Iemant wandelt met ezels

 Als ik me niet vergis is dit Dieske, met daarachter Pebbles.

Pebbles loopt hier met J. en daarvoor loopt Raffles met W. 

Gisteren gewandeld. Met Pebbles en Raffles, twee ezels van de ezelsociëteit in Zeist. En met nog een hele groep. Maar de dames Pebbles en Raffles waren onder onze zorg geplaatst. En daarmee waren we een beetje meer van hen dan van de anderen. Pebbles loopt graag achteraan en dan het liefst met Raffles voor zich. Dat combineerde dus helemaal goed, achteraan is inderdaad het fijnste plekje bij een wandeling. De ezelwandeling is een hele leuke ervaring en voor de sociëteit een manier om weer wat inkomsten te genereren. Dus wil je iemand nog eens een origineel verjaarscadeau geven, een afdelingsuitje organiseren, een familiewandeling organiseren of heb je helemaal geen reden nodig, geef je dan op voor deze hele, hele leuke ervaring. De wandeling is niet geschikt voor (de meeste) kinderen of mensen slecht ter been, want de wandeling duurt twee uur en voert over ongelijke bosgrond. Een toelichting op die kinderen is misschien op z'n plaats. Kinderen rennen en kinderen schreeuwen, hun aandacht verslapt, ze worden moe, ze hebben tere teentjes, staan niet stevig op hun beentjes, zijn niet beducht op naderende ezelgebitten en hebben tegenwoordig tot slot vaak ouders die geen grenzen aangeven. Vandaar dat ik (ik ja en niet de sociëteit) alle ouders die nu denken dat dit een leuk alternatief is voor de dierentuin (of een kinderfeestje godbetert) vraag hier goed bij stil te staan. Als u denkt dat alle hierboven genoemde punten op uw kind niet van toepassing zijn, check dat dan even bij iemand anders (iemand die eerlijk durft te zijn). Als uw mening wordt gedeeld, en heus ik geloof echt wel dat zulke kinderen bestaan, dan kunt u overwegen een ezel te vragen of jullie mee mogen lopen.

Iemant probeert zichzelf niet zo serieus te nemen

Ik geniet ervan als mensen zichzelf niet zo serieus nemen. Neem nou deze twee heren. Ik zal er geen kerstbal om breien, maar ik heb toch even van ze genoten. Heerlijk toch? De humor is vaak ver genoeg te zoeken en als je het dan niet bij een ander vindt, dan zoek je het toch bij jezelf? Maar, let's be honest, zo makkelijk is dat niet. (Ik gooi er af en toe wat Engelse termen tussendoor, dat verhoogt mijn hitkans op Google bijvoorbeeld en dus ook mijn kans om dit jaar over de 2000 pageviews te gaan. Ik weet het, ze kunnen het waarschijnlijk niet lezen dan, maar dat weet ik dan niet he. Ik kan dan nog net doen alsof.)
Voor je het weet neem je jezelf weer heel Serieus. En zijn er zo weer wat dagen om, waarna je denkt 'goh, dat was wel weer Serieus hoor, tijd voor iets belachelijks'. En dan mis je op dat moment net die stroke of genius om jezelf even flink uit te lachen. En als je dan niet om jezelf kunt lachen, dan lach je toch om een ander? Ik weet niet waar dit logje zich heen beweegt, het is in ieder geval niet de richting op die ik in gedachten had. Het plan was namelijk om u te vertellen dat ik mijn eigen grapjes soms zo grappig vind, dat ik, voor ik de kans heb om ze te vertellen, al zoveel lol heb (een soort van Marc-Marie Huijbregts trekje), en daarmee de verwachtingen bij de ander zo hoog leg, dat het van de weeromstuit iets wordt als 'huhu, je had er bij moeten zijn'. Gevolgd door een meewarige blik.

Iemant had kortsluiting

Als iemand me op mijn mobiele telefoon belt, dan klinkt Mr. Bean die me met steeds meer urgentie in zijn stem vraagt om op te nemen. Belt er iemand op de huistelefoon dan klinkt er 'tring, tring'. Let op het toch duidelijke  verschil ...
Nou zat ik laatst op de bank wat fotootjes te kijken op mijn telefoon die ik met deze geweldige app had gemaakt. Er klonk 'tring, tring'. Mr. Bean was nergens te bekennen. En zie daar de kortsluiting. Ik had geen flauw idee hoe ik mijn telefoon moest opnemen. Normaal gesproken als je een app 'tring, tring' open hebt en de telefoon gaat, komt er een groen knopje 'tring, tring' in beeld waarmee je kunt opnemen. 'Tring, tring', maar dat knopje kwam niet in beeld. 'Tring, tring', hoe neem je dan op? Ik staarde in opperste verbazing naar 'tring, tring' mijn telefoon. 'Neem je nou nog op?', hoor ik naast me. Ja, dat was 'tring, tring' wel het plan. Maar de Grote Vraag was: hoe? Dus mijn duidelijke antwoord 'tring, tring' was: 'ik weet niet hoe!'. De reactie daarop was een hoofd met een groot vraagteken erboven naast me en het droge commentaar: 'het is de vaste telefoon die gaat hoor, verder alles goed?'
Een duidelijk geval van kortsluiting. En wees eerlijk, heeft u daar nooit last van? Ik ken in ieder geval nog iemand anders dan mezelf met kortsluiting. Die maar niet begreep waarom het geluid harder en zachter ging toen ze een andere zender opzocht. Ik bedoel maar.

Iemant nomineert en heeft een vraag aan E.

Vandaag heeft de puzzel van het Kerstmenu een vervolg gekregen. Op de nominatie staan nu: kijk maar even op de foto. [Met hartelijke dank aan AH.] Deze gerechten moeten tussen nu en Kerst dus nog eerst de kooktest ondergaan: smaakt het? Of beter gezegd, lukt het ons om ze smakelijk te maken? Om onszelf niet te veel stress te bezorgen moet u zich bij de kooktest niet voorstellen dat we het hele menu ineens testen. Nee, dat gaat stuk voor stuk (misschien en dan echt misschien, twee tegelijk). Nou komt HH komend weekend, die gaat daarmee vanzelf mee in het testpanel voor de linker bovenhoek. En E. heeft heel onverstandig aangegeven graag te komen testen. Heeft E. nog een voorkeur?

Iemant zit met een Dilemma

Het is u bekend, ik was in een blogdrama gezakt. Weet u niet waar ik het over heb? Dan bent u

A: nieuw hier
B: niet zo'n trouwe lezer
of
C: uw geheugen is niet al te best, zeg maar slecht

[Slechts één antwoord is het juiste. Klik als u wilt weten waar het over gaat, maar zonder deze kennis is dit verhaaltje ook te volgen.]

Goed, het blogdrama. Daar probeer ik nu uit op te krabbelen en ik moet zeggen dat ik vooralsnog best tevreden ben. Ik hoop u ook. Maar dan nu het Dilemma. Rechts op mijn blog, onder het kopje 'De anderen' staat een lijstje met links naar blogs van mensen die ik ken en van mensen die ik niet ken. De mensen die ik ken zijn leuke mensen, dat kan ik u verzekeren. De mensen die ik niet ken zijn vast ook leuk, maar ik steek mijn hand er toch niet voor in het vuur. Nu hebben de mensen die ik ken ook een lijstje op hun blog met links naar andere blogs van mensen die zij dan weer kennen en niet kennen. Ik sta of stond daar tussen. Tot zover de inleiding. Want hier begint het Dilemma. Hoe interpreteer je het als je eerst wel op het lijstje van een ander stond en nu niet meer? Doe je wat, ga je vragen stellen of zo? Schrijf je er een blogje over? Of doe je niets en hoop je gewoon dat je je plekje op een fijne dag weer terugkrijgt? Ik vind hem moeilijk hoor.

Iemant maakt zich ietwat zorgen

Ik heb natuurlijk verwachtingen geschept met mijn aankondiging dat u nog 22 blogs heeft om naar uit te kijken dit jaar. En dan ga ik er dus vanuit dat u zich hier inderdaad op verheugt. Doe ik dat niet namelijk en ga ik me afvragen hoeveel van die, nu 1700-nog wat, pageviews ik zelf veroorzaak, dan haak ik al af voor ik goed en wel begonnen ben.

[Niet te geloven, de eerste vuurwerkbom is hier alweer de lucht in gegaan zojuist. En dan woon ik in een gehucht he mensen, niet in de grote stad. Man, wat heb ik hier toch een hekel aan.]

Maar tja, waar ga je het dan met zo'n frequentie over hebben? Zónder al te serieus te worden en mét een nogal saai leventje.
Ik kan u melden dat ik eergisteren 8 lades drukletters heb verkocht van mijn letterkast. Tenminste, de lades heb ik nog dan he, alleen de inhoud verkocht. Precies zoals de bedoeling was en voor hetzelfde bedrag als waarvoor ik het gekocht heb. Da's winst he. Maar zo'n interessant bericht is dat niet en het is ook wat lastig om er humor doorheen te weven.
Dus het zal ergens anders over moeten gaan. Heb trouwens nóg wel een letter anekdote. Maar dan van een heel andere orde. Sinds een tijdje loop ik rond met de vraag of je op latere leeftijd (bijvoorbeeld mijn huidige leeftijd) dyslexie kunt ontwikkelen. Of een zekere vorm daarvan. Bij het teruglezen van zojuist getikte tekst ontdek ik regelmatig dat ik woorden heb overgeslagen (ik denk ze wel, maar ik tik ze niet), dat ik van 'is' 'eens' heb gemaakt of andersom, dat er letters ontbreken op plaatsen waar ze toch echt horen te staan, maar dat ik daar dan ook niet helemaal zeker van ben en dus nog eens lees en dan staan ze er wel, enzovoort, enzovoort. Ik zal eens googelen en u hier dan niet verder mee vermoeien maar eindelijks iet leuks voorschotelen.
Moet ik het nog wel even bedenken ...

Iemant waagt een poging

Deze blog ben ik begonnen in een periode dat ik nog niet lang in een nieuwe werkomgeving aan de slag was en het daar erg druk was. Zo druk dat er geen tijd meer over was om creatief te zijn. Want creatief zijn dat is niet iets wat je in je agenda zet: woensdag 9.45 - 12.33: creatief zijn. Dus als je er in theorie wel tijd voor hebt, dan heeft in de praktijk je hoofd een ander plan. En als dat hoofd niet eerst de tijd heeft gehad om te helen en z'n kop te houden, dan komt de ziel niet aan bod. En dat is toch waar de creativiteit huist. Althans, zo werkt het bij mij. Herkent u zich hier niet in, rekent u zichzelf dan heel, heel gelukkig.
Afijn, toen ik de blog begon was het jaar bijna om. Dat jaar lag de blogscore dus heel er laag. De blogscore is het aantal blogs dat je voor elkaar hebt gekregen om te schrijven. Het jaar erop ging de blogscore omhoog. Nog niet zo dat je zelfs kunt spreken van 1 per week, maar in ieder geval ging het er wat op lijken. Het jaar daarna (dat is dit jaar) zakte de score DRAMATISCH. Niet dezelfde categorie DRAMA als die waar de wereldeconomie zich nu in bevindt, maar dat is toch de eerste vergelijking die in me opkomt. De score vorig jaar is uitgekomen op 37. De score van dit jaar is tot nu toe 15. De poging die ik nu waag (Kerst kwam vroeg dit jaar en dan kunnen de goede voornemens niet te lang op zich laten wachten) is om in ieder geval de score van vorig jaar te evenaren. U heeft dit jaar dus nog minimaal 22 blogs om naar uit te kijken. En dan vraag ik gelijk een tegenprestatie: zegt het voort, zegt het voort. Die bezoekersteller moet voor het einde van het jaar over de grens van 2000 pageviews.

Iemant heeft zich wat op de hals gehaald

Mijn oog was gevallen op een drukkerskast. Een kast met allemaal lades met vakjes voor (oorspronkelijk dan) loden drukletters. Het ging me om de kast, niet om de letters. Ik heb namelijk allemaal kleine onderdeeltjes waar ik ooit nog wat mee ga doen of al doe en die dingetjes zijn niet makkelijk op te bergen. Wel in zo'n kast. Maar dan moeten er dus geen letters meer in zitten..........
Nu heb ik zo'n kast op de kop getikt. Nog wel in een buurdorp. Dat maakt R. altijd blij, als ik dingen vind in de buurt en niet op bijvoorbeeld Texel of ergens in Zeeland. En hij wordt ook altijd blij als ze in de auto passen en er niet op gebonden hoeven te worden. Zo zijn we ooit eens met een schommelstoel (cadeautje) op het dak naar Limburg (voor mijn zusje) gereden. Ik hoef niet meer uit te leggen hoe blij R. toen met me was.
Maar terug naar de kast. De kast was precies goed. Niet te diep (maar 48 cm) en origineel. Daarmee bedoel ik dat de juiste laden erin zaten. Niet zo'n kast met allemaal samengestelde laden uit andere kasten die in de loop de jaren een deel van hun inhoud verwijderd zagen worden om aan de muur te hangen als letterbak. Ik was blij dus. Eén minputje. De kast zat nog vol met letters. Op zich gaaf, maar ik had de kast nodig om de vakjes te vullen. De letters moesten er dus uit. Ik geloof dat ik de kast inmiddels zo'n week of 4 heb en hij is nog niet leeg. De meeste lettertypes zijn zo klein, dat als ik de lade in één keer leegkiep je het nooit, maar dan ook nooit meer voor elkaar  krijgt om ze te sorteren. Of misschien wel ooit, maar dan na dagen werk. En als iemand nog in die letters geïnteresseerd is (lees ze voor een leuk bedragje van me wil overnemen), dan zal dat een belangrijk criterium zijn om tot koop te besluiten. Dus ik heb mezelf de taak opgelegd om de lades gesorteerd leeg te maken. Elk vakje gaat in een zakje. En dat beste mensen, kost me (inmiddels nog maar) bijna 2 uur per lade. Er zijn 105 vakjes per lade. Nog 9 lades te gaan.

Iemant begint er maar vast mee

Het is nog vroeg, ik weet het. En dan doel ik op het feit dat ik meestal in oktober meer in kerststemming ben dan, om maar eens wat te noemen, tijdens Kerst zelf. Ik vecht daar dan nog een weekje tegen, door uit te stellen om naar Het Tuincentrum te gaan. En nou moet u weten dat ik vlak in de buurt woon van Het Tuincentrum met de Grootste Kerstshow van Nederland. Dus dat kost best moeite. En ook door uit te stellen om de bewaarde kerstnummers van de leukste tijdschriften door te bladeren. Maar het is nu 16 oktober, de tijdschriften die nu naast me liggen hebben een verdacht decembertintje en om eerlijk te zijn, ik heb het gevecht gisteren al opgegeven. De mogelijke kerstmenu's zijn opgezocht en de kooktesten zijn begonnen. En ik zet zo even een cd van Norah op. Norah hoort bij Kerst, vandaar. Maar ik dwaal af. De kooktest gisteren was een aardappelgerecht met een biefstukje met luxe wijnsaus. Aardappelgerecht was een succes, dat recept houden we er in. Maar niet voor Kerst. Kan nog proberen om het gerecht op te dienen in een luxe schaal, maar gisteren, zo op het bord, was het (ondanks lekker) zeker niet kersterig genoeg. De biefstuk was een biefstuk en de wijnsaus was wat triestig. Die vallen ook af dus. Volgende kooktest wordt een rollade. Ik houd u op de hoogte.

Iemant heeft oorgriep

Ik heb oorgriep. Wat? OORGRIEP, oorrrrrrgrrrrrrrrrriep! Naast dat ik oorgriep heb spreek ik mijn 'r-en' niet zo goed uit. Zeker niet als ze na een 'g' volgen. Maar dat is niet ten gevolge van een virus of tijdelijk, dat is gewoon zo. En ondanks dat sommige mensen mij al mijn hele leven lang kennen en dus ook weten dat ik een probleem met 'r-en' heb, houdt niet iedereen daar rekening mee. Zo mijn vader. Die me vroeg om boodschappen voor hem te doen.
'Pap, dat gaat nu niet, ik heb namelijk oorgriep', aldus ik.
Stilte.
'Uh tja, wat heb je?', aldus mijn vader.
Oorjgjiep (zo zei ik het niet, maar zo hoorde mijn vader het wel).
'Sorry, maar waar ben je druk mee?', wederom mijn vader.
'Ik ben niet druk, ik heb oorrjjjgjjjjjjjjiep', en nu sprak ik het echt goed uit hoor, maar alle inzet ten spijt concludeerde mijn vader:
'Een wat? Een orgie??'
'Nee pap, geen orgie. Ik ben ziek, ik heb grrrrriep vanwege een virus in mijn oooorrrrren, dat zijn die twee dingen naast mijn hoofd waarmee ik kan hoooorrrrrren'.
'O, en nu?'