Iemant stelt terloops een facebookvriendenbeleid op

Weet u, lange tijd heb ik geprobeerd mijn digitale voetstappen te beperken. In de illusie dat dat een keuze was in het digitale tijdperk. Maar dat was wel de reden dat het even duurde dat ik op het feestboek te vinden was. Uiteindelijk ging ik overstag (het leek me wel een goede manier om lezers naar mijn blog te lokken) en spoedig zag ik er de lol van in. Even kleine stukjes leven meeleven van degenen met wie je 'wat' hebt, die anders aan je voorbij zouden zijn gegaan. En anderen even kleine stukjes van jouw leven mee laten leven. En ook weer in contact komen met mensen van wie je zelfs niet wist dat je ze ooit gekend had. Best lollig. Zo ging een aantal maanden voort. Mensen vroegen mij om vriendjes te worden, ik vroeg mensen om vriendjes te worden. Ik vertel u niets nieuws. Bij sommige uitnodigingen dacht ik wel even na, maar er was niemand die ik weigerde. Tot het moment dat ik een uitnodiging kreeg van een persoon aan wie ik via Marktplaats mijn e-reader had verkocht. We hadden een nogal vreemde mailwisseling gehad voorafgaand aan de verkoop, met over en weer wat humoristisch getinte verwijten. Oke, best grappig. Twee tellen. Maar om dan gelijk maar vriendjes te worden? Die uitnodiging heb ik dus resoluut naar het archief gestuurd.
Maar het zette me wel aan het denken......Vervolgens werd ik laatst geconfronteerd met een detail uit mijn eigen leven door iemand waar ik bij dacht 'eigenlijk vind ik het helemaal niet nodig dat jij dit weet'. Was het een sappig detail? Genant? Grappig? Verdrietig? Nee, allemaal niet. Het was gewoon iets alledaags. Maar desondanks. Desondanks. Wat is voor mij nou het nut van dit zogenaamd sociaal gebeuren? Wat vind ik leuk of nuttig aan het meeleven van stukjes leven van personen die ik nu straal voorbij zou lopen als ik ze tegenkwam in de stad. Gewoon omdat ik geen flauw benul heb hoe ze er tegenwoordig uitzien. Of die ik misschien vriendelijk zou groeten omdat ik ze weliswaar ken, maar verder niet. Heb ik behoefte aan een plek vol kennissen? Nee, eigenlijk niet. Vind ik het nog wel leuk om mee te leven en te laten leven met personen met wie ik 'wat' heb? Iets van bijvoorbeeld een familieband, een vriendenband, of een lijntje op afstand omdat je weet dat je een klik hebt en als jij en de ander niet zo'n druk leven zouden hebben jullie elkaar vast eens zouden zien, of uit waardering voor wat je ooit eens samen had. Zo'n soort 'wat'. Ja, dat wil ik eigenlijk wel. Nou, dan zit er maar één ding op. Ik maak mijn kringetje dus kleiner. Op basis van het criterium 'als ik je spontaan ergens tegen het lijf loop, nodig ik je dan uit voor een kop koffie in de verwachting dat je spontaan accepteert? Of zou jij dat doen, in de verwachting dat ik accepteer?'
Dan hebben we gelijk het meest basale, ik moet je überhaupt wel (her)kennen, ook gelijk getackeld. Lijkt verdacht veel op beleid niet? Een facebookvriendenbeleid. Toe maar.