Door iemants kapper mist een soldaatje nu een arm

Vandaag was ik bij de kapper. En daar hoorde ik dit. Kapster: "Wilt u wat versteviging in uw haar?" Klant: ''Graag alles waarvoor ik betaald heb." Waarschijnlijk verwijzend naar de prijsopgaaf die haar voor haar knipbeurt was gegeven, want feitelijk had ze nog niets betaald. (Hoe dit allemaal leidt tot een soldaatje die zijn arm mist weet ik ook nog niet. Maar feit is dat het soldaatje een arm mist en ik vooraf daaraan naar de kapper ben geweest. Het verband (ha ha) zal zich wel vertonen als ik maar verder schrijf.)
Dus terug naar genoemde klant. Ze wil graag waar voor haar geld. En dat snap ik best, want kappers zijn niet heel goedkoop. Tenminste, zij was duurder uit dan ik, maar ik weer duurder dan het heerschap voor mij. Alle drie hadden we haar dat gewassen en daarna geknipt werd. Ons haar was ongeveer even lang en het duurde ongeveer even lang. Waar het prijsverschil van zo'n 18,00 euro door verklaard kan worden, ik weet het niet. Schiet mij maar lek of ruk me een arm af (raad ik je niet aan trouwens want ik kan Krav Maga he, weet u nog?). Afijn. Ik weet niet wat het is met mij en kappers, maar we verstaan elkaar niet altijd even goed. Zo af en toe wel, maar dat blijkt dan vaak eenmalig. De knipbeurt erna toont dat dan weer aan. Waarschijnlijk kom ik bijzonder truttig over. Getuige het keurig gekapte hoofd waarmee ik naar buiten wandel. Via de kortste weg naar mijn auto. Om thuis mijn kop onder de kraan te steken. Tenzij het regent, dan loop ik nog even een extra blokje. Regen is altijd goed na een knipbeurt. Het herstelt het zaakje weer een beetje. Maar ... keurig gekapt dus. Terwijl ik in mijn praatje met kapster altijd even toelicht dat ik niet zo van keurig houd. Dat ik meer een coupe chaos type ben. Het is nutteloos. Ik meld ook altijd even dat ik niet zo van de overmatige gel en haarlak ben. Ook nutteloos. Totdat ik mijn haar thuis weer gewassen heb, houd ik mijn hoofd angstvallig uit de buurt van alles wat los en vast zit. Uit pure angst chirurgisch verwijderd te moeten worden van iets wat anders bijna voor eeuwig vastgeplakt en wel deel van mijn hoofd uit zou moeten maken. Op dit moment moet ik mijn haar nog wassen, dus ik beweeg me nu al zo'n uur of 4 ietwat spichtig door mijn umwelt. En daar komt het soldaatje in beeld. Het soldaatje was uit zijn decor gevallen. Hij maakt normaal gesproken deel uit van een gezellig groepje op een vensterbankje in de keuken.

De zitvlakjes van de soldaatjes zijn niet echt vlak, waardoor ze wat wiebelig zitten en natuurlijk af en toe vallen. Zo ook dit soldaatje. Toen ik hem oppakte om hem terug in positie te zetten, raakte mijn hoofd dacht ik het raam. En de rest moet wel een gevolg zijn van een panische reactie, ingegeven door mijn eerder genoemde pure angst. Want het soldaatje viel van de weeromstuit op de grond. Wat hem een arm kostte. Nog wel zijn arm waarmee hij zijn geweertje vasthield. Hij vraagt om een uitleg. 'Waarom?', vraagt ie. Mijn uitleg accepteert hij niet. Mijn angst begrijpt hij niet. Dat kan hij immers niet. Hij gebruikt nooit versteviging voor zijn haar. Hij snapt het belang van een goed zittende coupe niet. Nogal wiedes, zijn haar zit onder een helm. Elke dag.

Iemant zou u met een vrolijk logje moeten verblijden

Source: modernhepburn.tumblr.com via Hester on Pinterest

En dat meen ik serieus. Iemant zou dat moeten doen. Er is echter een klein probleempje. Iemant heeft daartoe geen inspiratie. Bijzonder vreemd eigenlijk, maar wel waar. Dus nu tikt iemant maar een eindje in het weg in de hoop dat plots de inspiratie toeslaat. Ondertussen kunt u misschien hier even een kijkje nemen. Tikt iemant nog even doelloos door. Tikkerdetiktiktiktikkerdetiktiktiktikkertikkertiktik. Hmmmm. Tik? Tik? Tikkertiktiktik? Denk dat er niets ander opzit dat ik u nu maar ga vertellen dat ik een ander of een tweede huis zoek en een cloon. Dan kan de cloon gewoon blijven werken en geld verdienen en dan kan ik me bezighouden met de meer creatieve zaken. Bijvoorbeeld met het inrichten van dat andere of tweede (derde, vierde, ....) huis. Want in mijn persoon zijn meerdere ikken vertegenwoordigd die zo saampjes en apart teveel leuk vinden. Teveel voor één persoon en één huis. U hoeft niet bang te zijn, deze vorm van schizofrenie is niet noodzakelijk te bestrijden en levert geen gevaar op voor de omgeving. Deze vorm komt bij grote delen van de bevolking voor, hoewel eenieder zich hier niet van bewust is en ook weer bij de een anders tot uiting komt dan bij de ander. Bij mij is het trouwens erfelijk. Ik heb het van mijn moeder gekregen. Die had dit ook al. Ik weet het zeker.

Source: thepursuitaesthetic.tumblr.com via Hester on Pinterest

Ik zou namelijk wel een huis willen dat zo groot was dat ik voor elke stemming een kamer had om aan te trekken. Dat ik voor alle creatieve dingen die ik zou willen maken, dan een plek had om ze te laten zien. En dat ik dan voor al die leuke accessoires die ik, dankzij het werk van mijn cloon, op de kop kan tikken het beste plekje kan uitzoeken in de mooiste combinaties. Steeds weer.

Source: youfoundkeke.com via Hester on Pinterest

En dan zou er ook een kamer leeg en wit zijn. Voor als een van ikken ook even leeg en wit wil zijn. Heerlijk. En als met al die kamers het huis dan eigenlijk een flat zou zijn, dan zou ik kiezen voor meerdere huisjes. Want de buitenkant is ook belangrijk. Dan kan ik niet alleen voor elke stemming een kamer kiezen, maar een heel huisje. En een van die huisjes zou dan een logeerhuisje zijn. Voor als jij wil komen.

Source: piccsy.com via Megan on Pinterest

Iemant keek even terug in de tijd

Gisteren keek ik met wat anderen terug in de tijd. De tijd van onze middelbare school. We hadden een reünie in de Reünie. Hoewel ik sommige nog wel een keer had gezien na het in ontvangst nemen van het diploma zat er toch in bijna alle gevallen meer dan 13? jaar tussen. In sommige gesprekken herken je weer waarom je toen ook contact had en in sommige gesprekken herken je weer dat je zoekt naar de gemene deler. Niet veel veranderd dus. Dat roepen we ook over elkaars voorkomen: 'Je bent nog steeds dezelfde'. En dat is ook zo, in de persoon van nu zie je weer de klasgenoot van toen. Als je alle rimpels wegdenkt dan.  Dat we jaren ouder zijn geworden, heeft bij ons gewoon weinig sporen achtergelaten. Je hebt van die geluksvogels.
Opvallend ook was het aantal gedeelde herinneringen. Gelukkig heeft de tijd ons geheugen ook niet aangetast. Zo waren we allemaal verrast dat R. nog stapels van de briefjes had bewaard die we altijd onder de les aan elkaar schreven. We konden ons nog bijna letterlijk herinneren wat er op stond. Op zijn aanbod om ze in te scannen en op het feestboek te plaatsen werd dan ook lauw gereageerd, zo spannend waren ze tenslotte ook niet. (Dit schrijf ik in de hoop dat het geheugen van R. net zo'n rare wending maakt als de mijne nu. Want werkelijk, dit is een groot zwart gat voor me (en voor de rest bleek). Ik heb geen enkele herinnering aan die briefjes. Wat R.er onder andere over losliet, is dat die van mij nogal raar waren. Kan me er niets bij voorstellen.)
Ik werd gebombardeerd tot de fotograaf van die avond. Waarom is me toch een raadsel. Heb me ook niet zo goed van die taak gekweten. Mochten we volgend jaar of wanneer dan ook weer met elkaar om tafel zitten, dan zal niemand dit onzalige idee nog eens bedenken lijkt me. Afijn, het was een leuke avond zo even in de tijd van toen. En nu zit ik weer heerlijk in de tijd van nu. Want dezelfde ben ik niet meer. Ik vind mezelf nu toch echt leuker.

Iemant voert opdracht 3 uit

Vorige week woensdag heb ik opdracht 3 uitgevoerd. Maar ik ben er nog helemaal niet aan toe gekomen om u daarover te berichten. Ik koos voor de Italie-dag. Dat kwam tot uiting in het luisteren naar Eros en andere Italianen (niet geheel geschikt voor mijn oor, dus ik was er gauw klaar mee, wel heel handig dat ik Spotify heb, anders was ik niet eens in staat geweest om die muziek te luisteren.), het eten van amandel koekjes (erg lekker en zeer geschikt voor mijn smaak, maar verder niet nieuwswaardig), het drinken van cappucino's en esspresso's (sinds we een George in huis hebben ook zeer geschikt voor iemants smaak, maar wederom verder niet nieuwswaardig), het kijken van Pane e Tulipani (zeer geschikt, zeer geschikt, ik ga er zo op door) en tot slot het eten van een pastasalade (geen nieuw recept, daar had ik geen tijd voor, maar wel lekker). Verder heb ik de hele dag grazie en allora gezegd waar het maar kon, maar dat kwam niet vaak voor aangezien ik het grootste deel van de dag alleen was en je bedankt jezelf nou eenmaal niet zo vaak. Dus het enige nieuwswaardige van deze, overigens prettige opdracht, is de film. Die film is een aanrader. Ik heb er erg van genoten. De kleuren waren goed, de sfeer, de humor, het verhaal, de acteurs, de muziek. Hoofdpersoon is Rosalba. Rosalba is zo heerlijk herkenbaar onhandig dat ik aan het begin van de film hardop commentaar heb geleverd en mee heb zitten leven. In het Nederlands hoor, mijn kennis van het Italiaans strekt namelijk niet zo ver. Ik ga niet teveel over de film zeggen want dat zou jammer zijn. Maar ik geef wel weg dat Rosalba vergeten wordt bij een wegrestaurant en dat vanaf dat moment haar leven een andere wending neemt. Voor oude patronen komen nieuwe patronen in de plaats. Maar, is de vraag, zijn ze blijvend? Hoe vaak is men in staat oude patronen af te schudden?

Iemant over (het voorkomen van) spijt

Gisteren waren we in Eindhoven. Bij De Slegte. Waar een boekje lag dat ik niet gekocht heb, waar ik nu spijt van heb. Want dat boekje heb ik nodig vanwege een ideetje. Een ideetje dat opgekomen is nadat ik weer thuis was en niet op het moment dat ik het boekje in mijn hand had en dus nog kon besluiten het boekje te kopen. Slechte timing dus. Van dat ideetje. Heb ik wel vaker.
Maar..... die lieve De Slegte, of beter ene Ilse van De Slegte wil het boekje wel naar mij opsturen. Lief he?! Zooo jammer dat die winkel er niet meer is in Amersfoort.
Om de tijd te doden tussen het ontvangen van mijn boekje en het kunnen uitvoeren van mijn ideetje ben ik maar weer even gaan kringlopen. In Leersum bij de snuffelhal, waar ik een heuse mevrouw in klederdracht naar buiten zag lopen. Ik riep bijna 'he, uw winkelinventaris gaat er vandoor'. Gelukkig bedacht ik op tijd dat dat respectloos was en vast niet grappig als je mijn humor niet hebt.
Ik had geen geluk daar in Leersum. Er zat niets van mijn gading bij. Heb ik wel vaker last van de laatste weken. Dan vraag ik me altijd af of het aan mij ligt. Ik denk van wel. Ik denk dat ik dan in de verkeerde stand sta en de mogelijkheden niet zie. Gewoon niet zie. Maar ze zijn er wel. Jawel. Dus vanuit Leersum nog maar even naar de kringloop in Wombarg. En voor ik naar binnen ging mezelf even gepeptalkd. Kan niet zeggen dat het helemaal niet gewerkt heeft, ik heb tenslotte daadwerkelijk iets afgerekend. Maar als je dan ziet wat, dan kun je daar toch weer vraagtekens bij zetten. Ik weet werkelijk niet wat er met me aan de hand is. Nou ben ik weer gevallen voor een hummelkaarsje. Van alles waar mijn oog op had kunnen vallen, valt ie daarop. Ik heb het nog geprobeerd te negeren, maar een stemmetje in mijn hoofd riep 'Staat leuk bij de vaas. Staat leuk bij de vaas. Staaahaaat leeueeuuk bij de vaahaaaaas!' 'En hij is oud hoor, echt oud, zeker zo oud als de vaas.' Nou vooruit dan maar, als het iemant zoveel kan schelen.
En stel je voor, twee dagen achter elkaar spijt oplopen, dat kan ik niet aan. Zeker niet voor 0,50 cent.

Iemant gaat nog even door over gangvazen

Dat recente logje he, over die vazen? Nou, daar ga ik nog even op door. Want kijk eens. In nummer 2 van de Flow staat een artikel over Elisandra. Elisandra is illustratrice en heeft voor Flow de decemberzegels van 2011 ontworpen. Hierboven zie je een foto gemaakt in het huis van Elisandra. En lieve hemel, wat een ugly vazen bij elkaar zeg. Fat lava-vazen van West Germany. En ze staan niet in de gang, dat is duidelijk. Ze staan zelfs door het hele huis, als ik de schrijver van het artikel moet geloven. En dat doe ik mensen, dat doe ik. Want hij is mij niet he. Als dat zo was, dan zou je zo af en toe nog aan het waarheidsgehalte van het geschrevene kunnen twijfelen. Hoeft niet, maar zou kunnen.
Fat lava behoeft enige toelichting. Althans dat deed het voor mij. Dus na enig zoekwerk kwam ik het volgende tegen: de term heeft zijn oorsprong in de dikke lava-achtige structuur die sommige vazen door het gebruikte glazuur gekregen hebben. Duitse aanbieders van deze vazen hebben de vertaling van de dikke laag lava-achtige glazuur vertaald naar fat lava. Waarmee nu verwezen wordt naar een type vaas ongeacht of de desbetreffende glazuur is opgebracht of niet. Mijn vaas is dus ook een fat lava vaas simpelweg omdat ie behoort tot de groep vazen uit een de periode 1950-1980 uit West Germany. Lekker vaag dus.
Net zo vaag als dat ik inmiddels begrijp dat W. Germany niet een fabriek is die zich genoemd heeft naar zijn locatie, maar dat ook dat staat voor dezelfde groep vazen afkomstig uit verschillende fabrieken van de hand van verschillende ontwerpers. Bent u al afgehaakt?
Ik nog niet, ik nog niet. Ik zie steeds meer gangvazen voorbij komen die best in mijn huis mogen staan. Die helemaal niet meer zo lelijk zijn als ik ze vroeger vond. En ik ben de enige niet mensen, ik ben de enige niet. Dit is booming. Er worden boeken over geschreven, wereldwijde tentoonstelling over gehouden er zijn allemaal interessante mensen die interessante lezingen houden. Ik moet aan de slag, aanhaken op de golf van deze hype. Voordat ie voorbij is. Ik moet een opslagruimte zien te vinden, een webshop maken, reclame maken, klanten werven en o ja, vazen vinden. Gelukkig komt het seizoen van de rommelmarkten er weer aan. Man, ik krijg het druk.