Praat er iemant mee?

Al een paar jaar heb ik een klein plastic doosje in huis. In het doosje zitten allemaal kaartjes en op die kaartjes staan vragen. Die vragen zijn bedoeld om een gesprek te starten. Het hele zwikkie wordt op de markt gebracht onder de treffende naam 'gespreksstarter' en heeft een bijbehorende website www.gespreksstarter.com. Nou is er in die paar jaar nog niemand geweest die op basis van zo'n kaartje een gesprek met mij wil starten. Bij het voorstel van mijn kant trekt de ene persoon een soort muur van afwezigheid op en begint gauw over iets anders. De ander trekt als een idioot wat kaartjes uit het doosje, geeft op elke vraag een bijna een-letter-grepig antwoord en roept na vier kaartjes: 'zo klaar'. En de volgende start een gesprek over de gespreksstarter: 'wat er toch allemaal niet uitgevonden wordt' en 'het zou toch triest zijn als je zoiets nodig hebt'. Om daarna vervolgens in stilzwijgen te vervallen.
U begrijpt het, ik voel me hierin wat alleen.

Datzelfde heb ik trouwens ook met een spelletje. Dat spelletje heet Yamodo en heb ik meegenomen uit de VS. Het is vast wel via internet te bestellen, mocht u op basis van mijn beschrijving enthousiast raken. Maar als dat het geval is, dan kunt u het beste hier een potje komen spelen. Maakt u mij ook blij.
Bij dit spelletje is het de bedoeling dat je leest, tekent, schrijft en doorgeeft. Je krijgt een blok met blaadjes en op elke blaadje staat een titel en een beginnetje van de tekening en de tekst. Jij vult een stukje aan en geeft door aan de volgende, enzovoort. Echt iets voor een creatieve geest dus. En blijkbaar zijn die schaars in mijn omgeving. Meer zeg ik er niet over.

Terug naar het gesprek. In het doosje zitten dus kaartjes met vragen. Vragen die bij iedereen weer andere associaties oproepen. Zo denk ik bij de vraag: Welke naam zou je geven aan je biografie? niet aan een titel van mijn biografie. Maar wel aan een titel die ik bedacht heb voor een nog te schrijven boek: 'Plastic met een plaklaagje'. Ik weet niet waarom, maar enige tijd geleden kwam dit zinnetje in mij op en ik dacht gelijk 'goh, iemand zou een boek moeten schrijven waar deze titel bij past, want die titel is echt geweldig'.
Maar sommige van die gespreksstarters daar blijk je wat triestig van te worden. Bijvoorbeeld: Als je de gedachten van mensen kon lezen, wat zou je dan het meest verbazen? Daar ga ik maar niet over beginnen. Lijkt me verschrikkelijk de gedachten van mensen te kunnen lezen. Als ze ook maar iets lijken op het geblaat op sommige nieuwsforums, dan word ik vanzelf triest. Nee, laat maar zitten die gedachten.
Van andere vraag je je af wat het nut is om het jezelf überhaupt af te vragen, maar voor een keertje is het best leuk: Als je moest kiezen, zou je dan liever heel je leven zitten of staan? Tja, geef daar maar eens antwoord op. Ik zou zeggen dat ik dan liever wil staan, maar echt onderbouwen kan ik dat niet. En misschien krijg je wel heel erg spijt, maar dan is het te laat. Dat geldt trouwens ook als je voor zitten kiest. Dus maakt het dan nog wel wat uit?
En dan heb je ook nog vragen waar je direct het antwoord op weet: Wat is de vreemdste achternaam die je ooit gehoord hebt? Die is niet moeilijk natuurlijk.
De laatste soort die ik hier nog even wil aanhalen, is de soort vraag die een vraag oproept. Of meerdere. Zo zit er tussen: Hoe zou de wereld eruitzien moest deze door vrouwen bestuurd worden? Pardon? Hoezo moest? Zeker een man die deze vraag heeft verzonnen? Een vrouwloze man waarschijnlijk? Iedereen weet toch dat de wereld al lang door vrouwen bestuurd wordt? Mannen zouden nog steeds het neanderthalerschap niet ontgroeid zijn als dat niet zo was. En met knuppels voor een open vuurtje met hun r-bliep-t op een steen zitten.