Iemant steekt een sigaartje op

Zo pfff, de afgelopen dagen ben ik in de weer geweest om K. naar een verzorgingsflat te verhuizen. Je wil niet weten wat dat allemaal kan betekenen, zeker als het ongepland is en vlak voor je vakantie, maar ik doe hier een klein stukje uit de doeken. Ik sla een paar stappen over en begin bij het ophalen van de sleutels door mij. Hier kan ik kort over zijn, er waren geen sleutels. Even leek het er ook op dat de flat helemaal niet voor K. was, maar dat werd snel rechtgezet. 'Ik kon de flat wel even gaan bekijken, als ik dat wilde?', aldus de aardige mevrouw bij de receptie. 'Ze doen de deur wel even voor je open.' 'Flat 407 is het.' Ik naar boven, naar flat 407. Waarvan de deur openstond, maar die ingericht en bewoond bleek. Navraag leverde het antwoord op 'ik loop even met u mee.' Alsof er iets aan me mankeert. Maar door schade en schande wijs geworden antwoordde ik met 'heel fijn, dank u.' Dus getweeën togen we naar 407. Die nog steeds ingericht en bewoond bleek. 'Mmmmm,' hoor ik twijfelend naast me 'ze is wel oud...' Uh? Tja. Ik kon het niet ontkennen.
Afijn, flat 407 bleek 402 te moeten zijn. Die was inderdaad leeg en onbewoond. Waarna we de twee weekeindedagen die volgden ons toelegden op het weer ingericht en bewoond krijgen van de flat.

Gelukkig beschikt het huis over handige verhuiskarretjes. Ettelijke keren zijn we kilometers gang over gelopen, liften in en uit gegaan. En dat gaat allemaal prima, dat zou allemaal prima gaan, mits er geen rollatorverkeer van dezelfde route gebruik zou maken. Vooral die rollatorvrouwtjes, pas daar maar voor op. Stelt u zich voor, een gangetje met trappenhuis en lift. Wij staan voor de lift met twee karren netjes achter elkaar (anders gaat ook niet) te wachten, de lift komt, de lift gaat open en dan breekt de hel los. Drie rollatorvrouwtjes die om het snelst uit de lift willen en de gang willen verlaten waar wij opgesteld staan. En waar, voor alle duidelijkheid, dus geen ruimte is. De andere kant van de gang is vrij. Geen enkel probleem. Maar rollatorvrouwtjes blijken niet voor rede vatbaar. Ze blijken niet eens aanspreekbaar. Ze denderen de lift uit, al rollend en stotend onder luid gekakel en geroep 'u staat wel in de weg'. Vervolgens raken ze verstrikt met wieltjes en stuurtjes en begint het getrek en geduw. Ondertussen vertrekt de lift weer, kun je opnieuw op het knopje duwen en met angst en beven afwachten wat de volgende lading met zich meebrengt. Dat blijkt mee te vallen. De lift is leeg. Zucht van opluchting en wij erin. Helaas, voor de deur zich kan sluiten komen er twee rollatorvrouwtjes die naar boven willen en van mening zijn dat dat best past. Althans, eentje. De ander wilde liever wachten op de volgende lift, maar ze kreeg de keus niet. Ze werd er gewoon in geduwd en met wat gehannes ging de deur inderdaad nog dicht ook en vertrokken we. Om een verdieping hoger te stoppen, waarna er eentje uit moest, maar de ander nog niet. Wat wederom een logistieke uitdaging bleek.
Doe dit hele verhaal maal 50 of zo en u snapt dat ik er zo murw van ben dat ik niet meer weet welke dag het nu is en wat ik tussen het weekend en nu heb gedaan. Ik weet alleen dat ik continu bezig ben geweest. En dat sinds gistermiddag 402 weer bewoond is. Dat duurde ongeveer 30 minuten, toen leek er een ontruiming te moeten gaan plaatsvinden. We waren net weer op weg naar de oude aanleunwoning toen het alarm afging. 402! 'Tsjee, nu al?', liet ik me ontvallen. Oorzaak bleek een sigaartje te zijn, waar K. even welverdiend van dacht te gaan genieten. Recht onder de rookmelder.