Iemant keek even terug in de tijd

Gisteren keek ik met wat anderen terug in de tijd. De tijd van onze middelbare school. We hadden een reünie in de Reünie. Hoewel ik sommige nog wel een keer had gezien na het in ontvangst nemen van het diploma zat er toch in bijna alle gevallen meer dan 13? jaar tussen. In sommige gesprekken herken je weer waarom je toen ook contact had en in sommige gesprekken herken je weer dat je zoekt naar de gemene deler. Niet veel veranderd dus. Dat roepen we ook over elkaars voorkomen: 'Je bent nog steeds dezelfde'. En dat is ook zo, in de persoon van nu zie je weer de klasgenoot van toen. Als je alle rimpels wegdenkt dan.  Dat we jaren ouder zijn geworden, heeft bij ons gewoon weinig sporen achtergelaten. Je hebt van die geluksvogels.
Opvallend ook was het aantal gedeelde herinneringen. Gelukkig heeft de tijd ons geheugen ook niet aangetast. Zo waren we allemaal verrast dat R. nog stapels van de briefjes had bewaard die we altijd onder de les aan elkaar schreven. We konden ons nog bijna letterlijk herinneren wat er op stond. Op zijn aanbod om ze in te scannen en op het feestboek te plaatsen werd dan ook lauw gereageerd, zo spannend waren ze tenslotte ook niet. (Dit schrijf ik in de hoop dat het geheugen van R. net zo'n rare wending maakt als de mijne nu. Want werkelijk, dit is een groot zwart gat voor me (en voor de rest bleek). Ik heb geen enkele herinnering aan die briefjes. Wat R.er onder andere over losliet, is dat die van mij nogal raar waren. Kan me er niets bij voorstellen.)
Ik werd gebombardeerd tot de fotograaf van die avond. Waarom is me toch een raadsel. Heb me ook niet zo goed van die taak gekweten. Mochten we volgend jaar of wanneer dan ook weer met elkaar om tafel zitten, dan zal niemand dit onzalige idee nog eens bedenken lijkt me. Afijn, het was een leuke avond zo even in de tijd van toen. En nu zit ik weer heerlijk in de tijd van nu. Want dezelfde ben ik niet meer. Ik vind mezelf nu toch echt leuker.