Iemant heeft de kleuterschool weinig van binnen gezien

Als kind was ik vaak, heel vaak ziek. Ik heb bijna de hele kleuterschool overgeslagen omdat ik zo vaak ziek was. Dat veranderde allemaal toen mijn amandelen eruit gevist werden. Althans, dat was de theorie. De praktijk bleek anders. Waardoor mijn moeder met een huge schuldgevoel zat dat ze me een operatie had laten ondergaan voor Niets. Helemaal toen haar later bleek dat amandelen een soort waarschuwingsfunctie kunnen vervullen voor voedingsmiddelen die je lichaam niet verdraagt. 'Gaan de amandelen aan, laat dit voedsel voortaan staan.' Zoiets.
Als kind at ik ook graag zoet. Chocolade vooral. Of daar een verband zat weet ik niet. Geloof niet dat iemand van ons gezin daar ooit bij stil heeft gestaan. En ik al helemaal niet. Had ik het verband wel gezien, dan had ik mijn kaken stijf op elkaar gehouden (tijdens het niet snoepen dan). Mijn moeder propte er ook voldoende groente en fruit in hoor, dus ik denk dat gezond en ongezond elkaar wel ergens in het veilige midden ontmoetten. Met mijn zus had ik een groente ruilhandel. Ik denk dat zij het brein hierachter was, gezien ze veel eerder bij verstande was om dat soort dingen te bedenken dan ik. Ik was namelijk het kleine zusje, zij het grote. Het hield in dat het verplichte aantal spruiten ondertafels zo veel mogelijk haar kant op ging en het verplichte aantal sperziebonen zo veel mogelijk mijn kant op. Maar toen mijn zus wat ouder werd en vaker niet aan tafel zat tijdens het avondeten, hield de ruilhandel natuurlijk ook op. Want mijn moeder bleek er niet voor in. En de hond trok zijn neus op voor groenten. Dat betekende dus uren en uren aan tafel zitten tot het bord leeg was. En ik kan u zeggen dat koude spruiten echt huizenhoog erger zijn dan warme spruiten. Maar mijn moeder was onverbiddelijk. Waarschijnlijk in de veronderstelling dat ik zou capituleren en mijn eten warm zou eten. Nou niet dus. Bleek dat mijn moeder mij nog niet zo goed kende. Ik op mijn beurt haar ook weer niet. Want  ondanks mijn gemier en gedrein, gingen die spruiten er echt wel in hoor. Al waren ze bijkans bevroren en duurde het tot ver na mijn gebruikelijke bedtijd. Misschien was ik daarom wel zo vaak ziek. Te weinig nachtrust.

P.s.: wie de dame is die mij zo gezellig gezelschap houdt op de bank weet ik niet, het is niet mijn zus als u dat mocht denken. Ik geloof een vriendin van mijn moeder. En misschien heette ze wel Lonneke. Maar misschien ook niet. We woonden toen in Amsterdam meen ik. Iemand die haar kent?