Uit iemants herinneringen

Geïnspireerd door haar logje schoten er wat herinneringen terug het voorste deel van mijn geheugen in. En die zal ik eens even met u delen. Ik had als kind altijd het idee dat ik voorbestemd was om Grote Dingen te doen. Misschien hebben alle kinderen dat, misschien ook niet. Ik heb daar geen verstand van. Ik weet alleen iets van honden en die heb ik op dergelijke Grote Gedachten nog nooit kunnen betrappen. Wel op Grote Hopen, maar die tellen hier niet mee. En dat zou ook wat banaal en makkelijk zijn om hier op te schrijven, dus dat doe ik niet. Als een groot staatsleider het volk toesprak op televisie en ik het idee had dat de boodschap totaal niet overkwam, dan dacht ik altijd: 'laat mij dat nou uitleggen, ik weet zeker dat ze me zouden begrijpen'. Ditzelfde had ik met onderwerpen als wereldvrede en honger. Zoveel leed in de wereld zou er niet zijn als iedereen het maar begreep. Het werd gewoon niet goed uitgelegd. Ja, ik weet het. Het is wat genant om toe te geven, maar enige grootheidswaanzin was me wel toe te schrijven. En gezien mijn leeftijd toen moet dat wel aangeboren zijn, dus eigenlijk kan ik er niets aan doen. Mocht u mij persoonlijk kennen en wat overeenkomsten zien met mijn huidige zelf, houd die dan gerust voor u. Ik hoef ze niet te weten.
Mijn gevoel van een meisje te zijn waarvoor Grootse Plannen waren uitgestippeld werd ook gevoed door een vriendin van mijn moeder. Die zei altijd: 'Let maar op, deze wordt later heeeeeel rijk. Puissant zelfs.' Ik kan u zeggen dat hier tot op heden nog geen sprake van is, maar misschien moet ik nog wat groter groeien. Mocht u hier op een goede dag een bericht tegenkomen met de titel 'Iemant is vertrokken naar zonniger oorden', dan is haar uitspraak toch treffend voorspellend gebleken. Maar zover is het nu nog niet. Nu krijgt u eerst nog mijn tweede herinnering voorgeschoteld en dan later de derde. Wel zo overzichtelijk om dat zo te doen, nietwaar?

De tweede herinnering die uit de vergeten hoekjes van mijn ziel in het licht werd gezet, was dat ik de manier waarop we ons verplaatsten altijd zo omslachtig vond. Twee uur moeten rijden om op je plaats van bestemming te komen leek mij wat achterhaald. Als we hier nu niet links waren gegaan, maar rechts en dan om die heg heen. Misschien waren we er dan al geweest? En waarom hadden we een auto nodig of een trein, je kunt toch ook je lichaam gebruiken? Gewoon opstijgen. Doe je eerst je hoofd zo en dan je armen zo en dan even een klein hupje en de rest gaat vanzelf. Ik zweer het u, ik heb aan deze manier van verplaatsen nog levensechte herinneringen. Ik ben alleen de techniek kwijt waardoor het nu niet meer lukt. Maar ooit, ooit heb ik hier mijn hand niet voor omgedraaid.

De derde herinnering ben ik even vergeten. Das nou vervelend zeg. Ik zet even een kopje thee, misschien wil het me dan te binnen schieten ..................
Nee, helaas. U zult het hiermee moeten doen.