Iemant waagt zich aan Krav Maga

U moet even weten, om de waarde van mijn inspanning goed te kunnen duiden, dat ik zo stijf ben als een wortel en de conditie heb van een mopshond met overgewicht. En dat is geen recente ontwikkeling. Dit hoort al enige tijd bij mij. Hardlopen en aerobics zijn de twee halfslachtige pogingen die ik in de afgelopen 15 jaar heb ondernomen om mezelf wat sportiever te maken. En dat dan ook nog in de eerste helft van die 15 jaar. En o ja, vorig jaar heb ik nog een sportgame voor de Kinect voor mijn verjaardag gekregen. De hoes ziet er heel leuk uit.
Tot zover de context.
Want donderdagavond was het moment daar. Na iets van 5 of 6 afzeggingen van verschillende kanten had ik gisteren mijn proefles Krav Maga. Een verdedigingskunst die zijn oorsprong heeft in Israël. Valt het u op? Een kunst he. Dat komt dan weer dichter bij me in de buurt.
Hoe ik op dit onzalige idee kwam zal ik u vertellen. Een aantal weken geleden, ik meen het was september, startte een nieuwe serie van Expeditie Robinson. Sipke deed mee. Niet lang trouwens, want hij viel niet goed in de groep waardoor hij eruit werd gestemd en toen viel ie ook nog eens van een trap waardoor hij zijn enkel brak. Maar deze informatie is allemaal niet relevant. Sipke werd, net als alle andere kandidaten, aan de kijkers voorgesteld middels een filmpje over zijn dagelijks leven en zijn verwachtingen van de komende expeditie. Dat hij zijn enkel zou breken was niet iets wat hij verwacht had, tenminste het werd in het filmpje niet genoemd. In het filmpje zagen we een fanatieke Sipke die zijn handen ferm tegen een stootkussen sloeg, ondertussen gestoord door een andere fanatiekeling die de taak had hem van het stootkussen vandaan te houden. Hij moest slaan aan de ene kant en wegduwen aan de andere kant. Het zag er allemaal indrukwekkend uit. En vriend R. trok de conclusie dat dit hem echt een activiteit voor mij leek. En ik trok de conclusie dat hij daar best eens gelijk in kon hebben en liet het daarbij.

Tot een aantal weken later. Ik raakte in gesprek met collega S. Ze vertelde me over haar sportieve activiteiten. En om daar wat aan te relateren vertelde ik over de sportieve activiteiten van Sipke (ik kon immers niet uit eigen ervaring vertellen en dan moet je improviseren). Maar .... geluk of ongeluk (dat laat ik u over een aantal weken weten) wist S. te vertellen dat Sipke aan Krav Maga deed. Een heel gesprek ontspon zich. En in mijn hoofd ontstond het idee om ook aan Krav Maga te gaan doen. Ik nam nog wat tijd om aan dat idee te wennen en zocht uit of dat dan ook in mijn woonplaats kon. HelaasGelukkig bleek dat zo te zijn. Een afspraak voor een proefles was gemakkelijk gemaakt en daarna gemakkelijk nog een aantal keren verzet dus. In de tussentijd kwam collega S. wekelijks haar nieuwe blessure tonen, die opliepen van een blauwe plek naar mank lopen tot een bijna gescheurde lever of zo. Ik raakte ietwat ontmoedigd.
Maar donderdag ontkwam ik er niet langer aan. En ... het was leuk. De halve les heb ik zwaar hijgend, zwarte vlekken ziende en wat draaierig toegekeken. Maar dat kwam omdat ik veel te fanatiek mee had gedaan aan de zware, zeer zware warming up natuurlijk. Maar waar en wanneer ik kon heb ik mezelf verdedigd, door van me af te trappen, naar kelen te grijpen, fictieve kaakstoten uit te delen en dit alles ook weer af te weren. De ronde met kruis slagen heb ik overgeslagen, gezien het feit dat ik de enige was zonder toque.
En nu heb ik spierpijn.