Iemant valt voor een gangvaas

Ik ben eentje van '70. De periode waarin verfoeilijke vazen werden gefabriceerd. Echt hideous. Ik kan me nog zo de gangen voor de geest halen van het verzorgingshuis van mijn opa en oma, waar al die gruwelijke vazen gestald werden op beschikbare vensterbanken en hoekjes met bamboetafeltjes. De enige verklaring die ik daar voor had, was dat ik niet de enige was die die dingen niet om aan te zien vond. Vond je ze mooi, dan zette je ze wel ín je huis en niet buiten op een gemeenschappelijke gang in de hoop dat de kleinkinderen van de buur bejaarden ze wel omver zouden kegelen in een verboden voetbalspelletje. Doet me trouwens denken aan de keer dat we daar met een set neefjes en nichtjes een soort tikker-verstoppertje speelden over meerdere verdiepingen en ik dacht slim te zijn door mijn hoofd tussen de tralies in het trappenhuis te steken om te zien of mijn vijand zich naar boven of naar beneden begaf. Op zich was dat wel slim (ik was zo ongeveer de jongste van het stel), maar het was nog slimmer geweest als ik had begrepen dat de terugweg bemoeilijkt werd door uitstekende oortjes. Die je echter gemakkelijk even terug kon vouwen, waarmee het probleem opgelost zou zijn geweest. Het had me het moord en brand schreeuwen bespaard en mijn moeder de schrik van haar leven. Mijn moeder was heel daadkrachtig, maar niet altijd even doordacht. De kracht waarmee ik eerst 'moord' en daarna 'brand' uit mijn longen perste gebruikte zij om aan me te trekken. Het concept van terugvouwende oortjes geheel negerend. Resultaat was twee uitgescheurde oorlelletjes, heel heel veel bloed en nog meer moord en brand. Tot op heden kan ik niet zeggen dat mijn oren van lelletjes voorzien zijn. Ze zitten gewoon vast aan mijn hoofd. In een vloeiende lijn. Is overigens nog niets vergeleken met het gat in het gehemelte van mijn zus, toen mijn moeder ervan overtuigd was dat ze daar het stuk kauwgom wel ergens kon vinden waarin mijn zus aan het stikken was.
Afijn, leuk dit met u te delen, maar nu weer terug naar de vazen. Ik denk dat u wel een beeld heeft van het soort vaas ik bedoel. Zo niet, zoek dan even op Marktplaats op 'west germany vaas' en het komt helemaal goed. Deze kennis (W.Germany) heb ik gisteren opgedaan hoor. Vers van de pers. Gisteren was ik namelijk in Utrecht op De Vlooienmarkt en mijn oog viel daar op een vaas. En ik werd helemaal blij van de vaas. Heel raar. Wat het is zo'n vaas uit de categorie verfoeilijk. Ik hoor deze vaas helemaal niet mooi of leuk te vinden. Ze is tenslotte een gangvaas. En toch. Toch had ze me. Dit dilemma vroeg om De Test. Die test houdt in dat je je eerst van je object of desire vandaan beweegt en vervolgens bij jezelf nagaat hoeveel zorgen je je maakt dat ie verkocht wordt aan iemand anders. Hoe erg zou dat zijn?
Hoe verder ik bij de vaas vandaan ging, hoe meer zorgen ik me ging maken. En dat is een goede uitslag van De Test. Daar kun je wat mee. Ik bewoog me dus weer richting vaas (het lijkt bijna wel een ballet zo) en probeerde vanaf een andere rij een glimp van haar op te vangen. En dat lukte. En weer werd ik blij. Ze was zo mooi en vrolijk. Ik hakte de knoop door. Ze was van mij en mocht mee naar huis. De dame die hem verkocht deelde me nog trots mee dat het een echte West Germany was. Ik had het hart niet om te zeggen dat me dat om het even was en eigenlijk helemaal niets zei. De liefde en voorzichtigheid die ze aan de dag legde om mijn vaas in te pakken, maakte me duidelijk dat W. Germany serieus genomen diende te worden. Waarvan akte. En nu staat ze dus mooi te zijn. In huis. Mijn huis. En niet op de gang. Voorlopig niet in ieder geval.