Iemants digitale voetstappen

Lange tijd heb ik geprobeerd mijn digitale voetstappen wat te beperken. Ik had een website (had ja, als het goed is gaat hij binnenkort offline), ik heb deze blog, ik sta op LinkedIn, heb me hier en daar aangemeld op een fotosite en dat moest het dan zo ongeveer maar zijn.
En toen zei E.:  'waarom zet je niet op Twitter dat je een nieuw logje hebt geschreven, dan krijg je gelijk meer bezoekers'. Nou dat was simpel, als je niet op Twitter zit, dan twitter je ook niet.
En toen stuitte ik in een week tijd zo'n tachtigduuzend keer op Wordfeud. Via televisie, terloops in een gesprek 'waaaaaaat, zit jij niet op Wordfeud???', in de mail. Man.
En toen werd ik om de oren geslagen met vriendschapsverzoeken voor Facebook. In eerste instantie heb ik ze stoïcijns genegeerd. Ik zat niet op Facebook en was dat binnen afzienbare tijd ook niet van plan. Daarmee uit.

En toen heb ik een Twitter account aangemaakt (meer bezoekers was wel aantrekkelijk) en vanaf dat moment kon ik de onnavolgbare conversaties tussen @Amiek en @NotteBianca volgen. Of eigenlijk niet volgen dus.
En toen heb ik een Wordfeud account aangemaakt (niemand in mijn omgeving wil nog met me scrabbelen) en vanaf dat moment kon ik af gaan zitten wachten tot iemand eindelijk een woord terug legde.
En toen heb ik (aaaarggg) een Facebook account aangemaakt (toen het gevoel een eenzame schlemiel te zijn te veel werd) en vriendjes gezocht.
Tot zover het beperken van de digitale voetstappen. Het had beter gekund.