Iemant praat een tijdje Engels

Zo mensen. Nacht 1. Na een reis van zo'n dikke 25 uur of zo was ik ontzettend dankbaar om in een hotelbed mijn hoofd neer te mogen leggen. Je eigen bed slaapt natuurlijk lekkerder, maar dat is zo vervelend reizen en gedoe. Dus een hotelbed is dan een prima alternatief. Voordat ik in dat hotelbed lag echter, had ik een aantal beproevingen doorstaan. Een daarvan was op het laatste deel van de reis (6 uur vliegen na al 8 uur en 2 vertraging) een moeder die met drie kinderen op reis was en een vertraging van een dag had opgelopen. Waar ik toch eerst vond dat ze een medaille verdiende vanwege de manier waarop ze de drie kinderen onder de duim had. Bleek later dat ze die medaille waarschijnlijk al lang eens uitgereikt had gekregen voor wat anders, hard praten, hysterisch lachen, best ADHD-mom ever. Probeer dan maar eens even te slapen. Niet. Zeker niet als al die medaillewaardige eigenschappen aangemoedigd worden door een Tukker-moeder. Die op enig moment tegen haar (opvallend stille) tienerzoon zegt 'ja hoor, ik praat net zo makkelijk in Nederlands als in Engels, als ik maar kan praten' als hij haar subtiel een hint geeft dat iedereen om ze heen probeert te slapen en haar Engels best goed is.
Afijn, we zijn er doorheen gekomen. Uiteindelijk landt zo'n vliegtuig vanzelf, dan zet je het op een lopen richting bagageband om maar zo snel mogelijk weg te komen van die mensen die je inmiddels mateloos irriteren (terecht of niet) omdat je zoooo moe bent. En dan kom je bij de bagageband en dan stel je jezelf die vraag die je je altijd stelt 'Hoe kan het dat al die bagage samen op een kar wordt gelegd, er dan meerdere van die karretjes achter een leuk autootje worden gehangen om het in de gedrochten van het vliegveld op een band te leggen, er een pauze van werkelijk minuten tussen elke koffer of tas moet zitten?' Wat doe je dan als bagagemeneer of -vrouw? Staat er iets over in de CAO of zo? Dat ze zich vooral niet vertillen: na elke koffer, rek u uit naar boven, bol uw rug en rol uw lichaam af naar de grond, herhaal drie keer, draai dan uw nek links en rechts en als u denkt dat u het aankunt leg de volgende koffer op de band. Herhaal dit totdat het karretje leeg is. Zoiets?
Afijn, ook hier kwam een eind aan. Er volgde alleen nog een dame die nogal paniekerig boos was vanwege een olielampje bij de balie van de autoverhuur. Die deerde me niet meer. Ik was murw.
Zoals gezegd, het hotelbed was heel heel welkom. Een plank met een lakentje was nog goed geweest. 
Dronken van slaap, een tekort aan eten, maar te moe en te misselijk om wat te eten zak ik weg in een diepe slaap. Geen idee voor hoe lang en toen reed er een vrachtwagen langs, wat het gebouw deed golven als een huisje van karton waar de wind op stond. 'Nou ja zeg,' dacht ik nog. 'Wat is dat hier, gaan we dat bij elke vrachtwagen hebben? De boel is toch niet van karton?' Nee, dat was de boel natuurlijk niet. Dat was gewoon van beton of wat er voor door moet gaan. Waarschijnlijk heb ik een aardbevinkje gevoeld, maar was ik te ver heen om het als zodanig te herkennen. Het is of dat, of ik heb onbewust zo stil gestaan bij het feit dat ik naar er-zou-hier-zo-maar-eens-een-aardbeving-kunnen-komen-hier-zo-boven-op-die-platen gebied ging dat ik het gehallucineerd heb. Maar dat lijkt me niet. Ik ben niet zo'n hallucinistisch type.