Toen ik een jaar of vier was kwamen we in Limburg wonen. Een hele verandering als je uit Amsterdam komt. Dat heb je zelfs door als je vier bent. En als je dan zo ongeveer hersteld bent van de cultuurshock en je thuis gaat voelen, dan laat een of andere onverlaat je kennismaken met het fenomeen carnavalsoptocht. Ben je weer terug bij af. Afijn, u bent hier getuige van mijn allereerste carnavalsoptocht. U kunt links zien dat ik het concept nog niet zo goed door heb. De statige houding, plechtig gevouwen handjes, strakke blik vooruit en rechte rug geven dat een beetje weg. Ook het zogenaamde pekske is niet geheel in stijl. De ballon is leuk gevonden en ik geloof dat het me ook deed voelen als de heuse Indiaan waar ik voor door moest gaan. Maar er ontbreekt wel een en ander. Weet ik nu. Ik heb geen enkele herinnering meer aan deze optocht. Dat weet ik zeker want de vroegste herinnering die ik aan een carnavalsoptocht heb zijn de snoepjes die gegooid werden vanaf de carnavalswagens. Dat vond ik helemaal Geweldig. En op de foto's zie ik geen snoepjes. Nul. Geen een.
Wat ik wel gezien heb weet ik niet, maar dat het indruk heeft gemaakt is wel duidelijk op foto twee. Daar kijk ik vertwijfeld de optocht na, nadat die me voor de tweede keer gepasseerd was. Afgezakte schoudertjes tonen dat ik er meer van verwacht had. Die plechtigheid kon ik wel laten varen. De uitdrukking op mijn gezicht voegt er genoeg aan toe. Daar hoef ik geen woorden meer voor te gebruiken.
P.s.: die klompjes die ik aan had waren rood. Het waren mijn lievelingsklompjes. Ik heb gehuild toen ze te klein werden en ik ze niet meer aan mocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten