Iemant heeft een diepe wens: Malle Sien worden

Eigenlijk weet ik het ergens diep van binnen al heel lang. Het zat er al in toen ik nog piepklein was. Vier of zo. Toen al kon ik geen container of grof vuil voorbij zonder even te controleren of er nog iets van mijn gading bij was. Ik was een Malle Pietje in wording, maar ergens is het mis gegaan. Ik denk bij de schooldecaan. Die heeft dit nooit als optie meegegeven, er was namelijk geen opleiding voor. En met mijn hersens werd ik toch geacht een Opleiding te doen. Of misschien ging het wel mis bij mijn ouders die mijn talent niet herkenden en dus ook niet stimuleerden. Of bij mezelf omdat ik wel een complimentje kreeg na een goede rekensom of foutloze voorleestekst, maar niet na het opdiepen van een prima herbruikbaar afgedankt voorwerp of briljant stukje geschiedenis in welke vorm dan ook. Al kan ik me er iets bij voorstellen dat wat in de ogen van een vierjarige prima herbruikbaar of briljant is, discutabel kan zijn. Maar iedereen moet leren he. Ik was pas vier godbetert, hoe hoog leg je die lat?!
Afijn, bloed kruipt waar het niet gaan kan en de Malle Pietje in mij eist zijn aandeel. 'Silenzio intelletto! Silenzio finanza!', dondert Pietje in mijn binnenste. En omdat dat het enige woordje over de grens is dat Pietje spreekt moppert hij iets minder theatraal, zelfs een beetje zielig, verder in het Nederlands, 'wanneer ben ik nu eens aan de beurt?'.  En ik hoor Pietje wel. Ik snap Pietje wel. Maar ondanks mijn hersens, lijk ik niet in staat werkelijk naar hem te luisteren. Of althans.
Malle Pietjes business is inkoop, (eventuele) bewerking en verkoop. Het inkoop stuk heb ik aardig onder de knie. Hiermee heb ik Pietje dan ook jarenlang zoet kunnen houden. En de kringloop in de ware zin des woords ondersteund.
De (eventuele) bewerking heb ik tot op zekere hoogte onder de knie. Ik mis nog wat materiaal- en gereedschapskennis en wat belangrijke randvoorwaarden als tijd en ruimte. Die laatste twee vormen op dit moment het grootste obstakel. Want Pietje is niet meer tevreden met wat is te vatten onder snuisterijen, hij breidt zijn arsenaal uit tot krukjes, stoelen (dat is vandaag gebeurd), bootschroeven (ook vandaag gebeurd) en zoals u kunt weten tot trektautomaten (dat is tot nu toe de ergste). De druk op ruimte neemt zo in rap tempo toe. Rapper dan verstandig is. Mede omdat Iemants Ka echt niet geschikt is voor dit soort ontwikkelingen. De randvoorwaardelijke bestelauto tekent zich dus ook af.
Maar weet u. Dan zijn we er nog niet. Dan komt het laatste deel wat Malle Pietje maakt wat ie is: de verkoop. Laatst vroeg iemand mij of ik niet zo langzamerhand uit mijn huis puilde. Optimistisch gaf ik aan dat dat best meeviel aangezien er ook een en ander het huis weer verlaat. Maar dat was toen Pietje nog niet donderde. En tevreden was met het handzamere spul. En dat doet ie nu wel en is ie nu niet meer. Probleem duidelijk lijkt me. Er staat me nu wat te doen dus. Ruimte regelen. Ruimte in tijd, om materiaal op te slaan, om materiaal te bewerken en om te verkopen. En ruimte om ratio en financiën te doen shutuppen. Zodat ik eindelijk kan worden wat altijd al de bedoeling was: Malle Sien.

P.s.: De stoel zit nog in de auto en staat dus niet op de foto. Ik moet even moed verzamelen om hem er weer uit te wurmen. Die doos Transparency Film zijn dus sheets. Die ik een tijd terug nodig had en niet kon vinden. Voor allerlei projectjes, die ik nu vergeten ben. Maar... dat komt wel weer terug in het geheugen en dan heb ik ze maar op de plank liggen, he.