Toen ik nog klein was en op de lagere school zat, klas 1 of 2, heeft mijn moeder ooit het advies gekregen om kleurplaten voor me te kopen en me de opdracht te geven alleen buiten de lijntjes te kleuren. Waarom ze mijn moeder daarvoor nodig hadden en dat niet gewoon zelf geregeld hebben, is me een raadsel. Waarom ik me dit nog kan herinneren is me geen raadsel. Ik zat namelijk naast mijn moeder toen ze haar deze suggestie deden en zo klein als ik was begon ik al spontaan te zweten bij de woorden alleen al. Ik weet zeker dat mijn moeder het advies niet opgevolgd heeft, want was dat wel zo geweest dan had ik me ook dat beslist herinnerd. Ik had het namelijk gruwelijk gevonden. En ik had zeker geweigerd. Waarna een drama met tranen en tuiten het gevolg was geweest. En dat zou ik ook hebben onthouden.
Hoe bijzonder dat ditzelfde meisje jaren en jaren later zoveel bijzonder plezier beleefde aan haar lessen experimenteel schilderen. Waarbij niets voorspelbaar was, er bij voorkeur zowel naast als op het doek werd gegooid met verf, waarna indien gewenst de brandslang of de gasbrander werd ingezet voor een verrassend resultaat.
Hoe grappig ook dat waar vroeger mijn kapsel tot op de laatste haar in vlecht of staart moest zijn strak getrokken, ik de kapper nu vraag om een coupe chaos. Dat ik daar nog steeds met het oude imago kamp en hoe minder grappig dat dan weer is, heb ik u al eerder geschreven.
En waar ik vroeger in de kringloop zocht naar spullen zonder gebruikssporen, vind ik het nu juist zo leuk om het met pen aangebrachte streepje te zien van het favoriete kanaal (of storingsvrije kanaal?) op die jaren 50 transistorradio. Dat geeft me aan dat het van betekenis is geweest. Dat het een verhaal heeft. Of er in ieder geval bij verzonnen kan worden. Anders dan na-aankoop-ben-ik-bewaard-in-doos-achter-in-de-kast-omdat-ik-zo-mooi-en-duur-was.
Zo zou het maar zo kunnen dat het radiootje door een vader aan zijn dochtertje is gegeven. We noemen haar Betty. De vader was presentator bij de avondradio en kon daarom nooit een verhaaltje voor het slapen gaan voorlezen. Daar voelde hij zich schuldig over en kocht voor haar het radiootje: 'zet elke avond als je gaat slapen dit radiootje aan en draai de knop naar het streepje. En als je me dan hoort zeggen 'goedenavond beste luisteraars', denk er dan achteraan 'en slaap lekker, lieve Betty.' 'Dan draai je de knop naar uit en ga je lekker slapen.' Zoiets. Ik heb nog wel een versie, maar die is van een geheel andere orde en zelfs luguber te noemen. Die slaan we dus maar over.
Ik kom dus tot de conclusie dat mijn waardering voor imperfectie toeneemt. Wel die van de juiste orde he. Een schaaltje met een barst erin of een chip uit het glazuur valt niet onder de door mij in toenemende mate gewaardeerde imperfectie. Dat is gewoon oud en kapot. Om even zeker te stellen dat u mij goed kunt begrijpen als u dat wenst, hier nog een voorbeeld. De typemachine op de foto laat u drie dingen zijn waarvan er twee onder de juiste categorie imperfectie vallen en eentje onder de categorie oud en kapot (soort van dan). Kijkt u even met me mee. De letters a en e zijn niet origineel. Die twee toetsen zijn zo vaak aangeslagen dat ze versleten zijn. Een van de gebruikers van deze machine (de eigenaar?, een typiste op een bank?, een militair tijdens WOII?) heeft ze op enig moment in ere hersteld door ze te voorzien van een stickertje met hun naam er op. Dit zijn twee voorbeelden van de goede soort.
Op naar de foute soort: als u heel goed kijkt, dan ziet u niet dat ik op het geweldig leuke papiertje het woord Imperfectie heb getypt. Voor de foto. Da's dus niet goed. Da's niet imperfect. Dat is na Inspanning Niks. En Niks na Inspanning is niet goed. Daarover ben ik nog niet van gedachten veranderd. Of het nou binnen of buiten de lijntjes is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten