u dat in het echte leven bovenstaande scene met groeiende paniek zou zijn vergezeld. En dan gelegen in het feit dat ik vanaf dat moment de verantwoordelijkheid zou dragen voor twee wezentjes die ik niet begrijp. Want het gedeelte van de droom waarin ik niet smelt bij de aanblik van baby's is eigenlijk doodnormaal. Ik mis dat gen. Baby's worden pas leuk vanaf een jaar of 5 schat ik in en dan weer tot een jaar of 13. En dan ook nog alleen als ze op bezoek zijn. En zo zit het concept baby niet in elkaar.
Afijn, terug naar de droom. Toen iemand de tweeling wegdroeg om te wassen en te kleden leek me dat een prima idee. Ik riep er nog iets achteraan van 'als u ze wilt houden, dan mag dat hoor'.  Maar dat hielp niet. Want even later kwam de tweeling terug. In een mandje met een wit schapendekje en een rode strik. 'Kijk', zei de zuster, 'hier zijn Jack en Amy.' En wat zie ik tot mijn grote vreugde, twee perfecte Jack Russel pupjes. Met alles erop en eraan. Mijn geluk kon niet op.