Iemant praat een tijdje Engels

Zo mensen. Nacht 1. Na een reis van zo'n dikke 25 uur of zo was ik ontzettend dankbaar om in een hotelbed mijn hoofd neer te mogen leggen. Je eigen bed slaapt natuurlijk lekkerder, maar dat is zo vervelend reizen en gedoe. Dus een hotelbed is dan een prima alternatief. Voordat ik in dat hotelbed lag echter, had ik een aantal beproevingen doorstaan. Een daarvan was op het laatste deel van de reis (6 uur vliegen na al 8 uur en 2 vertraging) een moeder die met drie kinderen op reis was en een vertraging van een dag had opgelopen. Waar ik toch eerst vond dat ze een medaille verdiende vanwege de manier waarop ze de drie kinderen onder de duim had. Bleek later dat ze die medaille waarschijnlijk al lang eens uitgereikt had gekregen voor wat anders, hard praten, hysterisch lachen, best ADHD-mom ever. Probeer dan maar eens even te slapen. Niet. Zeker niet als al die medaillewaardige eigenschappen aangemoedigd worden door een Tukker-moeder. Die op enig moment tegen haar (opvallend stille) tienerzoon zegt 'ja hoor, ik praat net zo makkelijk in Nederlands als in Engels, als ik maar kan praten' als hij haar subtiel een hint geeft dat iedereen om ze heen probeert te slapen en haar Engels best goed is.
Afijn, we zijn er doorheen gekomen. Uiteindelijk landt zo'n vliegtuig vanzelf, dan zet je het op een lopen richting bagageband om maar zo snel mogelijk weg te komen van die mensen die je inmiddels mateloos irriteren (terecht of niet) omdat je zoooo moe bent. En dan kom je bij de bagageband en dan stel je jezelf die vraag die je je altijd stelt 'Hoe kan het dat al die bagage samen op een kar wordt gelegd, er dan meerdere van die karretjes achter een leuk autootje worden gehangen om het in de gedrochten van het vliegveld op een band te leggen, er een pauze van werkelijk minuten tussen elke koffer of tas moet zitten?' Wat doe je dan als bagagemeneer of -vrouw? Staat er iets over in de CAO of zo? Dat ze zich vooral niet vertillen: na elke koffer, rek u uit naar boven, bol uw rug en rol uw lichaam af naar de grond, herhaal drie keer, draai dan uw nek links en rechts en als u denkt dat u het aankunt leg de volgende koffer op de band. Herhaal dit totdat het karretje leeg is. Zoiets?
Afijn, ook hier kwam een eind aan. Er volgde alleen nog een dame die nogal paniekerig boos was vanwege een olielampje bij de balie van de autoverhuur. Die deerde me niet meer. Ik was murw.
Zoals gezegd, het hotelbed was heel heel welkom. Een plank met een lakentje was nog goed geweest. 
Dronken van slaap, een tekort aan eten, maar te moe en te misselijk om wat te eten zak ik weg in een diepe slaap. Geen idee voor hoe lang en toen reed er een vrachtwagen langs, wat het gebouw deed golven als een huisje van karton waar de wind op stond. 'Nou ja zeg,' dacht ik nog. 'Wat is dat hier, gaan we dat bij elke vrachtwagen hebben? De boel is toch niet van karton?' Nee, dat was de boel natuurlijk niet. Dat was gewoon van beton of wat er voor door moet gaan. Waarschijnlijk heb ik een aardbevinkje gevoeld, maar was ik te ver heen om het als zodanig te herkennen. Het is of dat, of ik heb onbewust zo stil gestaan bij het feit dat ik naar er-zou-hier-zo-maar-eens-een-aardbeving-kunnen-komen-hier-zo-boven-op-die-platen gebied ging dat ik het gehallucineerd heb. Maar dat lijkt me niet. Ik ben niet zo'n hallucinistisch type.

Iemant steekt een sigaartje op

Zo pfff, de afgelopen dagen ben ik in de weer geweest om K. naar een verzorgingsflat te verhuizen. Je wil niet weten wat dat allemaal kan betekenen, zeker als het ongepland is en vlak voor je vakantie, maar ik doe hier een klein stukje uit de doeken. Ik sla een paar stappen over en begin bij het ophalen van de sleutels door mij. Hier kan ik kort over zijn, er waren geen sleutels. Even leek het er ook op dat de flat helemaal niet voor K. was, maar dat werd snel rechtgezet. 'Ik kon de flat wel even gaan bekijken, als ik dat wilde?', aldus de aardige mevrouw bij de receptie. 'Ze doen de deur wel even voor je open.' 'Flat 407 is het.' Ik naar boven, naar flat 407. Waarvan de deur openstond, maar die ingericht en bewoond bleek. Navraag leverde het antwoord op 'ik loop even met u mee.' Alsof er iets aan me mankeert. Maar door schade en schande wijs geworden antwoordde ik met 'heel fijn, dank u.' Dus getweeën togen we naar 407. Die nog steeds ingericht en bewoond bleek. 'Mmmmm,' hoor ik twijfelend naast me 'ze is wel oud...' Uh? Tja. Ik kon het niet ontkennen.
Afijn, flat 407 bleek 402 te moeten zijn. Die was inderdaad leeg en onbewoond. Waarna we de twee weekeindedagen die volgden ons toelegden op het weer ingericht en bewoond krijgen van de flat.

Gelukkig beschikt het huis over handige verhuiskarretjes. Ettelijke keren zijn we kilometers gang over gelopen, liften in en uit gegaan. En dat gaat allemaal prima, dat zou allemaal prima gaan, mits er geen rollatorverkeer van dezelfde route gebruik zou maken. Vooral die rollatorvrouwtjes, pas daar maar voor op. Stelt u zich voor, een gangetje met trappenhuis en lift. Wij staan voor de lift met twee karren netjes achter elkaar (anders gaat ook niet) te wachten, de lift komt, de lift gaat open en dan breekt de hel los. Drie rollatorvrouwtjes die om het snelst uit de lift willen en de gang willen verlaten waar wij opgesteld staan. En waar, voor alle duidelijkheid, dus geen ruimte is. De andere kant van de gang is vrij. Geen enkel probleem. Maar rollatorvrouwtjes blijken niet voor rede vatbaar. Ze blijken niet eens aanspreekbaar. Ze denderen de lift uit, al rollend en stotend onder luid gekakel en geroep 'u staat wel in de weg'. Vervolgens raken ze verstrikt met wieltjes en stuurtjes en begint het getrek en geduw. Ondertussen vertrekt de lift weer, kun je opnieuw op het knopje duwen en met angst en beven afwachten wat de volgende lading met zich meebrengt. Dat blijkt mee te vallen. De lift is leeg. Zucht van opluchting en wij erin. Helaas, voor de deur zich kan sluiten komen er twee rollatorvrouwtjes die naar boven willen en van mening zijn dat dat best past. Althans, eentje. De ander wilde liever wachten op de volgende lift, maar ze kreeg de keus niet. Ze werd er gewoon in geduwd en met wat gehannes ging de deur inderdaad nog dicht ook en vertrokken we. Om een verdieping hoger te stoppen, waarna er eentje uit moest, maar de ander nog niet. Wat wederom een logistieke uitdaging bleek.
Doe dit hele verhaal maal 50 of zo en u snapt dat ik er zo murw van ben dat ik niet meer weet welke dag het nu is en wat ik tussen het weekend en nu heb gedaan. Ik weet alleen dat ik continu bezig ben geweest. En dat sinds gistermiddag 402 weer bewoond is. Dat duurde ongeveer 30 minuten, toen leek er een ontruiming te moeten gaan plaatsvinden. We waren net weer op weg naar de oude aanleunwoning toen het alarm afging. 402! 'Tsjee, nu al?', liet ik me ontvallen. Oorzaak bleek een sigaartje te zijn, waar K. even welverdiend van dacht te gaan genieten. Recht onder de rookmelder. 

Wil iemand helpen sparen?

Kent u Pinterest al? Niet? Echt, eerlijk, heus, neem een kijkje en zie hoe leuk het is. Wel? Leuk he?!! Ik doe er stapels ideeën op en meer. Even een blik op mijn pinborden en ik ben weer helemaal vrolijk. Via Pinterest kwam ik op het idee om dit te maken en dit en dit en daar had ik dus kurken voor nodig. Deze en gene die heeft mee gespaard, hartelijk dank. Spaar gerust voor me door als je daar behoefte aan hebt, maar ik kan melden dat ik inmiddels voor voorlopig ruim voorzien ben dankzij een bezoekje aan de snuffelhal afgelopen zaterdag. Niet dat ik al gemaakt heb wat ik ermee wilde maken, maar door het in bezit komen van de kurken ben ik nu in de mood voor het verzamelen van kapotte lampen, je weet wel gloeilampen in de vorm van het symbool voor een goed idee. En voor het verzamelen van lipjes van blikjes, je weet wel die dingen  die je vaak op parkeerplaatsen vindt. Ik heb er al 1.

En weet u wat ik nou nog eens extra leuk vind, er verschijnen de laatste weken steeds weer pins die met Kerst te maken hebben. En dat wil zeggen, lieve mensen ..., dat wil zeggen dat ik niet de enige geek ben op de wereld die in de zomer aan Kerst denkt. En dan niet alleen als de zomer meer op een herfst lijkt, maar ook als het snikje heet is. Jomtiediepom. Ik vraag me af of ik wel de enige ben die bij het bezichtigen van huizen een al dan niet geschikte plek voor de kerstboom bijna doorslaggevend maakt. Hmmm. Afijn, ik ga nu maar eens tegelen, zodat ik straks nog creatief met kurk kan zijn. Laat ik u eerst nog even het leuke lampje zien dat ik een weekje of wat geleden heb gemaakt van een koffiemolen en poppenkastpop. 

Iemant aims for love met geduld

Ik bedoel in het algemeen he. R. en ik hebben genoeg love in het speciaal, dit is dan ook geen oproep in de zin van een contactactadvertentie. Dan hebben we dat gelijk maar duidelijk. Nee, deze geweldige titel is heel origineel ingegeven door de twee kringloopvondsten van vandaag. Twee in een handzaam formaat. Dat was anders geweest als de derde vondst (een stoel) inderdaad door mij gekocht was, ware het niet dat ik hem te duur vond. Dan had de titel geklonken als iets lijkend op 'Iemant aims for love met geduld while sitting in her too expenisve chair waarvoor ze geen ruimte heeft, which would not be very smart'. 

Afijn, de score is een klappertjespistool en een elegant setje Patience kaartjes, voor hem en haar. Altans, dat is mijn vermoeden aangezien het ene setje roze is en het andere setje blauw. Hij hield meer van Patience dan zij, gezien de duidelijke gebruikssporen op het blauwe setje. Of er was geen zij, vandaar dat hij zo vaak een kaartspelletje in z'n eentje moest doen. Eigenlijk best een confronterend setje zo. Misschien slaat mijn fantasie wat door (hoe groot is de kans daarop?), maar ik zie het volgende helemaal voor me:

Zit je alleen (weer), verveel je je (weer), ga je maar een spelletje doen (weer), rits je het etui open en BAM, het roze kaartspelletje schreeuwt je toe 'Had je maar niet zo'n hork moeten zijn, dan had je nu samen met haar een spelletje kunnen doen. Maar ja, je luistert niet he?! Je bent eigenwijs! Hartstikke eigenwijs. En daar pluk je nu de vruchten van. In je eentje. Helemaal alleen. Een spelletje doen. Nou. Veel plezier hoor.'
Je zou van de weeromstuit het etuitje dichtritsen en van een slot voorzien, waarna je het zes meter diep in je tuin begraaft. Maar ja, dat gaat niet. Daarvoor ben je te lui en je woont op drie hoog achter met slechts een balkon tot je beschikking. Ook niet handig. Dus.

Goed, ik merk het al, mijn fantasie is de uwe niet. Misschien kan ik u maar beter uitleggen wat ik van plan ben te gaan doen met die kaartjes? Ja, dat is een goed idee. Dat ga  ik doen. Zodra ik het zelf ook weet. Dit kwam in me op, maar daarvoor zijn ze te klein. Of misschien ook niet, als ik kleine ringetjes kan vinden. Of geen ringetjes gebruik, maar wat anders. Iemand een idee?

Mooi. En dan nu het klappertjespistool. Ik vind hem zooooo leuk. En ik weet niet waarom. Waarschijnlijk omdat ik hem vroeger al wilde hebben en niet had. Hij is made in Spain. Net als m'n hondenmannetje. Dus goed. Denk dat ik deze maar eens op een plankje ga slaan (het pistooltje he, denk erom!). 

Iemant verbaast zich wel en niet

Mede ingegeven door het feit dat ik een Malle Sien in ontwikkeling ben en het feit dat als dat niet zo was geweest ik wellicht ook een verdomd goede makelaar zou zijn geweest of interior designer, heb ik me zojuist weer gestort in een geliefde bezigheid: huizensites doorspitten. Of ik nu wel of niet op zoek ben naar een nieuw huis, dit doe ik met enige regelmaat. Zo blijf je op de hoogte. Daarom weet ik nu dat er veel te koop staande huizen ook leegstaande huizen zijn. Bewoners zijn al naar elders vertrokken, het huis zielloos achterlatend. Soms al jaren wachtend op betere tijden. Zonder huizensites te bezoeken weten we allemaal dat het niet zo makkelijk is om je huis nu te verkopen. De mensen die het bord in hun tuin al in 2009 zetten en hun handtekening in 2012 nog steeds niet, weten waar ik het over heb. En wat ik dan dus niet zo goed begrijp en waarover ik me dus verbaas is de kwaliteit van best veel foto's. Seriously, waar Slaat Deze Foto Op? Zelfs als per ongeluk afgedrukte foto slaat ie nergens op. En je dan afvragen waarom er geen kijkers komen. We hebben het hier niet over mensen die gedacht hebben 'ik doe dit zelf wel even'. Nee hoor. Ze hebben een heuse makelaar in de arm genomen he. Het is schandalig.

En dan zitten er ook nog van die makelaar types tussen die denken de ze met een foto van een roos de boel wel opkrikken. En dat zou kunnen. Dat was een mogelijkheid geweest. Als door de overige foto's niet overduidelijk blijkt dat we het hier hebben over een smakeloos (ongeacht smaak) en zwaar verwaarloosd geheel. Waar zelfs een hele rozentuin met regenboog geen kleur aan kan geven.

En tja, wat moet je hier nou over zeggen? Een wonder? Want eerlijk, hoe krijg je het voor elkaar om de pot zo stralend wit te hebben en op de foto te zetten, terwijl op de bril een tierig welend oerwoud aan schimmels hoogtij viert. En als deze foto nou een uitzondering vormde op de andere zeer smaakvolle en uitnodigende ruimtes van dit pand, dan zou je je schouders wellicht ophalen en bellen voor een bezichtiging. Maar nee, het hele beeld kan niet anders dan de indruk geven dat je een voormalige hoerenkast op je scherm ziet. Een lege hoerenkast, die al drie jaar te koop staat. Hoe zou dat nou komen?

Nee, dan bezichtig je liever dit huis. Ook geen gangbaar plaatje waarmee mensen hun huizen te koop zetten. Maar je krijgt wel informatie. Deze mensen hebben bijvoorbeeld honden. Da's voor mij een pre. Dat betekent hopelijk dat buren gewend zijn aan honden en geen stekelhaar krijgen op het moment dat wij het pand zouden betrekken met onze twee vaste viervoeters en tijdelijke bezoekers voor de fotostudio. Verder is het de moeite waard om verdacht te zijn op sporen van rook, want het zou kunnen dat er een pakje sigaretten op tafel ligt. Maar een ding puzzelt me. Die mevrouw, past ze hier nou wel of niet? Lamp en vrouw matchen niet. Laptop en vrouw eigenlijk ook niet, maar blijkbaar toch. Woont ze hier of heeft ze de makelaar alleen maar binnengelaten? Het geheel ziet er wel huiselijk uit. Zal ik een afspraak maken?